Η Κάλπικη ΛΥΡΑ ...

(ή αλλιώς : τα ψάχναμε και τα βρίσκαμε)

Περισσότερο μου τη δίνει τελικά που αναγκάζομαι να γράψω αυτό το υπόπτου αντιεπιχειρηματικής διάθεσης κείμενο... Ιδεολογικά, ίσως και λόγω επαγγέλματος, δεν έχω κανένα πρόβλημα με το εταιρικό κέρδος. Ούτε καν με το υπερκέρδος, όταν δεν αγγίζει τα όρια της απάτης. Αλλά καθώς τα όρια σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι δα και το Τείχος του Βερολίνου για να χρειάζονται μια ολόκληρη επανάσταση για να γκρεμιστούν... ο καθένας κάποτε αναγκάζεται έστω και αζημίως να ταχθεί ενάντια στο ρημάδι το Κεφάλαιο. Άσε που και αυτό του Μαρξ θα επιστρέψει, όπως λένε οι ειδικοί, οπότε κρατάμε και μία πισινή.

Από καιρό είχε πάρει το μάτι μου τη διαφήμιση της Legend για τις επανεκδόσεις της δισκογραφίας της Λένας Πλάτωνος (μεταξύ άλλων "τυχερών" που ακουσίως βρέθηκαν στο "ρόστερ" της εταιρείας). Και με το που την πήρε, άμεσα αηδίασε το δόλιο το μάτι. Ουχί δολίως όμως, αλλά απολύτως δικαιολογημένα. Την πάτησα. Το ξέχασα. Μου το θύμισε μια αναδημοσίευση στο blog του Enteka. Εξηγούμαι...

Πάρε πρώτα την ατάκα "Τα ψάχνατε και δεν τα βρίσκατε;". Ο τύπος (αν είναι τύπισα και δεν έχει τι να κάνει, την παντρεύομαι αύριο! Ποιος λέει όχι στις ιδιοφυίες;) που την "αλίευσε" να ετοιμάζεται να παραλάβει το πανευρωπαϊκό βραβείο διαφήμισης για τη χρονιά που κλείνει σε ένα εξάμηνο. Πριν από την αηδία, το μάτι δάκρυσε καθώς παραδίπλα στο κέντρο της μνήμης του νου ήρθαν και κάθησαν όλες εκείνες οι εταιρικές διαφημίσεις για συλλογές του τύπου "Τα Λαϊκά Της Χρονιάς", "Τα Σουξέ Της Εποχής", "Για Ροκάδες Και Μπαμπάδες", που πράγματι είχαν μαζεμένες σε μια γωνιά όλες τις επιτυχίες που τις ψάχναμε, αλλά δεν τις βρίσκαμε. Ομοίως είναι αυτό που κανείς δεν περιμένει όταν μιλάμε για επανεκδόσεις δίσκων που (υποτίθεται ότι- βλέπε και παρακάτω) είχαν για χρόνια εξαφανιστεί από τη δισκογραφία. Η γοητεία του απλού και του αυτονόητου θα μου πεις... και θα τα ακούσεις κι εσύ με τη σειρά σου.

Παρακάτω. Παρακάτω υπάρχει η προωθημένη αισθητική άποψη του όλου πράγματος. Αναγνωρίζουμε στην εταιρία παραγωγής ότι ξόδεψε μια ολάκερη περιουσία (κάλπικη και αυτή) για να αποκτήσει εκείνη την πρώτη... ερασιτεχνική, ελαττωματική, αιώνια κολλημένη έκδοση του πρώτου- πρώτου- πρώτου Photoshop, που γνώρισε η άσχημα φωτογραφημένη ακόμη ανθρωπότητα... προκειμένου να μας χαρίσει αυτό το εικαστικό αριστούργημα, στο οποίο όχι μόνο δεσπόζουν ηδονικά ακροστοιχισμένα όλα τα εξώφυλλα των άλμπουμ της Πλάτωνος (δεν το περιμένατε, ε;) πάνω σε ένα ονειρικά καίριο... άσπρο φόντο, αλλά -ω του θαύματος- ξεφυτρώνουν από μέσα τους και τα ίδια τα δισκάκια (θαύμα, θαύμα!). Γραμματοσειρά Arial 14 Bold (αυτήν ξέρουνε, αυτήν εμπιστεύονται) και η ατάκα που σκοτώνει ότι είχε απομείνει ζωντανό από την προηγούμενη "Επανακυκλοφορούν σε remastered συλλεκτικά CD"... Που είσαι ρε Νίκο Δήμου... να τους προσλάβεις όλους στο χάραμα της νέας εποχής.

Και τι μας νοιάζει το πουμπλιτσιτά του προϊόντος θα μου πείτε; Δεν τραβάμε και κανά ζόρι με τις τακτικές παραπλάνησης. Το ίδιο το προϊόν μας ενδιαφέρει. Που το ψάχναμε και δεν το βρίσκαμε. Και τώρα που επιτέλους το βρήκαμε χοροπηδάμε και τραγουδάμε όλοι χαρούμενοι! Ρε είστε σίγουροι όμως ότι ψάχνατε καλά; Και ότι δεν τα βρίσκατε;

Γιατί εγώ μια χαρά τα έβρισκα (και o Enteka ομοίως απ' ότι με πληροφορεί)... Και τα CD της Πλατωνος. Και αυτά του Σωκράτη Μάλαμα. Μέχρι και εκείνα του Χρήστου Θηβαίου, που ποτέ δεν τα έψαξα, αλλά συνέχεια τα έβρισκα μπροστά μου. Τα έβρισκα σου λέω. Και ας μην ήταν remastered (ειδικά ο Μάλαμας... για remaster είναι οι παραγωγές του... τι να σου πώ...) και ας μην ήταν συλλεκτικά (άσε που συλλεκτικά είναι αυτά που δεν βρίσκεις, τα καινούργια που τα "βρίσκουμε" τη σόϊ συλλεκτικότητα εμπεριέχουν;). Και... μαντέψτε! Δεν το περιμένατε σίγουρα, ότι θα καταλήξω εδώ μετά τις ανωτέρω 'Αρες- μΆρες (θα έκανα μια στήλη με αυτό τον τίτλο, αλλά θα ήταν το ίδιο 80s αν τη συνδιάσεις με το όνομα μου). Τα βρίσκαμε και τα βρίσκαμε κατά πολύ φθηνότερα. Στο μισό της τιμής. Στο ένα τρίτο της τιμής. Αν είχε κέφια το Metropolis σε κάτι που ελάχιστα θυμίζει την τωρινή τιμή.

Όχι τρεις, αλλά δεκαοχτώ και εξήντα τουλάχιστον. Και δεν έχω πρόβλημα με αυτό. Δίνω από εδώ και από εκεί ξεγυρισμενα τριαντάρια και πενηντάρικα για βινύλια και κάτι 25άρια για τις επανεκδόσεις του Ξενάκη και του Χρήστου (κουλτούρα, σε, λέω)... , αλλά κάτι παίρνω. Εδώ δεν παίρνω τίποτε παραπάνω, από ότι έπαιρνα πριν με την υποψία τιμής. Μιλάμε για το πιο άθλιο κίνημα επανεκδόσεων που έχει γίνει από την εποχή των πρώτων nice price CD με το στικεράκι να θαυμάζει τη βλακεία που μόλις κάναμε και το αγοράσαμε στο θαμπό πλαστικό. Τίποτε το νέο, τίποτε το διαφορετικό, δεν μιλάω για έξτρα τρακίσματα, για μπούκλετ να περνάει όλο το Σ/Κ διαβάζοντας και για φωτογραφικό υλικό. Αυτά σε μια άλλη ζωή. Σε μια άλλη εταιρική διαδοχή.

Δεν την έψαξα. Αγόρασα τρία Πλάτωνος σε τιμή απολύτου μη ευκαιρίας, γελώντας την ώρα που τα αγοράζω ειρωνικά μόνος μου για τη Ροζίτα, που πέρσι πήγε και αγόρασε τις πλαστικές χάλια παλιές εκδόσεις, που δεν είναι συλλεκτικές και remastered (και που τα είχε βρει η άτιμη, ε;) και με το που πήγα σπίτι και έγιναν τα αποκαλυπτήρια, έψαχνα κάπου να τα κρύψω μην τα δει και αρχίζει να χασκογελάει εις βάρος μου.

Τελικά, ναι! Τα έκρυψαν και τα απέσυραν, μιας και ερχόταν το νέο προϊόν. Και τώρα το μόνο που βρίσκουμε είναι αυτό το νέο προϊόν. Ελαττωματικά και κακόγουστο. Κάθε άλλο παρά remastered. Σχεδόν μπουκωμένο. Φτωχό, ορφανό και όπως το θυμόμασταν, σχεδόν άχαρο σε όλα του, εκτός από το εκπληκτικό- υπεράνω τακτικών του φτωχομάρκετινγκ- περιεχομένου του.

Και γιατί να μας κάνουν εντύπωση όλα αυτά; Σχεδόν γνωστό πώς, σχεδόν άγνωστο πώς, αλλά η πραγματικότητα είναι αυτή. Ο κατάλογος της πιο ιστορικής σύγχρονης ελληνικής δισκογραφικής έπεσε στα δόντια της Legend, την οποία την κάναμε χαβά από τον καιρό του ιστορικού Καναλιού 5 και η οποία όχι μόνο επιβίωσε της μετατροπής αυτού σε Alter, αλλά μια χαρά γιγαντώθηκε. Το ελληνικό New Wave, όλος ο Σαββόπουλος, η Πλάτωνος, ο Μάλαμας, η Αρλέτα, ο Κηλαηδόνης, άπασες οι πολιτισμικές αντιστάσεις του θρυλικού Πατσιφά ενσωματώθηκαν στο θρύλο της Legend... και ο θεός βοηθός. Έμελε η Πεταλούδα Μπρένθις να γίνει ένα και το αυτό με τα Ζουζούνια; Εμ δεν έμελε; Θα γεμίσει το Άδειο Δωμάτιο από τα ουρλιαχτά των Mazoo And The Zoo... Και άλλα τέτοια ποιητικά.

Ίσως αν δεν βρισκόταν η Legend ο κατάλογος της Lyra να έμενε όντως στα αζήτητα. Ίσως με τα επόμενα χρόνια πραγματικά να "μην τα βρίσκαμε" όλα αυτά τα cd. Ίσως να έγινε η αγάπη προς τη μία εταιρία μίσος προς την άλλη από την κεκτημένη ταχύτητα του αμαρτωλού παρελθόντος της αποροφούσας εταιρίας. Αλλά απέναντι σε όλα αυτά τα "ίσως" αντιπαρατίθεται το "βέβαιον" μιας πραγματικότητας που θέλει μερικούς από τους πραγματικά σημαντικότερους δίσκους της ελληνικής δισκογραφίας να αντιπαρατίθενται σε πρακτικές αρπαχτής και ασχήμιας με τις παιδικοφανείς προθέσεις μιας τραγουδιστικής φρουράς που υπογείως ανανεώνει κάθε χρόνο με τακτικές σκούπας την εμμονή της να ικανοποιεί τα παιδοφιλικά ένστικτα του καθενός μας. Και μόνο αυτό είναι ικανό για να τη διαγράψουμε εξ αρχής από τις επιλογές μας.

Μην τα ψάξετε, για να μην τα βρείτε λοιπόν. Ίσως τελικά όλη αυτή η υπερπροστατευτικότητα του υιού Χατζιδάκι στο του πατρός έργο να έχει ως στόχο να μην μετατραπεί ποτέ το δικό του έργο σε κάλπικη λίρα, με την οποία η μικρη ορφανή ποτέ δεν θα μπορέσει να πάρει κρέας, ψωμί και να κάνει Χριστούγεννα με την άρρωστη μάνα της που ξενοπλένει... Αλλά τελικά στο τέλος ο "Θρύλος" Ορέστης Μακρής πάντα εξ-αγοράζει τη Λύρα και την πλασάρει παρακάτω... για να συνεχιστεί η ταινία.