Βιογραφικό

Λίγο έξω από το Λονδίνο, περίπου μια ώρα βόρεια, βρίσκεται το Harlow. Πρόκειται για μία πόλη, αναγκαίο δημιούργημα, που κτίστηκε μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο σε μια προσπάθεια αποσυμφορήσεως πληθυσμού του κατεστραμμένου από τους βομβαρδισμούς Λονδίνου. Μια «νέα πόλη», με νέους κατοίκους, αστούς ως επί το πλείστον και με  συντηρητικό υπόβαθρο. Εκεί ανδρώθηκε ο “Newtown” πολίτης Steve Drewett, παρείσακτος σε αυτό το μικρόκοσμο, με μοναδικό διέξοδο το rock να καλύπτει τις εφηβικές ανάγκες και αναζητήσεις του. Όταν όμως το punk πέρασε από μπροστά του μια νέα προοπτική ξεπρόβαλε. Αφού το έκαναν οι Sex Pistols και οι Clash, θα το έκανε και αυτός. Η απόφαση πάρθηκε ύστερα από τη συναυλία των Ramones την πρωτοχρονιά του 1977 στο Λονδίνο. Μάλιστα στο εσώφυλλο του It’s Alive μπορεί κανείς να διακρίνει τον μακρυμάλλη τότε Drewett να απολαμβάνει την στιγμή γεμάτος έκσταση. Μαζί του στην ίδια συναυλία ο συντοπίτης Colin (Dredd) Masters που θα έπιανε το μπάσο και δημιούργημά τους οι Newtown Neurotics οι νευρωτικοί του Harlow, ίσως ένα από τα καλύτερα punk rock συγκροτήματα που έβγαλε ποτέ η Βρετανία. Λίγο μετά το τρίο συμπληρώθηκε με τον Nick (Tig) Barber, κοντοχωριανός και αυτός της ευρύτερης περιοχής.

Δημιουργούν τη δική τους No Wonder Records (λογοπαίγνιο ενάντια στη Small Wonder που τους είχε απορρίψει λίγο πριν), και κυκλοφορούν το πρώτο τους single Hypocrite/You Said No. Από το ντεμπούτο τους κιόλας διακρίνεται το πολιτικό τους στίγμα, ιδιαίτερα στο Hypocrite ένα τραγούδι εναντίωσης στους οπορτουνιστές του χώρου, τους επαναστάτες του καναπέ και της ασφάλειας του σπιτιού τους. Με τις θαυμαστές κιθαριστικές αρμονίες του Drewett να το συνοδεύουν είναι το ιδανικό ντεμπούτο για ένα νέο συγκρότημα. Από πίσω το You Said No ένα ερωτικό κομμάτι που μιλάει για προδομένες αγάπες, σε έναν σχεδόν reggae επαναλαμβανόμενο ρυθμό επηρεασμένο πιο πολύ από το στυλ που έδιναν τότε στα ρυθμικά τραγούδια τους οι Stiff Little Fingers. Η εκτέλεση του Hypocrite βρήκε θέση στη συλλογή της Cherry Red “Labels Unlimited”.

Ακολουθεί μια μικρή περιοδεία στο Βέλγιο και στις αρχές του 1980 βγαίνει το δεύτερό τους single When the Oil Runs Out, ένας σαρκαστικός θρήνος για την υποτιθέμενη στιγμή που ο μαύρος χρυσός θα τελείωνε, τις επιπλοκές που θα επέφερε αυτό στην ζωή των ανθρώπων, ιδιαίτερα των βολεμένων. Τραγούδι ξεκάθαρα επηρεασμένο από το κατασκοπευτικό θρίλερ Three Days Of The Condor του Sydney Pollack. Στο flip side το μελαγχολικό και βαθιά εξομολογητικό Oh No.

Στα μέσα του 1981 αποχωρεί ο Barber από το γκρουπ και τη θέση του παίρνει ο μόλις δεκαπέντε χρονών τότε Simon O’ Brian. Νεαρός, με σχεδόν φρικτή παιδική ηλικία, που αναγκάστηκε να ζήσει μεγάλο μέρος της ζωής του σε καταφύγιο για κακοποιημένες γυναίκες εξ αιτίας της αντιμετώπισης που είχαν αυτός και η μάνα του από τον πατέρα του, θα αποκόψει κάθε επαφή με αυτόν, και θα χρησιμοποιεί στο εξής ως επίθετο αυτό της μητέρας του το Lomond.

Στις αρχές του 1982 οι Newtown Neurotics κυκλοφορούν την κασέτα Pissed As A Newt που συμπεριλαμβάνει ζωντανές ηχογραφήσεις του γκρουπ από το καλοκαίρι του 1978 ως και τις αρχές του 1981, ενώ με τον Lomond στη σύνθεσή τους μετακομίζουν στην πολύ μικρής διάρκειας ζωής CNT Records από το Leeds, και γίνονται το τέταρτο συγκρότημα στη δυναμικότητά της μετά τους Mekons τους Sisters Of Mercy και τους Three Jones. Εκεί ηχογραφούν το επόμενό τους single Kick Out The Tories/Mindless Violence. Πρόκειται για ένα από τα σπουδαιότερα σιγκλάκια που έχουν βγει ποτέ από τον χώρο του punk rock, ευθεία επίθεση στο Θατσερισμό που σχεδόν τυραννούσε τότε τη βρετανική κοινωνία, μα και τα προπαγανδιστικά μέσα που συνηγορούσαν για να επιβληθεί η κυριαρχία της. Κι αν το Kick Out The Tories έγινε σε μια στιγμή ο απόλυτος αντιπολιτευτικός ύμνος στο καθεστώς που κυβερνούσε, από πίσω κρύβονταν το Mindless Violence που παρότι δεν έτυχε της ίδιας υποδοχής, ήταν ότι καλύτερο είχαν γράψει οι Newtown Neurotics στην μέχρι τότε πορεία τους, το στιχουργικό απόγειο του Drewett. Το Kick Out The Tories συμπεριλήφθηκε στη συλλογή Punk And Disorderly III – The Final Solution.

Συνεπακόλουθο της δυναμικής των παραπάνω κυκλοφοριών, ήταν η πρόσκλησή τους από τον John Peel για ένα session στην εκπομπή του στο BBC. Εκεί τον Μάρτιο του 1983 θα παίξουν τα Wake Up, Agony, Life In Their Hands και March, ενώ συνεχίζοντας το μπαράζ σπουδαίων κυκλοφοριών θα κυκλοφορήσουν ένα ακόμη σιγκλάκι (το τελευταίο τους στη CNT Records), το Licensing Hours/No Sanctuary, το πιο δυναμικό και σκληροτράχηλο από τα ως τότε, με πιο έντονα πανκίστικο ρυθμό και ακόμη πιο κοινωνικό στίχο. Λίγο καιρό μετά μετακομίζουν στην ακόμη μεγαλύτερη Razor Records για το single Blitzkrieg Bop/Hypocrite/I Remember You. Ο μεγάλος λάτρης των Ramonesο Drewett εδώ τους τιμά, με τον καλύτερο τρόπο, δανειζόμενος ένα από τα γνωστότερα κομμάτια τους, κρατώντας μόνο τον ρυθμό και βάζοντας δικούς του στίχους. Από πίσω, μία ακόμη καλύτερη εκτέλεση του Hypocrite που είχαμε γνωρίσει από το ντεμπούτο τους, ενώ το σιγκλάκι κλείνει με μία ακόμη διασκευή από Ramones αυτή τη φορά χωρίς έξωθεν παρεμβάσεις, το υπέροχο pop διαμάντι I Remember You.

Και μετά από αυτά τα πέντε θαυμαστά δισκάκια ήλθε ή ώρα για τους Newtown Neurotics να κυκλοφορήσουν τον πρώτο τους μεγάλο δίσκο. Ονομάστηκε Beggars Can Be Choosers και χωρίς περιστροφές και βαθυστόχαστες αναλύσεις είναι ένα από τα σπουδαιότερα άλμπουμ του Αγγλικού punk. Βαθιά πολιτικοποιημένο στιχουργικά, με προεκτάσεις που εκτείνονται από την κοινωνικοποίηση του ατόμου και τις διαπροσωπικές σχέσεις, και φτάνουν ως τα υπαρξιακά αλλά και καθημερινά προβλήματα. Τραγούδια που δε χρειάζεται να είναι φασαριόζικα, ούτε επιθετικά στην υφή τους, τραγούδια που όμως αγγίζουν την καρδιά και την ψυχή του ακροατή. Το κιθαριστικό και ρυθμικό The Mess, το κεφάτο reggae Newtown People, το αγωνιώδες συναισθηματικό πιο πανκίστικο από τα υπόλοιπα Does Anyone Know Where The March Is?, το σκοτεινό My Death, το πέρα από τα καθιερωμένα Wake Up και το Clash-ικό Life In Their Hands που μαζί με τα υπόλοιπα συνηγορούν στην ανάδειξη ενός κορυφαίου άλμπουμ. Κερασάκι στην τούρτα το Living With Unemployment, η εκστατική διασκευή με δικά τους λόγια στο Solitary Confinement των Members. Ένα ούτως ή άλλως αριστοτεχνικό τραγούδι που εδώ απογειώνεται ακόμη περισσότερο. Κοντολογίς, στο Beggars Can Be Choosers οι Newtown Neurotics έχουν προσαρμόσει μέσα τους τα καλύτερα στοιχεία από την ενέργεια των Clash, των ηλεκτρισμό των Ramones και την αισθητική των Stiff Little Fingers παράγοντας ένα κορυφαίο αποτέλεσμα. Ο δίσκος έφτασε μέχρι το έξι του indie chart, και κέρδισε συν τοις άλλοις και την αναγνώριση σπουδαίων του είδους όπως ο Henry Rollins, ο Joey Ramone και ο Jello Biafra.

Από το Beggars Can Be Choosers τα The Mess και Living With Unemployment θα μπουν στη συλλογή της Razor “Sharp Cuts” που περιέχει μεταξύ άλλων ακόμη και κομμάτια από Adicts, Angelic Upstarts και Chron Gen.

Και η αγάπη του Drewett για τους Ramones δεν σταματάει εδώ. Συμμετέχει με τα φωνητικά του στο κομμάτι Rockaway Beach που μπήκε στο flipside του Yet Another Dole Queue Song των Action Pact, ενώ με τους υπόλοιπους Neurotics επιστρέφοντας στη No Wonder κυκλοφορεί το single Suzi Is A Heartbreaker, σαφή «Ραμονείστικη» αναφορά, με τρομπέτες και πιο μπιτάτη ατμόσφαιρα που από πίσω του είχε το αντιφασιστικό Fools, ενώ στη δωδεκάιντση έκδοσή του συμπεριέλαβε και ένα παλαιότερο κομμάτι το When I Need You.

Το 1985 μία νέα σελίδα ανοίγει για τους Newtown Neurotics. Απαλλάσσονται από το πρώτο συνθετικό τους και ξεκινούν μία νέα καριέρα ως απλοί Neurotics. Γίνονται μέλη της δισκογραφικής Jungle στην οποία κυκλοφορούν το υπέροχο LP Repercussions. Εδώ, εμφανίζονται πιο μελαγχολικοί, περισσότερο σκοτεινοί και αγωνιώδες με κάπως πιοκαταθλιπτικούς ρυθμούς παρά την προσθήκη σε ορισμένα κομμάτια τρομπέτας και κρουστών. Υπάρχουν ska και reggae ρυθμοί, κιθαριστικές μπαλάντες, αλλά και punk beat που δημιουργούν ένα καλαίσθητο σύνολο που δεν υπολείπεται σχεδόν καθόλου του ντεμπούτου τους. Στα μόλις εφτά κομμάτια του Repercussions οι Neurotics γίνονται οι απόλυτοι soul-punk ήρωες σε μια ωδή ενάντια στη φτώχια, την πείνα και την ανέχεια. Ο δίσκος που κυκλοφόρησε και σε Ελληνική έκδοση είναι αφιερωμένος στους ανθρακωρύχους που μάχονταν εκείνη την εποχή και σε όλους τους συμπαραστάτες αυτών.

Δύο ακόμη συλλογές κάνουν την τιμή και συμπεριλαμβάνουν κομμάτια από Neurotics, η Γαλλική Rock Army Faction που περιλαμβάνει τα Fighting Times και Take Some Action και τα δύο ζωντανά ηχογραφημένα, το δεύτερο στο Παρίσι, και η συλλογή της Abstract “They Shall Not Pass” με τα Mindless Violence και Kick Out The Tories.

Ένα χρόνο μετά, στις αρχές του 1986, κυκλοφορεί το ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ Kickstarting A Backfiring Nation. Στο LP αυτό βρίσκουμε το συγκρότημα στο απόγειο της φόρμας του, είναι εξαιρετικά δεμένοι πλέον, με απίστευτα δουλεμένο ήχο, στις καλύτερες εκτελέσεις των τραγουδιών από σχεδόν όλη την ατζέντα τους. Εκπληκτικής έντασης μουσική βραδιά που γίνεται ακόμη απολαυστικότερη από την παρουσία γνωστών punk ποιητών και stand-up comedian που διανθίζουν τα κενά μεταξύ των τραγουδιών. Ο πολυτάλαντος Porky The Poet, οι The Big J και Peter Campbell, όπως και ο punk ποιητής και μουσουργός Attila The Stockbroker σχεδόν αυτοκόλλητος του συγκροτήματος. Εδώ διασκευάζουν τη γνωστή του μπαλάντα Airstrip One σε μία πιο πολύ rock’n’roll version, τη στιγμή που το Shake Some Action των Flamin’ Groovies γίνεται Take Strike Action. Από το δίσκο αυτό βγαίνει το EP Living With Unemployment με το ομώνυμο στη μία πλευρά σε extended remix, ενώ στην πίσω τέσσερα ακόμη κομμάτια που δεν χώρεσαν στο live LP.

Το καλοκαίρι του 1986 οιNeurotics έκαναν κάτι που λίγοι θα αποτολμούσαν. Σε μια περίοδο που οι πολιτικές τους αποφάσεις θα τους συνόδευαν για πάντα, έφυγαν σε δεκαήμερη περιοδεία στην Ανατολική Γερμανία μαζί με τον Attila The Stockbrocker και τον Billy Bragg. Εκεί έπαιξαν σε διάφορες πόλεις μεταξύ των οποίων και το Ανατολικό Βερολίνο, γνωρίζοντας την αληθινή ζωή και συμπεριφορά των κατοίκων εκεί, όπως και του περιβόητου συστήματός τους,σε μια περίοδο για αυτούς που οι εμπειρίες αυτές ήταν καθοριστικές και διαμόρφωσαν δια παντός την πολιτική τους ταυτότητα.

Ακολουθεί η συμμετοχή τους στη συλλογή Not Just Mandela με το τραγούδι Afrika σε συνεργασία με τον Billy Bragg, σε ένα δίσκο που όλα τα έσοδα πήγαν στο κίνημα ενάντια στο Απαρτχάιντ, ενώ δισκογραφικό αποτύπωμα από την Ανατολικογερμανική τους περιοδεία βρίσκουμε στη συλλογή Wake Up με τα This Fragile Life και Garageland από Clash παιγμένο με τη συμμετοχή του Attila και του Bragg, τη στιγμή που το Never Hold Your Tongue από την ίδια περιοδεία μπήκε στη συλλογή God Save The USA.

Το 1988 θα βγει το τελευταίο άλμπουμ των Neurotics. Ονομάστηκε Is Your Washroom Breeding Bolsheviks? και βρίσκει το συγκρότημα να τοποθετεί τα πολιτικά του μηνύματα σε τελείως διαφορετικές μουσικές φόρμες από αυτές που τους είχαμε συνηθίσει. Το άλμπουμ κινείται σε ακόμη πιο επαναστατικά soul μονοπάτια, με ακόμη πιο συναισθηματικά κομμάτια, αλλά και με στιχουργική έμφαση στη σοσιαλιστική επανάσταση. Οι Neurotics παίζουν εδώ αυτό που θα λέγαμε σκληροπυρηνικό new wave που σε κάποια σημεία αφήνει μία γλυκόπικρη γεύση στα αυτιά των παλαιότερων οπαδών. Γυναικεία φωνητικά, χρήση μεγάλη από σαξόφωνα και τρομπέτες σε πρώτο πλάνο, keyboards και drum machines, αλλά κομμάτια που αγγίζουν για μία ακόμη φορά όπως το Keep The Faith ή το Angela, το You Must Be Mad που θυμίζει κάτι από τα παλιά, ή το Inch Away που αναδεικνύει το ταλέντο αλλά και την πρόοδο του Drewett στο να γράφει τραγούδια καθημερινότητας και σκληρής πραγματικότητας. Το κόνσεπτ ολοκληρώνεται με τον τίτλο του δίσκου που σε συνάρτηση με το εξώφυλλο παραπέμπουν στην καπιταλιστική προπαγάνδα της δεκαετίας του τριάντα ενάντια στον κομουνισμό.

Το punk ska reggae Never Thought από το άλμπουμ μπαίνει στο mini LP Never Thought, που στην δεύτερη πλευρά του περιέχει το ζωντανά ηχογραφημένο Screaming, όπως και τέσσερα κομμάτια από την περιοδεία του γκρουπ στην Ανατολική Γερμανία, ανεπανάληπτο αποτύπωμα με τον Γερμανό μεταφραστή να παρεμβαίνει ενδιάμεσα των τραγουδιών και να μεταφράζει τα μηνύματα του Drewett σε ένα ηχητικό αποτύπωμα μιας άλλης ξεχασμένης εποχής. Μέσα στα τέσσερα και η δική τους εκτέλεση στο κομμάτι του Ben E. King Stand By Me.

Τον Οκτώβριο του 1988 οι Newtown Neurotics διαλύονται. Οι απανωτές ασθένειες του Dredd, αλλά και ο εξουθενωτικός τρόπος ζωής δεν αφήνουν περιθώριο για περαιτέρω συνέχεια. Οι εναπομείναντες δύο δεν θέλουν να συνεχίσουν με κάποιον άλλο στη θέση του και έτσι η διάλυση γίνεται αναπόφευκτη. Η τελευταία τους συναυλία στο Fulham Greyhound κινηματογραφείται και κυκλοφορεί σε DVD το 2005 υπό τον τίτλο The Long Goodbye. Ενδιάμεσα έχουν κυκλοφορήσει τρεις πανάξιες και υπέρ-χρήσιμες συλλογές που αναδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο την αδιαμφισβήτητη διαχρονικά αξία του γκρουπ. Η πρώτη είναι το 45 Revolutions Per Minute του 1990 μια συλλογή που η αξία της  έγκειται συν τοις άλλοις και από τη συμμετοχή σε αυτή του τραγουδιού I Get On Your Nerves που υπάρχει μόνο στο Pissed And Newt, και πολύ περισσότερο στο τραγούδι Andy Is A Corporatist που υπάρχει μόνο στο Son Of Oi και είναι η παραλλαγή του Mindless Violence με τον Attila να ραπάρει πάνω στο κομμάτι επαναστατικές ρίμες. Η δεύτερη το His Masters Voice - The Very Best Of The Neurotics του 1992 και η τρίτη και καλύτερη το χορταστικό The Punk Singles Collection του 1997 που περιλαμβάνει όλα τα σιγκλάκια από το Hypocrite μέχρι το Never Thought καθώς και κατατοπιστικό βιβλιαράκι με ιστοριούλες από το Drewett για κάθε τραγούδι.

Μετά τη διάλυση του γκρουπ ο Drewett δημιούργησε τους εφήμερους Indestructible Beat, γενικά όμως όπως και οι άλλοι δύο αποτραβήχτηκε από τη μουσική σκηνή με τη στενή έννοια του όρου. Κάποιες σποραδικές εμφανίσεις και πάλι ως Newtown Neurotics ξεκίνησαν από τα μέσα της δεκαετίας του 2000 με σημαντικότερες τις συμμετοχές τους στα Rebellion του 2006 και του 2009. Σε αυτές δεν συμμετείχε ο Colin Dredd που εξακολουθούσε να έχει προβλήματα υγείας, τόσο σοβαρά που στις δεκαεννέα Μαΐου του 2015 πεθαίνει από επιπλοκές εγχείρησης. Στο τέλος τη ίδιας χρονιάς βγαίνει και το CD Triumph Over Adversity που περιλαμβάνει την περιπετειώδη συναυλία του γκρουπ τον Απρίλιο του 1987 στο Brunel University του Λονδίνου, που αποτελεί και το τελευταίο μουσικό ντοκουμέντο της σπουδαίας αυτής μπάντας.