A beginner’s Guide To W-Festival

Έρχεται κάποτε η δύσκολη στιγμή στη ζωή ενός ανθρώπου που αποφασίζει να κόψει τις μπύρες επειδή δεν πάει άλλο με αυτή την κατάσταση ότι δεν πρόκειται να ξαναπάει στο Primavera Sound (πολλώ δε μάλλον στην Βαρκελώνη-μακριά από εμάς). Δεν είναι τόσο που faux black is the new indie, ούτε η παράλογη άρνηση των διοργανωτών να προσελκύσουν τον Morrissey (ή το αντίστροφο), όσο η ανυπόφορη έξτρα κούραση που εμπεριέχει το να κουράζεται κανείς κάθε χρόνο στις ίδιες ανηφόρες-κατηφόρες, που τις ξέρει καλύτερα και από τις λακκούβες στο κρεβάτι του. Απλά καθημερινά πράγματα δηλαδή. Επειδή όμως πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι (και κάπου στο ενδιάμεσο ο τένοντας, όπως διαπίστωσα και στους Venom το 2016), κάπως έπρεπε να βρεθεί ένα φεστιβάλ, διότι αν μη τι άλλο ο στόχος είναι όχι θάλασσες, όχι ακτές και αυτό και τα επόμενα καλοκαίρια (στο μέτρο του εφικτού).

Παραδέχομαι ανερυθρίαστα (και το παίρνω αψήφιστα) ότι το W-Festival, που λαμβάνει χώρα από τις 16 έως και τις 19 Αυγούστου εις Amougies Belgium (αλλά κατά βάση ο μεγάλος χαμός ξεκινάει και γίνεται στις 15, δόξα την Μεγαλόχαρη, όπως θα δείτε παρακάτω), (υπ)έπεσε στην αντίληψη μου από χορηγούμενη ανάρτηση στο Facebook, αλλά ΟΚ, δηλαδή από που να τα μάθεις κάτι τέτοια; Από το New Yorker και το Monocle; Με line up που (κάθε άλλο παρά) αιθεροβατεί ανάμεσα στους Project Pitchfork και τον Limahl, τον Suicide Commando και την Kim Wilde κ.ο.κ. στην αρχή κάπως γέλασα πρέπει να πω. Στη συνέχεια σκέφτηκα ότι εδώ και αρκετά χρόνια πλέον διατηρώ συνδρομή στο Vive Le Rock και το Classic Pop και κάπως έτσι ήρθα αντιμέτωπος με την δική μου, προσωπική, retromania. Και ποιος δεν το παθαίνει δηλαδή στις μουσικές ημέρες που ζούμε;

Δεν μπορώ να προσδιορίσω το πότε ακριβώς τα 80s (διότι ας μην γελιόμαστε πρόκειται για ένα 80s orientated festival, ακόμη και για τα ονόματα που προέρχονται από επόμενες δεκαετίες- βλέπε και τις δικές μας Marsheaux για πλήρη επιβεβαίωση) έγιναν τα νέα 60s, δηλαδή μία περίοδος αναφοράς και εμμονής για την ροκ και την pop μουσική, σε βαθμό που σχεδόν καταδυναστεύει την όποια πρόοδο της. Μπορώ να διαβεβαιώσω όμως ότι όπως ακριβώς συνέβη και με τα 60s, έτσι και σε αυτήν την περίπτωση είναι η αμέσως επόμενη μουσική γενιά που τα διατηρεί σε αυτή τη θέση και που –έστω και υποσυνείδητα- αρνείται να παραδώσει τη σκυτάλη στα 90s, παρότι επί της ουσίας αυτά βίωσε σε πραγματικό χρόνο. Είναι αυτό το gap δεκαετίας (ή μήπως εφταετίας;) στο οποίο εύστοχα πριν από εμένα έχει αναφερθεί σε αυτό εδώ το site ο Δημήτρης Κάζης, σε εκείνα τα αλησμόνητα χρόνια της ασυγκράτητης ροκ-εν-ρολ σοφίας του.

Οι σελίδες των παραπάνω περιοδικών είναι γεμάτες (μήνας που είναι) από καταχωρήσεις θερινών φεστιβάλ, κύρια στην Αγγλία, αλλά και στην Κεντρική Ευρώπη, που έτσι όπως πάει το πράγμα θα είναι τόσο εξειδικευμένα ώστε να φιλοξενούν punk μπάντες μόνο από το πρώτο εξάμηνο του 1977 ή pop idols που έφτασαν μόνο μέχρι το νο.3 των βρετανικών charts κ.ο.κ. Κοντά είμαστε δηλαδή, μην το γελάτε. Διαλέγεις και παίρνεις.

Τα περισσότερα από αυτά είναι και family orientated πλέον. Λογικό για τις ηλικίες στις οποίες κατά βάση απευθύνονται. Φαντάζομαι εντός ολίγου θα μπορείς να αφήνεις το παιδί σου και σε κάποιον ονειρικό παιδότοπο στην είσοδο και το κύριο πρόβλημα θα είναι όχι το αν θα το βρεις όταν γυρίσεις, αλλά το αν και πως θα γυρίσεις. Συνεπώς έκαστος εκ των διοργανωτών θα πρέπει μεταξύ άλλων να «χτυπήσει» και το κάτι παραπάνω για να κερδίσει το στοίχημα της σεζόν, μιας και ακόμη και το ίδιο «εξειδικευμένο» προϊόν, πλέον προσφέρεται σε περισσότερες από μία συσκευασίες (και τοποθεσίες).

Εδώ αρκετά χρόνια έχω προσέξει ότι σε χώρες όπως η Τσεχία, κάποια φεστιβάλ, και δη εξ αυτών τα metal, στις καταχωρήσεις τους έχουν με μεγαλύτερη γραμματοσειρά την (όντως εξευτελιστικά φθηνή) τιμή του pint (της μπύρας, που λέμε και εμείς εδώ), παρά το πρώτο όνομα του φεστιβάλ, ακόμη και για τις περιπτώσεις που αυτό είναι πραγματικά εντυπωσιακό (μέχρι και οι Maiden χάνουν από την Pilsner δηλαδή).

Στην περίπτωση του W-Festival αυτό που το δίχως άλλο εξάπτει τα πάθη του οπαδού εκτός από την παραπάνω ιδανική αντιστοίχηση του σκοτεινού και βιομηχανικού ήχου του διαρκούς πρόσφατου παρελθόντος με τις not-so-guilty pleasured ρίζες του, ήταν η εύλογα χωροταξικά κυρίαρχη καταχώρηση περί ...Bauhaus Celebrating 40 Years Of Bauhaus, που βέβαια καλή ήταν όσο (μπόρεσε και) κράτησε για τις ανάγκες του promotion, αλλά τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές έχει ήδη τροποποιηθεί στο πιο τίμιο (αλλά πάντως όχι και λιγότερο εντυπωσιακό, αν σκεφτούμε για ποιους μιλάμε) Peter Murphy 40 Years Of Bauhaus Celebration Featuring David J. ΟΚ, δεν τα καταφέρανε να βρεθούνε όλοι μαζί (και λογικά αν σκεφτεί κανείς πως «χωρίστηκαν» την τελευταία φορά) και οι έτεροι ετοιμάζουν ήδη σύμπραξη-αντίπραξη, αλλά δεν θέλει και πολύ σκέψη για να αποφασίσει κανείς ότι όπου ο Murphy εκεί και το ζουμί του πράγματος (μην ξαναλέμε τώρα για το όταν οι Santana είχαν περιοδεύσει χωρίς τον Santana…).

Ολάκερη η αλήθεια περί του παραπάνω γεγονότος, που κάπως κάνει να καρακαταπαλλόμαστε εμείς που ούτε στο Sporting ήμασταν, λόγω ηλικίας, ούτε στο πέριξ του Gotham reunion και ό,τι επακολούθησε αυτού (διαβάζαμε τότε προφανώς), εδώ: https://www.w-festival.com/en/bauhaus. ΟΚ ξέρουμε πολύ καλά όλοι τι, ποιος και πόσο θα μας λείψει από αυτό το ημιτελές reunion, αλλά από την άλλη είναι ένα μικρό βήμα για τον ακροατή και ένα τεράστιο για τον οπαδό το να φτάσει να έχει όλα τα τραγούδια απέναντι του, εκεί που «εκλιπαρούσε» να χωρέσει κάτι στο σύνηθες στενάχωρο set list του Murphy. Κάθε επόμενη γενιά ζει τον μύθο που της παραδίδεται με ελλείψεις και με απουσίες ως γνωστόν.

Έχοντας λοιπόν καταφέρει να εξασφαλίσουν τα παραπάνω, οι υπεύθυνοι του W-Festival δεν θα χρειάζονταν ίσως να κάνουν πολλά περισσότερα. Παρόλα αυτά υπάρχουν αρκετά ακόμη από τα ονόματα του φεστιβάλ, με προεξέχον αυτό των D.A.F. (το πρόσφατο υπεράνω κριτικής και σκέψης box set τους, τους επανέφερε στη συνείδηση μας θριαμβευτικά, όπως μόνο έτσι τους αξίζει), που καθιστούν την retro εμπειρία που υπόσχεται το εν λόγω φεστιβάλ περισσότερο από μονοδιάστατη υπενθύμιση ενός κάποιου περασμένου μεγαλείου.

Οι μη έχοντες εν γένει wave ανησυχίες θα χαμογελούν ίσως ειρωνικά ακόμη και με την παρουσία ονομάτων όπως οι A.B.C., το γεγονός όμως είναι ότι οι τελευταίοι έχουν ακόμη και αξιοπρόσεχτη σχετικά πρόσφατη δισκογραφική παρουσία (λεξικό και μάθημα αγάπης δύο κλπ κλπ). Γενικώς μια ματιά στο line up και εφόσον όντως είναι κάποιος μέσα στα εν λόγω πράγματα, δημιουργεί υποψίες περί σχεδόν σίγουρης επιτυχίας. Αν προσθέσει κανείς ότι μιλάμε για δύο μόλις σκηνές, που γλυτώνουν από τα κοπιαστικά πλέον πάρε δώθε που λέγαμε και παραπάνω, τότε οι Βέλγοι κατάφεραν όντως να κάνουν το ιδανικό φεστιβάλ, για όσους αυτό που προσδοκούν δεν είναι ακριβώς ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι.

Κατά τα λοιπά, το να φτάσει κανείς ως τις Βρυξέλλες αεροπορικώς είναι σχετικά απλό και (λιγότερο) σχετικά φθηνό (κόμβος το αεροδρόμιο γαρ). Στο επίσημο site του φεστιβάλ υπάρχουν ικανές οδηγίες για το που ακριβώς γίνεται όλο αυτό, τις παράπλευρες πόλεις στις οποίες μπορεί να αναζητήσει διαμονή κανείς, ενώ υπάρχει και δυνατότητα για camping εντός του χώρου του φεστιβάλ (όχι δεν θα μας βρείτε εκεί, και μεγαλώσαμε και ποτέ δεν τα κάναμε αυτά).

Εν πάσει περιπτώσει, «dancing on rock ‘n’ rolls grave/dancing on burning coals» έχει πει σε όχι και τόσο ανύποπτο χρόνο ο Peter o Murphy και εδώ που τα λέμε το να προσδοκά να χορέψει κανείς στα απέραντα βελγικά χωράφια υπό τις προσταγές των Bauhaus, αν μη τι άλλο μπορεί και πρέπει να εμπεριέχει και μια κάποια ταλαιπωρία, έστω και σε μικρότερο βαθμό από τα όποια goth αναστενάρια που ονειρεύονταν τότε ο Αρχηγός.