Monsters of reality

Καθόμουν που λέτε αδαής και γαλήνιος στα νεότευκτα γραφεία του MIC, έπινα τον καφέ μου και σκεφτόμουνα γιατί η ομάδα δε λέει να παίξει μπάλα στα εκτός έδρας (όχι οτι παίζει στα εντός αλλά αυτό θα το συζητήσουμε κάποια άλλη στιγμή...). Και καλά με τη Βαλένθια, αλλά αυτή η Χέρενφειν με τις καρδούλες στη φανέλα ποιά είναι ρε γαμώτο; Εκεί λοιπόν που βίωνα τον πόνο του γαύρου, ακούγεται μια ερώτηση (της οποίας η απάντηση έμελλε να αποδειχθεί μοιραία...): 'Γιάννη μήπως έχεις τους πρώτους δίσκους των Monstermagnet στην Glitterhouse;' 'Ναι, γιατί;' 'Τίποτα μωρέ αλλά είπαμε μιας και υπήρξες φαν του γκρούπ να γράψεις και ένα αφιερωματάκι εν'όψει του νέου δίσκου...'. Καταλάβατε τι κομπίνα έπαιξε πίσω από την πλάτη μου (υποχθόνιε Καραμπεάζη αυτό θα το θυμάμαι...) Μην τολμήσεις να μιλήσεις για ένα συγκρότημα, σου μένει η ρετσινιά... Επειδή όμως είναι καλύτερα να σου βγεί το όνομα παρά το μάτι - αυτά που λέγανε οι παλιοί μην τα πιστεύετε - θα υποστούμε όλοι τις συνέπειες.

Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι υποδεχτείτε τη διαβολική υψηλότητα των Monstermagnet! (κατάλληλο - απαραίτητη η γονική συναίνεση).

Screaming Freaks: Και επειδή όλοι ψοφάμε για λίγο παρασκήνιο (δε γεννιέται κανείς ροκ σταρ, γίνεται...) πρέπει να πέσει επιτέλους το πέπλο που καλύπτει το παρελθόν των Monstermagnet και τις καλά κρυμμένες πτυχές του. Πως λοιπόν οι Monstermagnet έγιναν Monstermagnet;
H ρίζα του κακού έχει τρία παρακλάδια. Κύριος υπεύθυνος, ένας υπάλληλος σε κατάστημα με κόμικς του New Jersey, γυναικάς, συνήθως μαστουρωμένος και κολλημένος με όλα αυτά τα συγκροτήματα που έδωσαν υπόσταση στη λεγόμενη rock n'roll μυθοπλασία: Ramones, Stooges, MC5, Black Sabbath, Hawkwind. Αυτό είναι που λέμε κλασική παιδεία... Α! ξέχασα, το όνομα αυτού Dave Wyndorf... Κολλητάρι του στις 'μαύρες' ο Tim Cronin. Αυτός είχε μόνο μια ασχολία: τα ναρκωτικά. Εξειδικευμένος παρ'όλα αυτά. Να σου μιλήσει για χημείες, φυτικά προϊόντα και παραισθησιογόνα γενικότερα να σου σηκωθεί η τρίχα... τύφλα να'χει ο Timothy Leary... Την τριπλέτα έκλεινε ο John Mc Bain. Αυτόν τον πείραζαν στο στομάχι τα drugs (άσε που μάλλον έμενε και με τους γονείς του - αυστηροί καθολικοί, μην τα συζητάς...) και είπε να το ρίξει στις νότες. Πάλι καλά δηλαδή γιατί αν περιμέναμε μόνο από τους υπόλοιπους σωθήκαμε...

Εκεί λοιπόν που μελετούσαν τα ιντερλούδια του 'Funhouse' τους έρχεται η τρομερή ιδέα να κάνουν και αυτοί ένα συγκρότημα. Θα'πιανε τα φωνητικά ο Wyndorf (που το είχε ξανακάνει αρκετά χρόνια πριν στη μπάντα της γειτονιάς του, στους punkers 'Shrapnel', οι οποίοι κυκλοφόρησαν κάποια singles που σήμερα θεωρούνται συλλεκτικά. Μάλιστα σε ένα απ'αυτά υπάρχει αφιέρωση στους Ramones, ενώ -τι σύμπτωση- ο Daniel Ray, ο κιθαρίστας τους αργότερα θα αναλάμβανε την παραγωγή στους δίσκους του Joey Ramone...) την κιθάρα ο Mc Bain, θα έστριβε ο Cronin (στο ξενέρωμα θα χτυπούσε και κάνα τύμπανο), μόνο ο μπασίστας έλειπε και τον βρήκαν στο πρόσωπο του τρομερού (κρίνοντας από το όνομά του) Hell Sausage (τι λέτε..;). Κάπως έτσι δημιουργήθηκαν οι Airport 75, η εμβρυακή μορφή των Monster Μagnet.

Έπαιξαν σε διάφορα τοπικά bar, κυρίως διασκευές από punk classics, επειδή όμως δεν είχαν και τη φοβερή απήχηση είπαν να αλλάξουν το όνομά τους μπας και δούνε μια άσπρη μέρα (και δεν εννοώ να το ρίξουν στις κόκες...). Μετονομάστηκαν λοιπόν σε Dog of Mystery. Kαι μάλλον κάτι άλλαξε, έστω και από σπόντα.Γιατί παίζοντας κάπου το πρώτο δικό τους κομμάτι το'Lizard Johnny' τους άκουσε κάποιος από τη Glitterhouse (η οποία τότε 'βαρούσε' για τα καλά, μην ξεχνιόμαστε...) και τους πρότεινε ραντεβουδάκι. Έτσι τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Έπεσαν τα συμβόλαια, βαφτίστηκαν Monster Μagnet (που ακούγεται και πιο brutal) και άρχισαν να κόβονται τα πρώτα βινύλια. Ο Dave (ο πιο καπάτσος της παρέας) κατάλαβε οτι κάτι αρχίζει να αλλάζει. Το επόμενο πρωι αγόρασε καινούργιο δερμάτινο...

Set the controls for the heart of the world.
Επειδή όμως ένα δερμάτινο δε φέρνει την αλλαγή, ο Dave είπε να βάλει μια τάξη στο συγκρότημα. Πρώτη κίνηση ήταν να διώξει το μπασίστα (το 'διαολεμένο λουκάνικο' δηλαδή...), να αφιερώσει τον Cronin αποκλειστικά στο στρίψιμο και να προσλάβει τον Joe Calandra στο μπάσο και τον Jon Kleiman στα τύμπανα. Με τη σύνθεση αυτή και με το σχέδιο να γίνει η πιο rock από τις rock μπάντες στον πλανήτη κυκλοφόρησε το 'Spine of God' η πρώτη μεγάλη κανονική δουλειά των Monster Magnet. Εκτόξευση στην πορεία τους όμως ήταν κυρίως η συμμετοχή τους ως support μπάντα στις συναυλίες των Soundgarden οι οποίοι τότε χαλούσαν κόσμο. Ότι πρέπει δηλαδή για να γίνουν γνωστοί σε ένα ευρύτερο κοινό. Και όλα αυτά σε μια εποχή που η Αμερική διψούσε για βρώμικο 70's ήχο, punk νεύρο, ένταση και τόνους παραμόρφωσης. Μην ξεχνάτε οτι μιλάμε για την εποχή του grunge και οι Monster Magnet δεν απείχαν και πολύ απ'αυτό (αν και ποτέ δε φόρεσαν βερμούδες και καρό πουκάμισα...). Έτσι η φήμη τους συνεχώς μεγάλωνε, μέχρι που έφτασε και η πρόταση από την πολυεθνική Α&Μ. Και μιας που απο εκεί θα ήταν πιο εύκολος ο δρόμος για την πραγμάτωση του rock n'roll παραδείσου τους, δε σκέφτηκαν και πολύ για να πούν το ναι.

Έτσι το 1993 κυκλοφορεί το 'Superjudge' και οι fans των Hawkwind έψαχναν να βρούν από που ξεπήδησε αυτό το μπάσταρδο τέκνο του αγαπημένου τους συγκροτήματος. Στο μεταξύ είχε αποχωρήσει ο Mc Bain και τη θέση του είχε πάρει στην κιθάρα ο Ed Mundell. Για να μην ξεχνιόμαστε ο Cronin παραμένει βέβαια στο συγκρότημα, μόνο που τώρα έχει να 'μαγειρέψει' για περισσότερους, ενώ παράλληλα δικαιολογεί το μισθό του ως 'πνευματικός μέντορας' (κάτι σαν τον John Sinclair των MC5, οποία ομοιότης...) και φωτιστής στις συναυλίες του συγκροτήματος (στα χνάρια των Pink Floyd και των Hawkwind που χωρίς φωτάκια, κεράκια και κολπάκια δεν έλεγαν να παίξουν... άτιμη ψυχεδέλεια μας στράβωσες).

Το μεγάλο βήμα όμως προς τις ροκ μάζες έγινε το 1995 με το φοβερό 'Dopes to Infinity', το οποίο έκανε και αρκετά καλές πωλήσεις, έβγαλε καμια 5-6 singles, video clips, και τοποθέτησε τους Monster Magnet στις μεγάλες ελπίδες του hard rock. Γίνεται και αυτή η περιοδεία με τους άλλους παλαβιάρηδες, τους White Zombie που τους έφερε στο σημείο να παίζουν μπροστά σε 20.000 κόσμο και εκεί μάλλον άρχισε το σταθερό χτίσιμο του ονόματος της μπάντας.

Τελικά μας ψάρωσαν με το διάστημα, κάνοντας μας να κοιτάμε ψηλά για πράσινα ανθρωπάκια, ενώ αυτοί σιγά σιγά κατακτούσαν τη γη... σας το είπα, είχε σχέδιο ο Wyndorf (αν και ο Cronin ακόμα ψάχνει τα ανθρωπάκια...).

Δύο χρόνια στους δρόμους, μακρυά από το στούντιο (και σε συνθήκες παρακμιακής υπερβολής) έπρεπε να έρθει το 1998 για να ξαναχτυπήσουν με νέο δίσκο, το σπινταρισμένο 'Powertrip'. Δίσκος για χίλιες μπίρες που λέει και ένας γνωστός μου. Τώρα πλέον οι Monster Magnet είναι stars για τα καλά. Έχουν τα φράγκα και την αναγνώριση οπότε χτυπάνε με ένα 'καθαρόαιμο' rock n'roll δίσκο, δυνατό, με πεντακάθαρη παραγωγή και τόση ματαιοδοξία όση αρμόζει σε ένα αυθεντικό star group. Και επειδή με δυο μόνο κιθάρες δε βλέπεις προκοπή, στο συγκρότημα έρχεται και ο Phil Caivano (παλιός φίλος που έπαιξε μπάσο στους Shrapnel) για να κάνει τη δουλειά των roadies δυσκολότερη...

Τελευταίο χτύπημα των Monster Magnet φέτος, με το lp 'God says no' ίσως τον πιο 'πειραγμένο' στουντιακά δίσκο τους, για να ξενίσει τους παλιούς και πιστούς οπαδούς τους και να 'εκνευρίσει' τους αντιπάλους.

Έτσι ενώ πριν από λίγα χρόνια το να γράφεις για τους Monster Magnet ήταν σχεδόν cult και υπόθεση σχετικά λίγων, τώρα το hype του γκρούπ φτάνει στα επίπεδα μιας (θα το πω, δεν θα το πω...) Madonna ή ενός Bryan Adams (το είπα και το κρίμα στο λαιμό μου). Μια στιγμή όμως, αφού δεν έχω άδικο γιατί να μην το πω; Ή μήπως νομίζετε οτι το rock ανήκει ακόμα στο περιθώριο; Γιατί αν νομίζετε κάτι τέτοιο πρέπει να το ξανασκεφτείτε αγαπητοί μου. Για μαζική μουσική μιλάμε άλλωστε, αλλιώς γιατί ο δίσκος υπάρχει σε αφθονία ακόμα και στο τοπικό δισκάδικο με σκυλάδικα της γειτονιάς σας; Είπαμε, ο Dave είχε ένα σχέδιο και τελικά το πραγματοποίησε: να κατακτήσει ακόμα και αυτό το συνοικιακό δισκάδικο. Μαγκιά του που τα κατάφερε.

Προφίλ,
(για να μη νομίζει ο κ.Παναγιωτόπουλος οτι έχει κατοχυρώσει τη λέξη...)
Επειδή όμως οι Monster Magnet δεν είναι μόνο η μουσική τους, ας δούμε λίγο πιο συγκεκριμένα τι έχουν στο μυαλό τους. Ή καλύτερα τι υλικά χρησιμοποίησαν για να φτιάξουν το image τους. Το έχουμε ξαναπεί άλλωστε: το ροκ χωρίς τη μυθολογία του είναι σαν την πόρνη (sic) χωρίς τα φτιασίδια και τα αρώματά της. Και μην τυχόν διαφωνήσετε. Κατα βάθος όλοι μας ψοφάμε γι'αυτά...

Drugs... κάτι που οι Monster Magnet χρησιμοποίησαν πολύ όχι μόνο προσωπικά (αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς) αλλά και σαν μέσο για να τραβήξουν την προσοχή, δηλαδή το ίδιο το κοινό τους. Παλιά δοκιμασμένη συνταγή (βλέπε Velvet Underground, Grateful Dead, Sex Pistols και άλλοι πάρα μα πάρα πολλοί...) που ειδικά στις αρχές των 90's είχε πολύ πέραση, σε μια δεκαετία που σα να είχε βάλει στόχο να φτάσει και κυρίως να ξεπεράσει τις προηγούμενες. Ή μήπως ξέρετε πολλά γκρούπ που να αναφέρουν ως μέλος τους τον προσωπικό τους dealer;

Space... και γενικότερα φαντασία και γραφιστικά κολπάκια εμπνευσμένα κυρίως από τα κόμιξ και άλλα έργα διαστημικής ψυχεδέλειας. Σήμα κατατεθέν των Monster Magnet, η καλειδοσκοπική πολυχρωμία μα κυρίως το παραμορφωμένο ταυροειδές πλάσμα (οι ίδιοι το ονομάζουν bulldog, όχι όμως από τη γνωστή ράτσα) που δεσπόζει στους περισσότερους δίσκους τους και πλέον και στο site της μπάντας. Είπαμε άλλωστε οτι ο Dave δούλευε σε κομιξάδικο ενώ και τα αρχέτυπα συγκροτήματά του - με αποκορύφωση τους Hawkwind - είχαν υιοθετήσει μια ολόκληρη παραφιλολογία σεναρίων για συμπαντικά ταξίδια, μακρινούς πλανήτες και την αναζήτηση του καινούργιου στο υπερπέραν. Βέβαια οι Hawkwind είχαν πάρει το θέμα πολύ στα σοβαρά, ο κακομοίρης ο Nick Turner τώρα βολοδέρνει σε ψυχιατρικές κλινικές ενώ ο Michael Moorcock έχει εκδώσει ήδη κάμποσα μυθιστορήματα τέτοιου περιεχομένου. Γι'αυτό μου μυρίζει κόλπο η δουλειά... άσε που τη φάτσα του ταύρου κάπου την πήρε το μάτι μου στο 'Pigs in Space'...

Sex... ημίγυμνες καλλονές, αποκαλυπτικά μπούστα και δερμάτινες περιβολές σε φάση σαδομαζοχιστικού σόου στο 'Mad Max', είναι το τελευταίο αγαπημένο θέμα στον κόσμο των Monster Magnet (όχι οτι μας πειράζει και πολύ...). Ποιός είδε τον παίδαρο και δεν τον λιγουρεύτηκε θα μου πείτε...συμφωνώ, όλα αυτά όμως δεν είναι άλλη μια ύποπτη απόδειξη ματαιοδοξίας σε ένα απατηλό κόσμο ψέματος και υποκρισίας; (συγχωρήστε τον, έχει περάσει πολλά, θα συνέλθει - σ.τ.ε). Λέτε τελικά να ξέρουν κάτι και να μη μας το λένε; Λέτε να μας δουλεύουν ψιλό γαζί; Λέτε το επόμενο CD να είναι enhanced με τις playmates της χρονιάς; (λέτε να θέλει γυναίκα; -σ.τ.ε.)

Sonic attack... ας δούμε λοιπόν πως έμελλε να εξελιχθεί η δισκογραφική πορεία των Monster Magnet μέσα σ'αυτά τα δέκα χρόνια επίσημης δισκογραφικής ζωής...

1990, 'Monstermagnet', mini LP (Glitterhouse).
O πρώτος και ο περισσότερο αγνοημένος. Ουσιαστικά πρόκειται για μια 'συγκέντρωση' όλων των τραγουδιών του συγκροτήματος ακόμα και από την 'προ-Monstermagnet' εποχή (ο μύθος αναφέρει οτι το 'Lizard Johnny' ανήκει στην Dog of mystery περίοδο και είναι το κομμάτι - εισιτήριο για τη Glitterhouse). Τι συμβαίνει εδώ: οι ενισχυτές φλερτάρουν με το κάψιμό τους, η παραμόρφωση στην κιθάρα ονειρεύεται το Hendrix χωρίς ντροπές (κάτι που φαίνεται και στο οπισθόφυλλο, με ένα χέρι που προσπαθεί να πασάρει ένα μισοτελειωμένο τσιγαριλίκι σε ένα άλλο...), το grunge λίγο πριν τη βασιλεία του γεννά ένα από τα πιο 'βρώμικα' τέκνα του (εξαιρούνται οι Mudhoney φυσικά) και το 1972 μοιάζει να μην είναι και τόσο μακρυά... βάζω στοίχημα οτι η αφίσα των Stooges θα υπάρχει ακόμα στο στούντιο. 6 \ 10

1991, 'Spine of God' (Glitterhouse).
O δίσκος που έπρεπε να διαδεχθεί το 'Monstermagnet'. Κάτι σαν το σπίτι των πνευμάτων αφού εδώ μέσα φαίνεται να κόβει βόλτες όλη η αφρόκρεμα της περιόδου 1969 - 1975, ο τσαμπουκάς των MC5, η 'βραχνάδα' των Black Sabbath, ο 'Αμερικάνικος επαρχιωτισμός' των Grand Funk (από τους οποίους διασκευάζουν και το 'Sin's a good man's brother') ενώ από μακριά σαν να ακούγεται και ο βρηχυθμός του Hawkwind-ικού αστρόπλοιου... H παραγωγή δε φαίνεται να παρουσιάζει και μεγάλη βελτίωση, ακατέργαστη και 'βομβώδης' όπως και στον προηγούμενο δίσκο τους, σίγουρα όμως έχουν βελτιώσει τα τραγούδια τους τα οποία αποκτούν μια ιδιαίτερη υπόσταση και προσωπικότητα. Και αν κάτι εδω μέσα μυρίζει μπαρούτι, είναι μάλλον για αυτό που επρόκειτο να ακολουθήσει... 7 \ 10

1993, 'Superjudge' (A&M).
Άν στο 'Spine of God' ακούστηκε ο πρώτος μακρινός ήχος του, τώρα το αστρόπλοιο των Hawkwind σαν να προσγειώθηκε στη γη - και πως τα φερε η τύχη, δίπλα στο βαν των Monstermagnet. Σαν να τους παρατύφλωσε όμως η λάμψη του και τα πάντα εδώ φέρνουν κάτι από διάστημα. Δεν παραλείπουν μάλιστα να διασκευάσουν και ένα κομμάτι των θρυλικών ταξιδευτών, το κολασμένο 'Brainstorm' (από το 'Doremi Fasol Latido' του 1972). Οι εμμονές με το διάστημα, η ψυχεδελίζουσα διάθεση και η καλή διατροφή ('μανιτάρια' και 'χόρτα' κατά βάση και μάλιστα πολύ πριν σαλτάρουν τα γελάδια) απέδωσαν τελικά έναν από τους πιο αναβιωτικούς δίσκους του space rock, της δεκαετίας του '90. Αυτός είναι και ο λόγος όμως που δεν έκανε και πωλήσεις. Θεωρήθηκε οπισθοδρομικός και άκαιρος, σε μια εποχή επιπλέον που το 'Nevermind' των Nirvana είχε παρουσιαστεί ως ο σωτήρας της μουσικής των 90's. Πάντως ο Νταίνικεν αυτό το δίσκο αγόρασε. 7+ \ 10

1995, 'Dopes to infinity' (A&M).
Ο καλύτερος δίσκος τους μέχρι και σήμερα κατά τη γνώμη μου (και κατα τη γνώμη των συντακτών του MIC). Κομβικό σημείο, όχι μόνο μουσικά αλλά και εκτός γηπέδου καθώς συναντώνται τα τρία στοιχεία του μύθου που προαναφέραμε: ολίγη από διάστημα (βλέπε πλανήτη στο εξώφυλλο), από drugs (βλέπε τίτλο) και μια δόση ζουμερής σαρκός (βλέπε μανούλι στο εξώφυλλο). Μουσικά πάλι το γκρούπ έχει βρει το δρόμο του. Ούτε τα πρότυπά τους αντιγράφουν, ούτε σε ακρότητες φτάνουν, γράφοντας όμορφα τραγούδια ('Negasonic teenage warhead' 'Third Alternative' 'Blow'em off' 'Dead Christmas'- με το τελευταίο να είναι και η αδυναμία μου - το αρμονιάκι του μου φέρνει κάτι από garage) που κινούνται βέβαια στο χώρο του hard rock (το οποίο ήδη ονομάζεται και 'stoner rock'), ωστόσο έχουν πέσει οι πολλές εντάσεις και φαίνεται πως έχει δοθεί βάρος στην 'ατμόσφαιρα' και τη μελωδικότητα. Αυτό ίσως να τους καταξίωσε στα μάτια των πιο απαιτητικών που ήθελαν κατι παραπάνω από το κρεσέντο riff - solo - yeah- καφρίλα. Ναι βρε, είναι ψυχούλα ο Wyndorf... 9 \ 10

1998, 'Powertrip' (A&M).
Το παρασκήνιο αναφέρει οτι τα μεγάλα κεφάλια της Α&Μ δεν ικανοποιήθηκαν με τις πωλήσεις του 'Dopes to infinity' και έβαλαν χέρι στο συγκρότημα... και επειδή δεν τα σηκώνει αυτά ο Dave πήρε την ανοιχτή του Chevrolet και κίνησε για την πόλη της αμαρτίας, το Las Vegas. Νοίκιασε ένα δωμάτιο, γέμισε τα ντουλάπια του με τα απαραίτητα (και μη σκεφτείτε κονσέρβες...), γνώρισε και 5-10 κοπέλες με ήθος και πυγμή και στρώθηκε στην τραγουδοποιεία... Αποτέλεσμα το 'Powertrip', ένας δίσκος λουστραρισμένου και 'επιφανειακού' rock n' roll, κλισαρισμένου και τόσο μαζικού, με το απαραίτητο single - κράχτη (το 'Space Lord'), που μάλιστα έφτασε να κάνει το δίσκο χρυσό. Γυρίζοντας στη βάση του ο Wyndorf αντίκρυσε στα μάτια τους Α&Μάδες, τσάκωσε και μια επιταγή με πολλά μηδενικά... Τώρα δε μπορούσε κανείς να του πει τίποτα. Άλλωστε τι να πεις σε έναν σταρ που ξέρει να φέρνει το χαρτί... 7 \ 10

2000, 'God says no' (A&M).
Με τον αέρα του super group οι Monster Magnet επιστρέφουν για να επιβεβαιώσουν οτι τα 'ιλουστρασιόν' καμώματα του 'Powertrip' μπορούν να επαναληφθούν. Φαίνεται μάλιστα πως τους άρεσε η φιλήδονη κόλαση του, την οποία αποφασίζουν να επαναλάβουν και εδώ. Ο δίσκος ήδη έχει μπεί στα charts και αν απορείτε γιατί καταφέρνουν πάλι και μετά από τόσο καιρό να μας τραβούν την προσοχή δεν έχετε παρα να διαβάσετε την κριτική του Μπάμπη Αργυρίου στο 'God says no' που βουτήχτηκε σε ορυμαγδό αμαρτιών προς ενημέρωση των αναγνωστών του MIC...(αν και μάλλον το ευχαριστήθηκε...)

DISCOGRAPHY (Ως το 2000):
LP's
1990, 'Monstermagnet', mini LP (Glitterhouse)
1991, 'Spine of God' (Glitterhouse)
1993, 'Superjudge' (A&M)
1995, 'Dopes to infinity' (A&M)
1998, 'Powertrip' (A&M)
2000, 'God says no' (A&M)

Singles \ EP's
1989, 'Lizard Johnny', 7'' (Circuit Records)
1990, 'Murder', 7'' (Primo Scree records)
1991, 'Tab', EP (Glitterhouse)
1992, 'Bavarian death trolls', 7'' (Glitterhouse)
1992, 'Evil', 7'', 12'' (Glitterhouse)
1993, 'Face down', CD single (A&M)
1993, 'Twin Earth', 12'' (A&M)
1993, 'Cage around the sun', 7'' (A&M)
1995, 'Negasonic teenage warhead', 7'', CD single (A&M)
1995, 'Dopes to infinity', 7'', CD single (A&M)
1995, 'Look to your orb for the warning', CD single (A&M)
1995, 'Dead Christmas', CD single (A&M)
1995, 'I talk to planets', CD single (A&M)
1998, 'Space lord', CD single (A&M)
1998, 'Powertrip', CD single (A&M)
1998, 'Let it ride', CD single (A&M)
1999, 'See you in hell', 7'' (A&M)
2000, 'Heads explode', CD single (A&M)