Βία και Bootleg
Κι αν η βία δεν είναι λύση (και κατά το γνωστό ανέκδοτο), οι Sisters αποδείχθηκαν ...ανελέητοι. Μια προσωπική μαρτυρία του Απόστολου Βαρνά
Το 1984 στα συναυλιακά μου κιτάπια είχαν καταγραφεί ήδη κάμποσα ροκ εν ρολ και μη απρόοπτα, αλλά ξύλο με μπάντα δεν είχα ακόμα καταφέρει να παίξω, καθότι ως εν γένει φιλήσυχος άνθρωπος, περισσότερο φλώρος παρά χουλιγκάνος, ο συγκεκριμένος στόχος δεν υφίστατο ούτε κατά διάνοια στις προθέσεις πρόσθεσης του στο παλμαρέ μου.
Όσα δεν φέρνουν οι προθέσεις και οι προσθέσεις, τα φέρνει η κακιά στιγμή, ο λάθος συγχρονισμός, αυτό που κοινώς οι αγγλοσάξονες ορίζουν σαν ‘wrong man in the wrong place at the wrong time’.
Την Τρίτη και 13 (τα σημάδια ήταν εκεί, καθαρά και προειδοποιητικά) του Νοέμβρη του 1984 βρέθηκα στο θρυλικό Luxor στην Κολωνία για να παρακολουθήσω τους Sisters of Mercy για πρώτη φορά.
Η ηχητική γνωριμία είχε προηγηθεί τόσο από τις εκπομπές του John Peel όσο και από τα ηχεία του κλαμπ Novum στην Βόννη, όπου έχοντας καταναλώσει καμία ντουζίνα κολωνάτες μπύρες τιμώμενες ένα μάρκο, ανάμεσα σε Prince και Talking Heads είχα ρίξει μπολικές φορές στην πίστα του τις μοναχικές γυροβολιές μου κυρίως στο ‘Temple of Love’.
Ήταν που ήταν σκοτεινός σχετικά χώρος το Luxor το τίγκαρε και ότι σε μαυροφορεμένο γκοθ κυκλοφορούσε στην ευρύτερη περίμετρο Κολωνίας, Βόννης και λοιπών προαστίων και σαν μια ομοιογενή μαύρη τρύπα είμασταν έτοιμοι να ρουφήξουμε ότι σκοτεινορυθμικό θα ξερνούσε ο Dr Avalanche και η παρέα του.
Με νέο κιθαρίστα τον Wayne Hussey, το περισσότερο υλικό του πρώτου τους μεγάλου δίσκου που θα κυκλοφορούσε την επόμενη χρονιά με τον τίτλο ‘First and Last and Always’ δουλεμένο και έτοιμο η Black October Tour που είχε ξεκινήσει στις 4 του Οκτώβρη στο Εδιμβούργο και θα κατέληγε στις 18 του Νοέμβρη στην επίσης θρυλική Zeche στο Bochum λειτουργούσε και σαν πρόβα τζενεράλε για την επερχόμενη προώθηση του.
Έχοντας γράψει ήδη 30 εμφανίσεις στο κοντέρ τους σε αυτή την περιοδεία με ότι κούραση, καταχρήσεις και λοιπά αυτό συνεπάγεται, συν το κοντράρισμα των τεραστίων εγώ τους συν τις διαφορές για το σε ποια κατεύθυνση θα πρέπει να στρίψει ηχητικά η αδελφότητα τους, όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα να έχει δημιουργηθεί ένα background που σε μια μετέπειτα ανάλυση εξηγούσε ως ένα ορισμένο σημείο αυτά που συνέβησαν, αλλά που φυσικά σιγά που θα το λάμβανα υπόψη ως φρέσκος ανταποκριτής του Ποπ & Ροκ που ήθελε να πάρει μία μη προγραμματισμένη συνέντευξη μετά την συναυλία.
Αφού έγιναν οι σχετικές συνεννοήσεις με κάποιο υπεύθυνο εισχώρησα στα παρασκήνια και συνέβησαν τα εξής:
Με την είσοδο μου η λογομαχία που υφίστατο μεταξύ τους διέκοπη άμεσα, όλοι έπεσαν επάνω μου, με ρίξαν στο έδαφος, ένας μου πήρε τα γυαλιά και τα πέταξε στο πάτωμα και άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες ψιλές. Επειδή το να πετάξεις τα γυαλιά ενός γυαλαμπούκα είναι από μόνο του μεγάλο αμάρτημα και επειδή οι ψιλές άμα τις αφήσεις αναπάντητες θα φέρουν νομοτελειακά και τις χοντρές ξεκίνησα την αντεπίθεση σημαδεύοντας κυρίως στα τυφλά αλλά με τόσους γύρω-πάνω μου όλο και κάποιο στόχο έβρισκα.
Τον ρόλο του απο μηχανής θεού που σταμάτησε τις εχθροπραξίες τον έπαιξε ο υπεύθυνος με τον οποίο είχα συνεννοηθεί προηγουμένως και ο οποίος για καλή τύχη όλων μας, εδέησε να μπεί στα παρασκήνια και βλέποντας το σκηνικό αποφάσισε ενεργητικά να υπερασπισθεί την ελευθερία του Τύπου και να λύσει την παρεξήγηση. Οι όποιες συγγνώμες διατυπώθηκαν εκατέρωθεν με την μορφή ακαταλαβίστικου γρυλίσματος και η συνέντευξη πραγματοποίηθηκε εν τέλει με τον Wayne Hussey στην τουαλέτα (για κάποιο λόγο δεν ήθελε να είναι στον ίδιο χώρο με τους υπόλοιπους) και κάποια στιγμή διέκοπη άδοξα και αυτή καθώς απ’ ότι σκατά είχε καταναλώσει πριν είχε τα μαύρα του χάλια και κάθε περαιτέρω συνεννόηση κατέστη Mission Impossible.
Εκτότε τους είδα ακόμα μια φορά τον Μάη του 1985 ως Sisters of Mercy και τον Wayne Hussey ως Mission χωρίς έκτροπα αλλά και οποιαδήποτε αναφορά σε εκείνο το περιστατικό.
Η συγκεκριμένη συναυλία κυκλοφόρησε το 1988 ως bootleg με τίτλο ‘Black Moon’ και το setlist περιλάμβανε τα ακόλουθα δικά τους και ξένα άσματα.
Burn
