Kαγκου ΡΟΚ

ΠΡΟΣΟΧΗ: Ένα Παντελώς Πολίτικαλλυ Ινκορέκτ, Ποταπό και Ηλίθιο Άρθρο

Παρένταλ αντβάιζορι: Αν βρείτε προσβλητικό μέρος ή το όλον του παρακάτω κειμένου, ΟΥ ΡΕΕΕ είστε και πολύ μαλάκεςςςςς.

Aυτό που διαβάζετε τώρα ήθελα να το γράψω πάνω από δέκα χρόνια. Τελικά, όσο εγώ τα έξυνα, προστίθονταν και καινούργιοι που στα χνάρια των παλιότερων, ή και ερήμην τους, εμπλούτισαν το είδος και μοιραία με βοήθησαν να το κάνω υπό μορφή τοπ 10+.

Φυσικά σαν κείμενο είναι ελλιπές, αφού τέτοια πράματα δύσκολα φτάνουν στο ευρύ κοινό, ποιό ευρύ, ούτε σε μένα καλά καλά.

Πρόκειται για ένα φαινόμενο κατά το οποίο οι μουσικοί αποδομούν τη σημαντικότητα αυτού που κάνουν, όπως είδατε δε λέω υπονομεύουν, μιλώντας όπως τους έρχεται, βρίζοντας, ή απλά λέγοντας φαιδρότητες (ελληνικά: μαλακίες).

Πανάρχαιη συνήθεια στα καθ ημάς και πιστεύω παγκοσμίως, το βασικό ατού είναι η απερίφραστη αμεσότητα μετάδοσης κοινών ανθρώπινων συνιστωσών όπως η βαρεμάρα, ο σταρχιδισμός κι ο παλιμπαιδισμός υπό τη σκέπη της ανδρικής ανικανότητας να διαχειριστεί με επιτυχία την τεστοστερόνη (αφού κάτι τέτοιο θα προϋπέθετε όλα τα θηλυκά να είναι μονίμως με ανοιχτά τα πόδια, εξ ου κι ο ακραιφνής σεξισμός που διέπει το όλο πράγμα).

Εκτός από ποδαρίλα όμως και ξεραμένο σπέρμα, επίσης μυρίζει καταπίεση. Κι η μουσική των καταπιεσμένων (απ' το κράτος, το σχολείο, τους γονείς, τις γκόμενες, το πουλί τους, αδιάφορο εδώ) πάντα βρίσκει ευαίσθητες χορδές στον καθένα μας. Υπάρχουν ας πούμε κορίτσια που μελαγχόλησαν ακούγοντας Καγκου Ροκ, γιατί απλά λυπήθηκαν γι αυτούς που κάθονται και το παίζουν (δεν επιδίωξα κανένα συνειρμό, βρωμιάρηδες!).

Χμμ, όλα αυτά εγώ ωραία τα βρίσκω. Και για να εξηγηθούμε, δεν αρνούμαι ότι πολλές φορές η κακογουστιά είναι και απωθητική και δυνάμει μειωτική, απλά δεν θα πάω να της αρνηθώ και την ύπαρξη!

ΑΠΑΡΧΕΣ

Νομίζω ότι η μορφή του ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΟΥΛΙΚΑΚΟΥ και ειδικά οι σόκιν ιστορίες του, ανάμεσα στα κομμάτια, έριξαν στο ελληνικό ροκ τον σπόρο της καφρίλας ως αντίδραση απ' τα 70ς. Βέβαια ως βεραμάν εστέτ μποέμ, αυτό είναι απλά μια από τις πάμπολλες ιδέες του και πάντα υπήρχε και δεύτερο και τρίτο επίπεδο ανάγνωσης σ' ό,τι έκανε, για σκεπτόμενους λύτες.

Σαν πρωτεργάτες του Καγκου Ροκ έχω μάλλον περισσότερο τις ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ. Η πρώτη τους κασέτα (1981) είναι γεμάτη από προκλητικούς ασυνάρτητους χύμα στίχους που σε συνδυασμό με το επαγγελματικό παίξιμο καθωσπρέπει ροκ μπαλαντών, υπό κανονικές συνθήκες (βλ και παρένταλ αντβάιζορι πιο πάνω) οδηγούν τον ανυποψίαστο ακροατή σε αναφιλητά από τα ακατάσχετα γέλια, θέτοντας τις βάσεις για ό,τι θα διαβάσετε παρακάτω. Στον ομώνυμο πρώτο τους δίσκο, το "Σήκω να πάμε στα Καλάβρυτα", ό,τι να ναι, A Song for Kalavryta Place περιλαμβάνει το καταπληκτικό σόλο του Γιάννη Δρόλαπα (ο οποίος παίζει το ίδιο ακριβώς σόλο με άλλη ανάπτυξη και στο καθόλου Καγκου, αλληγορικό Παιδί του Σωλήνα). Βέβαια ο Πανούσης είναι τεράστιος, δεν χωράει ούτε εδώ ούτε πουθενά, υπάρχουν όπως ξέρουμε και πολύ σοβαροί στίχοι του παράλληλα, αλλά δεν αφορούν το παρόν αφιέρωμα, καθότι δεν είναι Καγκου Ροκ, όπως το οριοθετούμε.

ΛΟΣΤ ΜΠΟΝΤΙΖ "Εεεε το έλκηθρο είναι ένα άχρηστο μέσο για το καλοκαίρι, -Τι λες;". Οι δυο πρώτες τους κασέτες το '88 πήγαν το πράμα πολύ μακριά..."Φύγεεεεε, βούλωστοοο, αααρρρργκ, γαμήσου, χαμούρα γαμιέσαιιιιι, άσε κάτω τους δίσκους!" Και πάλι, δεν είναι Καγκου κατάσταση, φωνάζει από μακριά ότι ξέρουν να γράφουν και να διαβάζουν. Εδώ μπήκαν για τους ίδιους λόγους που θ' αναφέραμε πχ τους Βέλβετς σ' ένα αφιέρωμα για το πανκ. Μιλώντας για πανκ...

ΠΡΩΤΑ ΔΕΙΓΜΑΤΑ ΠΑΝΚ ΜΗΚΑΘΩΣΠΡΕΠΙΣΜΟΥ

ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΑ ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΙ ΕΠΑΡΧΙΩΤΕΣ Από τα Γρεβενά. Παίζει να είναι το καλύτερο όνομα ελληνικού συγκροτήματος έβερ. Η κασέτα Πλαστική Επαφή του 1990 τους έκανε αξιαγάπητους σε πέντε δέκα ανθρώπους για τον συνδυασμό ψυχωμένου πανκ ροκ και ευρηματικών αυτοσαρκαστικών στίχων που τουλάχιστον έχουν περισσότερα σημαινόμενα από τους σοβαρούς πανκ στίχους των σοβαρών αθηναϊκών συγκροτημάτων της εποχής που γαμούσαν το σύστημα αβέρτα γιατί είναι σάπιο.

ΧΑΡΝΤΚΟ(Υ)ΡΑΔΕΣ Το δεύτερο καλύτερο όνομα ελληνικού γκρουπ έβερ. Αυτοί πάλι ήταν από τα Τρίκαλα και τους πρωτογνωρίσαμε (όσοι) απ' τις συλλογές Sakaflias Underground και Κάποτε Στα Δυο Στενά. Χάρντκο(υ)ρ, χιούμορ πρωκτικού στάδιου κατά Φρόυντ και ντοπιολαλιά που κεραυνοβολεί.

ΚΑΙ ΜΠΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΜΑΣ

ΕΜΕΤΟΣ 90ς, νομίζω από τα Γιαννιτσά, μπορεί κι απ' την Κοζάνη, δεν είμαι σίγουρος. O dj EasyDoor κάποτε μούδωσε, κλείνοντας το μάτι, το Σκατά να Φας (και Κατουρλιό να Πιείς). Είναι το Smoke on the Water παιγμένο στοιχειωδώς από rhythm machine, κιθάρα και φωνή. Η ιδιωματική προφορά του τραγουδιστή απογειώνει το κομμάτι, ειδικά όταν λέει "μουνί" και "κωλί". Τα λέει συνέχεια.

MC ΜΗΤΣΟΣ Οι κασέτες ενός τρελαμένου πιτσιρικά από το Χολαργό που ράπαρε αρχές 90 πάνω σε σχηματικά χιπ χοπ ινστρουμένταλ "είμαι πολύ περήφανος που έχω τέτοιο πέος που γράφει όλο μουσική σαν να ναι Αμαντέος" κάνουν χέρι χέρι το γύρο της Ελλάδας. Ο Δημήτρης Μετζέλος των ΗΜΙΖ δεν έχει ως τώρα πάρει την ευθύνη για τα εφηβικά κατορθώματα του MC Μήτσου, παρόλο που όλοι αυτόν θα δείξουν, με κουκούλα ή χωρίς.

TABULA RASA. Αθήνα. H Χριστίνα ήταν το έτη φωτός καλύτερο κομμάτι της συλλογής Ροκ εν Ρολ Βοήθειες ΙΙ της Wipe Out (1995) και το πρώτο χημικώς καθαρό Καγκου κομμάτι της σκηνής σε βινύλιο, πολύ μακριά από οποιαδήποτε μπερδεγουέη επίφαση τέχνης. Ύμνος.

ΑΕΡΑ ΠΑΤΕΡΑ 90ς, Αθήνα. Κατάσταση παρά συγκρότημα. Οι στίχοι του Ποιητή, που τους απήγγειλε πάνω σε μια πολυθρόνα, είναι πολύ πυκνοί κι ελλειπτικά πολυσήμαντοι για να χωρέσουν με άνεση εδώ, αλλά κανα δυό κομμάτια τους όπως πχ το Γιατί δεν μ' Αγαπάς Πουτάνα (του Στέφανου Πατρωνίδη) έχουν πιάσει καναπέδες στο παρόν αφιέρωμα. Στις Μπίρες ο Σχήμα παίζει ένα ασύλληπτο σόλο, πάνω στους στίχους που παίρνουν την ιδέα από το παμπάλαιο ανέκδοτο με τον φαφούτη παππού που χασε το δόντι του και δεν μπορούν οι άλλοι ν' ανοίξουν τις μπίρες. Γκαχ!

KAFRILLION Θεσσαλονίκη. Το πρώτο μεγάλο γκρουπ της Καγκου Ροκ σκηνής. Οι δυο πρώτες κασέτες τους σκάσανε μέσα 90ς με τίτλους Η Κόρη του κυρ Θεμιστοκλή και Η ανηψιά του κυρ Θεμιστοκλή και είναι κλασικές στο είδος, ογκόλιθοι. Στο Μόνιμο Μουνί υπάρχει το δίστιχο "η μουρμούρα σου είναι αβάσταχτη ακόμα και για σένααα/ κι απ' το ν' ακούω συνέχεια μαλακίες προτιμώ τα νέα του Αντ1". Ο θρύλος λέει ότι διαλύθηκαν επειδή ο τραγουδιστής βρήκε γκόμενα και δήλωσε ότι δεν τον εκφράζουν πια οι στίχοι.

ΑΝΟRIMOI Αθήνα. Το Λιωμένο Παγωτό ως SOS apo WC "όταν χτυπούν την πόρτααα, λέω κατειλημμένο (άλλλοοοος!)" έβαλε πολλά πράγματα στη θέση τους και τους Ανώριμους ακόμα πιο ψηλά στην Καγκου Ροκ λίστα, στην οποία ούτως ή άλλως είχαν καβατζώσει θέση απ το 93 και τον Σαδομάχ τον Θαλασσινό. Απύθμενοι.

TSOPANA RAVE Το πιο γνωστό 90ς Αθηναϊκό γκρουπ εδωμέσα, που συνδυάζει καλό ροκ παίξιμο και στιχουργικό χαβαλέ. Μπήκαν στη λίστα απ' το ντεμπούτο σινγκλ τους, την Κορνηλία, μια όμορφη τσοπάνα που την απαύτωσε ο βλάχος ο βρωμιάρης, λέει, "στη φάτνη των αλόγωωωων". Γνωστότερό τους χιτ το Δώσμου Κάτι ("από αυτά τα καινούργιααα τα διακοσάρικαααα"). Βέβαια στα πλαίσια αυτού του αφιερώματος είναι μάλλον οι κυριλέδες της υπόθεσης -χρησιμεύουν όμως και σαν μπούσουλας στο γιατί για παράδειγμα ο Μηλιώκας ή ο Σταρόβας, που ίσως κάποιοι να βρίσκουν παραπλήσιους, δεν έχουν αναφερθεί καθόλου εδώ. Είναι θεμελιακή η διαφορά, σ' αυτούς η καγκουριά (σημείο) είναι μέσο για να ψυχαγωγούν (σημαινόμενο), ενώ εδωμέσα έχουμε να κάνουμε με αυθεντικούς καμμένους, όπου το σημείο ΕΙΝΑΙ το σημαινόμενο!

ΦΑΡΣΑ Αφιερωμένο - Άντε και Γαμήσου (εγώ περνάω καλά) Κομμάτι του '99, κυκλοφόρησε σε σινγκλ απ' τη Freestyle/WEA το 2000, αν κι οι περισσότεροι το θυμούνται απ΄τους Βαβυλώνα (ήταν μια εποχή που στη Λόου Μπαπ γινόταν της κακομοίρας από γκρουπ, συνεργασίες, συμμετοχές και κυκλοφορίες. Καθόλου παράξενο) ...Στο τέλος, όπου χάνεται τελείως η μπάλα, γίνεται Καγκου ΧιπΧοπ ατ ιτς μπεστ.

METALLIRA Αθήνα, 00ς. Χτυπάει το κινητό (με ρίνγκτοουν μια φτηνή μεταγραφή του Careless Whisper) απαντάει ένας κάγκουρας κι αρχίζει στην άλλη άκρη του σήματος να τον μπινελικώνει η γκόμενα για κάμποσα δευτερόλεπτα απνευστί και ανελέητα, ξαφνικά ο κάγκουρας της ουρλιάζει ¨σκάσεεεε!" κι αρχίζει το κομμάτι. Έπος.

TUS Γιατρέ, Δεν Κλάνω Πια Αθήνα, 2007. "Η ακτινογραφία σου μου λέει ότι την πίνεις χρόνια/ κι ότι είσαι VIP στα σκαλάκια στην Ομόνοια/ το συκώτι σου μου λέει ότι έχεις πιει τα Άπαντα/ -γιατρέ δεν κλάνω πια!/ ρε, άφησε τα κλάματα/ γάμησε το χόρτο, έχεις πιει μια κοιλάδα/ -μα δεν κλάνω πια!/ ε, φάε φασολάδα!"

TRENDY HOOLIGUNS Αθήνα, 010ς. Οι επίγονοι. Απ' το 2008 στην πιάτσα. Τελευταίο τους πόνημα: Πετάω Ψιλά. Υπεράνω περιγραφής, δείτε το με δικό σας κίνδυνο στο Γιουτιούμπ.

Και το πάρτυ συνεχίζεται.
Ρε μαλάκεςςςςς μας τέλειωσαν οι μπίρες!
Ποιός ξέρει για κάποιους μπορεί να μην τελειώσει ποτέ αυτή η πενταήμερη...