The Early Years
Glam εμφάνιση, μαύρο eyeliner, hard rock ριφάκια και '80ς ροκ πόζα. Εκπρόσωποι μιάς "χαμένης" γενιάς και κομιστές αριστεροαναρχικίστικων μανιφέστων για εφήβους που ανακαλύπτουν τον κόσμο, επιθετικότητα απέναντι στους πάντες, η ιστορία ενός απωλεσθέντος προβληματικού κιθαρίστα, το "κουράγιο" να συνεχίσουν και η τεράστια επιτυχία που μετέτρεψε τους πάλαι ποτέ "ξεσηκωμένους" σε καθεστώς. Η ιστορία των Manic Street Preachers είναι τόσο απλή και περίεργη την ίδια στιγμή, που μοιάζει σαν να ήταν προσχεδιασμένη από την πρώτη κιόλας στιγμή. Εν μέσω Mad-chester, acid πυρετού και shoegazing αποχαύνωσης, το hard rock-punk και συνειδητά ακατέργαστο μήνυμα του 'The art riot' ep, στάθηκε ικανό να τραβήξει τα βλέμματα, όσο και να δείχνει σήμερα ότι δεν το άξιζε.
Από την αρχή πλασαρίστηκε η εικόνα των επικίνδυνων και αυτοκαταστροφικών ροκ "ποζεράδων" που ζηλεύουν τόσο τον Axl Rose όσο και τον John Lydon. Το lp 'Generatiοn terrorists' το 1992, είναι διπλό, γεμάτο ανούσιες στιγμές και απαράδεκτη rawk αισθητική να το διαπερνάει σε όλη του τη διάρκεια. Είναι όμως και προϊόν γνήσιας έκφρασης, για αυτό και γεμάτο ελαττώματα, αφελούς επιθυμίας για προπαγάνδα και πλούσιο σε πολιτικά και όχι μόνο σλόγκαν και τσιτάτα για να αποστηθίσει ο δέκτης , συν την "cult" συμμετοχή της μετανοήσασας πορνο-σταρ Traci Lords, χώρια το πρώτο ουσιαστικά αληθινά επικό κομμάτι της δεκαετίας ('Motorcycle emptiness')!.
To "Gold against the soul" lp τον επόμενο χρόνο θα παίξει περισσότερο με έννοιες όπως η κατατονία, η ανορεξία, η θεωρητική απόγνωση και η... "μετα-νοσοκομειακή" οργή, παρασυρόμενο όμως και πάλι από τα ηχητικά κελεύσματα των Guns 'n' Roses!( ή μήπως οι Manics... θέλησαν να προκαλέσουν γενόμενοι hard rawk κακέκτυπα, παρά ακολουθητές των feedback επιταγών της τότε κιθαριστικής πρωτοπορίας;).
Από εδώ και μπρος ο μανιφεστολόγος-κιθαρίστας Richey Edwards παίρνει το λόγο, ξυραφίζει τα χέρια του για το N.M.E. και για να αποδείξει το πόσο original είναι, δίνει συνεντεύξεις υπερασπιζόμενος όλους τους αυταρχικούς κομμουνιστές ηγέτες των τελευταίων 100 χρόνων (!!!όπου δεν υπάρχουν τους ανακαλύπτει) και συμβάλλει τα μέγιστα στη δημιουργία ενός από τους λίγους σοκαριστικούς δίσκους για τα 90ς. Ένας απόλυτα δυναμιτιστικός δίσκος, η πρώτη και τελευταία διακήρυξη ιδεών του γκρουπ που μοιάζει μελετημένη, ολοκληρωμένη, αλλά και ειλικρινής και οι ροκ-σταρς ξαναγίνονται για λίγο επαναστάτες-ρήτορες. Για πολύ λίγο όμως γιατί η εξαφάνιση του Richey, το σήριαλ που ακολούθησε, και η απόφαση για συνέχεια, θα επιτρέψουν στο γκρουπ να γνωρίσει πια την ολοκληρωτική εμπορική επιτυχία. Το "Εverything must go" θα γίνει το πεσιμιστικό soundtrack όλης της Ευρώπης για μεγάλο χρονικό διάστημα και οι πρώην αντιδραστικοί θα πάρουν τη θέση ακόμη και αυτών των αδελφών Gallagher σε charts και δημόσια προβολή. Ανάλογη θα είναι και η τύχη του "This is my truth tell me yours" το 1998. Οι Manics πλέον είναι ΤΟ ισχυρό χαρτί της μουσικής βιομηχανίας, αν το ψάξετε όμως λίγο θα δείτε ότι συνεχίζουν να βγάζουν μουσική που συγκινεί, ενοχλεί και αφυπνίζει ταυτόχρονα. Απλά πλέον είναι ικανή να "πιάνει" και περισσότερους. Τόσο κακό είναι αυτό; Αν ήταν και πάλι λίγο πιο επιθετικοί, ίσως τελικά και να είναι μικρό το κακό. Να όπως στο "Masses against the classes", το ep που στις αρχές του 2000 μας θύμισε λίγο το πως ήταν το γκρουπ το 1991!!
Στις αρχές του 2001 το γκρουπ ταξιδεύει στην Κούβα για μια συναυλία στο θέατρο... 'Karl Marx', μπροστά σε χιλιάδες κόσμου και τον Φιντέλ Κάστρο. Το ταξίδι απασχολεί για καιρό τον μουσικό τύπο και προωθεί με τον καλύτερο τρόπο το 'Know Your Enemy' LP που κυκλοφορεί λίγο καιρό αργότερα, και αποτελεί το έκτο κανονικό άλμπουμ της μπάντας.
