Μια βδομάδα τραγούδια

Πολλοί οι λόγοι και οι αιτίες έμπνευσης ενός άσματος, αν μη τι άλλο. All time classic έρωτες, κάθε είδους πάθη, ταξίδια, ξύδια, ουσίες, κοινωνικοπολιτικά μηνύματα κ.λπ., κ.λπ. Σε αρκετές περιπτώσεις η χρονική τοποθέτηση είναι αχρείαστη, μιας και ο "καλλιτέχνης" είχε ανέκαθεν το δικαίωμα να περιδιαβαίνει τις εποχές ακαθόριστα. Σε άλλες όμως, ο χρόνος ως μονάδα μπορεί να αποτελεί από απλό μέσο μέχρι και αφηγηματικό στυλοβάτη.

Μία μονάδα μέτρησης του χρόνου είναι και η ημέρα. Έψαξα λοιπόν και βρήκα 7+7 (και κάτι ψιλά) κομμάτια που σχετίζονται με τις αντίστοιχες υποδιαιρέσεις της εβδομάδας.

Δ ε υ τ έ ρ α

Γνωστή στην ημεδαπή ως και τσαγκαροδευτέρα. Η ημέρα που έχει προκαλέσει άπειρα ψυχολογικά προβλήματα σε εκατομμύρια εργαζόμενους, μαθητές και γενικότερα στην πλειοψηφία των ανθρώπων, δε με δυσκόλεψε καθόλου στο να βρω άσματα σχετικά με αυτήν. Βλέπετε, υπήρχε ανέκαθεν η τάση να ξορκίζεται οτιδήποτε ενοχλητικό, προβληματικό κ.α. με οποιοδήποτε τρόπο (ευφάνταστο ή μη). Στην περίπτωσή μας, μουσικά. Πέρα από κάποιες προφανείς επιλογές, όπως τα Blue Monday (New Order), Manic Monday (The Bangles), καταλήξαμε στα:

Stormy Monday - Question Mark And The Mysterians
(96 Tears, lp 1966)
O τρελάκιας Τεξανός Rudy Martinez και οι μυστηριώδεις φίλοι του αναλαμβάνουν τη μπλουζιά του T-Bone Walker (1947), προσθέτουν το χαρακτηριστικό ήχο του οργάνου και σου ανοίγουν την καρδιά, έτσι για να πάει καλά η βδομάδα. Οι στίχοι μιλούν από μόνοι τους...

They call it stormy Monday, but Tuesday's just as bad
They call it stormy Monday, but Tuesday's just as bad
Wednesday's worse, right on to Thursday, both so sad, yeah

You know the eagle flies on Friday, Saturday I go out to play babe, yeah
Please know, the eagle flies on Friday
Saturday, Saturday I go out to play
Sunday I go to church, and I kneel right down and start to pray
And this is what I tell 'em now, look here

Monday Morning 5.19 - Rialto
(Rialto, lp 1998)
Κοντεύει να ξημερώσει και ο κακομοίρης, διάττοντας αστέρας της βρετανικής pop ακόμα περιμένει. Και μάλιστα, όσο περνά η ώρα και αφού έχει χαθεί η μάχη με τηλεφωνητές, πιθανά λογικά σενάρια και λοιπά ερωτήματα, το θεριό της σκέψης αρχίζει να αγριεύει επικίνδυνα. Ε, άμα είσαι και πιτσιρικάς, ταυτίζεσαι...

Τ ρ ί τ η

Περίεργη μέρα η επόμενη της Δευτέρας. Πρώτον, γιατί βρίσκεται στη σκιά του προαναφερθέντος αδηφάγου τέρατος και δεύτερον γιατί, όπως και να το κάνουμε, είναι η πιο άχρωμη του επταημέρου. Τα κατορθώματα του σου-κου ξεθωριάζουν, είναι νωρίς για να ξεμυτίσεις ακόμα και ό,τι συντρίμμια ήταν να μαζευτούν, μαζεύτηκαν. Μουσικολογικά όμως, κανένα πρόβλημα, μιας και υπάρχουν δύο θαυμάσια πονήματα σχετιζόμενα με αυτήν. [Κρατήθηκα με τα χίλια ζόρια για να μη βάλω το Ruby Tuesday (Rolling Stones).]

On A Tuesday - Linoleum
(Dissent, lp 1997)
Πάνω στα indie ντουζένια μας πέτυχαν οι Λονδρέζοι Linoleum, οι οποίοι, παρόλο το γενικότερο pop πνεύμα των late 90s, δε δίσταζαν να γρατζουνάνε δυνατά τις κιθάρες τους, με αρκετά ενδιαφέρον αποτέλεσμα και κορύφωση ετούτο εδώ το κομμάτι που επαληθεύει την παντελή έλλειψη glam αστερόσκονης από τις Τρίτες. Η γαλλιστί live εκδοχή του είναι επίσης θαυμάσια.

Tuesday Night - Kristin Hersh
(Hips And Makers, lp 1994)
Εδώ, όχι ότι φταίει σε κάτι η μέρα, Τρίτη βράδυ όμως το άφησε το κορίτσι να περιμένει. Κακό γι' αυτήν θα μου πείτε, καλό για μας, θα σας πω. Αν δεν περίμενε, πώς θα έγραφε αυτό το γλυκύτατο τραγούδι; Σούπερ δίσκος που αξίζει να ακουστεί και πιο βαθιά από την πρώτη λάμψη του Your Ghost.

Τ ε τ ά ρ τ η

Η Τετάρτη είναι η μεγάλη μου αδυναμία. Είναι η μέρα που θα πάρεις τις απαραίτητες ανάσες. Θα κάνεις χαλαρές βόλτες, θα σουλατσάρεις συνεσταλμένα με σκοπό την εξισορρόπηση και όχι το γκρέμισμα και την ανοικοδόμηση. Ακόμη και τίποτα να μην κάνεις, δεν θα κυριεύεσαι από τα γνωστά αισθήματα της μουντρουχιάς ή της ανυπομονησίας. Μια χαρά!

Just Wednesday - Inspiral Carpets
(Devil Hopping, lp 1994)
Τοποθετημένα σοφά στη μέση του άλμπουμ, το κομμάτι ρίχνει τους τόνους, με ένα απολογητικό, αλλά όχι παραληρηματικό, ύφος, συνοδευόμενο από ένα μινιόν σόλο πλήκτρων (σαν παιδική μελωδία), που σου κολλάει στο μυαλό και δεν φεύγει ποτέ. Κι ας ψιλοαπαξιώνουν οι Carpets τις Τετάρτες, είναι επειδή προσπαθούν να το παίξουν ψύχραιμοι.

Wednesday - Tori Amos
(Scarlet's Walk, lp 2002)
Στο γνωστό απλό, αλλά και ταυτόχρονα γεμάτο, ύφος που τη χαρακτηρίζει, η κυρία Amos πετάει το μπαλάκι στον παραλήπτη του λόγου της, αναζητώντας κάποιες εξηγήσεις και αναθεωρήσεις, αυξομειώνοντας ταυτόχρονα και τον ρυθμό της μουσικής που τον ντύνει. Εξάλλου, ξεκαθαρίσματα και επίπεδες συζητήσεις δεν συνυπάρχουν.

Π έ μ π τ η

Τις Πέμπτες αρχίζουμε όλοι να ξεψαρώνουμε. Τα μεγάλα γεγονότα (βλ. Σαββατοκύριακο) πλησιάζουν. Ενίοτε βέβαια, αυτό το ξεστάχυασμα αποβαίνει μοιραίο, μιας και είτε οι προσδοκίες δεν επαληθεύονται, είτε η προσμονή σε κάνει να είσαι άνω ποταμών και τα κάνεις εν μέρει μπάχαλο. Τέλος πάντων, οι θετικές δονήσεις σκάνε μύτη, αν και τα τραγούδια (που ως γνωστόν, φταίνε για όλα) είναι λιγάκι αμήχανα ακόμα.

Like A Summer Thursday - Townes Van Zandt
(Our Mother the Mountain, lp 1969)
Ο Τεξανός singer-songwriter με τον ταραχώδη βίο (όχι στα πρότυπα του sex, drugs and rock 'n' roll), αγάπησε και πόνεσε. Όσοι βιαστείτε να αποδώσετε ξανθοπουλικές προεκτάσεις στη φράση μου (όχι αδικαιολόγητα), πριν το κάνετε διαβάστε τους παρακάτω στίχους (χωρίς περικοπές):

Her face was crystal/ Fair and fine/ Her breath was morning/ Her lips were wine/ Her eyes were laughter/ Her touch divine/ Her face was crystal/ And she was mine

If only she/ Could feel my pain/ But feelin' is a burden/ She can't sustain/ So like a summer thursday
I cry for rain/ To come and turn/ The ground to green again

If only she/ Could hear my songs/ 'bout the empty difference/ 'tween the rights and wrongs
Then I know that I/ Could stand alone/ As well as they/ Now that she's gone

Thursday - The Fatima Mansions
(Viva Dead Ponies, lp 1991)
Περίεργοι τύποι στα σίγουρα. Περίεργες και οι επιρροές τους, οι διασκευές τους, ο ήχος τους. Είχαν και έφεση σε ένα ιδιότυπο, μαύρο χιούμορ. Στο εν λόγω κομμάτι πιάνουν κουβέντα με έναν καθρέφτη, σαν την κακιά μάγισσα του γνωστού παραμυθιού, υποσχόμενοι ότι θα είναι καλοί μέχρι την Πέμπτη. Μετά, αφήστε καλύτερα...

Π α ρ α σ κ ε υ ή

Σε παλιότερες, όχι τόσο μακρινές εποχές, η έλευσή της σήμαινε αποδέσμευση από τις εκάστοτε υποχρεώσεις. Ισχύει ακόμα, αλλά σε λίγες περιπτώσεις, που φθείρονται και αυτές με το πέρασμα του χρόνου. Είναι όμως και θα είναι δυνατό χαρτί στο εβδομαδιαίο χρηματιστήριο. Για να μην πω ότι είναι και μακράν καλύτερη μέρα από αυτή που ακολουθεί χέρι-χέρι με τη μαζικότητα. Ωραία μέρα η Παρασκευή για να ερωτευτείς (Friday I'm In Love - The Cure), ωραία και για να πας στο Rex (Friday At Rex - Jay Jay Johanson). Θα προτιμήσουμε όμως:

Gramme Friday - The Fall
(Grotesque, lp 1980)
Ο Mark E. Smith στα νιάτα του, φουλ μπάσα, παιχνιδιάρικη κιθάρα, η γνωστή απαγγελία και ένα συνονθύλευμα στίχων, με τους οποίους δεν βγάζεις άκρη. Τι να του πεις; Τόσα χρόνια περιφέρεται και λέει-κάνει τα δικά του. Εμείς θα λύσουμε το μυστήριο (αν υπάρχει); Το κομμάτι πάντως φυσάει!

Friday Night - Lily Allen
(Alright Still, cd 2006)
Αυτή την πιτσιρίκα την είχε ανάγκη το τοπίο. Δροσερή, κουλάτη κι αεράτη, όλα τα καλά. Ήρθε να εκφράσει τη γενιά της, με ένα πολύ σπέσιαλ χωνευτήρι ήχων και να μιλήσει για αυτά που γουστάρει, ανεξάρτητα από το αν οι "γνώστες" και οι "ειδήμονες" τη βρίσκουν άξια ή ανάξια λόγου. Αφήστε τους παρελθοντολάγνους (ενίοτε με έμενα πρώτο, το παραδέχομαι) να γκρινιάζουν. Κούνα κοπέλα μου το τσουμπωτό κωλαράκι σου κι άσε τους να λένε!

Παρεμπιπτόντως το κομμάτι (και το άλμπουμ) είναι ό,τι πρέπει για Παρασκευή βράδυ. (Μη χάσουμε και το θέμα μας...)

Σ ά β β α τ ο

Δύο είναι οι δρόμοι για μια μέρα σαν κι αυτή. Ή τη ρουφάς ολοκληρωτικά και μέχρι τελικής πτώσεως ή τη σνομπάρεις επιδεικτικά, κάνοντας πως δεν τρέχει τίποτα βρε παιδιά. Ημίμετρα δεν δεχόμεθα. Γι' αυτό και επέλεξα δύο κομμάτια διαμετρικά αντίθετα. Αλλά και τα δύο που άφησα έξω, πάλι εξυπηρετούσαν διαφορετικές καταστάσεις. [βλ. Saturday Night's Alright For Fighting - Elton John και The Ghosts Of Saturday Night (After Hours At Napoleone's Pizza House) - Tom Waits]

Saturday's Asylum - The Rain Parade
(Emergency Third Rail Power Trip, lp 1983)
Ενδοσκοπικό, ταξιδιάρικο, για να αράξεις, να προσέξεις τη μουσική και να αφεθείς σε αυτή. Σπουδαίοι εκπρόσωποι του Paisley Underground, οι Rain Parade στο πρώτο τους άλμπουμ αναβιώνουν την ψυχεδέλεια και όσοι δεν τρομάζετε από το βαρύγδουπο του όρου, προσέλθετε.

Saturday Night - Suede
(Coming Up, lp 1996)
Φτερά, πούπουλα, στρας, έντονο μακιγιάζ, ηδυπάθεια, ηδονισμός, αυτός κι αυτή, εμείς κι εσείς -και για να μην παραθέτω συνδυασμούς, διαλέξτε μόνοι σας-, εκλεκτή pop, glam μεγαλεία και επιτέλους τα πολλά λόγια είναι φτώχεια! Είναι Σαββατόβραδο!

Κ υ ρ ι α κ ή

Και να που φτάσαμε στο τέλος. Μάλλον και στο πιο περίεργο από τα εφτά κουτσούβελα της μαμάς εβδομάδας. Οι εναλλαγές των συναισθημάτων πολλές και έντονες κατά τη διάρκεια της Κυριακής. Αν προλάβεις να ξυπνήσεις νωρίς, θα απολαύσεις χαλαρό κυριακάτικο καφεδάκι, αν όμως μαζεύεις απομεινάρια από την προηγούμενη και σε πάρει το μεσημέρι-απογευματάκι, τρέχεις και δε φτάνεις. Και ρε παιδάκι μου, αυτά τα κυριακάτικα τερτίπια πολύ περίεργα! Και χιλιοτραγουδισμένα. Από Αλίκη Βουγιουκλάκη (Η Κυριακή) και Μελίνα Μερκούρη (Ποτέ Την Κυριακή), μέχρι Blur (Sunday, Sunday), Beck (Sunday Sun), Blondie (Sunday Girl), Johnny Cash (Sunday Morning Coming Down), Morrissey (Everyday Is Like Sunday), U2 (Sunday Bloody Sunday), Sonic Youth (Sunday) και Billie Holiday (Gloomy Sunday). Θέλετε κι άλλα; Άντε δύο ακόμα...

Palm Sunday (On Board The S.S. Within) - The Go-Betweens
(Liberty Belle And The Black Diamond Express, lp 1986)
Μία νευρική pop μελωδία που αναπτύσσεται σιγά-σιγά, δημιουργώντας ένα πολύ όμορφο τραγούδι, απ' αυτά που με περίτεχνη μαεστρία σκάρωναν οι αγαπημένοι Αυστραλοί. Φαινομενικά απλό και γάργαρο, αλλά από κάτω πάντα κάτι το αγχοτικό ελλόχευε. Το ότι χρησιμοποίησα παρελθοντικό χρόνο, ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω...

Sunday Morning - The Velvet Underground & Nico
(The Velvet Underground & Nico, 1967)
Δεν ξέρω γιατί, αλλά για το φινάλε κρατάω πάντα κάτι το αυτονόητο. Μάλλον την βρίσκω με το να κεντρίζονται οι πολλοί εναλλακτικοί και underground, ψαγμένοι τύποι. Βίτσια είναι αυτά. Δεν πειράζει, ψάξτε εσείς για το υπερσπάνιο και σούπερ-ντούπερ κομμάτι της τάδε βραχύβιας μπάντας, που αναφέρει μια Κυριακή, στον πέμπτο στίχο, της δεύτερης στροφής...

Εγώ θα αρκεστώ στην υπέρτατη κατάθεση που αφορά την έβδομη μέρα της εβδομάδας και καταγράφηκε στα αυλάκια βινυλίου, κι ας είναι κλεισεδούρα!

Άντε και καλή μας βδομάδα!