Μουσική από και για (όλες ανεξαιρέτως τις) γυναίκες

Spotify playlist

To κείμενο αυτό γράφεται αποσπασματικά σε διάστημα μερικών εβδομάδων, εντός των οποίων έμαθα ότι:

Α. άγνωστή μου κοπέλα ακολουθήθηκε μέχρι την είσοδο της οικοδομής της από τύπο με το μόριό του έξω. Χάρη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης συνελήφθη και έγινε γνωστό ότι είχε προβεί σε ένα σωρό άλλες παρόμοιες έκνομες ενέργειες.

Β. γνωστός «κωμικός» «ηθοποιός» αντιμετωπίζει κατηγορίες βιασμού και απόπειρας βιασμού, ενώ ταυτόχρονα το ελληνικό #MeToo αρχίζει να φεύγει από τα πρωτοσέλιδα μετά από αρκετές εβδομάδες σε αυτά.

Γ. έχει έρθει στο γραφείο μου αρκετά μεγάλος αριθμός γυναικών που επιθυμούν να κινηθούν νομικά εναντίον καθηγητών/γονέων/συναδέλφων/γνωστών/εργοδοτών που έχουν τελέσει αδικήματα κατά της γενετήσιας ελευθερίας εναντίον τους.

Δ. φίλη μου βιάστηκε σε ηλικία 13 χρονών από τον πατέρα της κολλητής της, ένα βράδυ που κοιμήθηκε σπίτι τους. Μέχρι και σήμερα, η φίλη της, οι γονείς της και ο σύζυγός της δεν έχουν ιδέα για το γεγονός.

Ε. καθηγητής σε ιδιωτικό σχολείο συνάπτει συστηματικά «σχέση» με δεκαπεντάχρονες μαθήτριές του, εν γνώσει και με την κάλυψη/αδιαφορία της διεύθυνσης.

Πολλά περιστατικά για να είναι τυχαία. Κι όμως, όταν επαναλαμβάνω σε άντρες το tweet «κάθε γυναίκα που ξέρετε έχει υποστεί σεξουαλική επίθεση, έχει παρά τρίχα γλιτώσει από σεξουαλική επίθεση, έχει χρειαστεί να λάβει υπ’ όψιν της την πιθανότητα να υποστεί σεξουαλική επίθεση ή έχει κρατήσει το χέρι μιας άλλης γυναίκας που έχει υποστεί σεξουαλική επίθεση» της Courtney Cogburn, Αναπληρώτριας Καθηγήτρια Κοινωνικής Εργασίας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, κανένας δεν μπορεί να το πιστέψει. Στην καλύτερη τους φαίνεται αδύνατο. Ας ρωτήσουν όμως μία γυναίκα από τον κύκλο τους αν το παραπάνω tweet ισχύει ή όχι. Οποιαδήποτε. Θα τούς το επιβεβαιώσει χαμογελώντας πικρά. Ακόμα και το Κράτος ασκεί σεξουαλική βία στις γυναίκες – δεν έχει όμως το μονοπώλιό της, όπως απέδειξαν οι Au Pairs στο “Armagh”.

Η σεξουαλική βία είναι κατά κύριο λόγο γυναικεία εμπειρία και ξεκινάει από την παιδική μας ηλικία – η πικρή μαρτυρία της Liz Phair στο “Fuck and run” και των Bikini Kill στο “Liar” είναι αποστομωτικές επ’ αυτού. Όποιος άντρας έχει ασχοληθεί με το θέμα το κάνει είτε επειδή το έχει βιώσει η σύντροφός του (άκου το “Sex Type Thing” των Stone Temple Pilots ή το “Coward of the County” του Kenny Rogers) είτε επειδή εστιάζουν στην σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών, φαινόμενο που ούτως ή άλλως προκαλεί αποστροφή σε κάθε «φυσιολογικό» (ό, τι κι αν σημαίνει πια αυτός ο όρος) άνθρωπο (άκου το “Prison Sex” των Tool ή το “Janine” του Bushido ή το “Daddy” των Korn ή το “Cease to Exist” των Suicide Silence). Λίγοι το καταγράφουν ως φαινόμενο ή ως γεγονός, όπως οι Butthole Surfers στο “22 Going on 23” και ακόμα πιο λίγοι από τη μεριά του δράστη, όπως ο Falco στο πολύ δημοφιλές στην Ελλάδα των 80’s “Jeanny” και οι Hüsker Dü στο “Diane”. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που λόγω ιδιαίτερης ευαισθησίας μπορούν ως ένα βαθμό να ταυτιστούν μαζί μας. Ο Kurt Cobain ήταν ένας τέτοιος άντρας – η “Polly” και το “Rape me” των Nirvana είναι μνημεία μουσικής ενσυναίσθησης. Ομοίως και ο Ian McKaye και ο Eddie Vedder, οι οποίοι στο “Suggestion” των Fugazi και στο “Saying No” των Pearl Jam φέρνουν όλους τους άντρες αντιμέτωπους με την ευθύνη τους σχετικά με το ότι οι γυναίκες φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε στο δρόμο – είτε επειδή μας παρενοχλούν είτε επειδή σωπαίνουν μπροστά στην παρενόχλησή μας. Σε αντίθεση με αυτούς, ο J.J. Burnel επιδεικνύει μνημειώδη αναισθησία στο “5 Minutes” των The Stranglers - ταράζεται τόσο από το βιασμό της συγκατοίκου του, που αναγκάζεται να αφήσει το διαμέρισμα που νοικιάζουν. Για τη βιασμένη συγκάτοικο, κουβέντα φυσικά.

Όλες οι γυναίκες έχουμε πέσει θύματα σεξουαλικής επίθεσης – σε μεγαλύτερο ή σε μικρότερο βαθμό. Μάς έχουν ακολουθήσει στο δρόμο, μάς έχουν χουφτώσει στο λεωφορείο, μάς έχουν στείλει dick pics από το πουθενά, μάς έχουν βιάσει, μάς έχουν εκβιάσει με τη δουλειά μας για να μας πηδήξουν, μάς έχουν φωνάξει χυδαιότητες την ώρα που περπατάμε, μας έχουν πιάσει την κουβέντα με το έτσι θέλω και συνεχίζουν να το κάνουν ακόμα και όταν κάνουμε εμφανές ότι δεν έχουμε διάθεση. Είναι τρομερά κουραστικό και ψυχοφθόρο. Και σαν να μην μας έφταναν όλα αυτά, έχουμε και ένα σωρό άντρες να ισχυρίζονται ότι τους έχουμε ευνουχίσει και ότι ζούνε σε καιρούς τρομακτικούς γιατί φοβούνται ότι αν μας πλησιάσουν θα τους μηνύσουμε για σεξουαλικά εγκλήματα – και αυτά τα είπε και ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ μάλιστα. Κάτι που οδήγησε την Lynzy Lab να απαντήσει με το “A Scary Time”, στο οποίο αντιπαραβάλλει τον υπαρκτό φόβο που βιώνουμε κάθε μέρα οι γυναίκες με τον κατασκευασμένο φόβο των ανδρών που συνειδητοποιούν ότι οι έκνομες πράξεις τους εις βάρος μας έχουν συνέπειες.

Τον υπαρκτό αυτό μας φόβο δεν θα τον καταλάβει ποτέ κανένας άντρας. Η εμπειρία του να μάς ακολουθεί ένας άγνωστος στο δρόμο με άγνωστους σκοπούς είναι το πρώτο βάπτισμα της γυναικείας ενηλικίωσης, όπως λένε η Sarah McLachlan στο “Possession” και η Queen Latifah στο “U.N.I.T.Y.”. Κανένας άντρας δε θα μπει ποτέ στη διαδικασία να περπατήσει ένα δεκάλεπτο παραπάνω για να πάει σπίτι του από έναν πιο φωτεινό δρόμο ή να τσεκάρει κάθε τρεις και λίγο αν τον ακολουθεί κάποιος ή να περπατάει με τα κλειδιά ανάμεσα στα δάχτυλα εν είδει αυτοσχέδιας σιδερογροθιας ή να ενημερώσει την παρέα του ότι γύρισε σπίτι και όλα καλά. Δεν είναι τυχαίο που το πιο συγκλονιστικό τραγούδι για έναν βιασμό με θύμα άντρα είναι μιας γυναίκας: το “Horses/Land of a Thousand Dances/La Mer (De)” της Patti Smith. Μπορεί η Grimes να ντύνει με ποπ φωτεινούς τόνους τον φόβο αυτό στο “Oblivion” – αλλά μόνο να προσπαθήσει να τον ξορκίσει μπορεί, όχι να τον ξεπεράσει, χρόνια έκανε να ξαναπερπατήσει νύχτα μόνη της μετά το δικό της βιασμό. Οι άντρες φοβούνται ότι οι γυναίκες θα τους κοροϊδέψουν, οι γυναίκες φοβόμαστε ότι οι άντρες θα μας σκοτώσουν και θα γίνουμε αυτό που η Courtney Barnett αποκαλεί “Nameless, Faceless”. Ίσως να είμαστε υπερβολικές, αλλά η ασφάλειά μας είναι πάνω από όλα, το λένε και οι Sleater-Kinney στο “#1 Must Have”.

Καμία μας δεν είναι άτρωτη από όλα αυτά, ακόμα και οι πιο ποπ ελαφριές μουσικοί. Η P!nk εκφράζει όλες μας στο “U + Ur Hand”: δε ζητάμε κάτι παράλογο, θέλουμε απλά να βγούμε να πιούμε ένα ποτό χωρίς να μας κολλάει και να μας χουφτώνει ο κάθε άσχετος που δεν καταλαβαίνει από «όχι» και χωρίς να πρέπει να προφασιστούμε ότι μας περιμένει κάποιος άντρας μπας και ησυχάσουμε. Γιατί το ότι είμαστε «ιδιοκτησία» άλλου άντρα το σέβονται, το δικό μας «όχι» απλά τους είναι αδιάφορο. Η Lady Gaga – θύμα βιασμού και αυτή – έγραψε το “Til it happens to you” – κανένας άντρας και καμιά γυναίκα που δεν έχει βιώσει κάτι τέτοιο δεν μπορεί να ξέρει πώς είναι και όλες οι συμβουλές τύπου «σήκωσε το κεφάλι και προχώρα» μόνο έξω από το χορό λέγονται – και καμιά φορά είναι και εκ του πονηρού. Δεν φταίνε τα ρούχα μας ή τα ποτά που έχουμε πιεί που μας βιάζουν – οι βιαστές φταίνε, «τα γουρούνια με ανθρώπινο σώμα», όπως τραγουδάει πάλι η σύγχρονη Κίρκη Lady Gaga στο “Swine”. Μπορεί και να τους σκοτώσουμε, όπως φαντασιώνεται η Rihanna στο “Man Down” ή να προσπαθήσουμε να τους συγχωρέσουμε – δεν ξέρω αν η Kesha το κατάφερε με το “Praying”. Ή να τους ζητήσουμε να μπουν στη θέση μας και να μας λυπηθούν, όπως η Eve στο “Love is Blind” – δε νομίζω όμως ότι θα ιδρώσει το αυτί τους, για να είμαι ειλικρινής.

Όλα αυτά επηρεάζουν – αναπόφευκτα – και την προσωπική μας ζωή. Στην εποχή του Tinder, του Bumble και των λοιπών dating apps, καμία μας δεν θα βγει ραντεβού με κάποιον άγνωστο χωρίς να ενημερώσει κάποια άλλη για το πού θα είναι – «ποτέ δεν ξέρεις». Κάποιες – εμού συμπεριλαμβανομένης - πολύ συνειδητά δεν τα χρησιμοποιούμε καν. Δεν έχουμε καμία διάθεση και καμιά αντοχή για άσχετες dick pics και για βρισιές αν αρνηθούμε να πάμε από το σπίτι τους για να ξεσκιστούμε μετά το πρώτο «καλησπέρα». Μειώνονται έτσι οι πιθανότητες να βρούμε κάποιον σύντροφο; Πολύ πιθανό. Αυξάνονται έτσι οι πιθανότητες να διατηρήσουμε την ψυχική μας ηρεμία και την ασφάλειά μας; Απολύτως σίγουρο.

Όχι βέβαια πως όλα αυτά μας εξασφαλίζουν την ψυχική μας ηρεμία και την ασφάλειά μας, αυτό το ξέρουμε πολύ καλά. Στατιστικά, τα περιστατικά βιασμού που συμβαίνουν με κάποιον άγνωστο να μας αρπάζει στο σκοτεινό δρόμο και να ασελγεί πάνω μας είναι πολύ λιγότερα από τους καθημερινούς βιασμούς. Σκηνικά όπως αυτά που περιγράφονται στο “Bed Intruder Song” των The Gregory Brothers με τους Antoine και Kelly Dodson ή στο “Watering” των Big Thief είναι συγκριτικά σπανιότερα σε σχέση με άλλα. Πολλές φορές ο βιαστής μας είναι το ραντεβού μας – και ποσώς μας ενδιαφέρει αν θα τον βιάσουν και αυτόν στη φυλακή (“Date Rape” των Sublime) ή αν θα πάρουμε όπλο μετά και θα του τινάξουμε τα μυαλά στον αέρα (“Dead Men Don’t Rape” των 7 Year Bitch) ή θα του κόψουμε το λαιμό με ένα σπασμένο μπουκάλι (“Caleb Meyer” της Gillian Welch) ή αν θα τον πληρώσουμε μετά εμείς με το ίδιο νόμισμα (“50 Ft Queenie” της Polly Jean Harvey). Ποτέ δεν νιώθουμε ασφαλείς, γιατί τα σεξουαλικά εγκλήματα δεν είναι εγκλήματα «πάθους» (πόσο λανθασμένος και σιχαμένος ορισμός, το πάθος δεν έχει καμία σχέση με αυτό, καθώς εξ ορισμού εμπεριέχει τη φροντίδα και το σεβασμό!) αλλά εγκλήματα επιβολής και σαδισμού. Ο δράστης νιώθει ότι του χρωστάμε και θα πάρει αυτό που θέλει με κάθε τρόπο, χωρίς να ακούσει το «όχι» το δικό μας ή της Courtney Love στο “Violet” των Hole. Και θα το κάνει ακόμα και αν δεν ταιριάζουμε στα γνωστά πρότυπα ομορφιάς: η πρωταγωνίστρια του “The Boiler” της Rhoda Dakar και των The Special AKA πέφτει θύμα βιασμού από το ραντεβού της, όσο χοντρή και άσχημη και αν νιώθει. Ακόμα πιο συχνά ο βιαστής μας είναι ο σύντροφός μας – αυτός που υποτίθεται ότι θα μπει μπροστά για να μην περάσουμε κάτι τέτοιο. Αυτός που τον παρακαλέσαμε να σταματήσει γιατί δεν είχαμε όρεξη και απλά συνέχισε να κάνει ό, τι έκανε, που του είπαμε «πιο ήρεμα, με πονάς έτσι» και δεν μας έδωσε σημασία, που του ζητήσαμε να βάλει ένα προφυλακτικό τουλάχιστον και όχι μόνο μας αγνόησε, αλλά μας έβαλε κάτω και αφού τελείωσε μάς ρώτησε κι από πάνω «αν ήταν ή δεν ήταν καλύτερα χωρίς». Αυτό το βαφτίσαμε απλά ως ένα «κακό σεξ», γιατί παραήταν οδυνηρό για να το επεξεργαστούμε – άσχετα αν θέλαμε να του ουρλιάξουμε «αν με ξαναγγίξεις θα σε σκοτώσω», όπως κάνουν οι Petrol Girls στο “Touch me again”. Είναι τρομερά δύσκολο το να συνειδητοποιούμε –και ακόμα πιο δύσκολο το να καταπιούμε– το ότι ήμασταν σε μια κακοποιητική σχέση. Κάποτε λέγαμε “I wanna be your dog” σαν ένας θηλυκός Iggy Pop, μα στην πραγματικότητα αυτό που εννοούσαμε ήταν το “I don’t wanna be your fucking dog that you drag around” από το “Your Dog” των Soccer Mommy. Κάποια στιγμή θα βρούμε το κουράγιο να φύγουμε, όπως η πρωταγωνίστρια του “I’m not scared” της Tomberlin.

Εκείνη την ώρα το μόνο που μας νοιάζει είναι να επιβιώσουμε – εναλλακτικά, να τη βγάλουμε όσο πιο καθαρή γίνεται. Γαντζωνόμαστε από το πιο χαζό πράγμα και εστιάζουμε σε αυτό για να αντέξουμε μέχρι να τελειώσει το μαρτύριο – μπορεί να είναι ένα ταξίδι που δεν έχουμε κάνει ή κάτι μπισκότα που φάγαμε κάποτε, τα έχει πει a capella συγκλονιστικά η Tori Amos στο “Me and a gun”, στο οποίο περιγράφει το βιασμό της το 1991. Μετά πιθανώς θα κατηγορήσουμε τον εαυτό μας και θα του ρίξουμε όλες τις ευθύνες ντύνοντάς τες με χαρούμενη μουσική, λέγοντάς μας «αναμενόμενο ήταν να σε βιάσουν ομαδικά και να σου λένε να μην αντιστέκεσαι γιατί θα χρειαστείς πλαστικό χειρουργό, τι δουλειά είχες να τρέχεις νυχτιάτικα μαζί τους, πήγαινες γυρεύοντας», όπως έκανε η Chrissie Hynde στο “Tattooed Love Boys” των Pretenders. Ναι αλλά δεν ήταν αναμενόμενο. Ή έστω δεν θα έπρεπε να είναι. Εναλλακτικά, θα κάνουμε ότι δεν έγινε τίποτα και θα συνεχίσουμε κάνοντας σαν να μην συνέβη τίποτα. Μπορεί να μας πιάσει η λύσσα και το μίσος για τα πάντα, να πετάξουμε τα ρούχα μας, να τριφτούμε μέχρι να ματώσει το δέρμα μας από το γδάρσιμο για να βγάλουμε τη μυρωδιά του από πάνω μας, όπως κάνει η πρωταγωνίστρια του “Filthee” των Otep. Αυτή την αβάσταχτη θλίψη θα την κουβαλάμε όμως για πάντα μαζί μας, όπως η συμμαθήτρια της Fiona Apple στο “For her” ή και η ίδια η Fiona στο “Sullen Girl”.  Κι αν είμαστε τόσο άτυχες και μείνουμε έγκυοι ή αν κολλήσουμε κάτι, η θλίψη αυτή θα γίνει ακόμα πιο βαριά και άγνωστο το ποιος Θεός θα τη γιατρέψει, ό, τι και να λέει η Amy Grant στο “Ask me”. Σαν τη μαύρη σκλάβα του “At the Purchaser’s Option” της Rhiannon Giddens που γεννάει το παιδί του σκλαβέμπορου, το οποίο μπορεί να πουληθεί μαζί της ή και όχι, ανάλογα με την «επιλογή του αγοραστή».

Δεν είναι τυχαίο που δε μιλάμε. Ή που φοβόμαστε να μιλήσουμε. Γιατί αν μιλήσουμε για αυτό που μας έκαναν όχι μόνο δεν θα μας πιστέψει κανένας, αλλά θα χαλάσουμε σπίτια, οικογένειες, καριέρες. Και μπροστά στην αξιοπρέπεια του δράστη, το δικό μας βίωμα δεν μετράει – δεν υπάρχει λόγος να καταστραφεί η καριέρα του επειδή μας βίασε, τα είπαν οι Raincoats στο “Off Duty Trip”. Άλλωστε κάτι κάναμε κι εμείς, δεν μπορεί να μην δώσαμε δικαιώματα – τι της ήρθε της Courtney Love να πάει να κάνει stage diving, δεν ήξερε ότι θα τη χούφτωναν και θα της ξέσκιζαν το φόρεμα και θα τη φώναζαν πουτάνα και καριόλα, τι πήγε και έγραψε το “Asking for It” με τους Hole, για να δείξει ότι δήθεν πειράχτηκε; Κι ας είμαστε μόλις 14 χρονών ενώ ο άλλος είναι πολλά χρόνια μεγαλύτερός μας και δήθεν σοβαρός άνθρωπος, όλοι θα πουν ότι εμείς του κουνηθήκαμε και «άντρας ήταν, τι να έκανε». Κι ας είμαστε ενήλικες ενώ ο άλλος είναι χρόνια σύντροφός μας και δήθεν μας αγαπάει, όλοι θα πουν ότι εμείς δεν θέλαμε και «άντρας ήταν, τι να έκανε». Κι ας είμαστε λίγο ζαλισμένες από τα τζιν τόνικ που ήπιαμε ενώ ο άλλος είναι νηφάλιος και δήθεν θα μας πάει σπίτι, όλοι θα πουν ότι αφού είχαμε βγει μαζί του και είχαμε πιεί έπρεπε να το περιμένουμε και «άντρας ήταν, τι να έκανε». “Who you gonna blame, the star of the game or the no name girl in the freshman class?”, όπως τραγουδάει η Kira Isabella στο “Quarterback” – αν ανεβάσει τις γυμνές φωτογραφίες μας στο ίντερνετ, εμάς θα κατηγορήσουν, όχι αυτόν. Και η κατάσταση διαιωνίζεται και η δικιά μας ψυχή είναι μαύρη και τα χέρια των αντρών αυτών είναι καθαρά, όπως τραγουδάει η Alanis Morissette στο “Hands Clean”. «Άντρας ήταν, τι να έκανε» - ή με άλλα λόγια, “Boys will be boys” που λέει και η Stella Donnelly, αυτόν θα πιστέψουν, όχι εμάς, το λένε και οι TLC στο “His Story”.

Και δε μιλάμε και κάνουμε κακό στις επόμενες σχέσεις μας. Την πληρώνουν άνθρωποι που μας φέρονται όμορφα, που δεν θέλουν να μας πονάνε, που βάζουν τη δική τους ευχαρίστηση μετά τη δική μας. Μέχρι τη στιγμή που άθελά τους και χωρίς κακό σκοπό θα κάνουν κάποια κίνηση που θα μας θυμίσει αυτό που περάσαμε. Τότε είναι που θα σκάσουμε στο κλάμα και ανάμεσα σε λυγμούς και μύξες θα πούμε για πρώτη φορά στη ζωή μας τι μας έχει συμβεί – κάτι σαν αυτό που κάνει πιο ψύχραιμα η Angel Olsen στο “Cleaning Out My Closet”. Σε κανέναν άλλο – σε αυτούς και μόνο, που θα μας παρηγορήσουν και δεν θα μας κατηγορήσουν για τίποτα, ακόμα και αν δεν μείνουν μαζί μας για πάντα. Και θα μας πιστέψουν, χωρίς πολλά-πολλά και χωρίς να μας αμφισβητήσουν, όπως κάνουν οι άλλες γυναίκες στο “I Believe You” των White Lung και στο “Coma” των Big Thief.

Το ακόμα πιο τρομακτικό είναι ότι πουθενά δεν υπάρχει ασφάλεια. Ούτε στο χώρο εργασίας – η σεξουαλική παρενόχληση υπάρχει σε όλους τους χώρους εργασίας και εκπαίδευσης. Το #MeToo το κατέδειξε αυτό και στη χώρα μας, και το soundtrack δυστυχώς δεν είναι τόσο καλό όσο το “Sexual harassment in the workplace” του Frank Zappa. Οι Sonic Youth έχουν ασχοληθεί επισταμένα με το θέμα: “I believe Anita Hill” τραγουδά ο Thurston Moore στο “Youth Against Fascism”, παίρνοντας ανοιχτά το μέρος της νομικού Ανίτα Χιλλ η οποία το 1991 κατηγόρησε τον υποψήφιο για το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ δικαστή Κλάρενς Τόμας, προξενώντας σκάνδαλο στην Αμερική. “Don't touch my breast/ I'm just working at my desk” τραγουδά η Kim Gordon στο “Swimsuit Issue”, αναφερόμενη σε έναν εργαζόμενο στην Geffen που παρενοχλούσε σεξουαλικά μια γραμματέα εκεί, θέτοντας το 1992 το προηγούμενο για το #MeToo που θα ξεσπούσε δεκαετίες μετά. Και όχι μόνο αυτό, αλλά έχουν τολμήσει να γράψουν τραγούδια από τη μεριά του δράστη – τα οποία, σε μια πολύ έξυπνη επιλογή, τα ερμηνεύει η Kim Gordon: το “Pacific Coast Highway”, με τον θολωμένο από τη ζήλια πρωταγωνιστή να εξαναγκάζει τη σύντροφό του σε μια βόλτα με το αυτοκίνητο και να υπόσχεται να μην της κάνει «περισσότερο κακό από όσο εκείνη του έκανε» και το “Kissability”, με τον μεγαλοπαραγωγό ταινιών ή δίσκων να τάζει λαγούς με πετραχήλια στην επίδοξη μουσικό/ηθοποιό – με τα γνωστά ανταλλάγματα φυσικά. Αλλά και πέρα από αυτούς, η Amanda Palmer και η Jasmine Power έγραψαν το πολύ εύστοχα τιτλοφορούμενο “Mr. Weinstein Will See You Now” με θέμα τον γνωστό παραγωγό, η Jessie Reyez τραγουδά “you know we're holding the dreams that you're chasing, you know you're supposed to get drunk and get naked” στο “Gatekeeper” υπενθυμίζοντας τα ίδια σκηνικά στο χώρο της μουσικής και η Miya Folick αρνείται να εξαγοράσει τη σιωπή της με χρήματα στο “Deadbody”. Κάτι αρχίζει να αλλάζει. Σιγά-σιγά, αλλά αρχίζει.

Από την άλλη, προσωπικά τουλάχιστον μιλώντας, δεν είμαι μόνο γυναίκα, είμαι και νομικός. Και δεν μπορώ να παραβλέψω την βασική αρχή του τεκμηρίου αθωότητας ή το δικαίωμα του κάθε κατηγορουμένου ή της κάθε κατηγορουμένης να απολογηθεί προτού καταδικαστεί – όσο βδελυρό και αν είναι το έγκλημα για το οποίο κατηγορείται. Κάτι που προσπαθούν να κάνουν – με αμφίβολη επιτυχία, η αλήθεια είναι – τόσο η Melanie Martinez με το “PIGGYBACK”, στο οποίο απαντά στις κατηγορίες της Timothy Heller για σεξουαλική κακοποίηση όσο και ο R. Kelly με το “I Admit”, το οποίο κυκλοφόρησε μετά τις εις βάρος του αποκαλύψεις για σεξουαλικές κακοποιήσεις – και δη ανηλίκων παιδιών. Δε βοηθάει και πολύ βέβαια η υπερασπιστική γραμμή που επέλεξαν: ότι η κατηγορία έγινε με σκοπό να βλάψει τη φήμη τους και ότι ό, τι έγινε ήταν συναινετικό. Αλλά είναι δικαίωμά τους σε κάθε περίπτωση να το ισχυριστούν. Όχι όμως να κατηγορούν τα θύματα προκειμένου να τους αφαιρέσουν την αξιοπιστία. Το να ρωτάς ένα θύμα βιασμού στο δικαστήριο τι φορούσε, τι ποτό είχε πιει και αν είχε σχέση με κάποιον άλλο άντρα, όπως έκαναν οι δικηγόροι του Μπροκ Τέρνερ είναι όχι μόνο αισχρό, αλλά και κάκιστη άσκηση δικηγορίας - το “Say it” των War on Women είναι απολύτως εύστοχο με την απλότητα των στίχων του: “dissenters drown in a sea of truth and our healing will cover the Earth”.

Θα μπορούσα να γράφω για ώρες για το θέμα. Κι αυτό γιατί όλα τα παραπάνω σκηνικά είναι αληθινά – κάποια έχουν συμβεί σε εμένα, κάποια σε φίλες μου, κάποια σε πελάτισσές μου. Δεν έχει σημασία τι έχει συμβεί σε ποια. Σημασία έχει ότι το καθένα από αυτά θα μπορούσε να έχει συμβεί στην οποιανδήποτε από εμάς. Και όλες ανεξαιρέτως είμαστε δυστυχώς αδελφές σε αυτό το κοινό κομμάτι των ζωών μας – απλά σε μεγαλύτερο ή σε μικρότερο βαθμό.

Πού καταλήγω; Στο ότι για να εκφράσω αυτό που θέλω μέσα από τους στίχους της μουσικής που αγαπάμε/αγαπώ (όπως έγραψε ο αγαπημένος Νικ Χόρνμπι στο “High Fidelity”, το βιβλίο-ύμνος στη συναισθηματική ωρίμανση) πάντα τελικά θα γυρνάω στην Kim Gordon, την πρώτη γυναίκα (από πολλές-πολλές που ακολούθησαν στη συνέχεια της μουσικής μου πορείας) που μου έδειξε μέσα από τους Sonic Youth ότι οι γυναίκες έχουν το δικό τους αυτόνομο και σημαντικό ρόλο στη μουσική, χωρίς να εξαρτώνται ή να υπάρχουν μέσα από τους άντρες ομότεχνούς τους. Στο “support the power of women” από το “Flower”. Στο “are you gonna liberate us girls from male white corporate oppression?” από το “Kool Thing”. Στο “don't you break her and don't deflate her, don't outdate her or you'll fuck with me” από το “The Ineffable Me”. Κάτι τέτοιο θέλω και απαιτώ. Για μένα και για όλες τις άλλες γυναίκες.