Drops in time

Time
All the long red lines that take control of all
the smokeline steams that flow into your dreams
Dreams
that big blue open sea
that can't be crossed, that can't be climbed
just born between on the two white lines
"Time" (από το "Deserter's Songs" LP)

ΑΠΑΡΧΗ
Ο αχταρμάς που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια μας συμφιλίωσε με πολλά μουσικά είδη που αντιμετωπίζαμε αφ' υψηλού. Τι με πολλά, με όλα σχεδόν. Με το ντίσκο, τη φλώρικη σόουλ, το blaxploitation, την λαμέ ευρωπαϊκή ποπ, το μέταλ, την γαλλική σκηνή (από Νταλιντά και πάνω), την ηλεκτροπόπ. Αυτά και άλλα που μπορεί να ξεχνάω δεν μπήκαν μόνο στην electronica, αλλά και στο ίδιο το ρεπερτόριο των πλέον αξιοπρεπών ροκ γκρουπς. Κι ακόμη, έγιναν τα ίδια κανάλι για απερίγραπτα fusions, από σούπερ μέχρι σούπες.

Ένα μόνο είδος και δη δίδυμο έμεινε στη γωνία, πάντοτε φτυσμένο κι απαξιωμένο. Ένα μπρρ είδος που το γνωρίσαμε στην παρακμή του και αγνοήσαμε το ένδοξο παρελθόν των φορέων του. Το MOR (=Middle of the road /Middle aged orientated rock) / ΑΟR (=Adult orientated rock) «μπήκε» κι αυτό κάπως στη σημερινή μουσική (από Preachers μέχρι Pumpkins), αλλά έμεναν απέξω οι μπαλλάντες του. Ποιος να μου τόλεγε, ποιος να μου τόλεγε πραγματικά...

Τα θυμάστε τα συγκροτήματα του είδους; Στοίχειωναν μονίμως το νούμερο 2 στα αμερικάνικα charts. Απλώνονταν όμως παντού σε όλη την εκατοντάδα. Ακολουθούσαν την κονφερασιέ φωνή του Kasey Kaysem στο ραδιοφωνικό σταθμό της αμερικάνικης βάσης και δώστου μέλι. Κι είχαν ως όνομα μιά λέξη το πολύ. Συνήθως ηπείρου (America), πόλης (Boston, Chicago, Kansas), επιθυμίας (Journey).

Τώρα θα γράψω ότι οι Mercury Rev μας εξοικείωσαν και μ' αυτό. Ούφ, τόγραψα κι έβγαλα ένα βάρος από πάνω μου. Φυσικά δεν ήταν μόνο αυτό. Η απερίγραπτη (κυριολεκτικά, όχι επαινετικά) αυτή μπάντα έπαιξε με τόσα πολλά άλλα είδη, μεταλλάχθηκε, εξελίχθηκε, αυτομαστιγώθηκε, δοκίμασε, και όλα πάντα με ένα προσωπικότατο στυλ.

ΑΡΧΗ
Ξεκινούν από το Buffalo, New York State, τέλη 80ς. Γράφουν σάουντρακ για τα πειραματικά φίλμς που γυρίζουν οι ίδιοι και οι φίλοι τους. Ποιές εκδοχές παίζουν για το όνομα Mercury Rev; Απότομη άνοδος θερμοκρασίας, φανταστικός Ρώσος χορευτής μπαλλέτου, μηχανικό εξάρτημα. Και άλλες που στοιχηματολογούνται μεταξύ φίλων. Αρκούμαι στην παράξενη οπτικοακουστική αύρα του ονόματος κι αφήνω τον τζόγο στους άλλους.

Αρχικά είναι σεξτέτο : Jonathan Donahue (με θητεία στους Flaming Lips, φωνή/κιθάρα), Grashopper (=Sean Mackowiak, κιθάρες), Suzanne Thorpe (φλάουτο και άλλα τέτοια), Dave Fiedmann (μπάσσο), Jimmy Chambers (ντραμς), David Baker (φωνή / κιθάρα). Ο τελευταίος το 94 πετιέται απ' έξω, γιατι οι υπόλοιποι στην μπάντα είναι απλώς ακραίοι, αυτός όμως παραείναι. Μαζί του φεύγει και η αδιάλλακτη εμμονή στο θόρυβο και την κακοφωνία. Τότε κυκλοφόρησε και προσωπική δουλειά ως Shady (World, 1994). Πρώτες σαφείς επιρροές τους; Αφήστε το καλύτερα, αυτά θα τα πούμε στο τέλος γιατί είναι πολλά. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε συνολικά για τη μουσική τους, καλύτερα να δούμε τον κάθε δίσκο χωριστά. Αξίζει, πιστέψτε με.

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ
Ένας δίσκος κάθε τρία χρόνια; Αν είναι όπως τέτοιοι δίσκοι, να περιμένουμε και δεκατρία.

ΥERSELF IS STEAM (Columbia, 1991)
1. Chasing a Bee, 2. Syringe Mouth, 3. Coney Island Cyclone, 4. Blue and Black, 5. Sweet Oddysee of a Cancer Cell T' TH'..., 6. Frittering, 7. Continuous Trucks and Thunder Under a..., 8. Very Sleepy Rivers

Με τίτλο που φωνάζεται δυνατά και μόλις οκτώ συνθέσεις (αλλά 50 λεπτά παρακαλώ) το παρθενικό τους LP βγήκε προ δεκαετίας. Η καντεμιά του ήταν ότι την εποχή που βγήκε φαλήριζε το αμερικάνικο τμήμα της Rough Trade κι ο δίσκος έμεινε χωρίς προμόσιον. Η καντεμιά η δική μου ήταν ότι δεν έζησα προσωπικά την άγρια χαρά ενός τέτοιου λαμπρού ντεμπούτου, και παράπονο τόχω, να μην πιάσω ένα γκρουπ που μου αρέσει, χρόνους από την πρώτη του στιγμή. Για την ακρίβεια, το άκουσα με μεγάλη καθυστέρηση και αφού εμπέδωσα ότι οι Mercury δεν είναι ένα καθημερινό συγκρότημα. Εκ των υστέρων πιστεύω πως τοποθετείται στα λαμπρά (χά !) ντεπούτα της δεκαετίας που ξεκίνησε προ δεκαετίας. Σε γοητεύει με τη μία με αυτή την αλλοπρόσαλη ποικιλία του υλικού τους. Εμπνευσμένες φλοϋδικές στιγμές όπως το «Chasing a bee», από τα κομμάτια που ζητιούνται πολύ στα λάιβ, και ιδίως το αριστουργηματικό «Frittering» - να τα ακούσουν οι fans των Grandaddy ! - εναλλάσονται με θορυβώδεις κακοφωνίες («Syringe Mouth») και Roller coaster feedbackς («Coney Island Cyclone»), που ειδικά εκεί που τοποθετούνται έχουν κάθε λόγο ύπαρξης. Υποκλίνομαι στο ερεβώδες μπαλλαντούργημα «Blue and Black» (o Cave ψάχνει τον Hank Williams αλλά βρίσκει έναν βαρύτονο Elvis), παίρνω αδρεναλίνη στις αυξομειώσεις έντασης και ταχύτητας του απίστευτου κιθαριστικόυ darkwave «Sweet Oddysee of a Cancer». Για να καταλήξω/ει τελείως απρόσμενα με ένα freak αλά Can / Gong low file «Very Sleepy Rivers». Δεν έχει άλλο; (8/10)

LEGO MY EGO (Columbia, 1992)
1. If You Want Me to Stay, 2. Shhh / Very Sleepy Rivers (Live '92 Finsbury Park- London UK), 3. Frittering (8-91 Peel Session), 4. Coney Island Cyclone (8-91 Peel Session), 5. Car Wash Hair, 6. Syringe Mouth (8-91 Peel Session), 7. Blood on the Moon, 8. Chasing A Girl (Inside a Car) (8-91 Peel Session)

Ακόμα δεν βγάλανε δεύτερο και αρχίσανε τα συμπληρώματα οι αυθάδεις. Μας προσφέρουν ένα οκτασύνολο πάλι, υπεπενηντάλεπτο πάλι, χορταστικό πάλι αμάγαλμα της πουτάνας. Ο ορατός λόγος κυκλοφορίας είναι οι διαφορετικές εκτελέσεις, τα Peel sessions (μα τι κάνει ο γερο Τζων και βγάζει ολονών τον ελεύθερο εαυτό), κάποια BBC live αλλά και κάποια που δεν μπήκαν στο πρώτο. Τώρα πρέπει να αποτελεί βούτυρο στο ψωμί των fans - να υποθέσω ότι υπήρχαν τέτοιοι και τότε; Όντας κατά βάση αρνητικός στους δίσκους που παραγεμίζουν με επανεκτελέσεις, αναμασήματα κλπ. είναι περίεργο ότι το "Lego my ego" δεν προσπερνάται. Κι όχι απλώς δεν προσπερνάται αλλά είναι ένα ζωτικό δεύτερο LP.

Αξίζει καταρχήν για τις πολύ καλύτερες εκτελέσεις του «Chasing a bee» (σπανίως σε κερδίζει και υπερέχει μία δεύτερη εκτέλεση). Και μάλιστα 2 τέτοιες εδώ, καθώς το closing track με τον τίτλο «Chasing a girl inside a car» είναι η δεύτερη: που ξεκινάει με σαμπλς από κάποιο φιλμ και εξελίσσεται σε μία δοσμένη ερμηνεία του τραγουδιστή που ολοένα βυθίζεται στα ερέβη μιας σπουδαίας σύνθεσης. Οι άλλες επανεκτελέσεις είναι ισοδύναμες εκείνων του πρώτου LP: και το «Coney Island Cyclone» (που εξελίσσεται σε ένα από τα αγαπημένα των φανς) και το «Frittering» που έχουν κάτι το διαφορετικό κι εξίσου σαγηνικό.

Φυσικά δεν λείπουν οι freeform artασθαλίες. Έχω μάλιστα μπροστά μου την εικόνα τους : κάνουν διάλειμμα κατόπιν επισταμένης ακρόασης Beefheartικών και Ζappικών βινυλιόδισκων και ηχογραφούν μια κι έξω τις δικές τους εκδοχές. Ατίθασες πνευστιές, υποχθόνια τάστα, φωνή που αλλάζει όποτε γουστάρει συμπληρώνουν το σύνολο. Κι όλα εν μέσω μπάχαλου. Και ξανά ένα οκτάλεπτο μεγαλόπνοο κλείσιμο του LP (κι άλλο τόσο να διαρκούσε δεν θα με πείραζε). Και οι μπαγάσηδες, ακόμα και με το εξώφυλλο (περι)παίζουν τη δεινοσαυρική 70ς κουλτούρα. Το ελπίζω δηλαδή. (8/10)

BOCES (Columbia, 1993)
1. Meth of a Rockette's Kick, 2. Trickle Down, 3. Bronx Cheer, 4. Boys Peel Out, 5. Downs Are Feminine Balloons, 6. Something for Joey, 7. Snorry Mouth, 8. Hi-Speed Boats, 9. Continuous Drunks and Blunders, 0. Girlfren

Tonight I'll dig tunnels to your nightmare room «Downs are feminine balloons»

Εδώ αρχίζουμε και πιάνουμε το στυλ τους : σκοπός είναι τα όρια του ροκ να χαϊδεύουν τα βάθη της ποπ - θόρυβος και κρυστάλλινα τραγούδια να εναλλάσσονται, γοητευτικές μελωδίες να σου δείχνουν ξαφνικά γαμψερά νύχια και άγρια φάτσα. Με samples από το Times Square αλλά και τη συνοικία της NASA στο Ακρωτήριο Κανάβεραλ. Με λουναπαρκίστικο εξώφυλλο / διάθεση και τίτλο από ένα ειδικό ίδρυμα αποκατάστασης στη Νέα Υόρκη. Με Warholική attitude, με, με, με. Πάρτο πάλι απ' την αρχή, δεν βγαίνει έτσι.

2 τραγουδάρες αρχικώς : τα «Men of a Rockette's Kick» και το «Something for Joey» (με ένα από τα αγαπημενότερα μου κιθ-ριφς). Ξεκινάν με γλυκύτητα, τα φωνο - λόγια σε τυλίγουν ύπουλα, πνευστά πανταχόθεν διαχέονται στην ατμόσφαιρα κι εκεί που έχεις κουλάρει έρχεται ο κιθαριστικός καταιγισμός να σε πετάξει από εκεί που ήρθες. Θα σε ξαναγλυκάνουν με τη μελωδία κι ίσως κάποια αδιευκρίνιστα (male or female ?) back φωνητικά και θα την ξαναπατήσεις κι έτσι καθεξής. Αλλά εσύ επιστρέφεις γιατί είναι ωραία.

Δεν είναι σε όλα έτσι απατεώνες : συχνά τελειώνουν όπως ξεκινάνε : low key pop στο «Downs are feminine Balloons», κιθαριστικό speed pop στο «Bronx Cheer», εξωφρενικός θόρυβος στο «Continuous Drunks and Blunders». Κι ένας παραληρών με ένα πιάνο συντροφιά στο «Girlfren» - εντελώς Orson Welles ταινία. Με την ευκαιρία, αν σας αρέσει η όλη φλοϋδική ψυχαναλ ... έε «ψυχεδέλεια» ξεφύγετε από τους Porcupine Tree, δοκιμάστε κι εδώ που υπάρχει πλούτος για όλους. Και νομίζω πως είναι περιττό να πούμε πως δεν διηγούνται και τις πιο συνηθισμένες ιστορίες, το καταλαβαίνετε απ' όλους αυτούς τους τίτλους. Δεν είναι μία απλή περίπτωση, δεν είναι ένα απλό συγκρότημα. (8/10)


SEE YOU ON THE OTHER SIDE (Work, 1995)
1. Empire State, 2. Young Man's Stride, 3. Sudden Ray of Hope, 4. Everlasting Arm, 5. Racing the Tide, 6. Close Encouters of the 3rd Grade, 7. A Kiss from an Old Flame, 8. Peaceful Night

Εδώ έχει πολύ εκλεκτική ποπ, και τζαζ σφαλιάρες που τις χρειαζόμαστε, και αυτοσχεδιαστικές εξυπνάδες (κατά κυριολεξία). Επαναλαμβάνω τα λόγια μου, αλλά αυτοί όχι τη μουσική τους. Ιδέες (τα καλύτερα πλούτη για έναν δημιουργό, κανείς δεν μπορεί να σε ληστέψει, και δεν πέφτει ποτέ η αξία τους) φτάνουν και περισσεύουν : η α λα Wire «απλότητα» του «Εmpire State (Son House in Excelsis)» σφιχταγκαλιάζεται με τον σαπουνοπερατισμό του «Sudden ray of hope». Την ώρα που τα γνωστά τους ανορθόδοξα ποπ έπη κρύβονται πιο κάτω και το κάνουν με τις συνήθεις ροκ εμμονές. Και όλα μπολιάζονται με αντιφατικές διαθέσεις από ναρκοληπτικές έως ευδαιμονικές, ντανταϊστικούς στίχους, χιουμοριστική διάθεση εναλλασόμενη πάραυτα με σοβαρότατη και πάει λέγοντας. Νομίζω πως κάπου εδώ είναι που ο μελωδικός ήχος κερδίζει εις βάρος του σαματά - είναι η ώρα που οι Mercury ετοιμάζονται για την επικίνδυνη κλειστή στροφή προς τις ονειροχώρες των μελωδιών. Με άλλα λόγια : εδώ βρίσκονται οι απαρχές των «Deserter's songs» και «All is dream» που σας σκλάβωσαν. Κι εδώ βρίσκονται δύο από τα καλύτερα τρακς τους : ένας ύμνος στις αστρόφωτες νύχτες («A kiss from an old flame») και το αγαπημένο μου, ένα ακαταμάχητο «Everlasting Arm» : τι βιολιά από δω, τι διακεκομμένες χορωδίες από κει, τι σφυρίγματα από πέρα, σαν κάτι παλιά etheria dark pop του 80 (τύπου Jesus could't drum, τύπου πολλών και μη αναφερτέων). Για το οποίο μάλιστα λέγεται ότι γράφτηκε για τον Baker... Κι ένα τρίτο : το δοσμένο «Racing the tide», γιομάτο ερωτικά lines (I'm so close/ I'm almost inside). (9/10)

Στο μεταξύ μάλλον δεν υπάρχει δίφραγκο ούτε για ταξί αλλά η δημιουργική διάθεση καλά κρατεί. Κάτω από το όνομα HARMONY ROCKETS οι Donahue - Grasshopper κυκλοφορούν δυο Εps : ένα 40λεπτο ambient noise («Paralysed mind of the Archangel Void», το 1995) κι ένα ψιλοχορευτικό («Golden Ticket», το 1997). Λίγο αργότερα ο Grashopper θα βγάλει το «The Orbit of Eternal Race». Δεν έχω ιδέα τι παίζει σ' αυτά, δυστυχώς.

DESERTER'S SONGS (V2, 1998)
1. Holes, 2. Tonite It Shows, 3. Endlessly, 4. I Collect Coins, 5. Opus 40, 6. Hudson Line, 7. The Happy End (The Drunk Room), 8. Goddess on a Hiway, 9. The Funny Bird, 10. Pick up If You're There, 11. Delta Sun Bottleneck Stomp

Ιnto a dream, I took a turn / and promise I return. Για όλες τις υποσχέσεις που αθετήσατε, άκαρδοι.

Δηλαδή τώρα πραγματικά πρέπει να μιλήσουμε γι' αυτό το δίσκο; Δεν θέλω να θυμάμαι ότι έπεσα έξω και πριν το 98 τους είχα ξεγράψει / ξεχάσει, κάτι που άρχιζε από ξ τέλος πάντων. Και το άκουσα σχετικά έγκαιρα για τα κριτήριά μου, έξι μήνες μετά την έξοδο από το μαιευτήριο. Και είδα αστεράκια, απέκτησα νέες φιλοσοφικές ιδέες, κατέληξα στο είδος της μουσικής που θέλω ν' ακούω μετά την τρίτη δεκαετία της ζωής μου. Και άκουσα τα γλυκεριακά τους άσματα και τις αιθέριες, μπαγκαμποντιές τους και ξαναθυμήθηκα τα 70ς που λέγαμε, τότε πούμασταν νέοι (μα πολύ νέοι). Λες και βγήκαν κι είπαν : και τώρα θα παίξουμε όλα τα είδη που βάλατε (καλύτερα θάψατε) στο ψυγείο και θα σας κάνουμε και να σας αρέσουν. Έφαγα το καπέλο μου και τους αφορισμούς μου για το MOR/AOR της δεκαετίας του 70, το κοίταξα με κατανόηση. Όχι ότι το αποδέχτηκα, απλώς εμπέδωσα ότι όλα είναι καλοδεχούμενα στη μουσική μας, αρκεί να τηρούν το μέτρο, αρκεί να παίρνεις τα καλύτερα και να πετάς τα άλλα. Η δυσκολία έγκειται στο να κάνεις και τα δύο ακριβώς, με τη δέουσα ισορροπία.

Λοιπόν : από το νανούρισμα «Endlessly» (άκου νανούρισμα ! είναι σωστά πράγματα αυτά για ροκ μπάντα;) στο βαλσοειδές «Τοnite It Shows», από την απίστευτη ερωτοελεγεία του «Into a dream» (λιώστε ρε!), στον ύμνο στη road ζωή «Goddess on a highway» - ο Jack Kerouac κι ο Blaise Cendrars θάταν υπερήφανοι - ο δίσκος είναι διαμάντι. Και μέσα στον σιροπιαστικό καταιγισμό και τα υπονομευτικά οργανάκια η κάθαρση φτάνει με ένα αστικό πορτοκαλόχρωμο άλτο σαξόφωνο για το «Hudson Line» - και χρόνια έψαχνα ένα κομμάτι που να αποδίδει ίσες κι όμοιες τιμές και στον Lou Reed και στον John Cale της πολύ μετά Velvet εποχής. (9/10)

Σσστ, τώρα ακούγεται άλλος ένας αγαπημένος στίχος
Missionaries flood my favorite AM station
flowing in their futures
washed out in this delta rag
look the other way pocket all the pieces
tripping up the strawhat tumble into the wind
(Delta Sun Bottleneck Stomp)

ALL IS DREAM (V2, 2001)
1. The Dark Is Rising, 2. Tides of the Moon, 3. Chains, 4. Lincoln's Eyes, 5. Nite and Fog, 6. Little Rhymes, 7. A Drop in Time, 8. You're My Queen, 9. Spiders and Flies, 10. Hercules

Δηλαδή τι παραπάνω να πούμε από το κείμενο του φίλτατου συνεργάτη μερικές χιλιάδες bytes μακριά από δώ. Εδώ ήμασταν προετοιμασμένοι μετά το «Deserter's». Ήρθαν κατάτι late, αλλά είναι άγρια χαρά ν' ακούς ένα δίσκο που χτυπιέται ισάξια με το «Deserter's». Σκέφτεσαι ότι αυτοί που σου χάρισαν 263 ώρες ωραιότητος ξανάρχονται και σού προσφέρουν στο έτσι άλλες τόσες.

Τι έχει λοιπόν το πακέτο κι εγγυάται νέο τριψήφιο αριθμό ωρών; Δύο διαφορετικά μέρη : αλλόκοτη συμφωνική ποπ στο πρώτο, ευτυχή και λαμπερή ανοιχτωσιά στο δεύτερο, λες και βγάζει από πάνω της όλες τις μαύρες στιγμές του παρελθόντος. Βέβαια όταν πλησιάσεις και προσέξεις δεν είναι έτσι ... Και είναι έκπληξη απ' όλες τις πλευρές, όχι το ότι δεν επανασκλήρυναν, αλλά το ότι είναι ακόμα πιο μελάτοι απ' το προγονό τους. Όλη η εμφάνιση του «All is dream», από την παράξενη λαϊκή τέχνη του κολλάζ- εξωφύλλου ως τα παραμυθένια τρακς είναι εκτός. Εκτός τόπου, χρόνου, λογικής, αλληλουχίας. Πέρα από το ροκ εντ ρολλ, το σκηνικό τους, τις καταβολές τους, την πόλη τους. Πέρα από το ίδιο τους το παρελθόν. All is dream στο «All is dream». (8/10)

Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΤΟΥΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ
Φυσικά και κανείς δεν έχει όρεξη πια να καταναλώνει τις πιπεράτες ιστορίες των μελών των αγαπημένων του γκρουπς. Το bio-book τους όμως περιλαμβάνει πολλές κι απίστευτες ιστορίες που δεν θα πρέπει να αγνοήσει ο άτυχος που θα αναλάβει να γράψει τη βιογραφία τους. Ίσως επειδή είναι ιστορίες που δείχνουν τις αλλοπρόσαλες και γι' αυτό γοητευτικές προσωπικότητές τους. Προσωπικότητες που φτάνουν ως την ψυχωτική, αυτοκαταστοφική συμπεριφρά, τις συνεχείς προσωπικές τους συγκρούσεις (απαγορευόταν για καιρό να ταξιδεύουν με αεροπλάνο γιατί ο Donahue κυνηγούσε μ' ένα κουτάλι τον Grasshoper για να του βγάλει το μάτι), το φτάσιμο στα όρια της ανέχειας, που τους ανάγκασε να δουλέψουν στις πιο βάρβαρες δουλειές, μέχρι και να υποστούν ιατρικά πειράματα. Το ξόδεμα σε μία μέρα ολόκληρων προκαταβολών από τις εταιρείες τους, τα κοψίματα επί σκηνής από τους υπεύθυνους των φεστιβάλ εξαιτίας του απίστευτου θορύβου, ή το απλό κόψιμο (στη μέση) τραγουδιών επί σκηνής από τον Donahue για να πιεί κανά ποτό.

Βάλε μου τα τραγούδια σου να δω τις επιρροές σου.
70ς κλπ. Τα είπαμε στην αρχή - αν μας διαβάζετε ανάποδα, πηγαίντε κι ελάτε.
Syd Barrett, Pink Floyd της καλής αρχής, Sonic Youth και Pixies του πάντοτε, Velvet Underground του λευκού θορύβου και της λευκής ηρεμίας.

Η νεολαία που γουστάρει Dinosaur Jr, Spacemen 3, Pavement, και λοιπά θα πρέπει να τους ακούσει οπωσδήποτε.

Αδελφό συγκρότημα : οι Flaming Lips της τελευταίας τους και υπερκαλύτερης φάσης (5 χρόνια και βάλε). Είναι και φίλοι και παίζουν παρέα, γενικώς πολλές οι σχέσεις μεταξύ τους, εκτός από το ex- κοινό μέλος και τις αλλαξοκωλιές σε μέλη, παραγωγούς κλπ.

Συνεχίζω : 60'ς και 70'ς Psychedelia. Μεγάλη κουβέντα λέω; αφού μεγάλο είδος είναι.

«Stupid» progressive; Έτσι λέγανε μερικοί μερικοί μερικούς μερικούς. Προσωπικά είμαι φαν των ΕLO και χαμογελάω. Απλά το λέω έτσι, out of the blue.

Δεν τελειώσαμε. Όταν γίνεται θόρυβος : Ο καλύτερος θόρυβος των 80'ς - και βρετανικός (Jesus and Mary Chain) και αμερικάνικος (Butthole Surfers) λένε οι φανς. Γιατί ξεχνάνε τους Suicide που προηγήθηκαν; αναρωτιέμαι εγώ. Άρα και Glenn Branca; Το παρακάνεις.

Ο κάποτε μέντοράς τους Tony Conrad, βασικός ενθαρρυντής για τη συνέχειά τους, έχει καταδουλέψει με Faust, John Cale, La Monte Young. Το έπιασες το υπονοούμενο;

Κάποιος πέταξε ότι η φωνή του τού θύμισε τον τραγουδιστή των Pavlov's Dog. Ο καθένας λέει ό, τι θέλει εδώ μέσα.

Oι Red Crayola ξυπνούν και παίζουν ποπ. Μην το πάρετε τοις μετρητοίς, αύριο μπορεί να τόχω μετανοιώσει.

Αδύνατο να βγάλουμε άκρη, οι τύποι είναι μία συνεχής εν κινήσει εγκυκλοπαίδεια.

Πες μου τα tributes σου για να σου πω ποιος είσαι. Ισχύει;
Την εποχή του πρώτου δίσκου διασκεύαζαν τα αδιασκεύαστα - εκεί τσίμπησαν οι πρώτοι υποψιασμένοι. Για παράδειγμα το «Shhh» του Miles Davies ή το «If you want me to stay» του Sly Stone. Ιερά κειμήλια της ορθοδοξίας.

Πρέπει όμως να σταθούμε στις συμμετοχές που δηλώνουν στα μαζικά διασκευαστήρια - άλλος ένας καθρέφτης των μουσικών ειδών που θέλουν ενσωματώσουν στο λαμπρό τους μέλλον ή που το έχουν κάνει ήδη κι εμείς μόλις τώρα το καταλάβαμε.

Πρώτη επιλογή υπήρξε φυσικά ο D. Bowie, στο tribute «Crash Course for the Ravers», με το «The Sun Machine (Memory of a Free Festival)». Μετά ο ... James Brown («Superbad at 65 - A Tribute to James Brown») με ένα απρόσμενο «It's a man's man's man's world». Και, τέλος, κάτι για κάποιον άλλον Rev - συγκινούμαι. Συμμετέχουν στο «Your invitation to Suicide. A tribute to the songs of Martin Rev and Alan Vega» με τον ύμνο «Bring in the year 2000». Όχι ως Mercury Rev αλλά ως Zenith, που ήταν οι Donahue και Grasshopper, μαζί με τον J. Ashton των ... Psychedelic Furs και ........ Rick Ocasek των Cars (Για τον τελευταίο δεν αιφνιδιαζόμαστε - εδώ μιλήσαμε για Chicago, οι Cars θα μας ξένιζαν;)

Ιδιαίτερη είναι η σχέση τους με πολλά άλλα σχήματα της εποχής μας, όπως π.χ. με τους Chemical Brothers. Ο Johnathan έπαιξε στο «Private Psych Real» από το "Dig your own hole», αλλά και στο «Dream On» του «Surrender», που άλλωστε συ-συνέθεσε. Για να μη μιλήσουμε για τα ρημίξ που επιλέγουν να μαγειρέψουν από φιλικά και μη σχήματα. Σας μπέρδεψα;

Μας φτιάχνετε στα γρήγορα ένα best;
Όχι.