Εγχειρίδιο χρόνιας χρήσης

WHAT WE WANT, WHEN YOU NEED IT

Τελευταία τζάμαρα με έναν κρουστό που ζούσε στο Σικάγο και μου έλεγε πως έχει τύχει χειμώνες να πιάνει κάτι -30ρια. Σκέφτηκα τους τόνους καλής μουσικής που έχουν παραχθεί στην πόλη και ότι μάλλον ο καιρός θα παίζει κάποιον ρόλο. Αναπόφευκτα θυμήθηκα την Kranky, την δισκογραφική που με συντρόφευσε πολλά βαριά ξημερώματα με τα διαμάντια που κυκλοφόρησε από τα 90s μέχρι τις μέρες μας (τελευταία τις έχει κόψει λίγο τις “κιθάρες”, αλλά χαλάλι :-P). Με τα πολλά, αντιλήφθηκα ότι η Kranky κοντεύει να 30ρίσει, οπότε είπα να διαλέξω 27 αντιπροσωπευτικούς δίσκους του label (έναν για κάθε χρόνια, από το 1993 που ξεκίνησε μέχρι και το 2020) για να μαθαίνουν οι νεότεροι (και κάτι δεινόσαυροι επίσης που την πέρασαν στο ντούκου, γιατί «αυτά τα είχαν ξανακούσει». Ναι, ναι). Μην μετρήσεις πόσες φορές αναφέρεται η λέξη ambient στο κείμενο, να χαρείς. Los:

Labradford - Prazision LP (1993)

Το ντεμπούτο των Labradford (με το catalogue number ‘krank 001’) ήταν ο κατάλληλος ήχος την κατάλληλη στιγμή. Νομίζω πως ιδανικότερο ξεκίνημα από αυτό (και για την μπάντα και για το label), δεν γινόταν. Αν και το καλύτερο κομμάτι τους ever (το ‘Battered’) βρίσκεται στο ομώνυμο τους album, δεν θα μπορούσα να μην ξεκινήσω αυτήν εδώ τη λίστα με το ‘Prazision’ (το οποίο στην πρώτη του έκδοση, έσκαγε με αυτό εδώ το sticker δώρο. Η μπάντα από το Richmond, έπαιζε ένα πολύ χαρακτηριστικό, σκοτεινό, μελαγχολικό και droney μετα-rock. Ακολούθησαν 5 δίσκοι μετά από αυτόν. Ένας και ένας…

The Spiny Anteaters - All Is Well (1994)

Βελβετική νοϊζοπόπ παιγμένη με έναν όμορφα τεμπέλικο, χύμα τρόπο και ηχογραφημένη με μια εξίσου όμορφη και ταιριαστή lo-fi γλύκα. Μουσική για ένα από εκείνα τα πρωινά που αποφασίζει κανείς να μην κάνει τίποτα ;-) Από το γκρι στο octarin ένα δισκάκι δρόμος. Οι “Ταχυγλωσσίδες” έβγαλαν ένα ακόμα album στο label το ’96, στο ίδιο, πάνω κάτω, slacker ύφος.

Roy Montgomery - Temple IV (1995)

Ο Roy Montgomery είναι από τους αγαπημένους μου κιθαρίστες και δεν θα μπορούσα να χάσω την ευκαιρία να τον δω live. Τον είδα λοιπόν πριν λίγα χρόνια σε μια τρύπα στο Kreuzberg, ήμασταν δεν ήμασταν 60 νοματαίοι. Ο Νεοζηλανδός ήταν αναμενόμενα απολαυστικός. Ο ήχος του είναι πολυκοπιαρισμένος. Το παίξιμο του αφαιρετικό, απέριττο και ιδιαίτερο. Στους δίσκους, η ιστορία είναι πάνω κάτω η ίδια, αν και από τότε που τον είδα live, κάτι μου λείπει. Τεσπά, το ‘Temple IV’ που ηχογράφησε το 1996 για την Kranky είναι κάπως η πιο ‘organic’ δουλειά του (αν και τον καιρό εκείνο, αυτός όρος χρησιμοποιούνταν μόνο για καλλιέργειες). Μια φθηνή Teisco, ένα delay και ένα (όχι και τόσο) ελαφρύ reverbεράκι. Τι άλλο χρειάζεσαι;

Bowery Electric - Beat (1996)

Οι Νεοϋορκέζοι Bowery Electric, σ’ αυτόν τον δεύτερο τους δίσκο άφησαν πίσω το πολύ shoegazing που τους καθιέρωσε, για χάρη μιας downtempo tripιας electronica, με λίγα dream pop στοιχεία εδώ και εκεί. Το Beat ξεδιπλώνεται καλειδοσκοπικά με τα κατάλληλα συνοδευτικά· το αξιοσημείωτο δε, είναι ότι στέκει και άνευ, πλοηγώντας με ιδιότητες υπνωτικής έκστασης. Party music για εσωστρεφή παιδιά σαν να λέμε ένα πράμα..

Magnog - More Weather (1997)

Abstract, ψυχεδελικό, βρώμικο instrumental rock που αν μπει κανείς στο τριπάκι να το εκλάβει σαν έναν «ροκ» δίσκο θα νομίζει ότι έχει να κάνει με μια συλλογή από σκόρπια, lo-fi, space rock jams. Αν όμως το αντιληφθεί ως έναν ambient δίσκο, δημιουργούνται οι συνθήκες εκείνες για να βρεθεί (ή μήπως να χαθεί) κανείς μπροστά σε μια απόπειρα κιρλιανής καταγραφής ενός ηχοτοπίου. Ένα “Join Inn” (οι γερμανόφιλοι ξέρουν) απ’ τα 90s.

Amp - Stenorette (1998)

Οι Λονδρέζοι Amp παίζαν ένα ιδιαίτερο μίγμα trip-hop και shogezoκιθαρών με drones + spacy ατμόσφαιρες ++. Σε αυτό εδώ το δεύτερο album που έγραψαν για λογαριασμό της Kranky (είχε προηγηθεί το ‘Astralmoonbeams') το δίδυμο, χρησιμοποιεί τα θορύβια σαν extra layers ηλεκτρικής απαλότητας που ξετυλίγονται γύρω από μια εγκεφαλική electronica. Η φωνή της Karine Charff συμπληρώνει την εικόνα με έναν κατάλληλα ethereal τρόπο. Αξίζει να τσεκαριστούν και οι δουλειές τους εκτός label· η συλλογή ‘All of Yesterday Tomorrow’ αποτελεί μια καλή εισαγωγή.

Doldrums - Desk Trickery (1999)

Οι Doldrums έπαιζαν ένα αυτοσχεδιαστικό μετα-ροκ, με kraut πινελιές, ολίγη ψυχεδέλεια και κάποια θορύβια, εν τελεί ανάλαφρο (με την καλή έννοια), χωρίς καθαρτικά crescendo, build-up drones και άλλες θεατρικές τεχνικές που χρησιμοποιούσαν άλλα ποστρόκια της εποχής. Το ‘Desk Trickery’ είναι ως επί το πλείστον πολύχρωμο, για αυτούς που λανθασμένα επιμένουν ότι η Kranky είναι μόνο γκρι..

Fontanelle - Fontanelle (2000)

Αναμφισβήτητα το καλύτερο άλμπουμ του label για το 2000 ήταν το ‘Lift Your Skinny Fists Like Antennas to Heaven’ (ναι, για όσους δεν το ‘ξεραν, τα cd των Godspeed ήταν υπόθεση της Kranky). Παρόλα αυτά, παραμένει μια δουλειά που “ανήκει” στην Constellation, οπότε διάλεξα το ντεμπούτο των Fontanelle για αυτή την χρονιά. Η μπάντα από το Portland φτιάχτηκε από τις στάχτες των Jessamine (που χρίζουν επίσης τσεκαρίσματος). Το ντεμπούτο τους είναι ένας experimental rock δίσκος χαλαρού αυτοσχεδιασμού που δεν το λες ούτε μινιμαλιστικό αλλά ούτε πλουραλιστικό. Οι δομές στο “songwriting” τους είναι ψιλοabstract; το ωραίο είναι ότι ταυτόχρονα το groove παραμένει σαφές. Μια δεκαετία + αργότερα, το οδήγησαν σε κομματάκι πιο fusion (με την καλή έννοια) δρόμους και κάναν ένα επίσης πολύ ενδιαφέρον album στην Southern Lord (το ‘Vitamin F’).

Stars Of The Lid - The Tired Sounds Of… (2001)

Δεν γινόταν να μην αναφερθεί το όνομα του Adam Wiltzie (Dead Texan, Aix Em Klemm κ.ά) σε αυτό το αφιέρωμα. Διάλεξα τον 6ο δίσκο του πιο “αναγνωρίσιμου” από τα project του, το ‘The Tired Sounds Of Stars Of The Lid’ {αν και ο αγαπημένος μου είναι μάλλον εκείνος ο θεοσκότεινος του ’97 (‘The Ballasted Orchestra’)}. Το ‘Tired Sounds’ κυκλοφόρησε το 2001 σε τριπλό βινύλιο και όπως καταλαβαίνει κανείς, παίρνει τον χρόνο του. Ναρκοληπτική, υπερ-spacious, λυρική ambient υψηλής αισθητικής, με συναισθητικές ιδιότητες. Τα πολλά λόγια…

Low - Trust (2002)

Οι Low, πριν υπογράψουν στην Sub Pop έγραψαν 3 δίσκους για λογαριασμό της Kranky. Το ‘Trust’ του 2002 ήταν ο τελευταίος. Με το που ακουστεί το όνομα Low συνηθίζεται να αναφέρεται και ο όρος slowcore, αλλά για αυτά έχουμε γράψει στο παρελθόν. Βαρύς αλλά όχι απάλευτος, το ‘Trust’ είναι ένας ακόμα καλός δίσκος απ’ τους Low {άντε με ενάμισι μέτρια κομμάτια (δεν έκαναν και ποτέ κακό δίσκο, εδώ που τα λέμε)}, με τις μελαγχολικές του τις κιθάρες, το χαρακτηριστικό μινιμαλιστικό drumming, λίγο λυρισμό, λίγη gospeloσύνη και κάτι ψιλές αισιοδοξίας, έτσι για το (όποιο) balance.

Growing - The Sky’s Run Into The Sea (2003)

Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα πάρα πολύ απολαυστικό (και άδειο) drone rock album. Το ντεμπούτο των Growing είναι από τις πιο βαριές (και αγαπημένες μου) Kranky κυκλοφορίες. Οι κιθάρες θυμίζουν παλιούς Earth και Lou Reed εποχής ‘Ecstasy’. Μια (κυρίως) ματζόρε αλλά ταυτόχρονα κάπως doom ιστορία, που για να κατανοηθεί πρέπει να ακουστεί )))δυνατά(((.

Charalambides - Joy Shapes (2004)

Η ambient σκηνή πέρασε από την post-industrial φάση της σε μια κάπως πιο γήινη, εκεί στις αρχές των zeros. Λίγο το ‘new weird America’ που ήταν της μοδός, λίγο η ηλεκτροακουστική υπέροχη έναντι στον κρύο ντίτζιταλ ήχο, λίγο οι πεντατονικές που λειτουργούν πολυεπίπεδα, λίγο ο pagan πρόλογος..

Οι τεξανοί με το ποντιακό όνομα παίζουν βέβαια από το ’91. Σε αυτή τους τη δουλειά ηχογράφησαν έναν σχετικά γυμνό (η καλύτερα ελαφριά ντυμένο) drone-o-folk, μυσταγωγικό αυτοσχεδιασμό. Το παίρνουν κάπου από εκεί που το άφησε ο Roy Montgomery (που λέγαμε πριν), προσθέτουν κάτι από Bardo Pond (που λέγαμε παλιότερα) και κάτι από Six Organs of Admittance (που πρέπει να πούμε κάποτε) φτιάχνοντας έτσι ένα ιδιαίτερο και (άμα λάχει) τελετουργικό δίσκο. Αξίζει να τσεκαριστεί και το πιο “βατό” ‘Likeness’ του 2007.

Lichens - The Psychic Nature Of Being (2005)

Μπορεί κανείς να γνωρίζει τον Lichens (κατα κόσμον Robert Lowe) από την θητεία του στους OM ή από τις συνεργασίες του (Cairo Gang, TV on the Radio και Russian Circles μεταξύ άλλων). Το σόλο ντεμπούτο του είναι ένας αμιγώς drone δίσκος, φτιαγμένος κυρίως με την φωνή του Lowe περασμένη από λογιών-λογιών modules (χρησιμοποιώντας το κούρδισμα του Harry Partch με τα 43 διαστήματα, λέει) και κάποιες κιθάρες εδώ και εκεί. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο εγχείρημα έχουν χρησιμοποιηθεί και σένσορες που πιάνουν biosignals φυτών (τα οποία σήματα έχουν έπειτα μετασχηματιστεί σε midi!). Πιο φυσικός ήχος δεν, έτσι;

Tim Hecker - Harmony In Ultraviolet (2006)

Όταν η κουβέντα έρχεται στον Tim Hecker όλοι συμφωνούν ότι η πιο αντιπροσωπευτική του δουλειά είναι το ‘Ravedeath’ {που αναμφίβολα είναι ένας σπουδαίος δίσκος (και κυκλοφόρησε επίσης στην Kranky το 2011)}. Παρόλα αυτά, διάλεξα για αυτό το αφιέρωμα το εξίσου απολαυστικό ‘Harmony in Ultraviolet’ που ήταν και το πρώτο album του Καναδού για το label. Η χρήση του θορύβου στο έργο του Hecker είναι για μελέτη, χωρίς υπερβολές. Τον ρυθμό του δε, θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει «παραδοσιακό», αφού κινείται στα χνάρια των πιονέρων του είδους. Ο χώρος, τα βάθια και ο προορισμός του όμως, είναι κάθε φορά μοναδικά. Δεν χρειάζεται να γράφω άλλα, μια ακρόαση θα πείσει και τον πιο άκαμπτο τρόμπα.

GOING NOWHERE SLOW

Να κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα κάπου εδώ για να μιλήσουμε για το (ίσως) κομβικό σημείο που ο Bruce Adams, ένας εκ των δύο ιδρυτών του label, έφυγε. Ο Joel Leoschke συνέχισε να τρέχει μόνος την Kranky, με τη βοήθεια του Brian Foote των Nudge (όποιος γνωρίζει την μπάντα, καταλαβαίνει απ’ την αισθητική ότι είναι λίγο εκτός κλίματος, τουλάχιστον έτσι όπως ήταν μέχρι τότε διαμορφωμένο το κλίμα).

Και κάπως έτσι περνάμε απ’ την εσωστρεφή περίοδο του label σε μια κάπως πιο εξωστρεφή. Εμείς ως γνωστόν είμαστε της εσωστρέφειας. Εν τελεί βέβαια η Kranky, όπως θα δούμε παρακάτω, την βρήκε την ισορροπία της.

Deerhunter - Cryptograms (2007)

Όταν πρωτοάκουσα Deerhunter σνόμπαρα· παρα-ήταν ποπ για το στομάχι μου. Με τα χρόνια κατάλαβα ότι για πολύ κόσμο αυτό το album λειτούργησε σαν εισαγωγή στον κόσμο της Kranky. Τεσπα, αν και ο όρος νεοkraut μου την δίνει, εδώ κάπως ταιριάζει. Χωρίς βέβαια να γνωρίζω τα λογιστικά του label, μπορώ να μαντέψω πως υπογράφοντας τους Deerhunter, η Kranky πρέπει να πήρε μια καλή οικονομική ανάσα (στην ομολογουμένως χειρότερη εποχή για τις δισκογραφικές). Κάτι side projects τους και προσωπικά album μελών (που κυκλοφόρησαν επίσης στο label) δεν τα έχω ακούσει, να με συγχωρείς.

Cloudland Canyon - Lie In Light (2008)

Από τότε που αγόρασα αυτόν τον δίσκο, δεν έχει περάσει dj set που να μην τον έχω πάρει μαζί μου (κυρίως για το ‘Krautwerk’ για τις αρχές, αλλά και το ‘Mothlight' για τα σβησίματα). Να ευχαριστήσουμε κάπου εδώ τον κύριο Γιαζλά, που κατά την θητεία του στον Λωτό μου τον πρότεινε (όπως και πολλά άλλα διαμαντάκια). Motorik, φασαριόζικες κιθάρες, vintage σύνθια και ηλιόλουστα drones συνθέτουν το τριπ ενός πραγματικά όμορφου album. Η μπάντα παίζει ακόμα, αλλά έχει καθαρίσει πια αρκετά {και εμείς (πως να το κάνουμε) είμεθα της βρομιάς}.

White Rainbow - New Clouds (2009)

O Καλιφορνέζος White Rainbow ξεκινάει το ‘New Clouds’ με ένα tribal νοιζοbeat που πάνω του ξεχύνονται delays, drones και κιθάρες που έχουν κάτι από Can εποχής ‘Future Days’. 18 λεπτά αργότερα και αφού έχει περάσει από έναν ρετροφουτουριστικό ambient κόσμο, κάνοντας και μια μικρή techno στάση, περνάμε στο επόμενο κομμάτι που ξεκινάει με μια dream pop κιθαριστική loopα, στην οποία χτίζεται ένα ethereal ηχοτοπίο, καταλήγοντας αβίαστα σε μια μπασογραμμή παχιών synths και τέλος πάντων, μην σποϊλάρω τα πάντα, αυτά τα 4 κομμάτια συνολικής διάρκειας μιας ώρας συντελούν την (κατά γενική ομολογία) κορυφαία δουλειά του Adam Forkner.

Jonas Reinhardt – Powers Of Audition (2010)

Όχι δεν είναι κάποιος Γερμανός ηλεκτρονικάκιας ο Jonas. Jonas Reinhardt είναι το όνομα του (κάποτε solo) project του Νεοϋορκέζου Jesse Rainer, που στο δεύτερο δίσκο μεταμόρφωσε σε μια σχεδόν prog / σχεδόν full μπάντα. Συνεργαζόμενος με μουσικούς όπως ο Phil Manley των Trans AM και άλλους, ηχογράφησε έναν απολαυστικό space rock δίσκο για το dancefloor. Analog sequencers που ζέχνουν σεβεντίλα, motorik τύμπανα και ρετροκοσμικές κιθάρες απαρτίζουν το 40λεπτο αυτό ταξίδι. Μόλις το τελειώσεις, θα θες να το ξαναβάλεις.

Implodes - Black Earth (2011)

Ομολογουμένως το καλύτερο album της Kranky για το ’11 ήταν το ‘Ravedeath, 1978’. Μιας όμως και μιλήσαμε ήδη για τον Hecker, θα ασχοληθούμε εδώ με ένα πιο «δεύτερο» όνομα του label.

Μινιμαλιστικό shoegaze, με ώρες ώρες μπλακμεταλίζουσες κιθάρες, αρκετά ambient σημεία και μια ψιλή Martin Hannett στον ήχο (ψιλή είπαμε, μη βαράς).

Jessica Bailiff - At the Down-Turned Jagged Rim of the Sky (2012)

Ήμουν μεταξύ του πρώτου και του τελευταίου album της Bailiff, άσε που παίζει και εκείνο το project πού είχε κάνει με τον Dave Pearce (Clear Horizon, επίσης στην Kranky). Διάλεξα τελικά το τελευταίο της, επειδή ακούγεται κάπως πιο ώριμο {αν και το ντεμπούτο της είχε εκείνο το βαρύ εμμονικό tempo, που ήταν ευχάριστα (don’t judge) ψυχοβγαλτικό σε φάσεις}. Τεσπα εδώ έχουμε να κάνουμε με απλό, ‘to the point’ slowcore με αρκετά ονειρικά στοιχεία και τις απαραίτητες δόσεις παραμόρφωσης, ίσως απευθυνόμενο κυρίως σε φίλους του είδους.

Grouper - The Man Who Died In His Boat (2013)

Πολλοί λένε ότι έχει κάτι από Cat Power η Liz Harris. Μπορεί. Άλλοι λένε πως έχει κάτι από 4AD. Μάλλον ναι. Αυτό που σίγουρα έχει, είναι κάτι από Flying Saucer Attack· αλλά αυτό (το κάτι), το έχει προσεγγίσει από μια άλλη πλευρά, κάπως λιγότερο προβοκατόρικη. Χρησιμοποιεί το lo-fi σαν ένα ρούχο-παραλλαγή που χρειάζεται να φορέσει, για να φτάσει στον λυρικό προορισμό της {αναγκαίο, μέρες που ήταν (και είναι, εδώ που τα λέμε)}. Οι ατμόσφαιρες που δημιουργούνται από το hiss καθώς και η χρήση του χώρου λειτουργούν μαγικά. Δεν γίνεται να μην τσεκαριστεί και το ‘Dragging a Dead Deer Up a Hill’ του 2008, καθώς το ‘The Man Who Died In His Boat’ είναι φτιαγμένο κυρίως από outtakes του πρώτου.

Tara Jane O’Neil - Where Shine New Lights (2014)

Οι Rodan ήταν ένα αξιοπρόσεκτο mathίζον, post-hardcore group απτό Kentucky, που έβγαλε ένα album και ένα ep, εκεί ψιλοαρχές 90s και έπειτα διαλύθηκε. Η Tara Jane ήταν η μπασίστριά τους. Αυτός εδώ ο προσωπικός της δίσκος βέβαια, δεν έχει και πολύ σχέση με το παρελθόν της. Εδώ παίζει ένα πειραματικό, stripped down, μετα-folk με κάποιες ambient πινελιές. Σαν Vashti Bunyan με μπόλικο reverb και ποστροκάδικους αρπισμούς ένα πράμα. Νωχελικός δίσκος για χειμωνιάτικο χουχούλιασμα κάτω από κουβέρτες, με ανοιχτά παράθυρα.

Dissapears - Irreal (2015)

Οι Dissapears ήταν το δεύτερο εμπορικό καραμπάμ που έκανε η Kranky, μετά τους Deerhunter. Εδώ μάλιστα είχαμε και ένα πέρασμα του Steve Shelley των Sonic Youth, πίσω από τα drums. Παρόλα αυτά, εμένα δεν με ξετρέλαναν ποτέ. Παρα ήταν clubbable (δεν έχει να κάνει με το clubbing η λέξη, ψάξτηνα λίγο) η φάση τους για το label. Το ντεμπούτο τους ‘Lux’, ήταν ένα βελβετικό r’n’r με λίγους Fall, λίγα θορύβια και λίγο kraut και δεν ήταν καθόλου κακό εδώ που τα λέμε, απλά ήταν νομίζω για αλλού. Στα επόμενα album το πήραν λιγάκι πιο postpunkόστροφα, αλλά πάνω κάτω στα ίδια. Το τελευταίο τους album όμως, αν και χαρακτηρίστηκε ως άσκηση ύφους από μεγάλη μερίδα του μουσικού τύπου, είναι (για μένα) η πιο ενδιαφέρουσα δουλειά τους. Συμμαζεμένο noise rock, ηχογραφημένο με μια dub λογική, με artrockίζουσες δομές και πολλά προβλήματα (αυτό το τελευταίο, το λέμε για καλό).

LET A FROWN BE YOUR UMBRELLA

Μια μικρή ανάσα κάπου εδώ, από όπου μπορεί κανείς να παρατηρήσει τους δίσκους σιγά-σιγά να γίνονται όλο και πιο αφαιρετικοί. Σαν να χάνεται κάπως το σήμα, καθώς η Kranky ταξιδεύει στο μέλλον. Σε κάποιες κυκλοφορίες παίζει και μια κάπως πιο τέκνο λογική, εκείνη η “δεν βάζουμε πιπέρι, γιατί μπορεί κάποιον να τον πειράζει” λογική. Τι γίνεται με εμάς που ήρθαμε κυρίως για το πιπέρι;

Άσχετη αυτοαναφορική παρένθεση: Η techno είναι το mainstream του Βερολίνου, οπότε με τα χρόνια έχει αρχίσει να μου την σπάει (άσε που ποτέ δεν ήμουν και ιδιαίτερος λάτρης). Έχει πολύ πλάκα πάντως που το underground μιας πόλης είναι το mainstream μιας άλλης. Η καγκουριά στη σκηνή πάντως πάει σύννεφο. Υπάρχει βέβαια techno και techno. Κλείνει η παρένθεση.

Loscil - Monument Builders (2016)

Στην περίπτωση του Loscil υπάρχει και εξαιρετική techno (όταν κάνει techno δηλαδή, γιατί ο Καναδός κάνει πολλά περισσότερα). Ήθελα να βάλω στην λίστα το ‘Endless Falls’ του 2010, γιατί είναι πιο πολύ στα γούστα μου (+ το ότι εκείνο το ‘Making of Grief Point’ έχει κατι από ‘The Dreamer is still Asleep’ μέσα του) αλλά κατέληξα στο ότι το ‘Monument Builders’ είναι κάπως πιο αντιπροσωπευτικό λόγω της όποιας «««χορευτικότητας»»» (έβαλα από 3 εισαγωγικά για να συνεννοούμαστε). Ένας σπουδαίος ambient δίσκος.

Justin Walter - Unseen Forces (2017)

Ο μουσικός από το Michigan, χρησιμοποιώντας πότε sequencers, πότε το ηλεκτρονικό vintage πνευστό Evi, πότε loopες και ποτέ την τρομπέτα του, ηχογράφησε ένα album που πατάει με το ένα πόδι στην jazz και με το άλλο στην ambient. Ο δίσκος δεν είναι αυτό που λέμε περιπετειώδης (έχει μια ‘in a silent way’ λογική από την jazz πλευρά του), αλλά ο ήχος του είναι τέρμα ιδιαίτερος σε φάσεις. Αξίζει να τσεκαριστεί και το λιγότερο abstract, περισσότερο ρυθμικό (και ενίοτε θορυβώδες) ‘Lullabies & Nightmares’ του 2013, που κυκλοφόρησε επίσης στο label.

Vantzou - No 4 (2018)

Αγοράζει κανείς μπάνκες με ορχηστρικά κινηματογραφικά samples στις μέρες μας και γράφει 2-3 album η/και soundtracks. Αλλιώς, το παίρνει όπως η Christina Vantzou. Μαθηματικός την ημέρα, συνθέτης μετά, βρίσκει μουσικούς να παίξουν μαζί της (από βιολιστές, αρπίστες και κλασικούς κρουστούς μέχρι νοιζάδες), κοιμάται αγκαλιά με την βίβλο της D. Oram και κυκλοφορεί 4 albums στην Kranky. Το No 4 είναι ο (guess what) 4ος δίσκος της. Κινηματογραφική ambient, που δημιουργεί εντέχνως άφθονο χώρο για ενδοσκόπηση. Ώρες, ώρες τα έγχορδα μου θυμίζουν την μαγική βιόλα του William Breeze, εποχής ‘Moon’s Milk’ (when I listen to music do I think of Coil?

Pan•American - A Son (2019)

Ο φίλος μου ο Απόστολος επέμενε να διαλέξω το ‘360 Buisiness / 360 Bypass’ του 1999, όταν μιλώντας για το αφιέρωμα, η κουβέντα έφτασε στο κεφάλαιο Pan•American. Εγώ σκεφτόμουν το ‘Quiet City’ του 2004, γιατί με αυτό έκλεινε και ένας κύκλος για το label. Τελικά, ξαναπαίρνοντας όλη την δισκογραφία του Mark Nelson απ’ την αρχή, κατέληξα στο ‘ A Son’. Μια (από τις πιο ώριμες) σχετικά πρόσφατη δουλειά ενός παλαίουρα (πια) της σκηνής. Το ονειρικό narrative, ο άπλετος χώρος, η χαρακτηριστική ψιθυριστή του ερμηνεία {ο τύπος (από εποχές Labradford, ακόμα) έκανε ένα proto-ASMR, way before it was cool}, οι ταξιδιάρικες κιθάρες, τα drones, όλα είναι εκεί, στις κατάλληλες ποσότητες.

Windy & Carl - Allegiance And Conviction (2020)

Το ζευγάρι από το Michigan, αποτυπώνει από τα 90s μέχρι τις μέρες μας εξαιρετικά παραδείγματα κιθαριστικής ambient. Ο τελευταίος τους δίσκος, αφαιρετικός και dreamy όσο δεν πάει, αφήνει τα περισσότερα στη φαντασία. Τα θέματα του παρόλα αυτά είναι διακριτικά μνημονεύσιμα. Η δισκογραφία τους είναι ενδιαφέρουσα στο σύνολό της. Ενδεικτικά αναφέρω τα ‘Depths’ του 1998 και ‘We Will Always Be’ του 2012. Επιστρέφοντας στον κόσμο τους, με αφορμή το αφιέρωμα, σκέφτηκα ότι το μαγικό σε έναν καλό ambient δίσκο είναι όταν σε ωθεί να φτιάχνεις τα δικά σου τραγούδια μέσα του, κάθε φορά που τον ακούς.

LAUGHING ON THE INSIDE

Φτάνοντας στο τέλος αντιλαμβάνομαι ένα περίεργο κοινό χαρακτηριστικό / effect που έχουν οι περισσότεροι krankοδίσκοι, που μπορεί να μην θυμάμαι τα κομμάτια τους (ίσως με κάποιες εξαιρέσεις) αλλά θυμάμαι ξεκάθαρα τα συναισθήματα που αποτυπώνονται σε κάθε album. Λες και ο σκοπός ήταν πρωτίστως να επικοινωνηθούν αυτά (τα συναισθήματα, συγκεντρώσου) και μετά όλα τα αλλά (ιδέες, αισθητική, statement, τεχνικές, songwriting και λοιπά). Φασάρα. Καλό ταξίδι …ΕΔΩ…

στον φίλο μου τον Λου, που διαβάζοντας/ακούγοντας θα πει πάλι κάτι του στυλ: “Ναι, αλλά η μουσική που είναι;”. Είναι κρυμμένη και σε περιμένει να την ανακαλύψεις παλιόφιλε.