Οι δεινόσαυροι είναι παντοτινοί

Πώς αποφάσισα να μην ψηφίσω ποτέ ΠΑΣΟΚ και να μην ακούσω ξανά το The Wall


Με το πέρασμα των χρόνων, το The Wall, από ροκ όπερα για την αποξένωση του καλλιτέχνη superstar από την "κοινά μοιραζόμενη" εμπειρία των fan του, μετατράπηκε σε εύκαιρο soundtrack για πάσα "προοδευτική" πολιτική ρητορεία (αντικαπιταλιστική, αντιμιλιταριστική και ειδικότερα αντι-ισραηλινή). Ο Waters συναίνεσε σε αυτή τη διάχυση της ερμηνείας και, από ένα σημείο και πέρα, την έκανε βασικό περιεχόμενο της δημόσιας παρουσίας του. Με τον τρόπο αυτό κατάφερε να κρατήσει τους προβολείς πάνω του, σε χρόνια που η καθεαυτή δισκογραφική παραγωγή του δεν δικαιολογούσε ανάλογη έκθεση.

Μεταφερόμαστε τώρα στο σωτήριο έτος 1994, στο Ρέθυμνο, στην φοιτητική κατάληψη του "Ξενία". Είναι μεσημέρι και αποφασίζω να κοιμηθώ στο δωμάτιο που μένω- οι κραιπάλες των προηγούμενων ημερών μού έχουν διαλύσει σώμα και μυαλό- ευελπιστώντας ότι το νάμα ενός ύπνου σα ζώο θα με αναβαπτίσει. Λογαριάζω όμως χωρίς τον "ξενοδόχο": Ακριβώς από κάτω, στον παραλιακό δρόμο, ετοιμάζεται για το βράδυ συγκέντρωση του ΠΑΣΟΚ. Από τα μεγάφωνα ακούγονται στη διαπασών η πρόσκληση για την εκδήλωση και καπάκι το Happiest days of our lives μαζί με το Another Brick in the Wall (Part 2). Μόλις τελειώνουν οι Pink Floyd, πάμε πάλι με την ενθουσιώδη ηχογραφημένη ανακοίνωση. Αμέσως μετά, we don't need no education... Και αυτή η ιστορία να επαναλαμβάνεται για τρεις ώρες.

Συνήθως υπερηφανεύομαι ότι κοιμάμαι ακόμη κι αν έξω γίνεται της Πόπης, αυτή τη φορά όμως στριφογυρίζω με κλειστά τα μάτια σε ιδρωμένα σεντόνια δίχως να βρίσκω ανάπαυση καμιά... Ο συγκεντρωμένος κόσμος επευφημεί για την έλευση του πολιτευτή στο βήμα. Η φωνή του Τσοχατζόπουλου να ξεκινά τον λόγο του με σηκώνει από το κρεβάτι. Βγαίνω στο μπαλκόνι με το σώβρακο και κοιτώ αποσβολωμένος το θέαμα. Ο παρατεταμένος εφιάλτης, ανεξάρτητα από το αν βρίσκομαι σε οριζόντια ή κάθετη στάση, με έχει εξουθενώσει. Είναι σαν την Αποκάλυψη των πιστών, αλλά τζούφια... Υπόσχομαι στον εαυτό μου να μην ψηφίσω ποτέ ΠΑΣΟΚ και να μην βάλω ξανά στο πικάπ το The Wall.

Η διαλεκτική διαδικασία με την οποία το Τhe Wall κατέληξε να προσλαμβάνεται ως συνώνυμο της επαναστατικότητας και της αντι-παγκοσμιοποίησης υπερβαίνει τα όρια αυτού του κειμένου. Επιγραμματικά, ίσως το κλειδί να βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας, στον πιο διάσημο στίχο του δίσκου: "hey, teacher, leave the kids alone". Θεωρητικά εντάσσεται στο πνεύμα του κινήματος της αντιαυταρχικής εκπαίδευσης της δεκαετίας του '60. Στα καθ' ημάς όμως παραπέμπει περισσότερο στο πνεύμα των ψευδο-προοδευτικών μεταρρυθμίσεων στην εκπαίδευση που έφερε το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ κατά τη δεκαετία του '80. Έτσι λοιπόν, πιστεύω ότι ο Waters στη συναυλία του στην Αθήνα, αντί να γράφει στην οθόνη "fuck the government" έπρεπε, αν ήταν πιο ενήμερος, να προτιμήσει το "Andreas, you live, forever you will lead".

Μήπως, τώρα που το ΠΑΣΟΚ "πρόδωσε" την "αριστερή ψυχή" του, θα πρέπει ο Waters να απαγορέψει τη μετάδοση του Another Brick in the Wall, ακολουθώντας το παράδειγμα Ελλήνων συναδέλφων του;