Keeping It Peel

Ήταν κάτι παραπάνω από ένας μουσικός παρουσιαστής, παραγωγός και δημοσιογράφος ο John Robert Parker Ravenscroft. Ο δικός μας John Peel, κοντά σαράντα χρόνια υπηρέτησε με πίστη, αγάπη και αφοσίωση το αγγλικό ραδιόφωνο, βγάζοντας από την αφάνεια γκρουπ, άγνωστα στους πολλούς, πολλές φορές χωρίς καν να έχουν κυκλοφορήσει έστω ένα σινγκλάκι, κάνοντας τα σε κάποιες περιπτώσεις ακόμη και rock stars.

Πρωτοπόρος και στη νέα μουσική σκηνή που αναδύθηκε λίγο μετά τα μέσα της δεκαετίας του εβδομήντα, έφερε στο προσκήνιο αυτό το νέο μουσικό είδος, το απλησίαστο και απαγορευμένο για οποιοδήποτε άλλον συνάδελφό του τότε, το επέβαλε με τον τρόπο του στις μάζες, στην αρχή στη Βρετανία και από εκεί στον υπόλοιπο κόσμο.

Πέθανε τον Οκτώβριο του 2004, και φέτος συμπληρώνονται δεκαπέντε χρόνια χωρίς τη μοναδική, στομφώδη, μα και μελιστάλακτη φωνή του.

Παρακάτω ακολουθούν δεκαπέντε sessions που έγιναν για την εκπομπή του στο Radio1του BBC. Όλα παίχτηκαν και παρουσιάστηκαν μέσα στην οχταετία 1976-1984, τη σημαντικότερη δηλαδή οχταετία της μουσικής.

The Peel Sessions

30/11/1976 - The Damned: (Stab Your Back, Neat Neat Neat, New Rose, So Messed Up, I Fall.)

Μπορεί οι Pistols και οι Clash να μην έπαιξαν ποτέ για τον Peel, έπαιξαν όμως οι Damned, όχι μια, αλλά πέντε φορές. Εδώ, στην πρώτη απόπειρά τους, πριν τη φουρτούνα του ‘Damned Damned Damned’, με τον Brian James επί κεφαλής και αδιαμφισβήτητο ηγέτη τους, παρουσιάζουν το σετ τους με αφοπλιστική ενέργεια, ασυγκράτητη νεανική ορμή και πρωτόγονη επιθετικότητα.

26/04/1977 - The Jam: (In The City, Art School, I've Changed My Address, Modern World.)

Μπροστάρης ο Peel στο νέο κίνημα που αναδύονταν, εδώ καλεί τον άλλο πόλο του punk, αυτόν που εμφανίστηκε να διδάξει τις “the young ideas” του νέου «μοντέρνου κόσμου». Τρεις μόλις μήνες μετά οι Jam θα ξαναπαίξουν, και θα ξαναπαίξουν, σπουδαίοι και τρανοί, δύο χρόνια μετά, και λίγο μετά θα διαλυθούν στο απόγειο της καριέρας τους.

14/02/1978 - Magazine: (Touch And Go, The Light Pours Out Of Me, Real Life, My Mind Ain't So Open.)

Συνωμότησε ολάκερο το σύμπαν για να βρεθούν την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο συγκρότημα αυτές οι πέντε μουσικές ιδιοφυίες που αποτέλεσαν τους Magazine. Σ’ αυτό το session τους βρίσκουμε λίγο πριν το ‘Real Life’, το LP δηλαδή που θα δώσει στο post punk όνομα, υπόσταση και χαρακτήρα. Στη δυστυχώς βραχύβια παρουσία τους στα μουσικά δρώμενα θα επανεμφανιστούν για τον Peel άλλες τρεις φορές πριν μας εγκαταλείψουν (σχεδόν) οριστικά. 

30/05/1978 - The Fall: (Rebellious Juke Box, Mother Sister, Industrial Estate, Futures And Pasts.)

Από τους αγαπημένους του Peel και τους πιο πολυσύχναστους στα στούντιο του BBC με καμιά τριανταριά παρουσίες, εδώ, στην πρώτη και πιο ηχηρή εμφάνισή τους, με το ρεπερτόριο που αποτέλεσε και τον κορμό για το ‘Live At The Witch Trials’, του καλύτερου, μα πιο παραγνωρισμένου δίσκου τους.

12/09/1978 - Stiff Little Fingers: (Johnny Was, Law And Order, Barbed Wire Love, Suspect Device.)

Δύσκολο να κάνεις καριέρα σαν punk rock μπάντα εκτός Λονδίνου, ακόμη δυσκολότερο να είσαι από το Μπέλφαστ και να μπλεχτείς στα πόδια των πρωτευουσιάνων. Ο ανοιχτομάτης όμως Peel τους πήρε από το χεράκι, όπως παίρνει ο πατέρας το μικρό του παιδί, και έβαλε το σημαντικότερο λιθαράκι για την εξέλιξή τους, αυτό της αναγνώρισης, λιθαράκι που σιγά - σιγά έγινε βράχος που στέκει αναλλοίωτος και ακόμη στις επάλξεις σαράντα ολάκερα χρόνια τώρα.

04/12/1978 - The Cure: (Killing An Arab, 10.15 Saturday Night, Fire In Cairo, Boys Don't Cry.)

Σαν μια από τις πιο ελπιδοφόρες νεανικές μπάντες είχε χαρακτηρίσει ο Peel τους Cure. Η ιστορία τον δικαίωσε πανηγυρικά. Τους ακούμε σ’ αυτό το session όταν ήταν ακόμη άγουροι, αμούστακοι νεανίες, που έψαχναν να βρουν την ταυτότητα τους παίζοντας αυτό το κοφτό, στριφνό κάτι σαν pop-punk υβρίδιο. Και όταν τη βρήκαν καθιέρωσαν μία ολόκληρη σχολή που μας τυραννάει ακόμη και σήμερα.

09/01/1979 - Gang of Four: (I Found That Essence Race, At Home He’s A Tourist, 5.45, Return The Gift.)

Μας ήλθαν από το Leeds και απέδειξαν περίτρανα πως μπορείς να χρησιμοποιήσεις σκληρά λόγια, να καυτηριάσεις, να προσβάλεις και να διαδηλώσεις, χωρίς κατ’ ανάγκη να κάνεις φασαρία, χωρίς υπερβολές, παίζοντας απλή, όμορφη μουσική, καθώς το μήνυμα δίδεται και έτσι. Εδώ στο πρώτο από τα τρία τους sessions για την εκπομπή του John Peel.

31/01/1979 - Joy Division: (Exercise One, Insight, She's Lost Control, Transmission.)

Απογυμνωμένοι από την επιτηδευμένη παραγωγή του Martin Hannett, στα δύο τους session για την εκπομπή του Peel, οι Joy Division ακούγονται πιο ωμοί, πιο απελευθερωμένοι να παρουσιάσουν τα σετ τους. Εδώ στο πρώτο τους, αγγίζοντας ακόμη από απόσταση τη ματαιοδοξία και τη μελαγχολία που τελικά τους εξόντωσε. “An underrated band” λέει ο Peel στην εισαγωγή της παρουσίασης τους, κουνάμε κεφάλι χαμογελώντας εμείς σαράντα χρόνια μετά.

28/03/1979 - Crass: (G's Song, Mother Earth, Bomb, Shaved Women, Tired.)

Φάνταζε σχεδόν απίθανο να προσκληθεί ένα τέτοιου είδους συγκρότημα σε ένα τέτοιου είδους ραδιοφωνικό σταθμό. Η δύναμη και η επιβλητικότητα που είχε όμως ο Peel μέσα στα στούντιο ξεπέρασε τις όποιες αντιρρήσεις εν τη γενέσει τους. Το μόνο που πέτυχαν οι ιθύνοντες του BBC ήταν να κόψουν το ‘Mother Earth’, και αυτό μόνο στην πρώτη μετάδοση.

15/08/1979 - Echo & The Bunnymen: (Read It In Books, Stars Are Stars, I Bagsy Yours, Villiers Terrace.)

Το με διαφορά καλύτερο συγκρότημα του Λίβερπουλ, είχε την τύχη να ανακαλυφθεί άσημο τότε, ίσως και από σπόντα από τον Peel, που τους έδωσε την ώθηση που τους άξιζε για να μπορέσουν και αυτοί από τη μεριά τους να του (μας) το ξεπληρώσουν με όλη την πορεία τους. Και όπως είπε και σε μια αποστροφή του λόγου του ο Sergeant: “Without the John Peel sessions, Echo And The Bunnymen would not exist!”

26/10/1979 - Au Pairs: (Pretty Boys, Come Again, Ideal Woman, Monogamy.)

Δεν είχε κλείσει καν δύο μήνες κυκλοφορίας το υπέροχο πρώτο εφτάιντσο του συγκροτήματος, όταν οι Au Pairs εισέβαλαν στα στούντιο του BBC. Δείχνοντας την αντισυμβατικότητά τους και σε αυτό τον τομέα, αρνούνται να παίξουν κάτι από αυτό, παρουσιάζοντας μία νέα, φρέσκια τετράδα με τραγούδια, βάση της μετέπειτα βραχύβιας μα και σπουδαίας συνέχειας.

21/04/1981 - The Birthday Party: (Release The Bats, Roland Around In That Stuff, (Sometimes) Pleasure Heads Must Burn, Loose.)

Μας ήλθαν από την Αυστραλία και με το καλημέρα βάλθηκαν να μας ξετινάξουν. Ακάματος αρωγός αυτού του εγχειρήματος και ο John Peel που κυριολεκτικά μας τους επέβαλε, υπομένοντας τις χίλιες τόσες ιδιοτροπίες τους. Και εμάς εξακολουθεί το σαγόνι να κρέμεται κάθε φορά που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με κάποιο δημιούργημά τους.

21/06/1982 - Cocteau Twins: (Wax And Wane, Garlands, Alas Dies Laughing, Feathers Oar Blades.)

Αυτή είναι η πρώτη παρουσία του γκρουπ από τις τρεις συνολικά πριν ακόμη το ‘Garlands’ αλλάξει μια και καλή το ρου της dark και ethereal μουσικής σκηνής. Εδώ, εκτός από τα δύο που θα το κοσμούσαν, το μέγιστο ‘Alas Dies Laughing’ και το ‘Feathers Oar Blades’ από το πρώτο τους EP ‘Lullabies’.

08/06/1983 - Chameleons: (Don't Fall, Nostalgia, Second Skin, Perfumed, Garden.)

Φήμες λένε πως όταν οι Burgess και Fielding πήγαν μία κασέτα με τα τραγούδια τους προς παρουσίαση στον Peel, αυτή δεν είχε ντραμς μέσα. Η ευγενική επιστροφή της, τους πείσμωσε, και στη δεύτερή τους κασέτα ήταν πια ετοιμοπόλεμοι. Εδώ στο δεύτερό τους session, ακόμη πιο ολοκληρωμένοι, έτοιμοι, με το σούπερ ‘Script Of The Bridge’ να παραμένει βασικός οδηγός για τα διάφορα μεταγενέστερα post punk revival.

03/04/1984 - D.O.A.: (General Strike, Race Riot, Burn It Down, A Season In Hell.)

Το session αυτό τους βρίσκει σε μία μάλλον μεταβατική περίοδο, που περιλάμβανε μεταξύ άλλων αλλαγές μελών, και επανακαθορισμό του ήχου. Τα στάνταρ παραμένουν όπως πάντα υψηλά, σε ένα session που η έκδοσή του σε βινύλιο είναι αφιερωμένη στους αγώνες των ανθρακωρύχων όλου του κόσμου.
 

Διάβασε ακόμα: David Cavanagh - Good Night and Good Riddance / How thirty-five years of John Peel helped to shape modern life