The magnificent seven (with piano)

Το Harry's Song από το τελευταίο album του Robyn Hitchcock με έκανε να παραμιλάω από την πρώτη στιγμή που το άκουσα στην εκπομπή του Απόστολου Βαρνά στο Off Radio, και ακόμη να μου περάσει. Η έκπληξη του να ακούσω μετά από πολύ καιρό ένα καινούργιο τραγούδι με τόσο απλή ενορχήστρωση, ένα πιάνο και μια φωνή (άντε και μερικά ακόμη αχρείαστα έγχορδα και εφφέ) ήταν τόσο ευχάριστη που σκέφτηκα να γράψω και για μερικά ακόμη τραγούδια που κυκλοφόρησαν έτσι γυμνά, επειδή τα έπαιρνε να κυκλοφορήσουν έτσι, και τα αγάπησα.

Μπορεί να μεγαλώσαμε με το φετίχ της κιθάρας, μπορεί ένας κιθαρίστας που παίζει όρθιος μπροστά στον κόσμο να είναι ασύγκριτα πιο sexy από έναν πιανίστα που κάθεται πίσω από το πιάνο, αλλά όποιος έχει ελάχιστα μουσικό αυτί θα παραδεχτεί ότι όταν ερχόμαστε στο ένα όργανο για να συνοδέψει το τραγούδι, το πιάνο είναι το πιο ολοκληρωμένο. Αυτός είναι και ο λόγος που (spoiler alert) στις σόλο εμφανίσεις του Peter Hammill όποτε μας ρωτούσε στο ανκόρ αν θέλουμε κιθάρα ή πιάνο οι 9 στους 10 δείχναμε το πιάνο.

Εφτά τραγούδια μόνο με πιάνο και φωνή λοιπόν, σε πρώτες εκτελέσεις, επανεκτελέσεις ή διασκευές. Τραγούδια που αγάπησα και ακούω πάντα. Η σειρά τυχαία, και ξεκινάμε από το πιο πρόσφατο.

1. Robyn Hitchcock - Harry's Song  

Υπνωτιστική μελωδία, ελλειπτικοί στίχοι, και η αγέραστη φωνή του εξηντάρη πια Ρόμπυν φτιάχνουν έναν σύγχρονο όσο και διαχρονικό ψυχεδελικό ύμνο για τον 21ο αιώνα.

2. John Hiatt - Have A Little Faith In Me  

O John Hiatt είναι από τους "απέναντι". Και επιπλέον είναι πρωτίστως κιθαρίστας. Αυτό το τραγούδι παρ' όλα αυτά είναι το καλύτερό του, το γνωστότερό του και συγκινεί και πολλούς από 'μας τους "από 'δω" με την αλήθεια του και την τελειότητα μέσα από την απλότητα, τη γνησιότητα και την οικουμενικότητα της μουσικής, των στίχων και της ερμηνείας του. Αμερικάνικη μουσική στα καλύτερά της.

3. Peter Hammill - Too Many Of My Yesterdays  

Δεν θα παραβιάσω ανοιχτές θύρες μιλώντας για την αξία του Hammill. Θα παραδεχτώ ανοιχτά όμως ότι το συγκεκριμένο πρόκειται για καψουροτράγουδο ολκής. Υπέροχο μεν, καψουροτράγουδο δε. O ερωτικός καημός, νταλκάς και καψούρα στο λαϊκότερο, δεν γνωρίζουν κοινωνικά, μορφωτικά, αισθητικά ή διανοητικά όρια. Χτυπάνε το ίδιο τον λαϊκό τύπο και τον εκλεπτυσμένο διανοούμενο. Η διαφορά είναι στο πώς τα εκφράζει ο καθείς. Άλλο πόνο βγάζει ο Γιάννης Πάριος, άλλο ο Christophe, άλλο ο Κατσιμίχας (Χάρης ή Πάνος, το ίδιο είναι) και άλλο ο Peter Hammill. Ο Peter τον βγάζει ουρλιάζοντας σαν πονεμένο θηρίο και ξεσπώντας στα πλήκτρα του. Not bad.

4. Thunder Road - Bruce Sprinsteen (από το Live/1975-85)  

To αφεντικό φυσάει για λίγο τη φυσαρμόνικα στην εισαγωγή και στο φινάλε, αλλά αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Από την πρώτη του εκτέλεση, από το Born To Run με φουλ μπάντα, το Thunder Road ήταν ήδη ένα τεράστιο τραγούδι, μια κινηματογραφικής λογικής αφηγηματική εικόνα της Αμερικής, αντίστοιχης αξίας με τις σύγχρονές του ταινίες του Σκορτσέζε. Αυτή η εκτέλεση όμως πιστεύω ότι είναι κλάσεις ανώτερη. Πετάει ό,τι είναι περιττό και αποκαλύπτει το μεγαλείο του. Ο Roy Bittan, που για μένα είναι η πραγματική ψυχή της E Street Band, πάνω από το μακαρίτη Big Man, τον Steve Van Zandt ή οποιονδήποτε άλλο, κεντάει, όπως κάνει πάντα άλλωστε.

5. After The Gold Rush - Neil Young  

Τι να λέμε τώρα... Look at mother nature on the run in the 1970s τραγουδούσε το 70 ο Neil, Look at mother nature on the run in the 20th century τραγούδησαν οι μεγάλες κυρίες Dolly Parton, Linda Ronstadt και Emmylou Harris το 2009 και ήταν και τις δύο φορές το ίδιο επίκαιρο, αληθινό και ανατριχιαστικό. Τραγούδι με θέση στον Όλυμπο, όχι μόνο του ροκ αλλά όλης της μουσικής από καταβολής κόσμου. Και, αν και γενικά το συνηθίζω, εδώ δεν υπερβάλλω.

6. Hallelujah - John Cale  

Όχι ότι πρόσθεσε κάτι στον ήδη αποκρυσταλλωμένο μύθο του, αλλά ο Leonard Cohen πρέπει να ανάψει μια λαμπάδα στο μπόι του Cale για αυτό. Πριν να το πει όπως το είπε (όχι ότι έκανε τίποτα ιδιαίτερο, απλά είναι ο John Cale) ήταν ακόμη ένα τραγούδι του Κοέν. Μετά έγινε σημείο αναφοράς της ποπ κουλτούρας. Ο Jeff Buckley (που το έβαλε στα 500 μεγαλύτερα τραγούδια του Rolling Stone στο 259), o Rufus Wainwright και τόσοι άλλοι δεν διασκεύασαν το τραγούδι του Κοέν αλλά τη διασκευή του Κέιλ. Η εκτέλεση αυτή πρωτοεμφανίστηκε στο διπλό I'm Your Fan του 91, ένα από τα καλύτερα tribute albums της ιστορίας, αλλά υπάρχει και στο live Fragments Of A Rainy Season του 92, που είναι από σόλο εμφανίσεις με πιάνο και έχει εκπληκτικές εκτελέσεις του Fear, του Dying On The Vine και άλλων ιστορικών τραγουδιών του Cale, το καθένα από τα οποία θα είχε θέση σε αυτή τη λίστα.

7. Το καλοκαίρι θα 'ρθει - Φοίβος Δεληβοριάς  

Έχοντας πλήρη συνείδηση των μεγεθών, βάζω αυτό το τραγούδι δίπλα στα προηγούμενα. Δεν είναι Hallelujah ούτε After The Gold Rush, αλλά τα κοιτάζει στα μάτια χωρίς να ντραπεί. Ο Φοίβος Δεληβοριάς είναι αυτή τη στιγμή ο σημαντικότερος τραγουδοποιός μας, τόσο για τα τραγούδια του αυτά καθαυτά όσο και για τη στάση του μέσα στον κόσμο του ελληνικού τραγουδιού. Εξωστρεφής, θετικός, ανοιχτός στα σύγχρονα μουσικά ρεύματα και με άνετη και αγαπησιάρικη, και όχι ευλαβική και συμπλεγματική, σχέση με την ιστορία του ελληνικού τραγουδιού. Το τραγούδι αυτό είναι φτιαγμένο από το μέταλλο που είναι φτιαγμένα τα μεγάλα ερωτικά τραγούδια, ανεξαρτήτως εποχής και προέλευσης. Δημιουργεί εικόνες και γεννά συναισθήματα όπως πολύ λίγα τραγούδια μπορούν, και είναι εδώ με την αξία του.