Lemmy Kilmister

Dead And Gone

1945 - 2015

Ένα φορτισμένο κείμενο του Γιάννη Πλόχωρα

"Το Ροκ εν Ρολ είναι η Ζωή μου και δεν Αποκλείεται να Γίνει επίσης κι ο Θάνατός μου"

Αυτό είναι ένα φορτισμένο κείμενο.

Ξεκινάει με άρνηση. Ο Λέμυ δεν μπορεί να έχει πεθάνει.

Είναι κάθε λέξη και μπασογραμμή των Μotorhead, άνετα ένα από τα 10 αγαπημένα μου ροκ συγκροτήματα, να μην πω τα 5 ή τα 2, ούτε ξέρω ποιούς θα βαζα στο 1, θα περιμένω να πεθάνουν όλοι και θα σας πω (να μην έχουν το ατού μόνο οι Ramones, τους οποίους ο Λέμυ λάτρευε, τους έκανε και τραγούδι). Αλλά αν έχει πεθάνει ο Λέμυ, έχουν πεθάνει κι οι Μότορχεντ.

Είναι η εφηβεία μου, οι πιο πολυπαιγμένοι μου δίσκοι, οι φίλοι μου, το ξύλο μου, το ροκ μου. Οι συναυλίες το 88 στο Σπόρτινγκ και το 90 στο Ρόδον.

Τώρα που το σκέφτομαι, λίγο πολύ είμαι αυτό που μου πε ο Λέμυ να γίνω, όχι ο πατέρας μου. Το 98 στο Παλαι ντε Σπορ τον γνώρισα κιόλας! Χιούμορ, ευγένεια κι ειλικρίνεια, αυτά θυμάμαι.

Πριν λίγο τον έβαλα να παίζει και να τραγουδάει με το παλιό του γκρουπ, τους Hawkwind, στο Space Ritual, έναν φοβερό δίσκο σύγχρονης φαντασιακής μουσικής.

Θα μπορούσαν, υποθέτω, οι ζωολόγοι/ περιβαλλοντολόγοι/ βιολόγοι να ισχυριστούν ότι ο Λέμυ πήρε το βρυχηθμό των αρπακτικών απ τις σαβάνες της Αφρικής και τον επέβαλε ως φωνητικό στυλ στις ροκ αρένες. Δεν ξέρω όμως τίγρη που να καταφέρνει το έρεβος του Bomber, ούτε λιοντάρι να βγάζει την άβυσσο του Orgasmatron.

Ο Λέμυ έγραψε το Ace of Spades, "η ιστορία του ροκ εν ρολ σε 3 λεπτά", που χε γράψει και το Sounds. Το Just 'cοs you Got the Power, that Don't Mean You Got the Right, ο τίτλος επιχείρημα από μόνος του. Όπως και το Rock n Roll, για όσους δεν το χαν πιάσει το μήνυμα λέμε, ένα χρόνο μετά. Το εξ απήνης μελόδραμα με δόντια που λέγεται Love Me Forever. Το Don't let Daddy kiss Me, ένα αποσβολωτικό κομμάτι για την παιδοφιλία, που αναγκάστηκε τελικά να το πει ο ίδιος όταν οι ροκ τραγουδίστριες, για τις οποίες το προόριζε, δεν το άγγιζαν λόγω θέματος. Το God was Never on your Side, άλλος τίτλος για ανθολογία πικροχολογοτεχνίας. Και πρόσφατα, το περήφανο ακροτελεύτιο σπάραγμα Till the End, τέσσερις μήνες πριν μάθει ότι έχει όγκο στον εγκέφαλο, άλλες δυο μέρες

πριν...,

πριν...,

πριν...,

πριν...,

πριν...

Τελευταίο άφησα το Dead And Gone. Με αυτό έθαψα ένα σωρό αγαπημένους μου, τώρα και το δημιουργό του.

Από τη νύχτα έρχεται ένα τραγούδι που ξέρω

Στρεβλό, ερειπωμένο και μαύρο

Μπορώ και θυμάμαι τί άνθρωποι υπήρξαν

Κανένας δεν ξέρει αν θα ξαναγυρίσουν ποτέ

Χαμένοι στις στάχτες του χρόνου ακόμα τραγουδούν

Αντίλαλους από ρομάντσα που πήγαν χαμένα

Μπορώ και τους θυμάμαι καλύτερα από σας

Μοιράστηκα μαζί τους τη σκοτεινιά τους

Νεκροί και Χαμένοι, Νεκροί και Χαμένοι

Μοιράστηκα μαζί τους τους εφιάλτες τους

Νεκροί και Χαμένοι, Νεκροί και Χαμένοι

Καλή Αντάμωση, Καλή Αντάμωση

Γιάννης Πλόχωρας. Έθαψε τον Ίαν Φρέηζερ Κίλμιστερ, 70 ετών. Γι αυτόν ήταν ο Λέμυ.