Whatever he brings we sing [1944-2013]
Τα γκρουπ που συμμετείχε, οι συνεργασίες του και τα τέσσερα απαραίτητα άλμπουμ του. Του Κώστα Ζαφειράτου
Στις 18 Φεβρουαρίου, σε ηλικία 68 ετών, πέθανε στον ύπνο του ο Kevin Ayers, ένας από τους βασικούς μουσικούς άξονες της βρετανικής μουσικής σκηνής των δεκαετιών του '60 και του '70 (κυρίως, γιατί συνέχισε και αργότερα την πορεία του).
Ξεκίνησε το '64 με τους The Wilde Flowers μαζί με τον Robert Wyatt και τον Daevid Allen, επειδή ήταν ο μόνος μακρυμάλλης στην περιοχή εκτός των άλλων. Μετρήστε κάποιους απ' τους υπόλοιπους συμμετέχοντες, Hugh Hopper, Brian Hopper, Richard Sinclair, Graham Flight, Richard Coughlan, Pye Hastings, David Sinclair, και θα καταλάβετε τη συνέχεια της ιστορίας σε όλα σχεδόν τα γκρουπ του Canterbury sound, που δημιουργήθηκαν μετά. Για να πούμε μόνο κάποια ονόματα, αυτά είναι οι Soft Machine, οι Caravan, οι Delivery, οι Matching Mole, οι Hatfield & The North, κ.α., για τους οποίους δεν είμαι εγώ αυτός που θα (ξανα)γράψει την ιστορία και τη σπουδαιότητά τους για τη μουσική της εποχής γενικότερα. Και βέβαια ο Daevid Allen προχώρησε αργότερα να φτιάξει τους Gong. Για τον Hugh Hopper τα είχαμε πει με την ευκαιρία δυστυχώς του θανάτου και εκείνου (εδώ). Για να δούμε ποιος θα είναι ο επόμενος...
Απ' τούς Wilde Flowers σώζονται τρεις ηχογραφήσεις του '65 και του '66 που ήρθαν στην επιφάνεια από την εταιρεία Voiceprint το '94 [The Wilde Flowers - Story, tales of Canterbury], με το εκρηκτικό μείγμα ροκ, μπλουζ και psych να εντυπωσιάζει ακόμη και σήμερα.
Αφήνοντας τους Soft Machine μετά το πρώτο τους άλμπουμ το '68, και την περιοδεία στην Αμερική, ο Kevin Ayers βρέθηκε στην Ibiza μαζί με τον Daevid Allen, όπου και έγραψε τα τραγούδια για το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ, το Joy of a toy. Από τα πρώτα νούμερα της Harvest, το Δεκέμβρη του '69, με τα πλήκτρα του Mike Ratledge στα Song for insane times και Stop this train (again doing it) να δείχνουν το δρόμο, και το δεύτερο να αποτελεί μια psych πανδαισία με την κιθάρα να σολάρει υπέροχα από τη μέση και μετά. Όμως αυτό το άλμπουμ περιέχει και το all time Ayers classic, The Lady Rachel. Ήταν μόνο η αρχή για μια σειρά άλμπουμ, τόσο σημαντικά για τη μετέπειτα μουσική όσο η δεκαετία που μόλις ξεκινούσε. Και τα τέσσερα πρώτα από τα άλμπουμ του Ayers αξίζουν να βρίσκονται σε οποιαδήποτε συλλογή σέβεται τον εαυτό της. Τα υπόλοιπα τρία, όλα στην Harvest:
Shooting at the moon (Δεκέμβρης '69, με το σούπεργκρουπ των The Whole World να περιλαμβάνει τους Mike Oldfield, Lol Coxhill, κ.α.). Mε τζαζ (Red green and you blue), αβάντ (Pisser dans un violon, Underwater) και προγκρέσιβ ροκ επιρροές να (ξανα)κάνουν την εμφάνισή τους, και μια σειρά συνθέσεων πολύ κοντά στους Soft Machine, όπως τα Shooting at the moon (που είναι στην ουσία το Jet propelled photograph των Soft Machine) και Rheinhardt & Geraldine/Colores Para Delores. Η ρυθμ σέξιον αυτού του τελευταίου μέχρι και μεταγενέστερες νιού γουαίηβ γραμμές φέρνει στο νου. Και μόνο την κιθάρα του Mike Oldfield στο Lunatic's Lament να ακούσετε δεν χρειάζεται νομίζω κάτι παραπάνω για να κρατήσετε αυτό το άλμπουμ.
Whatevershebringswesing (Iανουάριος '72, με Mike Oldfield, Didier Malherbe, Robert Wyatt). To There is loving/ Among us/ There is loving είναι ηχογραφημένο με πλήρη ορχήστρα και τους The Whole World στο Abbey Road. Το Stranger in blue suede shoes θα κολλήσει στο πλατό. Οι πειραματισμοί με τα tape loops στο Song from a bottom of a well δεν αφήνουν περιθώρια για αμφισβήτηση της δημιουργικής φύσης του Ayers.
Bananamour (Μάιος '73). Ένα άλμπουμ που αποπνέει καλώς εννοούμενο επαγγελματισμό, και ώρες δουλειάς στο στούντιο. Με τη βοήθεια απολαυστικών πνευστών, τον Μike Ratledge στο όργανο (Interview) και το Oh! Wot a Dream τραγουδισμένο επίτηδες στο στυλ του Syd Barrett, όπως λέει ο ίδιος ο Kevin Ayers, γενικά δεν υπάρχει ούτε εδώ ένα κομμάτι που να μπορείς να πετάξεις.
Αργότερα πέρασε στην Island όπου ηχογράφησε το Confessions of Dr. Dream & Other stories (1974, με τον Mike Oldfield ξανά, και τον Ollie Halsall των Patto), το ζωντανό June 1, 1974 για το οποίο διαβάζετε εδώ, και το Sweet Deceiver, για να ξαναγυρίσει και πάλι στην Harvest και να συνεχίσει εκεί μέχρι περίπου το 1980. Συνέχισε και στην επόμενη δεκαετία χωρίς να έχει όμως την ίδια καλλιτεχνική επιτυχία.
Για το τελευταίο του άλμπουμ , το Unfairground, που έπεσε στα χέρια μας μετά από χρόνια, το 2007, μια κριτική μπορείτε να διαβάσετε εδώ, με την οποία θα διαφωνήσουμε στο ότι δεν ήταν 2-3 μόνο οι αξιόλογοι προσωπικοί του δίσκοι, αλλά θα υπερθεματίσουμε με την τελευταία παράγραφο:
Ερωτώμενος από το Mojo για το τι είναι καλύτερο, το κρασί, οι γυναίκες ή το τραγούδι, ο Ayers απαράμιλλα περνάει από την ανούσια ερώτηση σε μια απολαυστική απάντηση: "It's the combination of the first two which works for the third, or too much of the first and the loss of the second as well, I guess..."