The Early Years

Άν η δεκαετία του '90 εκτός των άλλων μπορεί να περηφανευτεί και για τη γένεση του - τυπολογικά τουλάχιστον αναγκαίου ως όρου- post rock, σε αυτό μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουν οι Labradford. Και αν οι Tortoise είναι η jazzοειδής ματιά του όρου στη μουσική ή οι Slint και οι Minor Forest η αγχωμένα κιθαριστική, τότε οι Labradford είναι οι απόλυτοι άρχοντες του μινιμαλιστικού ηχοτοπίου.

Σχηματίστηκαν το 1992 στο Richmond της Virginia, η οποία τελικά δεν παράγει μόνο εξαίσιο καπνό, αποτελούμενοι από τρία μέλη, τον Mark Nelson στην κιθάρα και στα φωνητικά, τον Robert Donne στο μπάσο και τον Carter Brown στα πλήκτρα.

Αν και με παραδοσιακά 'rock' όργανα, οι Labradford δημιουργούν ένα υβρίδιο που μόνο 'rock' δε μπορεί να χαρακτηριστεί. Ambient ατμόσφαιρα εσωστρεφής και κλειστοφοβική, συχνά ηλεκτρονικά πειραματική, με δυσδιάκριτες spaghetti western αναφορές και την πάντα ψιθυριστή φωνή του Nelson, που θα μπορούσε και να αποτελεί το ιδανικό soundtrack του 'Twin Peaks', είναι τα χαρακτηριστικά των Labradford. Δισκογραφική εκκίνηση το 1994, με το μετρονομικό και παγωμένο 'Prazision', συνέχεια το 1995 με το χρήζον ψυχιατρικής ανάλυσης 'Α Stable Referance' με βόμβους και παραμορφώσεις να έχουν το πάνω χέρι, έπειτα το ομώνυμο 'Labradford' του 1996, δίσκος αρκετά συναισθηματικός- όχι πως το παρακάνουν βέβαια- αλλά με ανοιχτό ένα μικρό παράθυρο επικοινωνίας με τον έξω κόσμο, ενώ ένα χρόνο αργότερα κυκλοφορούν την καλύτερη δουλειά τους, το πανέμορφο 'Mi Media Naranja'. Ενας δίσκος θαυμαστών ισορροπιών όπου η μελαγχολία μπλέκεται με την αισιοδοξία, ο ρομαντισμός με την πραγματικότητα και εν τέλει το καλό με το κακό. Μια δουλειά για να υπάρχει σε κάθε δισκοθήκη που σέβεται τον εαυτό της. Τέλος το 1999 βγαίνει το LP 'E Luxo So', η πιο χαλαρή στιγμή του συγκροτήματος μέχρι στιγμής, οπου οι λιτές μελωδικές γραμμές ενός πιάνου συγκροτούν το σκελετό μιας απέραντης συναισθηματικής έκρηξης, σε μια γραμμή όμως ευθεία και αταλάντευτη που φαίνεται να αφαιρεί κάτι από το δίσκο.

Η πορεία των Labradford από το 1994 μέχρι σήμερα τους τοποθετεί στην αφρόκρεμα των σύγχρονων συγκροτημάτων, με αρκετά μεταγενέστερα να ακολουθούν τα χνάρια τους, σε μια μουσική που σοφά και περιεκτικά οι Αγγλοαμερικάνοι ονόμασαν ως 'drone aesthetic rock'. Παράλληλα ο Mark Nelson τα τελευταία τρία χρόνια φροντίζει και για το one man project του, τους Pan-American κινούμενος σε ambient-minimal techno-dub μονοπάτια, ομολογουμένως με πολύ έμπνευση και επιτυχία (όχι βέβαια εμπορική, μην τρελαθούμε). Και για όσους έχουν την απορία, το όνομα των Labradford προέκυψε από τις δυο μεγάλες αγάπες του Nelson: το σκύλο του ράτσας Labrador, και το αυτοκινητό του μάρκας Ford. Αποκαλυπτικό, δε νομίζετε;