Ένα λάιβ, ένα βήτα & το καλύτερο 4x4 της αγοράς

"Τhis bed is on fire with passion of love
and neighbours complain about the voices above
but she only comes when she's on top..."

Ωραία, τράβηξα την προσοχή σας. Ξέρω, δεν βγαίνουν πια καλά τραγούδια για το σεξ. Αλλά και πότε έβγαιναν; Το "Laid" πάντως των James δεν αποτελεί τον μοναδικό λόγο να τους μνημονεύουμε!

Όπως ξέρετε, ετούτο το ξεσηκωτικό ποπ γκρουπ αποχώρησε από τη σκηνή μας με τον τρόπο που του ταίριαζε - πομπώδικα, σχεδόν «ηρωικά». Και φυσικά διάλεξαν την πλέον κατάλληλη συγκυρία, νάναι δηλαδή μετά από τα δυο τελευταία στούντιο lp τους που ήταν εμπνευσμένα και από τα καλύτερά τους ("Millionaires", "Pleased to meet you"). Σε συνδυασμό ειδικά με την μεγάλη επιτυχία του τελευταίου τους και των λάιβ τους ανά τον κόσμο (κατακόρυφη αύξησις οπαδών), η στιγμή έμοιαζε η κατάλληλη. «Αποχωρούμε πάνω στο καλύτερο», η ιστορία είναι γνωστή και επαναλαμβανόμενη.

Έβγαλαν 9 στούντιο δίσκους, τέσσερεις από τους παραπάνω επανακυκλοφορούνε με μία τετράδα κομμάτια παραπάνω ο καθένας. Πρόκειται για κομμάτια που περιλαμβάνονται στον κάθε δίσκο, αλλά σε διαφορετικές εκτελέσεις, στουντιακές ή, κυρίως, συναυλιακές. Η δισκογραφία τους περιλαμβάνει ένα ακόμα λάϊβ σε ανύποπτη φάση, το "One man clapping", με τραγούδια μόνο απ' τους 2 πρώτους (ναι, εταιρειακοί οι λόγοι) κι ένα "Greatest hits" το 98. Και πρόσφατα ολοκληρώθηκε με μια εικοσάτρακη συλλογή με τα b-sides τους και το κύκνειο διπλό λάϊβ. Come together:

GETTING AWAY WITH IT - LIVE (2002)
Συνδυάζοντας έξυπνα τον τίτλο ενός δυνατού (και σουξαρισμένου) τρακ από το "Pleased to meet you" με το γενικότερο πνεύμα του «άντε να τελειώνουμε και μ' αυτό» αποχωρισμού, το λάϊβ τους στέκεται σοφό παιδί στο ύψος των περιστάσεων, που θάλεγε κι ο Χωμενίδης. Φυσικά δε δίνει την παραμικρή εικόνα για τα ηλεκτρικά τους gigs. Φυσικά δε μαρτυρά καθόλου για τις εκτελέσεις μέσα σ' εκτελέσεις που συνηθίζουν να παιχνιδιαρίζουν όταν βρίσκονται στην παιδική χαρά σανίδι. Και όλοι θα βρούμε κομμάτια που «αδικαιολόγητα λείπουν»! Εγώ ήδη μέτρησα 16. Αλλά έτσι δεν είναι τα λάϊβ; Πάντα κάτι λείπει. Κι αν το πούνε εκεί, το «ξεχνάνε» απ' το δίσκο.

Για τους James γράφεται κάτι που το διαβάζουμε και για πολλά άλλα σχήματα. Πως στα λάϊβ τους συμβαίνει αυτό που κυνηγούμε (ή κυνηγούσαμε οι αποσυρμένοι απ' τις συναυλιακές αυταπάτες) : πέρα από την προσωπική μέθεξη, η αίσθηση ενός μυστικού δεσμού με τους σκηνοπαίκτες. Είτε ατομικού, αυτών και σένα, είτε συλλογικού, όποτε και νοιώθεις μια επιπλέον μέθεξη με τους συν-ιδρώνοντες. Θα μου πείτε, για τόσους και τόσους γράφεται αυτό. Μου όμως κάνει εντύπωση που αυτό το ομολογούν και μη φανς τους, κάποιοι που απλώς βρέθηκαν εκεί κι έμειναν. Δεν ξέρω, δεν ήμουν εκεί.

Κατά τα άλλα τα παιδιά είναι αεικίνητα, έξυπνα, χαρούμενα, σπινταριστά, διαλογίζονται (με το κοινό, όχι μόνοι τους!), ξέρουν να παίρνουν τα vibes και να τα επιστρέφουν σε καλύτερη τιμή. Βοηθούν κι οι catchy συνθέσεις τους. Οι εκτελέσεις των "Tomorrow", "Frustration", "God only knows", "Getting away...", "Top of the world" είναι οι καλύτερες δυνατές - υπάρχει κι ένα όριο στο ωραίο. Άγνωστα τρακς συνυπάρχουν με ελάχιστα παραλλαγμένα απ' τους δίσκους τραγούδια και ελευθερότερες εκδοχές αγαπημένων ρυθμών. Η αποτυπωμένη αυτή βραδιά ήταν η τελευταία του τελευταίου τους τουρ - και δε θα μπορούσε να γίνει αλλού από το Manchester, απ' όπου ξεκίνησαν.

B-SIDES ULTRA (2001)
Αναμενόμενο και απαιτημένο σύνολο, καθότι τα σιγκλάκια τους ήταν αρκετά και κατά δεύτερον εδώ είχε ενδιαφέρον να δει κανείς τι νοτοκατασκευές παιχνιδίζουν και δη διαφορετικές από τα κατά κανόνα ομοιοόμορφα LP τους. Και τέλος πάντων, έτσι ολοκληρώνεται (και εμπορικοποιείται) η πλήρης εικόνα τους.

Άξια λόγου : δύο διασκευές αποτελούν την πρώτη έκπληξη : η γουσταριστή του "Sunday morning", όχι βέβαια με ιδιαίτερες αποκλίσεις απ' το πρωτότυπο (ένα ταμπού;), και η αήθης του "China girl" (ναι, Bowie/Iggy στα χειρότερά τους), ανούσια ούτως ή άλλως. Δύο εντελώς διαφορετικά του ήχου τους : τα ηλεκτρονικά και χαμηλοτονέστατα "Van Gogh's Dog" και "Where you gonna run". Το τελευταίο μοιάζει κλοπιμαίο από συλλογή του Μoby. Ένας ομώνυμος φόρος τιμής στον William Burroughs και 3-4 που όχι μόνο άξιζαν για δίσκο, αλλά θα γίνονταν και χιτς και θα μπαίνανε στις τραγουδάρες σε αφιερώματα σε ηλεκτρονικά περιοδικά (ειδικά το "Tonight").

Τα 4Χ4

GOLD MOTHER. Χρονοσειρά : 1990, 3ος τους.
«Θύμισέ μου» : Αρπαγμένοι, αφιονισμένοι, βγάζουν έναν ηλεκτρισμένο κι άνισο δίσκο. Το ροκ τους το είπαν επικό, ανθεμικό, αρήνα. Ξεφεύγει όμως τόσο από τη δυσκινησία των U2, όσο κι απ' τον κάποτε υπερβολικό φολκισμό των τότε Waterboys.

Τραγουδάρες : Πιασάρικα, σήματα κατατεθέντα του ήχου τους. Να τα σφυρίζεις. "How was it for you", "Come home", "Sit down".

Τι το καινούργιο: To mix του "Come home". "Lose control" και "Sit down" αποκαλύπτουν τουλάχιστον στον δικό μου καρδιογράφο έναν συντετριμμένο Μπουθάκο.

SEVEN. Χρονοσειρά : 1992, 4ος τους.
«Θύμισέ μου» : Όχι δε σου θυμίζω. Τόχεις στη δισκοθήκη σου.

Τραγουδάρες : "Βorn of frustration", η τελειότερη μίμηση Simple Minds- πώς τους βγήκε έτσι; "Protect me". "Next Lover".

Τι το καινούργιο: 4 λάιβ, ένα στο KROQ και 3 στο Warrington. Το "Sound", "Heaven", "Don't wait that long" αποκαλύπτουν στους παρατηρητικούς τις διορθώσεις που σκιτσάρει έντεχνα η μουσικοπαρέα κι ο φροντ της : λειαίνουν φωνές, μακραίνουν γραμμές, δολιχοδρομούν. Και το "Protect me" ούτως ή άλλως συγκινεί, γιατί λέει αυτά που λέει, όπως τα λέει.

LAID. Χρονοσειρά : 1993, 5ος τους.
«Θύμισέ μου» : Έχοντας απολαύσει περιοδείες και τριγυρίσματα με τον Neil Young, ήταν αδύνατο να μην τους βγει σε περισσότερο φόλκυ διάθεση. Γίνονται σεξτέτο, ο πλουραλισμός ιδεών αυγαταίνει κι ο Brian Eno είναι τόσο ενθουσιασμένος που και μπασσίζει και πληκτρίζει και τραγουδάει.

Τραγουδάρες : "Sometimes (Lester Piggot)", "Say something", "Laid". Τι το καινούργιο: Φυσικά κι οι τρείς άνω τραγουδάρες σε ζωντανές εκτελέσεις- μ' εκείνη του "Laid" να ωθεί σε παραλήρημα μπάντα και κοινό (σεξομανείς!- εκδ.). Η διαφορετική εκδοχή του "Say something" μας αφήνει μπερδεμένους, διχασμένους, απελπισμένους, κόψε κάτι.

WHIPLASH, 7ος τους. Χρονοσειρά : 1997
«Θύμισέ μου» : Τους βρήκε σε τόσο πλήρη συνθετική κι εκτελεστική φόρμα, που σωστά θεωρήθηκε το tour de force τους. Ένα β΄ διαλογής σχήμα είχε μετατραπεί αργά και σταθερά σε μέιτζορ epic pop όνομα.

Τραγουδάρες : Εδώ η υμνότροπη και παθιασμένη τετράδα : "Τomorrow", υπεραισιόδοξη βόμβα κατασκευασμένη για ένα φίλο στα πρόθυρα, "Lost a friend", ίσως το συναρπαστικότερο τρακ για την τηλεόραση κι όχι μόνο, "Play dead", "She's a star".

Τι το καινούργιο: Το "Lost a friend" σε εύκαμπτη λάιβ εκτέλεση. Το ίδιο και τα "Homeboy" και "Greenpeace". Αυτά τα τελευταία τσιμπήθηκαν από ένα γκιγκ στο Shepherds Bush Empire. Όπου κατά τα λεγόμενα του Τιμ, την ώρα που τραγουδούσε επί σκηνής του κατέβαιναν εμπνεύσεις για αλλεπάλληλες συνθέσεις νέων κομματιών. Η τετράδα ολοκληρώνεται μ' ένα Flytronix Remix του "Waltzing along". Διαπιστώνουμε πως τα περισσότερα τρακς τους παίρνουν ενδιαφέρουσα τροπή ελεκτρονικαρισμένα. Προσωπικά, τέτοια στροφή περίμενα σε κάποια τους φάση. Δεν την έκαναν, κι από δυο απόψεις (την εμπορική και την δημιουργική) ήταν προς τιμήν τους.

Όλοι βγήκαν στη Mercury το 2001.