Ode To Quentin: DJ The Man We Love The Most

Πολλαπλές οι καταχωρήσεις για τον DJ Quentin σε έντυπα εναλλακτικού -και όχι μόνο- lifestyle. Αναπόφευκτα επικεντρωμένες όχι κυρίως στη μουσική του, αλλά στην περσόνα του. Για την περσόνα του Quentin λοιπόν δεν έχω να πω τίποτε περισσότερο, προφανώς τα ξέρετε ήδη, για τον Κωνσταντίνο έχω απλά να πω ότι είναι ένας παραπάνω από υπέροχος τύπος, για τη μουσική του θα πω πολλά περισσότερα...

Η μουσική στα μπαρ... -και δη στα εναλλακτικά μπαρ- είναι περισσότερο από πονεμένη υπόθεση. Ξεκινώντας από το σχεδόν δεδομένο ότι συχνά επαφίεται στα χέρια ανθρώπων που ξέρουν από μουσική, αλλά όχι από ντιτζεηλίκι, όπερ σημαίνει ότι δεν κάνουν σωστές αλλαγές, δεν πιτσάρουν, δεν κόβουν σωστά και άλλα τέτοια "επαγγελματικά" (ο υπογράφων πρώτος- πρώτος μέσα σε αυτούς). Περνώντας στα χέρια ανθρώπων που παίζουν μουσική για να "διδάξουν", να χαρίσουν "γνώση", να ικανοποιήσουν "απωθημένα" κλπ γραφικά, χωρίς να έχουν καμία αίσθηση του ότι στα δύο μέτρα από αυτούς βρίσκονται άνθρωποι που βγήκαν έξω να πιουν, να διασκεδάσουν και όχι να "μελετήσουν". Και καταλήγοντας στην έσχατη εποχή του MP3 που θέλει τους πάντες να είναι DJ για μία -και δυστυχώς και παραπάνω- βραδιές... Τελικά η έννοια του αυθεντικού DJ των ροκ μπαρ τείνει σχεδόν να εκφυλιστεί. Οι Floorfillers των club δεν μας απασχολούν εδώ ασφαλώς... Άλλο το στόρυ τούτων...

Του Quentin βέβαια δεν του αρέσει να τον αποκαλούν DJ, αλλά δεν θα του κάνω τη χάρη. Αν δεν αποκαλέσουμε αυτόν DJ ποιον θα αποκαλέσουμε δηλαδή; Τους μουσικογραφιάδες που ελεούν τα αμαθή πλήθη; Τις εναλλακτικές γκόμενες που επιλέγονται ως έσχατο trend ; Ο Quentin είναι Ο DJ. Σε συνέντευξη του στη Lifo υποστηρίζει ότι βάζει τραγούδια που του αρέσουν να παίζουν το ένα μετά το άλλο και αυτόματα μας κάνει να ανησυχούμε για το ελλειπτικό μας γούστο.

Η αλήθεια είναι ότι στην περίπτωση του Quentin υπάρχει η γενική αίσθηση ότι δεν πρόκειται για το ιδανικό σενάριο του ανθρώπου που απλά αγαπάει, γνωρίζει και μοιράζεται τη μουσική με τους γύρω του. Είναι σαν να πηγαίνει η μουσική σε αυτόν. Σχεδόν αυτόματα, μάλλον από μόνη της. Η σωστή μουσική, τα κατάλληλα τραγούδια στην απαραίτητη στιγμή πηγαίνουν και στρώνονται στη σιντιέρα του Quentin. Νομίζω ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει. Ένα μεταφυσικό αλισβερίσι μεταξύ μουσικής ως υποκειμένου και DJ-χειριστή ως αντικειμένου, στη διάρκεια του οποίου το υποκείμενο παραδίδεται στο αντικείμενο του με απόλυτο τρόπο. Το ξέρω τώρα ότι όλη η παραπάνω φράση ακούγεται σαν μια ποιητικότροπη μαλακία της πλάκας, αλλά όσοι τα πίνουν με περιοδικότητα στα μαγαζιά που παίζει ο Quentin κάτι θα "πιάσουν" μες στο γελοίο του πράγματος.

Χθες το ξημέρωμα χαρίστηκε στο Quentin ένα γεμάτο μπαρ, με κόσμο επίμονα αρνητικό στο να γυρίσει σπίτι του και αδηφάγο στην όρεξη του για ακόμη περισσότερο boozing, που και να χαλιναγωγεί το πανηγύρι του πρέπει και να τονίζει την επιτηδευμένη παρακμή του. Θα μπορούσε να τους δώσει italo disco, για σίγουρη επιτυχία και ξεσάλωμα. Θα μπορούσε να τους δώσει indie πιστότητα για σίγουρη αλκοολική αγαλλίαση. Θα μπορούσε να τους δώσει έγκριτο trash για να τους αποτελειώσει, όπως θα κάναμε όλοι. Αντ' αυτού τους κοίταξε στα μάτια, είδε τι τους λείπει και τι θα τους ξάφνιαζε και τους έδωσε το Fuckhead Entropy των Last Drive. Αργόσυρτο, κακόηχο, αγχωτικά παιγμένο από την μπάντα. Μία καλή ιδέα που όμως εφαρμόστηκε ως αντι-τραγούδι. Ήταν η πρώτη φορά που το κατανόησα μετά από τόσα χρόνια ακροάσεων. Ότι του έλειπε υπήρχε στο χώρο. Ο χώρος γέμισε, η πνευματική ανεπάρκεια που σε όλους μας δημιούργησε το ποτό αντικαταστάθηκε από μία ανέλπιστη ροκ διαύγεια. Και κάποιοι αισθανθήκαμε τουλάχιστον ευτυχισμένοι.

Ο Quentin ξεκίνησε ως DJ από τις πρώτες ημέρες του Kinky. Ο Μίχος με τράβαγε να τον ακούσουμε μιλώντας για έναν DJ που μπορεί να αλλάξει από Τσαϊκόφσκι σε Ramones. Αλλά κάτι τέτοια δε με ψήνουν και αν προσθέσεις και όλο το αθηναϊκό ντεμεκ εναλλακτιλίκι των πέρξ, αρχικά τον είδα αρνητικά και με καχυποψία. Στο Kinky του κληροδοτήθηκε και το ψευδώνυμο Quentin από τον "Γιώργο τον ψηλό", αναφερόμενο στον Quentin Crisp, τον περίεργο φιλόσοφο, στον οποίο έχει αφιερώσει και ένα ολόκληρο τεύχος το ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ, που κάποτε σκοπεύω να το χαρίσω στο δικό μας Quentin (αν δεν το έχει ήδη βέβαια...). Προσφάτως ο άνθρωπος που μου έδωσε το όνομα Άρης- ο νονός μου δηλαδή- βάφτισε με καθυστέρηση πολλών ετών τον Quentin... Τρύφωνα, από έναν γνωστό του που του τον θύμισε, και περιέργως και τούτο μου ακούγεται ταιριαστό. Η΄τουλάχιστον όχι απολύτως αταίριαστο.

Ο Quentin μας "έδωσε" για πρώτη φορά των Blind των Hercules And Love Affair. Το τραγούδι έχει "καεί" πλέον βέβαια, αλλά ο ίδιος το έπαιξε σχεδόν πριν καν ηχογραφηθεί και μας έκανε να αισθανόμαστε σχεδόν καλλιτέχνες σε μία παράλληλη Νέα Υόρκη ακούγοντας το. Επανέφερε στο απόλυτο προσκήνιο τους ημεδαπούς Make Believe και έκτοτε το Leave Me Αlone, λείπει απελπιστικά όποτε δεν ακούγεται σε βραδινές εξόδους. Η μνήμη είναι βασικό συστατικό του σωστού DJ και η μνήμη του Quentin έχει μια σχεδόν φιλεύσπλαχνη προστατευτικότητα στα καλά τραγούδια: δεν τα αφήνει να πεθάνουν και τα επαναφέρει σε μία καλύτερη ζωή από αυτή που αρχικά έζησαν!

Η αφοσίωση του Quentin στην ουσιαστική πλευρά των τραγουδιών έχει επιβάλλει να ακούγονται στη συνέχεια τους και τα σχεδόν δέκα λεπτά του Mariner's Revenge Song των Decemberists και όχι μόνο το γραφικό Ιρλανδικό ξεσάλωμα της ενάρξεως. Κάποιο άλλο βράδυ ήμουν σίγουρος ότι μπερδεύτηκε και έκανε λάθος, όταν υποχρέωσε ένα κοινό - που ήταν ολοφάνερο ότι ήθελε μόνο επιτυχίες... ίσως και latin- να σταθεί πίσω από τα υποβλητικά ψυχεδελικά κρουστά του Only You των Bodies Of Water. Σε ένα συγκρότημα που μονίμως κατηγορείται από δυσκοίλιους μουσικογραφιάδες για θεωρία και φιοριτούρα, ο Quentin διείδε μια διονυσιακή διάσταση, που μετατρέπει άψυχα μπαρ σε χώρους ανταλλαγής μουσικών εξερευνήσεων, χωρίς το παραμικρό ίχνος επίδειξης.

Αν τελικά, όπως λέει στην ίδια συνέντευξη, προτιμά στη ζωή του να συγκλονίζει ανθρώπους με τα κομμάτια που επιλέγει, η περίπτωση μου -και πολλών άλλων από όσο ξέρω- είναι ικανή να τον γεμίσει με απόλυτη γαλήνη και ευτυχία. Και από πάνω δείχνει και μία συγκλονιστική ανοχή όταν κάθε φορά επιμόνως του ζητάω να παίξει το Mother Fist του Marc Almond, όταν ανόητα δεν εμπιστεύομαι την επόμενη επιλογή του, αλλά υποτάσσομαι στις προσωπικές μου επιθυμίες. Αμάρτημα στο οποίο υποκύπτουμε όλοι οι τακτικοί των μπαρ γυρολόγοι. Αλλά νομίζω ότι όσο και να γκρινιάζουν οι DJ, όταν τελικά κανείς δεν τους ζητάει τραγούδια, αισθάνονται μάλλον μόνοι...

Όπως και στην περσόνα που έχει υιοθετήσει για να εξυπηρετεί τις μουσικές του βραδιές, έτσι και στη στάση του απέναντι στη μουσική, ο Quentin αρνείται να δεχτεί το γκροτέσκο ως τέτοιο, να δώσει αυτόνομη αξία στο διαφορετικό αν δεν την εμπεριέχει πραγματικά. Η στιβαρή συνέπεια των μουσικών του επιλογών οδηγείται από τραγούδια που έπρεπε να συναντήσουν το ένα το άλλο για να αποκαλυφθεί κάθε πραγματική τους αρετή. Αυτό είναι και το πραγματικό ζητούμενο στον DJ που απευθύνεται στο κοινό του μπαρ. Βγαίνεις για να συναντήσεις τους φίλους σου, να κυνηγήσεις καμία ξέμπαρκη γκόμενα/-ο, να πιεις μέχρι τέλους κ.λ.π. Όταν λοιπόν αισθάνεσαι ότι πλέον όλων αυτών -που αλίμονο αν απουσιάζουν- βγαίνεις για να συναντήσεις και τα τραγούδια, τότε ο DJ σίγουρα έχει πετύχει τον σκοπό του.

Η τελευταία- για κάποιους απρόσμενη, για εμένα όχι- θριαμβευτική επιτυχία του Quentin ήταν το γαμήλιο πάρτυ του υπογράφοντος. Εκτός του ότι διαδέχτηκε επάξια το συγκλονιστικό επακόλουθο της θρακιώτικης γκάϊντας με ένα συγκλονιστικό, απόλυτα punk στην ψυχή του, DJ SET- υπόδειγμα που δεν άφησε τίποτε και κανέναν όρθιο, κέρδισε φίλους και θαυμασμό από παντού. Φίλοι του πατρός με κυνηγούσαν για να βρούμε έναν προβολέα να πέσει πάνω στον Κωνσταντίνο (έτσι και όχι ως Quentin τους συστήθηκε, όταν πήγαν να υποβάλλουν το θαυμασμό τους), ενώ κάποιοι τον έχουν "κλείσει" ήδη για το γάμο της κόρης τους! Λίγο πριν από όλα αυτά ο Quentin είχε μπει για τα καλά στο χορό, αποδεικνύοντας ότι το πραγματικό folk εναγκαλίζεται με ό,τι αρχικά φαίνεται ως διαφορετικό, το οποίο είναι και το μοναδικά αληθινό, αφού ποτέ δεν υπήρξε προϊόν καμίας επιτηδευμένης συγκάλυψης.

Δανείζομαι από τις ανταλλαγές φιλοφρονήσεων μεταξύ των μεγάλων ποιητών για να χαιρετήσω τον Quentin, τον οποίον δύο Παρασκευές το μήνα θα τον βρείτε στο μπαρ The Seven Jokers και δύο Σάββατα στο Key Bar, στο πολύπαθο κέντρο της Αθήνας. Και τον οποίον και από τούτο εδώ το βήμα καλώ σε ένα πάρτυ ακόμη στη Θεσσαλονίκη. Επιβάλλεται να μην παραλείψετε να πράξετε σχετικά και αυτό δεν είναι lifestyle προσταγή, αλλά ουσιαστική πρόταση!

"Παραμερίζουμε DJ για να περάσεις"