… όπως, τελικά, αποδείχτηκαν.

Δεν αναφέρομαι στον αγαπητό Κάρολο Ντίκενς, αλλά σε κάποια εξίσου αγαπητά συγκροτήματα, που κατά τη γνώμη μου χάθηκαν άδοξα στο σκοτάδι. Εδώ θα έπρεπε να κάνω ένα λογοπαίγνιο με το Bleak House, αλλά μην το βαρύνουμε κιόλας. Να περάσουμε καλά δε θέλουμε; Και η καλή μουσική ανάμνησή τους μας το εγγυάται.

Αναλογιζόμενος, λοιπόν, το ότι θεωρητικά ζούμε σε μια εποχή «δεύτερης ευκαιρίας» (λέμε, τώρα…), η σκέψη μου γύρισε σε κάποιους αξιόλογους μουσικούς του παρελθόντος που δεν είχαν ποτέ μια τέτοια ευκαιρία ή την είχαν, αλλά δεν την εκμεταλλεύτηκαν. Φαντάζομαι ότι καθένας θα έχει πρόχειρα αρκετές δεκάδες τέτοια παραδείγματα.

As the pages turn, λοιπόν, (κάθε άλλο παρά τυχαία η αναφορά στους 28th Day) μετά από πολύ σβήσε - γράψε επιλέγω μερικές περιπτώσεις από τα 80s και τα 90s, όπου λόγω περιορισμένων σε σχέση με σήμερα κυκλοφοριών, υπήρχε η δυνατότητα να ασχοληθείς με το αδιάφορο ή ελάχιστα ενδιαφέρον παρόν ενός συγκροτήματος που μια φορά κι έναν καιρό σου είχε αρέσει. Με άλλα λόγια, επιλέγω κάποιες (όπως αποδείχτηκε, μεγάλες) ανεκπλήρωτες προσδοκίες που είχα για ακόμα καλύτερη ή, έστω, ανάλογη συνέχεια, την οποία ποτέ δε θεώρησα ως τέτοια. Ο λόγος είναι απλός: οι αγάπες, έστω και οι μικρές, δεν (είναι καλό να) ξεχνιούνται.

Πριν όμως ακουμπήσει η βελόνα στο βινύλιο, είναι η στιγμή για μια ίσως αυτονόητη διευκρίνιση: οι μεγάλες αυτές προσδοκίες αφορούν περιπτώσεις που το καλό τραγούδι ή άλμπουμ κυκλοφόρησε στην αρχή, με τη συνέχεια να κρίνεται κατώτερη των αναμενομένων. Αλλιώς, δε θα είχαμε να κάνουμε με ανεκπλήρωτες προσδοκίες, αλλά με αναπάντεχες εκπλήξεις, όπως π.χ. του George Michael, ο οποίος απαρνούμενος προς στιγμή την εμπορικά επιτυχημένη πεπατημένη τραγουδιών όπως τα "Wake Me Up Before You Go-Go" (άσε με καλύτερα να κοιμάμαι) και "Last Christmas" (το Πάσχα για τους Έλληνες πάντα θεωρούνταν κορυφαίο, έτσι κι αλλιώς), έγραψε το «παρείσακτο» “Praying for Time”. Ένα υπέροχο τραγούδι, που συγκρινόμενο με το «αδελφό» “Another Day in Paradise” του Phil Collins, θα μπορούσε να σε κάνει ακόμα και να πιστέψεις πως αυτός που έπαιζε στους Genesis ήταν ο Γεώργιος Κυριάκος Παναγιώτου και ότι ο Phil έκανε hair styling με τους Wham! Παρακαλώ, “Listen Without Prejudice Vol. 1 ”.

Ξεκινάμε, λοιπόν, χωρίς αξιολογική ή χρονολογική σειρά από τη δεκαετία του ’80. Άλλωστε, δεν πρόκειται να παρεξηγηθεί κανείς, αφού όλοι τους γνωρίζουν καλά ότι τους αγαπάμε (σχεδόν) το ίδιο.

80s

Les Black Carnations - “Black Carnation”

Πώς λέγαμε κάποτε για κάποιον ότι είναι «ο πιο συμπαθής Σκοπιανός ποδοσφαιριστής»; Έτσι κι εδώ μπορούμε να πούμε ότι ανάμεσα στα πιο συμπαθή γερμανικά συγκροτήματα της δεκαετίας ήταν και οι βραχύβιοι Les Black Carnations. Το μαύρο γαρύφαλλο ήταν ένα εξαιρετικό και εθιστικό δείγμα garage και indie rock, που ομόρφυνε τις εξόδους μας σε μέρη όπως ο Πήγασος και το Green Door, κόντραρε την αυστραλέζικη κυριαρχία και συνέβαλε στην εδραίωση της νεογέννητης εγχώριας κοινότητας του ανεξάρτητου ήχου.

Light a Big Fire - “C.I.A.”

Η φωτιά που άναψαν αυτοί οι Ιρλανδοί ένωνε το Δουβλίνο με το Μπέλφαστ, τους καθολικούς με τους προτεστάντες, αλλά και τους υπέρμαχους και μη της ανεξαρτησίας από τη Μεγάλη Βρετανία. Βέβαια, στο πολύ ζωντανό “C.I.A.” μιλούσαν χιουμοριστικά για διάφορες εκτός συνόρων δολοφονίες που θα έκαναν ως μέλη της C.I.A. ή του F.B.I. κλπ για να υπερασπιστούν τη γυναίκα και την έγχρωμη τηλεόρασή τους. Έτσι ίσως εξηγείται το ότι τα δύο άλμπουμ τους λέγονταν “Gunpowders” και “Surveillance”.

Slobster – “Sudden Death”

Γνώρισα τους Slobster μέσα από την συλλογή “A Real Cool Time - Distorted Sounds from the North” του 1985 και όχι εκείνη του 2010 με τον παρεμφερή τίτλο. Ύστερα από πολλά χρόνια που πήγα στο Helsingborg ήθελα να καταθέσω στεφάνι, αλλά δε βρήκα κανένα garage punk μνημείο και έκανα fika για να συνέλθω. Δεν ξέρω κι εγώ πόσα kanelbullar χρειάστηκαν για να μην πάθω αυτό που λέει ο τίτλος του φοβερού και τρομερού αυτού τραγουδιού.

Europeans - “Animal Song”

Προς αποφυγή σύγχυσης, δεν αναφέρομαι στους The Europeans από το Bristol, αλλά στους σκέτους και λίγο μεταγενέστερους Europeans, επίσης Βρετανούς, που είχαν στις τάξεις τους τον Steve Hogarth (Marillion) και κυκλοφόρησαν το “Vocabulary”, το οποίο στη χώρα μας είχε βγει σε προσφορά! Αθάνατα 80s… Το “Animal Song” είναι ένα πολλά υποσχόμενο δυνατό τραγούδι, που καλύτερα να ακούς, παρά να βλέπεις σε βίντεο κλιπ. Ολόκληρη η φιλοζωική συνείδηση με ολίγη από egotripping (όχι όμως at gates of hell) σε ένα σκάρτο new wave τετράλεπτο!

Martha & the Muffins - “Echo Beach”

Θέλουμε δε θέλουμε είναι από τα χαρακτηριστικότερα τραγούδια μιας εποχής που η άνοδος στα charts δεν ήταν αντιστρόφως ανάλογη της ποιότητας. Οι Καναδοί Μάρθα και τα Κεκάκια (πλήρης αποδόμηση) πέρα από το συγκεκριμένο single δεν είδαν ανάλογη προκοπή και αναγνώριση εκτός συνόρων, παρά μόνο εγχώρια, όταν άφησαν κατά μέρος τα κέικ και ονομάστηκαν M + M. Εμ, πώς να γίνει, άλλο κέικ κι άλλο καραμέλες…

The Vyllies - “Babylon”

Το summer loving στα ελληνικά νησιά, που στα 1983 ονομαζόταν καμάκι, στην προκειμένη περίπτωση είχε ευεργετικά αποτελέσματα για το μουσικό γίγνεσθαι. Κι έτσι οι τρεις Ελβετίδες dark wave Χάριτες The Vyllies, που εμπνεύστηκαν το όνομά τους από ξωτικά της σλαβικής μυθολογίας, ενέδωσαν στο Δαναό θεό του έρωτα, που λεγόταν Yell O Yell και δώρο έφερε το συμβόλαιο για το ντεμπούτο τους με την Creep Records. Έναν πιο-cult-πεθαίνεις δίσκο, που, δυστυχώς, επαλήθευσε το χαρακτηρισμό του.

C Cat Trance - “The Old Man”

Το Nottingham, πριν καν αρχίσει να δίνει καλό μεταπτυχιακό στο Διεθνές Δίκαιο, έδωσε το "Γέρο" των C Cat Trance. Δηλαδή της αντισυμβατικής και φιλικής προς τη world-music post-punk μπάντας που σχημάτισε ο John Rees Lewis, παίρνοντας και τον ντράμερ Nigel Kingston Stone, όταν άφησε τους Medium Medium. Ατμοσφαιρικό και σχεδόν σκοτεινό κλίμα, που όμως δε βρήκε ανάλογη συνέχεια.

A.C. Marias - “One of Our Girls Has Gone Missing”

Οι A.C. Marias ήταν η εξής μία Angela Conway, συνεργάτιδα των Wire, που περιορίστηκε σε λίγες προσωπικές απόπειρες κατά τη δεκαετία αυτή. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του Simon Reynolds για το τραγούδι αυτό: «Ίσως η απόλυτη έκφραση μιας γυναικείας επιθυμίας να παραμείνει αόρατη». Και, πράγματι, έχουμε να κάνουμε με μια αέρινη σύνθεση που υπερχειλίζει από χρώματα και συναισθήματα.

Carmel - “The Drum is Everything”

Η παρέα της Carmel McCourt από το Manchester δε σταμάτησε στο ντεμπούτο της, αλλά ποτέ δεν έφτασε το μεγαλείο του “The Drum is Everything”, το οποίο, όχι μόνο επιβεβαίωνε απόλυτα τον τίτλο του, αλλά και έδειχνε πόσο άνετα μπορεί μια jazz και soul μπάντα να παίξει (jazz) rock.

Kalima - “That Twinkle (in Your Eye)”

Ίδια πόλη, jazz style και πάλι, μόνο που εδώ μπλέκεται με funk και (όχι «ενοχλητικό» για κάθε ροκά που σέβεται τον εαυτό του) Latin, με μια επίσης εξαιρετική τραγουδίστρια, την Ann Quigley, αδελφή του Tony που μπαινοέβγαινε από τους Kalima στους A Certain Ratio. Η περίφημη Factory Records τους εμπιστεύτηκε και προφανώς δεν το μετάνιωσε, αν και σίγουρα θα περίμενε πιο ενδιαφέρουσα συνέχεια.

Double - “The Captain of Her Heart”

Ούτε μία, ούτε δύο, αλλά πενήντα χώρες υποκλίθηκαν στο προερχόμενο από το ντεμπούτο τους "The Captain of Her Heart". Οι τόσοι, όσοι και στην ονομασία τους Ελβετοί Felix Haug (Yello) και Kurt Maloo πρόλαβαν τη μελαγχολία του φθινοπώρου του 1985 με ένα κλασικό υπέροχο δείγμα sophisti-pop, που γνώρισε αρκετές διασκευές, οι οποίες ανέδειξαν ακόμα περισσότερο την αξία του πρωτοτύπου.

Beautiful Pea Green Boat - “Daniele”

Δεν αναφέρομαι στη βάρκα της Laurie Anderson, αλλά στο ντουέτο των Ian Williams (Doris) και Heather Wright (Gamine) που είχε προ δεκαετίας κατοχυρώσει ως όνομα τον τίτλο του τραγουδιού της, το οποίο κι εκείνη δανείστηκε από το ποίημα "The Owl and the Pussycat" του αντισυμβατικού Edward Lear. Η Δανιηλία της Όμορφης και Πράσινης σαν το Μπιζέλι Βάρκας είναι κι αυτή τόσο - όσο ηλεκτρονική, ταξιδιάρικη, μα κυρίως μελοδραματική.

Edie Brickell & the New Bohemians - “What I Am”

Θυμάμαι πολλούς που τη θεωρούσαν σπασίκλα και δεν ήθελαν να βλέπουν το χιλιοπαιγμένο κλιπάκι του “What I Am” («Είσαι σπασίκλα», απαντούσαν στον τίτλο). Όμως επίσης θυμάμαι ότι σε αρκετούς από αυτούς άρεσε η μουσική (πώς το είπαμε το φίλτρο της κιθάρας; auto-wah;), ενώ από κάποιους λατρεύτηκε αρκετά χρόνια αργότερα. “I’m not aware of too many things… Choke me in the shallow waters / Before I get too deep”. Τι να πω; Αποδείχτηκε προφήτιδα!

16 Bit - “Where Are You”

“Do you want to waste the rest of your precious life with sex and drugs?” τραγουδούσε ειρωνικά το Βρετανικό ντουέτο των Eddie Jefferys και Jason Morrison, μέσα σε μια πανδαισία ηλεκτρονικών ήχων με καταιγιστικό μπάσο. Όταν τους απηύθυνα τον τίτλο του τραγουδιού τους ως ερώτημα, πήρα ως απάντηση τις μουσικές για κάποια διαφημιστικά της Nike, για την ταινία Transformers και την παραγωγή των "Crystalline" και "Mutual Core" από το άλμπουμ “Biophilia” της Björk. Οι 16 Bit όμως; Α, ξέχασα: διασκεύασαν το "In-A-Gadda-Da-Vida"…

90s

God Machine - “Home”

Ειλικρινά, δεν ξέρω τι θα γινόταν αν δεν πέθαινε ο μπασίστας Jimmy Fernandez από εγκεφαλική αιμορραγία. Πιστεύω όμως ότι η alt-rock μπάντα με καταγωγή από το San Diego, που έζησε και εκτιμήθηκε περισσότερο στη Μεγάλη Βρετανία, ήταν φτιαγμένη για πολύ πιο μεγάλα πράγματα. Μένει όμως πικρή η επίγευση, παρά το ότι το “One Last Laugh in a Place of Dying” θεωρήθηκε από το Alternative Press ως το 88ο από τα 90 επιδραστικότερα άλμπουμ των 90s. “Black car / Wrong side of the road…”

Mystery Machine - “Everyone’s Alright”

Και πώς να μην είναι, με τέτοιο τραγούδι; Το Vancouver στα καλύτερά του με progressive βάσεις και απίστευτη ροκιά για αυτιά που αντέχουν. Ο δρόμος από τους Hüsker Dü που οδηγούσε στους Swervedriver δεν αποδείχτηκε στρωμένος με ροδοπέταλα και το "Ground” δυστυχώς αποδείχτηκε "Shaky".

Raindogs - “Some Fun”

Αρχικά έλεγες το rock and roll των The Raindogs προορισμένο να εκτιμηθεί κυρίως στα πέριξ της Βοστώνης, από την οποία προέρχονταν. Ακούγοντάς το όμως, διαπίστωνες ότι οι εμφανείς Κελτικές αναφορές του έδεναν πολύ έξυπνα με την Αμερικανική κληρονομιά. Τελικά, η υπόθεση είχε “Some Fun”, αλλά όχι σε βάθος χρόνου.

Weekend - “End of the Affair”

«Σούπερ γκρουπ» που παίζει jazzy και lounge pop; Ναι, τηρουμένων των αναλογιών, το είδαμε κι αυτό. Η Alison Statton (Young Marble Giants), ο Simon Booth (Working Week, Afro Celt Sound System) και ο Spike (DIY Records), έμπλεξαν τη βασίλισσα jazz με χίλιες δυο επιρροές και έφτιαξαν έναν ευαίσθητο ηχητικό κολλάζ, που τρυπώνει μέσα σου σα θαλασσινή αύρα κι έτσι έγιναν κύρια επιρροή στους Saint Etienne, Sundays και Belle and Sebastian.