Περί Διπνόου και μεταφυσικών ιδιοτήτων αυτού

Οι Δίπνοοι είναι υφομοταξία ψαριών του γλυκού νερού. Οι Lungfish από την άλλη, είναι η αγαπημένη μου Dischordian μπάντα. Δεν είναι και μικρή υπόθεση να προέρχεσαι από την πλέον στρατευμένη post hardcore οικογένεια, και με όχημα εκείνον τον ωμό ρεαλισμό, να φλερτάρεις με spiritual concepts. Είναι από αυτά τα οξύμωρα που δεν μπορώ να σταματήσω να ερωτεύομαι.

Ο Daniel Higgs και η παρέα του ξεκίνησαν να παίζουν το 1987 στη Βαλτιμόρη. Έχουν κυκλοφορήσει 12 άλμπουμ (τα περισσότερα από αυτά στην Dischord), ένα split με τους Brightblack Morning Light (άλλη προσωπική αδυναμία) και δύο 7ιντσα. Ο μπασίστας τους Sean Meadows, υπήρξε ιδρυτικό μέλος των June of 44 και των Sonora Pine.

Η μπάντα εξειδικεύτηκε σε spiral ηχητικά rituals. Η επαναληπτικότητα στην περίπτωση τους δε λειτουργεί συσσωρευτικά, αλλά εξαγνιστικά, προσπαθώντας να κουρδίσει σε κάποιο άλλο συνειδησιακό level. Πράγμα εξαιρετικά σπάνιο για μπάντα της Dischord. Έτσι μάλλον εξηγείται και η απώλεια “καθολικής” αναγνώρισης, όπως αυτή ήρθε για άλλους συνοδοιπόρους τους (Minor Threat, Fugazi, Rites of Spring κτλ).

Στιχουργικά τώρα, η φάση του Higgs ανεβάζει πολλά επίπεδα το project, καθώς εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν βίαιο ποιητή, παλαιάς κοπής και για του λόγου το αληθές, ρίξε μια ματιά σε κομμάτια όπως τα "Love will ruin your mind", "Fearfully and wonderfully", "Oppress yourself", "Nothing is easy". Έτσι απλά, πετάω τίτλους και βγαίνουν προτάσεις και παίζει νόημα, ναουμ. Αξίζει επίσης να σημειωθεί, ότι οι Tortoise στην συνεργασία τους με τον Bonnie “Prince” Billy, διασκεύασαν Lungfish (το "Love is love", για την ακρίβεια).

Αν σε έχουν ήδη ψήσει τα παραπάνω, η μετέπειτα “folk” σόλο καριέρα του Daniel Higgs αποτελεί κατά κάποιο τρόπο, συνέχεια του trip. Ο Higgs, ξεγυμνωμένος πλέον, σαν ένας άλλος Moondog από κάποιο δυστοπικό παράλληλο σύμπαν, συνεχίζει να κηρύττει το κρασαρισμένο ευαγγέλιο του. Η Thrill Jockey, η Holy Mountain και άλλες μη εξαιρετέες δισκογραφικές, έχουν κυκλοφορήσει δουλειές του.

Εν κατακλείδι, είναι κάτι μπάντες, που από την πρώτη στιγμή που τις ακούς σου κάθονται γάντι, σαν κομμάτι που έλειπε από πάνω/μέσα σου. Και δεν φεύγει ποτέ αυτό το πρώτο συναίσθημα. Magick; Εκείνο το «μετα-», που τόσο σου αρέσει, υπάρχει βλέπεις και στο μεταφυσικό (και αυτό δεν σου αρέσει, αλλά αρέσει σε μένα). Oppress yourself που λένε και οι φίλοι μας.