Modern Talking

Έτσι δεν τη λέγαμε τη στήλη παλαιότερα στο mic για νέα, δηλώσεις και πάει (μοντερνο) -λέγοντας; Πρέπει ο υποφαινόμενος να ήταν και νονός της, αναγκάζοντας τον άμοιρο Μ. Α. να προσέξει λίγο περισσότερο την μπάντα των Δίδι Βόλεν και Θωμά Άντερς.

 Θέμα μας σήμερα τα δύο ίσως πιο αδικημένα μεγάλα γκρουπ του ’80…

Τους Chameleons, λοιπόν, δε θα μπορέσει να ξαναδεί κανείς ποτέ με την αυθεντική τους σύνθεση αφού τον περασμένο Μάρτιο και σε ηλικία 55 ετών ανέβηκε πάνω στον κάτω ανελκυστήρα ο στιβαρός και στιλάτος ντράμερ John Lever, ο οποίος καθοδηγούσε ρυθμικά τους υπόλοιπους τρεις, δύο εκ των οποίων (Dave Fielding, κιθάρα και Mark Burgess, φωνή-μπάσο) ουσιαστικά ποτέ δε μπόρεσαν να έχουν μια υποφερτή σχέση. Με ανώτατο, κατ΄ εμέ, επίτευγμά τους το πρώτο τους Script of the bridge (και με το σχεδόν ακυκλοφόρητο τελευταίο τους EP Tony Fletcher walked on water ν΄ ακολουθεί αξιολογικά) ‘κατάφεραν’ να μείνουν κοντά στο νόημα του τίτλου της πρώτης συλλογής στην οποία συμμετείχαν (Your secret’s safe with us, με ωραίους Pressure μεταξύ άλλων).

Για τους δε Sound ουσιαστικά η ελπίδα να τους ξαναδεί κανείς είχε ήδη χαθεί 18 χρόνια πριν, όταν ο Adrian Borland αποφάσισε ν αφήσει τις ράγες του εδώ κόσμου ανεβαίνοντας σε βαγόνι για τον άλλο. Ήδη προβάλλεται αυτό τον καιρό σε διάφορα φεστιβάλ το ντοκιμαντέρ για τη ζωή του ονόματι Walking in the opposite direction. Σ΄ αυτό εμφανίζεται μεταξύ άλλων ο πατέρας του (παραγωγός, παρακαλώ, στο ουσιαστικά πρώτο τους Propaganda) να λέει ότι το δίστιχο ‘Left alone I'm with-Τhe one I most fear’-‘Έχω απομείνει μόνος-μ αυτόν που φοβάμαι πιο πολύ απ΄όλους’) μιλάει από μόνο του για την κατάσταση του (διπολικού) γιου του. Το ότι το From the lion’s mouth παρέμεινε ίσως το πιο εγκληματικά αγνοημένο μεγάλο LP όλων των εποχών προφανώς δεν βοήθησε καθόλου.