Αντανακλάσεις ονείρων μέσα στο αστικό γκρίζο

Από τις αρχές των ’10s η κάντο-μόνος-σου λογική αποτέλεσε μονόδρομο για καλλιτεχνικά εγχειρήματα που όχι μόνο αδυνατούσαν να βρουν σημεία επαφής με το κοινό μέσα από τα «παραδοσιακά» κανάλια επικοινωνίας και προώθησης, αλλά που διαφορετικά θα ήταν πολύ δύσκολο να πραγματωθούν μέσα στην εκτεταμένη δυσπραγία που επέφερε η οικονομική κρίση. Εύκολα, λοιπόν, κάνεις εικόνα ένα καζάνι στο οποίο βράζει η ανάγκη για απρόσκοπτη έκφραση…

Στο δε μουσικό πεδίο, στα καθ’ ημάς μα και ευρύτερα, οι μουσικοί έψαχναν πατήματα και τρόπο διαφυγής από την αδυσώπητη καθημερινότητα, και με τη σύσφιξη σχέσεων μεταξύ τους να παρεμποδίζεται ολοένα και περισσότερο ελέω της βιοποριστικής αβεβαιότητας, οι μονοπρόσωπες εστίες δημιουργικότητας είδαν σκοτάδι και μπήκαν, για τα καλά…

Από αυτή την αφετηρία ξεκίνησε τη δραστηριοποίησή του ο –κιθαρίστας κατά βάση– Αντώνης Χατζημιχάλης, πιάνοντας τον παλμό της συνθήκης μέσα στην οποία γεννήθηκαν οι ιδέες του. Το κλίμα πεσιμισμού που απλωνόταν τριγύρω δεν διοχετεύτηκε μονάχα στο προσωνύμιο με το οποίο διάλεξε να εκφράζεται ηχητικά, Madebygrey, μα, πολύ περισσότερο, και στο περιεχόμενο των όσων έπραττε μουσικά. Διατρέχοντας τον αστικό ιστό της πρωτεύουσας και παρουσιάζοντας την πραγματικότητα όχι όπως ακριβώς είναι, αλλά όπως την αισθάνεται να είναι, ο Χατζημιχάλης πρωτίστως και κύρια θα σκιαγραφήσει μελωδικά τον ψυχισμό του.

Καθ’ όλη τη διαδρομή, ο ειρμός του Χατζημιχάλη δεν αρκείται στο να ’ναι οικόσιτος, γι’ αυτό σταδιακά θα συναντήσει κι άλλους, προερχόμενους από αλλιώτικους μεταξύ τους ανθρώπους, είτε σε στουντιακό περιβάλλον είτε σε αυτό των συναυλιών. Το ντεμπούτο EP του (που περισσότερο για LP μοιάζει λόγω διάρκειας) I Have Written a Wicked Book, and Feel Spotless as the Lamb, κυκλοφορημένο σε λιγοστά cd-r, πιστοποιεί την ύπαρξη ενός ισχυρού επικοινωνιακού κώδικα μεταξύ αυτού και των συνεργατών του που θέλει το νεύρο και την περισυλλογή, τα ξεσπάσματα και τις νημενικές απλωσιές σαν αλληλοτροφοδοτούμενες έννοιες.

Στις ορχηστρικές εικονοπλασίες του, η κιθάρα, το μπάσο, το βιολί, η τρομπέτα, τα  (διάφορα) πλήκτρα και τα κρουστά λειτουργούν ως χρωματικές πηγές που αποτυπώνουν συναισθηματικές διακυμάνσεις, δέσμες συχνοτήτων που περιφέρονται σαν στοιχειά στο χώρο κουβαλώντας φορτίο από βιωματικά στιγμιότυπα. Κάμποσοι στην προσπάθειά τους να ερμηνεύσουν τούτα τα τεκταινόμενα, θα βγάλουν τον όρο “post rock” στη φόρα για να ξεμπερδέψουν μονομιάς και τελεσίδικα, αλλά η αφηγηματικότητα που ρέει από αυτά συγκροτεί έναν σαφώς πλατύτερο ορίζοντα. Έναν ορίζοντα που χωρά τόσο τους Godspeed You! Black Emperor και τους And Αlso the Trees, όσο και τον Antonin Dvorak και τους Pink Floyd. Και οι τέσσερις συνθέσεις «γνωριμίας» με το σύμπαν του Madebygrey διατηρούν τη συνοχή τους, ακόμη και αυτές (τρεις στις τέσσερις δηλαδή) με διάρκεια άνω των 7 λεπτών.

Είμαστε στο 2013 και κάπου εκεί η εκτελεστική ζωντάνια των ηχογραφημένων μερών θα αρχίσει να φαντάζεται τη μετάβασή της από το δωμάτιο στο πάλκο. Κάτι που δεν θα αργήσει να πραγματοποιηθεί.

Μια τριετία αργότερα, στο επίσης EP #grief, η γλώσσα του Madebygrey γίνεται ασύμφορη σε συμβατικούς χαρακτηρισμούς ξετυλίγοντας ένα ελεγειακό λεξιλόγιο δίχως να ξεχειλώνει το συναισθηματικό της κέντρο και να αναζητά «σίγουρες» γωνιές λυρισμού για να φωλιάσει ο δέκτης (πτυχή που στο ντεμπούτο του ήταν δύσκολο να αποφευχθεί). Η αυτοέκδοση εδώ παραμερίζεται για λίγο, μιας και η Ikaros Records θα κυκλοφορήσει το υλικό σε βινύλιο.

Εντός του δίσκου θύμησες από Tindersticks μετουσιώνονται σε θέλγητρα έντασης στη δραματουργία του Madebygrey. Οι κιθάρες οξύνουν τη δράση τους σε σχέση με πρωτύτερα, ενόσω τρομπόνι και τρομπέτα παιανίζουν για τη χαμένη ξεγνοιασιά. Το βιολί, σταθερό στη θέση του, χτίζει στιγμή τη στιγμή το οίκημα του πένθους. Μπάσο και τύμπανα φτιάχνουν ένα συμπαγές rhythm section που αντέχει στους ελιγμούς.  Όλα αυτά, σήμερα, με την ασφάλεια της χρονικής-συγκυριακής απόστασης, μου ακούγονται τελικά ως ένας συγκινητικός συνδυασμός Godspeed… και Get Well Soon. Το “Waltz of Denial”, με τον μελαγχολικό του διονυσιασμό, θαρρώ πως στέκεται (ακόμη) ως το σαγηνευτικότερο αποτύπωμα αυτών των 35 και πλέον λεπτών.

Πιστός στην ανά τριετία δημοσίευση των συλλήψεών του, ο Madebygrey θα φτάσει το 2019 στους συμφωνικούς στροβιλισμούς του ψηφιακού No Closure EP, με τη φωνητική σοπράνο συμβολή της Σίσσυ Κοτσώνη και τη prog pop αισθαντικότητα της Lia Hide.

To 2020, τη χρονιά της ακατανόμαστης-έξω από δω (αμήν και πότε) υιικής απειλής, βγαίνει διαδικτυακά το κομμάτι του “Carnival”, για να βρει λίγο αργότερα το δρόμο για τη cd-r συλλογή του 8ου τεύχους του Lung fanzine, October Skies.

Δύο χρόνια μετά, το αθηναϊκό Temple θα είναι ο χώρος που αύριο (29/04) ο Madebygrey μαζί με τους Βασίλη Σερδενιώτη (ντραμς), Αλεξάνδρα Χαραλαμπίδου (μπάσο), Σωτήρη Μαλεζίδη (κιθάρα), Λάμπη Μητσιάκη (τρομπόνι), Στέλλα Εμμανουηλίδου (τσέλο) και Κώστα Νικολάου στο βιολί θα παρουσιάσουν τις παραπάνω αλλά και νεότερες εμπνεύσεις, σαν κι αυτές που θα απαρτίσουν το πρώτο του LP, Music for the Deprived, που αναμένεται εντός του έτους.