Το πιο γλυκό (μουσικό) ψωμί του κόσμου

Όταν ήμουν μικρός, είχα ακούσει μια ιστορία, κάτι σαν παραμύθι, για ένα βασιλιά και για το νόημα της ζωής. Ήτανε λέει ένας βασιλιάς σε μια χώρα και βαριόταν αφάνταστα, δεν έβρισκε στη ζωή του κανένα νόημα. Φέρανε λοιπόν τον πιο σοφό άνθρωπο της χώρας, για να τον βοηθήσει. Η συμβουλή που έδωσε στο βασιλιά ήταν να φτιάξει και να φάει το πιο γλυκό ψωμί του κόσμου, και τότε θα νιώσει το νόημα της ζωής. Ο βασιλιάς με τον τυποποιημένο και κεκτημένο τρόπο σκέψης του έστειλε να του φέρουν από τα πέρατα του κόσμου τους καλύτερους ψωμάδες-αρτοποιούς.

Δυστυχώς όμως δοκίμαζε και δοκίμαζε ψωμιά και αλλαγή δεν έβλεπε. Εκνευρισμένος διέταξε να του φέρουν τον σοφό, για να του ζητήσει εξηγήσεις για τη συμβουλή του. Του φέρανε τον σοφό, που, όταν έμαθε τις ενέργειες του βασιλιά, χαμογέλασε σκωπτικά. Τον πήρε λοιπόν από το χέρι και τον πήγε να φτιάξει ο ίδιος μόνος του ένα ψωμί. Όταν το έφαγε ο βασιλιάς, πράγματι ένιωσε αυτό που του είπε ο σοφός για το πιο γλυκό ψωμί του κόσμου, για το νόημα της ζωής.

Πώς συνδέεται αυτή η ιστορία με τη συναυλία των Lost Bodies; Εδώ και αρκετό καιρό σκέφτομαι (εντάξει σχηματικά, γενικευτικά) ότι υπάρχουν δύο κατηγορίες συγκροτημάτων: από τη μια αυτή των Lost Bodies, συγκρότημα φτιαγμένο από ένα μεράκι, καημό θα έλεγες, με όλα τα "κακά" και τα "ανάποδα" του ερασιτεχνισμού, της punk προσέγγισης των πραγμάτων (όχι αναγκαστικά και μουσικής), του Do it yourself της εναλλακτικής σκηνής (όταν η λέξη δεν είχε χάσει το νόημά της και εκχυδαϊστεί), της ανεξάρτητης, της αυτόνομης σκηνής, όπως μ' αρέσει να την αποκαλώ. Χαρακτηριστικά τους το παρεΐστικο κλίμα, δε θα τους έλεγες και μουσικούς δεξιοτέχνες. Έμαθαν μουσική ακούγοντας και παίζοντας μουσική, οι συνθέσεις τους είναι λίγο-πολύ πρωτόλειες, άκομψες μερικές φορές (δεν είναι δα και συνθέσεις άρτιες τεχνικά). Αρκετές φορές καταφεύγουν στα ηχητικά κολάζ, οι στίχοι τους είναι ελληνικοί (δεν είναι βλέπεις και τόσο καλοί γνώστες της αγγλικής γλώσσης...). Τέρμα όμως τα "κακά", περνάμε στα "καλά", τα ουσιαστικά. Κι όμως παρά και πέρα από τα "μειονεκτήματά" τους κάνουν την πιο γλυκιά μουσική του κόσμου (μην φωνάζετε, δεν ισχυρίζομαι πως είναι οι μόνοι) και αυτό που κάνουν είναι κάτι δικό τους, ζυμώνουν το δικό τους ψωμί, το δικό τους χαρμάνι. Και αυτό είναι απολαυστικό και γι' αυτούς και για μας.

Στην άλλη κατηγορία είναι συγκροτήματα άψογα μουσικά, δηλαδή καλοί χειριστές μουσικών οργάνων (συνήθως έχουν τελειώσει ωδεία), που συνθέτουν "πλούσια" κομμάτια με πολλά όργανα και είναι βεβαίως άριστοι γνώστες της αγγλικής (πιθανώς με proficiency). Τελικά η μουσική τους προσωπικά με αφήνει αδιάφορο, εντάξει είναι αυτό το γενικά και αόριστα καλή, τεχνικά άρτια, από πίσω όμως κοινότοπη. Μοιάζουν με τους επαγγελματίες τεχνοκράτες αρτοποιούς του παραμυθιού και το ψωμί που κάνουν είναι άγευστο, χωρίς νόημα, άψυχο.

Διαβάζοντάς τα τώρα στο τέλος, αυτά που έγραψα παραπάνω μου μοιάζουν με δίδαγμα ηθικιστικό για το καλό και για το κακό. Αλλά δεν ανησυχώ. Βαθιά επηρεασμένος από τους Lost Bodies, είμαι κατά βάθος ένας ηθικιστής κι εγώ, όπως κι αυτοί. Μη σας ξεγελούνε που σαρκάζουν κάθε έννοια ηθικής, είναι και αυτοί βαθιά θρησκευόμενοι ηθικιστές. Όσο κι αν κρύβεται ο Θάνος, ο πάτερ Ζωσιμάς δεν είναι παρά το alter ego του, το δηλώνει άλλωστε στο τέλος ότι τον αγαπά...

Γεια σας, ρε χαμένα κορμιά. Να'στε καλά. Να σας έχει ο Θεός καλά, πρώτα ο Θεός και μετά η Παναγιά. Στο τέλος εσείς και εμείς.