Περί υποθέσεων διασκευής

Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που λατρεύουν τις νέες εκδοχές, τις διαφορετικές ενδεχόμενες περιπτώσεις. Έχω σπαταλήσει μεγάλο μέρος του χρόνου μου αναζητώντας τα εναλλακτικά σενάρια που θα μπορούσε να έχει η ζωή μου ή μια ταινία που μόλις τελείωσε ή προσπαθώντας να εντοπίσω καινούρια χνάρια αντί της πεπατημένης. Γιατί φυσικά στην πραγματική ζωή η αλήθεια έχει συνήθως πάνω από δυο όψεις. Με μια τέτοια λογική θα μπορούσε κανείς να πει ότι οι μουσικές διασκευές είναι το πώς θα γεννιόταν ένα κομμάτι σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου εκεί ενδεχομένως ο "δίδυμος" δημιουργός θα ήταν πιο νηφάλιος (ή όχι) όταν συλλάμβανε την ιδέα και θα χρησιμοποιούσε ας πούμε λιγότερο μπάσο και περισσότερα πλήκτρα απ' ότι εδώ. Στο δικό μας πλανήτη πάντως, η διασκευή είναι -όπως και η σύνθεση- δημιουργική διεργασία μολονότι διαφορετικής φύσεως. Για παράδειγμα ο μουσακάς είναι μια συνταγή που φτιάχνεται δεκαετίες στη χώρα μας και που λατρεύει η πλειοψηφία των Ελλήνων. Το sigur ro(s) είναι ότι κανένας δε θα διαμαρτυρηθεί αν κάποιος Ferran Adria κάνει αύριο ένα πιάτο από κρουτόν μελιτζάνας, εμετό από κιμά και γλίτσα μπεσαμέλ και το χρεώσει χρυσό. Όλοι θα μείνουν με ανοιχτό το στόμα μπροστά στο γευστικό μεγαθήριο και ας είναι απλώς η διασκευή του παραδοσιακού μουσακά.

Πιθανώς και το σχήμα που γεννήθηκε στη χώρα του κρουασάν είχε τα παραπάνω κατά νου, όταν αποφάσισε να κάνει επάγγελμα τις μουσικές διασκευές πανκ, ποστ πανκ και νιου γουέιβ κομματιών. Οι παραγωγοί Marc Collin και Olivier Libaux με σύνθημά τους: "παίρνουμε τα τραγούδια που λατρεύετε και σας κάνουμε να τα ξαναερωτευτείτε" μπορεί να μη διέθεταν τελικά τα βελάκια του έρωτα, αλλά με κάποιο τρόπο "τσίμπησαν" το κοινό. Η συνταγή της επιτυχίας τους φαίνεται να συνίσταται κατά ένα μέρος στην αφαίρεση της πανκ "φασαρίας" και της εϊτίλας από τα πρωτότυπα κομμάτια και την προσθήκη σε αυτά τροπικών ήχων από τη βραζιλιάνικη bossa nova, τα κουβανέζικα πάρτι και την τζαζ. Ο στίχος και ο σκελετός της μελωδίας μένουν ίδια. Έτσι με νέο πλέον μουσικό φόντο, ανάλογο με αυτό των Koop, κομμάτια άγνωστα μέχρι τότε στο ευρύτερο κοινό αγαπήθηκαν εκ νέου.

Φυσικά η εμπορική επιτυχία δεν άργησε. Άλλωστε λίγα πράγματα είναι καλύτερα από το να ακούς γλυκύτατες γυναικείες φωνούλες να τραγουδούν μεγαλειώδεις στιχουργίες συνδυασμένες με ανάλαφρους ήχους ακουστικής κιθάρας, κρουστών και δροσιάς ωκεανού όπως είναι η ονειρική εκτέλεση του "Love will tear us apart". Δεν έχω μουσικές αναμνήσεις από την εποχή των Joy Division ωστόσο θεωρώ πολύ πιθανό το τραγούδι τους να μην ακούστηκε ποτέ σε τέτοια κλίμακα, να μην παίχτηκε ποτέ σε τόσα λάιβ από τους ίδιους, όσο από τους NV. Επίσης το "Human Fly" των The Cramps που απαγκιστρώθηκε από οτιδήποτε το συνέδεε με το πανκ και ενσωμάτωσε καμπαρέ στοιχεία, το πασίγνωστο "Bela Lugosi's dead" που μεταλλάχθηκε σε αισθησιακό άκουσμα, το "I melt with you" που άφησε τα βαριά πλήκτρα των 80's για τους παραμυθένιους ήχους του ξυλόφωνου είναι αξιοσημείωτα.

Το εγχείρημα τους ξεκίνησε ως πείραμα το 2004 με τον πρώτο ομώνυμο δίσκο και η επιτυχία έφτασε σύντομα - περίπου μισό εκατομμύριο αντίτυπα πουλήθηκαν. Βασική αρχή των παραγωγών ήταν να επιλέγουν τραγουδίστριες άσχετες με το ρεπερτόριο που είχαν προς διασκευή, στοχεύοντας στην παραγωγή αυθεντικού, πηγαίου αποτελέσματος, χωρίς επιρροές από τους "πρωτεργάτες". Λένε μάλιστα ότι οι κοπέλες ουδέποτε είχαν ακούσει τα τραγούδια πριν τα ερμηνεύσουν (αυτό δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει βέβαια εκτός και αν τις έκλειναν σε πιθάρι). Σε κάθε περίπτωση πάντως, μόνο χαμηλής νοημοσύνης θα ήταν κάποιος αν δε συνέχιζε αυτό το πείραμα και έτσι το 2006 κυκλοφόρησε το "Bande A Part" που σημείωσε παρόμοια επιτυχία. Και στους δυο δίσκους εφαρμόστηκαν ίδιες τακτικές και έτσι ακούσαμε διασκευές από The Cramps και Dead Kennedys μέχρι Modern English και Depeche Mode. Κάποιοι μίλησαν για καταστροφή και κάποιοι για αναγέννηση της μουσικής, αναβίωση του παλιού καλού καιρού.

Ωστόσο καμία υποκειμενική άποψη δε μπορεί να θεωρηθεί σωστή αν δεν έχουμε επαρκή πειραματικά δεδομένα και σωστή στατιστική, πράγμα που απαιτεί τουλάχιστον τρία δείγματα λέει η επιστήμη. Για αυτό το λόγο (!) πολύ πρόσφατα κυκλοφόρησε και το "NV3" στο οποίο ωστόσο έγιναν ορισμένες τροποποιήσεις. Πρώτον η μουσική επηρεάστηκε και από βορειότερα πεντάγραμμα της Αμερικής και συγκεκριμένα από την κάντρι και μπλουγκράς. Δεύτερον σε ορισμένα τραγούδια, μαζί με τις αιθέριες υπάρξεις τραγουδούν και οι πραγματικοί ερμηνευτές των κομματιών, όπως ο Martin Gore στο Master and Servant και ο Ian McCulloch στο All My Colours. Το αν θα πετύχουν τα νέα τρικ και αν η πράξη δικαιώσει το πρωτότυπο μουσικό σχήμα θα το δούμε εν καιρώ. Μέχρι τότε το μόνο βέβαιο είναι ότι ο κόσμος στο παρελθόν έχει δώσει πολλές θετικές ψήφους, κάτι που δεν μοιάζει καθόλου παράξενο, δεδομένου ότι τουλάχιστον οι δυο πρώτοι δίσκοι ακούγονται πολύ ευχάριστα από την αρχή μέχρι και το τέλος τους.
_____

Οι Nouvelle Vague θα παίξουν στο Gagarin 205 στις 27 Νοεμβρίου και στο Principal Club Theater στις 28 Νοεμβρίου.