Πράττω σύμφωνα μ' αυτό που η συνείδησή μου θεωρεί σωστό

Ο Jon Allen, ένας νέος μουσικός από το Winchester της Αγγλίας, έχει από κοντά όλα τα χαρακτηριστικά του αντιστάρ τραγουδιστή-τροβαδούρου. Λαϊκή κατατομή, ακουστική κιθάρα, πηγαίο γράψιμο και στυλ, αυτοχρηματοδοτούμενες παραστάσεις και ηχογραφήσεις. Με μόλις τρία άλμπουμ στο ενεργητικό του, το τελευταίο του, Deep River του 2014 είναι αυτό που κάνει το νερό του να κυλά μέσα μας.

Η απρόσμενη χρησιμοποίηση του “Going Home” από τον πρώτο του δίσκο στη διαφήμιση της Land Rover για το Freelander2 του έδωσε την ελευθερία αλλά και τα χρήματα καθώς πήρε την μεγάλη απόφαση να εγκαταλείψει οτιδήποτε άλλο και ν' ασχοληθεί με τη μουσική σαν έκφραση, δημιουργία και πάθος για ζωή.

Ζώντας στην εποχή των εικόνων, το videoclip του τραγουδιού “Dead man’s suit”, από τον ομώνυμο πρώτο δίσκο του Jon Allen, δημιουργία από την ομάδα τριών ανεξάρτητων Εγγλέζων σκηνοθετών υπό την ονομασία “Tactful Cactus”, κάνει ένα απλό συμπαθητικό τραγουδάκι να φαντάζει σαν τρίλεπτο πλάνο από ταινία του Tim Burton. Εδώ.

Το δεύτερο «δύσκολο» άλμπουμ “Sweet Defeat” (2011) ακολουθεί την ίδια «εσωτερική» αναζήτηση που είχε ήδη ξεκινήσει ο Allen με τον πρώτο του δίσκο και την απόφασή του ν’ ακολουθήσει αυτόν τον καλλιτεχνικό δρόμο που ολοκληρώνεται το 2014, μεταπηδώντας από την ανεξάρτητη Monologue Rec. στην επίσης ανεξάρτητη Ok! Good Rec. στο πιο μεστό δημιουργικά “Deep River”. Τραγούδια σχέσης–αγάπης–χωρισμού–απώλειας-ελπίδας-θάρρους που επηρεάζουν το παρόν. Η αληθινή εμπειρία πάντα παρακινεί και δημιουργεί, καθορίζει το σήμερα που εμπεριέχεται στη ζωή μας.

Το άλμπουμ ξεκινά με το “Night and Day”, την αριστοτεχνική μπαλάντα η οποία σε κατακτά μεμιάς. Ονειρικό στην σύλληψη του, ποιητικό και αληθινό σε στίχους.

Come back and revive my senses,
Set fire on my skin,
Give me a reason to be defenseless,
Give me a reason to start again…..

Η εταιρεία του έκανε έναν μικρό διαγωνισμό μέσω διαδικτύου για την καλύτερη δραματοποίηση videoclip του τραγουδιού και πέτυχε ένα ακόμα οπτικό αριστούργημα αυτού. Το βραβείο το πήρε το παρακάτω video, δείτε το εδώ.

Ο εμφορούμενος έρωτας του “Night and Day” στο επόμενο τραγούδι περιγράφεται απλά σαν μπαλάντα της “Lady of the Water”. Μια άυλη νεράιδα του νερού η οποία ….could you be the missing key, that gives my need a name. Το τραγούδι αναδίδει μια οσμή Led Zeppelin. Ο ίδιος ο Jon Allen δήλωσε πως αυτός ο δίσκος γράφτηκε κάτω από έντονη συναισθηματική φόρτιση. Σ’ αυτό το περιβάλλον αποτύπωσε με τον πιο γλαφυρό τρόπο την καθημερινότητα των συναισθημάτων του. Στο “Falling Back” η αμφισημία των προηγουμένων συναισθημάτων επανεξετάζεται και με δυναμικό και μουσικό τρόπο ο Allen πάει τον εαυτό του ένα βήμα πιο μπροστά. Nothing can touch me, ‘cause Ι’m already gone. Το “Humming bird song” είναι μια φολκ μπαλάντα η οποία μου θυμίζει τις πρώιμες αγνές εποχές των Incredible String Band. Στο “Fire in my heart” βάζει φωτιά στην ερμηνεία και ακούγεται σαν ψυχωμένος Rod Steward με συνοδεία τους Bluesbreakers του John Mayall. Το ομώνυμο “Deep river” έχει απολογητικό και καθαρτικό χαρακτήρα και ύφος και μοιάζει να έχει απλώς ξεχαστεί σε κάποιο σκονισμένο στούντιο από τις ένδοξες μέρες των CSN&Y.

Σ’ όλο το άλμπουμ ο Jon Allen πάει την τέχνη του πίσω στα σέβεντις και παίζει σ’ όλα τα τραγούδια κιθάρα μπάσο και ντραμς. Δεν είναι ένας μοναχικός τροβαδούρος αλλά ένας ολοκληρωμένος εκτελεστής του δικού έργου που παρουσιάζει το χαρακτήρα της δικιάς του ζωής, της πραγματικά εύθραυστης ζωής, όπως είναι όλων μας. Στο “Wait for me” πάει πίσω πάλι και θυμάται τις μοναχικές στιγμές του Nick Drake. Η ζωή μας αλλάζει και τραβά μπροστά όταν μάθουμε να διεκδικούμε. Σαν νέος Robert Johnson που πουλά την ψυχή του και αγοράζει χρόνο για το εαυτό του, σταματά να τρέχει πίσω από τα όνειρα των άλλων στο “Gets what’s mine”. Ο σύντροφος στη ζωή αποτελεί την επόμενη κινητήρια δύναμη για να σταθεροποιηθείς πάνω στη γη, κανείς δεν μπορεί να ζει μόνος στο “By my side”. Η στήριξη του σου δίνει την αύρα του ανίκητου, του κατορθωτού, τα όπλα για να νικήσεις το σκοτάδι. Το “All the money’s gone” γυρνά στα ηλεκτρικά blues των Mudcrutch και των Electric Flag.

Ο δίσκος κλείνει με τα “Loving arms”, με σκιές στο φως του πάλκου τους Simon and Garfunkel και το αισιόδοξο μήνυμα ότι η ζωή συνεχίζεται για πάντα. Τέλος στο “Keep moving on” ο Allen αναζητά την πηγή με το αθάνατο νερό της νιότης, η δημιουργία τέχνης και λόγου είναι πάντα μια μορφή αθανασίας.