Adios amigo!

Ισως λίγοι άνθρωποι θα συνειδητοποίησαν πόσο μεγάλη ήταν η απώλεια του Joey Ramone για το ροκ. Δεν ήταν μεγάλος μουσικός (ήξερε όλα κι όλα τρία ακόρντα), ούτε μεγάλος τραγουδιστής, ήταν όμως ένα μεγάλο κεφάλαιο. Αναλογιστείτε πόσοι λίγοι μας έμειναν, οι εργάτες και στυλοβάτες του πραγματικού, αγνού ροκ εντ ρολ : ο Lemmy, οι AC/DC, άντε κι ο George Thorogood. Οι Ramones, που δυστυχώς δε μπορούν πια να ξαναϋπάρξουν, ήταν από αυτούς τους λίγους εργάτες, που τόση ανάγκη τους έχει η μουσική μας. Από τεχνίτες και περίτεχνους και ψαγμένους και προβληματισμένους έχει βρωμίσει ο τόπος. Από αγνούς χειρωνάκτες που κρατούν την παράδοση του Chuck Berry, όμως, ένδεια και πενία. Αυτό είναι το αληθινό πνεύμα του ροκ εντ ρολ, και δυστυχώς γίνεται όλο και πιο φτωχό.

Ακόμα λιγότεροι άνθρωποι θα τον θυμούνται σε λίγα χρόνια, επειδή δεν πέθανε ούτε σε γκλαμουράτη ηλικία, ούτε από γκλαμουράτη αιτία, και είναι κρίμα επειδή ο Joey Ramone υπήρξε κατά τεκμήριο σημαντικότερος από διάφορους θρύλους του κοριτσίστικου πορτοφολιού όπως ο Kurt Cobain ή ο Jim Morrison. Αυτή είναι η γνώμη μου.

Θυμάμαι (άντε πάλι άρχισε ο παππούς τις αναμνήσεις!) την κυκλοφορία του Rocket to Russia το 1976, όταν είχαμε 3-4 φίλοι ένα αντίτυπο συνεταιρικό και το έδινε ο ένας στον άλλον με απροθυμία αλλά και χαρά, περιγράφοντάς το ως «φοβερό! Όλα τα κομμάτια είναι γρήγορα!», και ο ευτυχής παραλήπτης περνούσε μια εβδομάδα με το άλμπουμ στην κατοχή του εκκρίνοντας ασύλληπτες δόσεις αδρεναλίνης στο άκουσμά του. Όπως γινόταν αργότερα ή νωρίτερα με τους δίσκους του Chuck Berry, των Motorhead και άλλων μουσικών με τις ίδιες προδιαγραφές. Όπως, φοβάμαι, θα γίνεται στο εξής με δίσκους όλο και λιγότερων συγκροτημάτων, και πάντως όχι με νέα δουλειά των Ramones.

Σε κάθε περίπτωση, οι νεκρολογίες και οι κλάψες δεν αρμόζουν. Βάλτε στο πικάπ το Rocket to Russia, φωνάξτε δυνατά one-two-three-four, δυναμώστε την ένταση και θυμηθείτε τον Joey όπως ήταν επί σκηνής. Adios, amigo και thanks για όλη τη μουσική.