Palace + Will Oldham

The love fun killer

Will Oldham 01 Ανατρεπτικός τραγουδοποιός ή υποψήφιος πελάτης ψυχιατρείου, συνεχιστής μιας σχεδόν εκατονταετούς μουσικής παράδοσης ή απλά ένα νέο 'θύμα' στους εκκεντρικούς καταλόγους των απανταχού μουσικόφιλων, τίποτα από όλα αυτά ή και όλα μαζί, ο Will Oldham πάντως έχει τον τρόπο (ή τους τρόπους) να τραβάει τα βλέμματα - έστω κάποια από αυτά. Και επειδή αυτοί οι 'τρόποι' του κυρίου αυτού από το Kentucky έχουν μια μοναδική τάση να μπερδεύονται και να μπερδεύουν, να έλκουν και να υφέρπουν χολή και άρωμα, θα προσπαθήσουμε να γίνουμε έστω και λίγο μέτοχοι αυτής της άναρχης τάξης που βασιλεύει στο μυαλό του. Απόλυτα υγιής ή επικίνδυνα αρρωστημένη, η επιλογή θα ανήκει αποκλειστικά στο μυαλό του καθενός από εμάς.

ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΦΩΣ... έτσι τουλάχιστον πίστευε ο Will μέχρι τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, οπότε και η υποκριτική αποτελούσε το μοναδικό του ενδιαφέρον. Έτσι το 1987, πρωταγωνιστεί στην ταινία του John Sayles, 'Matewan' , στο ρόλο ενός εργάτη ορυχείου. Σε ταινία ίδιου θέματος συμμετέχει και το 1991, με τίτλο 'Thousand Pieces Of Gold', ενώ το 1989 έπαιξε και στην τηλεόραση, στο 'Everybody's Baby: The Rescue of Jessica McClure'. Φαίνεται όμως οτι σιγά σιγά η υποκριτική - τουλάχιστον στην οπτική της μορφή - αρχίζει να τον απασχολεί όλο και λιγότερο (αν και η τελευταία του εμφάνιση έγινε πριν από 2 περίπου χρόνια στις ταινίες 'Radiation' των Michael Galinsky και Suki Hawley και 'Julien Donkey-Boy' της Harmony Korine). Στρέφεται έτσι στη μουσική, αν και το όνομά του σε αυτή γίνεται αρχικά γνωστό μέσω μιας....φωτογραφίας! Θα το διαπιστώσετε βλέποντας το όνομα του στα credits του 'Spiderland' , του θρυλικού πλέον LP των συντοπιτών του Slint, οπου ο πολυτάλαντος Will αναλαμβάνει το εξώφυλλο του δίσκου, που δείχνει τους Slint να κολυμπούν σε μια μικρή ήσυχη λιμνη. Τότε άλλωστε δεν είχε αρχίσει ακόμα να ταράζει τα νερά...ούτε αυτός, ούτε και οι φίλοι του.. .

IN THE NAME OF THE TALENT... τι γίνεται όμως όταν το ταλέντο δεν έχει ένα όνομα αλλά πολλά; Σημειώστε: Palace, Palace Music, Palace Songs, Palace Brothers, Will Oldham, Bonnie 'Prince' Billy, και αυτά μέχρι τώρα ,γιατί το πιθανότερο είναι η επόμενη εμφάνιση του κυρίου Oldham να γίνει και κάτω από άλλο όνομα.(προειδοποίηση : αν τον συναντήσετε στο δρόμο και σας συστηθεί ως Prince William, Push, Pushkin Will, Wayne Olephant ή Little Willy Bukgakov μην τυχόν δε δώσετε το χέρι σας. Εκεί στο μακρινό Louisville του Kentucky τα έθιμα είναι παράξενα και τα ονόματα πολλά...) Ο εγκέφαλος όμως αυτής της μονοκρατούμενης 'συμμορίας' παραμένει αυτός και μόνο ο Oldham. Μόνο που συχνά φωνάζει και κάποιους φίλους του, εκλεκτούς ως συνήθως, από τον David Grubbs (Gastr del Sol) και τον David Pajo (Slint, Tortoise) , μέχρι τον Steve Albini και τον Sean O'Hagan (The High Llamas). Πάντως όσα ονόματα και να αλλάξει, αν τον θελήσετε θα τον βρείτε και μάλιστα ίδιο και απαράλλαχτο. Άλλωστε το είπε και ο ίδιος στο μοναδικό δισκο που κυκλοφόρησε με το πραγματικό του όνομα : 'I am still what I meant to be'. Δύσκολο να μην τον πιστέψουμε.

DRAG CITY ROLLER... Kάπου στα μέσα του 1992 γίνεται κάτοικός της (αν και η ίδια μετά από αυτό σκοπεύει να μετονομαστεί σε Prozac City...) και παίρνει το δισκογραφικό πιστοποιητικό γέννησης με το δίσκο 'There is Noone that Will Take Care of You' κάτω από το όνομα Palace Brothers και ενώ έχει προηγηθεί το single 'Ohio River Boat Song' ( διασκευή παραδοσιακού κέλτικου τραγουδιού) με το ίδιο όνομα .Tο μπέρδεμα ακόμα δεν έχει αρχίσει.. .

HORSE STORIES... και όπως ο κάθε πρίγκηπας έχει το άλογό του, έτσι κάνει και ο Will 'Palace' Oldham, που φανερώνει μια εμμονή με τα συμπαθέστατα τετράποδα... τα βρίσκουμε παντού, σε τίτλους τραγουδιών του, σε στίχους και σε εξώφυλλα δίσκων. Το μόνο που δεν έχει πει ακόμα είναι οτι είναι ένας φτωχός και μόνος καουμπόυ... (αν και προσωπικά πιστεύω οτι ο νέος του δίσκος θα λέγεται 'Me and Dolly', αλλά τέλος πάντων...).

FOR TROUBLESHOOTING CLICK HERE... Και μάλλον είναι η ώρα να μπει μια τάξη στο δισκονοματογραφικό κομφούζιο του ανισόροπου σταβλάρχη. Αρχίζουμε.

ALBUMS.

1993, 'There is noone that will take care of you', (Palace Brothers), Drag City \ Big Cat Records.
1994, 'Palace Brothers'ή αλλιώς 'Days in the Wake', (Palace Brothers).
1995, 'Viva Last Blues', (Palace Music), Drag City \ Domino.
1996, 'Arise, Therefore', (Palace), Drag City \ Domino.
1997, 'Joya', (Will Oldham), Drag City \ Domino.
1997, 'Lost Blues and Other Songs', compilation, (Palace Music), Drag City \ Domino.
1999, 'I see a Darkness', (Bonnie 'Prince' Billy), Domino \ Palace Records.
2000, 'Guarapero, Lost Blues pt. 2', compilation, (Will Oldham), Drag City \ Domino.

EP's \ SINGLES.

1993, 'Ohio River Boat Song', 7'', (Palace Songs), Drag City \ Big Cat.
1993, 'Come In', (Palace), 7'', Drag City.
1994, 'Horses', (Palace Songs), 7'', Drag City.
1994, 'An Arrow through the Bitch', (Palace Brothers), 12'', Domino.
1994, 'Hope', EP, (Palace Songs), Drag City \ Domino.
1994, 'O how I enjoy the Light', (Palace Songs), 7'', Drag City \ Palace Records.
1994, 'West Palm Beach', (Palace), 7'', (Palace), Drag City \ Palace records.
1995, 'The Mountain EP', EP, (Palace), Drag City \ Palace Records \ Domino.
1995, 'Gezundheit', (Palace), 7'', Hausmusic.
1995, (untitled), 7'', μαζί με τις πρώτες κόπιες του 'Viva Last Blues', Drag City \ Domino.
1996, 'Every mother's son', (Palace), 7'', Drag City \ Palace Records.
1996, 'For the Mekons Et Al', (Palace), 7'', Palace Records.
1996, 'Little Blue Eyes', (Palace Music), 7'', Drag City.
1997, 'Patience', (Will Oldham), 7'', Drag City \ Palace Records.
1997, 'Little Joya', (Will Oldham), Cd single, Drag City \ Domino.
1997, 'Western Music', (Will Oldham), Cd single, Ovni Records (Spain).
1998, 'Black \ Rich Music', (Will Oldham), 12'', Drag City.
1998, 'Either she or me', (Bonnie Prince Billie), 7'', All City Nomad.
1998, 'One with the Birds', (Bonnie Prince Billie), 7'', Palace Records.
1998, 'Blue Lotus Feet', (Bonnie Prince Billie), Cd single, Domino.
1999, 'Let's Start a Family', (Bonnie Prince Billie), 7'', Sub Pop.
2000, 'Ode Music', (Will Oldham), 12'', Drag City.

( και πριν αρχίσετε να θαυμάζετε ή να καταριέστε τη δημιουργικότητα της Αμερικάνικης αυτής πολυπερσόνας, να πούμε οτι αν βάζαμε και τις πιο σπάνιες ή ιδιαίτερες στιγμές της δισκογραφίας του - singles σε Iαπωνικά και Πορτογαλέζικα Fanzines ή το 7ιντσο που δωρίστηκε πριν από 2-3 χρόνια στους συνδρομητές της γνωστής Γαλλικής εφημερίδας 'Liberation' , οχι δεν αστειεύομαι καθόλου, τότε θα το κλείναμε το μαγαζί, δε θα μενε χώρος ούτε για το logo του mic!.

LO-FIDELITY ALL STAR... για όσους νομίζανε πως - τουλάχιστον στα 90's- την πρωτοκαθεδρία των lo-fi ηχογραφήσεων έχει ο Lou Barlow, ήρθε μάλλον η ώρα να αναθεωρήσουν. Ήδη από την πρώτη του δισκογραφική εμφάνιση, ο κύριος Will Oldham έδωσε το (αντι-)καλλιτεχνικό του στίγμα : ακουστικές κυρίως συνθέσεις, με λιτές εως και ανύπαρκτες ενορχηστρώσεις, με παραγωγή που μοιάζει να έρχεται από γκαράζ του σπιτιού του, με πλήρη αίσθηση της Αμερικάνικης παραδοσιακής μουσικής αλλά και με πιο πλήρη αίσθηση του πως να την επαναδιαπραγματεύεται σε σημείο που να την οδηγεί στις παρυφές ενός ανορθόδοξου avant garde. Όμως δεν έμεινε μόνο σε μια νεο-folk ακουστική παρουσίαση των κατατονικών του blues, τακτική που ακολούθησε κυρίως στις πρώτες του δουλειές, με συμβατικό όριο ίσως το 'Viva Last Blues' του 1995. Κάπου εκεί φαίνεται να αποκηρύσσει το 'εμπάργκο' κατά των ενισχυτών, τους οποίους ποτέ μεν δεν ξέχασε τελείως αλλά σίγουρα παραμέλησε αρκετά. Στο σημείο αυτό μάλλον έδωσε και ένα πιο διανοουμενίστικο ύφος στις παραγωγές του (κάτι λέγαμε για τους φίλους του, θυμάστε;). Έτσι, αρχής γενομένης με το 'Viva Last Blues', oι όροι του παιχνιδιού φαίνονται να τείνουν προς μια πιο πολύμορφη διάθεση. Γκοσπελικές παραχαράξεις, αβανταδόρικες προσεγγίσεις του ήδη καθιερωμένου και παγιωμένου country ιδιώματος, bluesy απωθημένα και Cash-ικές εξομολογήσεις, φωτογραφίζουν το -πάντα συνειδητό- τοπίο του Oldham, απέραντα πράσινα λιβάδια, φαινομενικά ηλιόλουστα αλλά κατά τ'άλλα με τόση υφέρπουσα αρρώστια, αρκετή ωστε να κάνει τις μεγαλουπόλεις να μοιάζουν με Γη της Επαγελλίας. Και μέσα στην υποθορυβώδη έκρηξη της μουσικής, μπολιασμένο και το στιχουργικό του δηλητήριο. Ξόρκια θανάτου και αγάπης, ρημαγμένες υποσχέσεις και ανθρώπινες αδυναμίες, σεξουαλικά άρρητα και μεταφορικές υπερβάσεις. Η απόδειξη: 'Ι have heard death cry, I have heard him falter, I have heard him lie and escape unscathed, when he comes for me I will fuck him, I will waste him in my own way' ή 'our eyes glint wild and roll around, and the dog he whines insisting, he asks that we allow the sex to make us unrecognizable. That we allow slow violence to prove us rebaptisable'. Και πάνω που ετοιμάζεσαι να χωρέσεις τον Oldham αν όχι ανάμεσα, έστω πολύ κοντά στον Neil Young και τον Gram Parsons, νιώθεις οτι δεν είναι παρά μια γενετικά διαφοροποιημένη συνέχεια τους, αμαρτωλή και επικίνδυνα εσωστρεφής ίσως αλλά πάντως συνέχεια τους.... όσο και αν ο ίδιος όλα αυτά τα αποκρούει με ένα βλέμμα αποφυγής και σκόπιμου θεατρινισμού (πάντως στα live του δεν ξεχνά ποτέ να παίζει διασκευές είτε των αρχετύπων του είτε άσχετων με αυτόν καλλιτεχνών. Κατα καιρούς έχει παρουσιάσει κομμάτια των: Bob Dylan, Everly Brothers, Sinead O'Connor, Misfits, High Llamas και άλλων εξίσου ετερόκλητων μουσικών).

EVEN THE COWBOYS GET THE BLUES... και ίσως είναι η σειρά σας να πλησιάσετε την αμερικανογενή μουντάδα του μωβ ενίοτε American dream, αρχής γενομένης με το.. .

PALACE MUSIC-Viva last blues.

Ένας από τους καλύτερους δίσκους του 1995 και από τους καλύτερους 'country rock' δίσκους της δεκαετίας. Ο πιο 'στρωτός' δίσκος των Palace, μετρημένος, ισοροπημένος μεταξύ του ηλεκτρισμού ενός 'Rust never sleeps' και του αγροτικού μποεμισμού' ενός 'Grievous Angel'. Mε μια μπάντα που γνωρίζει καλά το ρόλο της και έναν Oldham ποιητή, μαέστρο της καθεστηκυίας τάξης που μπόρεσε να επιβάλει στον εαυτό του, οδηγό ενός οράματος που μόλις μπόρεσε να μετατρέψει τον εφιάλτη σε ελπίδα. Όνειρο θερινής καυτής νυχτός. (9).

WILL OLDHAM-Joya.

Όταν ο δίσκος ξεκινά με ένα τραχύ δραματικό country blues σπαραγμό που τα τελευταία χρόνια μόνο οι 16 Horsepower μπόρεσαν να μας δώσουν (άντε και οι Sparklehorse στην πιο punk μορφή του), με τον Oldham να ξεσπά ουρλιάζοντας 'let me be myself!!!' και να οδηγεί τους μουσικούς του όπως ο 'μεγάλος' τους Crazy Horse, όταν συνεχίζει με χαμηλόφωνες συνθέσεις απέριττης ενορχήστρωσης αλλά εσώτερης 'μωβ' αισιοδοξίας, κάνοντας μας να φανταστούμε πως θα έμοιαζε ο συμπαθέστερος μπεκρο-Ιρλανδός όλων των εποχών (ο 'δούκας' του Jameson κ. Shane McGowan)... αν δεν ήταν μπεκρο-Ιρλανδός και τελειώνει με γλυκόπικρες μπαλάντες που ο Peckinpah όλο και σε κάποια από τις ταινίες του θα έχωνε, τότε μιλάμε για ένα απο τα αριστουργήματα της Αmericana. Άσε που κάπου πήρε το μάτι μου ένα καλό saloon εδώ κοντά.. . (8).

BONNIE PRINCE BILLY-I See a Darkness.

Mεγάλη κουβέντα μη λες λέγανε οι παλιοί, εγώ θα την πω: το 'From her to eternity' του Oldham, ο πιο καταραμένος δίσκος του 2000, λιθοβολήστε με αν θέλετε, αλλά πρώτα ακούστε το δίσκο. Μόνοι σας, χωρίς φώτα, χωρίς καν το τικ- τοκ του ρολογιού στον τοιχο... σατανική θρησκευτικότητα, συμπαντική συνωμοσία κατά της αμερικάνικης παραδοσιακής μουσικής όπως την ξέραμε μέχρι σήμερα, φως-σκοτάδι, αγάπη-μίσος, φόβος-ειλικρίνεια, εγώ-υπερεγώ, έρεβος-αισιοδοξία... για να πειστείτε οτι δεν είναι όλοι οι Αμερικάνοι σαν τον John Wayne.. .(9).

THE WORLD WON'T LISTEN... και δεν τους κατηγορώ, καλό είναι να φροντίζεις την ψυχική σου υγεία. Εις το επανιδείν κύριοι και τους χαιρετισμούς μου στο μονταρισμένο και γυαλιστερό κόσμο σας (άφεσον αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσιν, που είπε και ο μεγάλος -προς θεου οχι ο Cave, o Jesus- πολλά χρόνια πριν). Κοίτα να δεις που δε φύγανε όλοι... θέλετε και άλλο; ΟΚ, πάρτε και τα υπόλοιπα -LP's για αρχή και βλέπουμε- και όποιος κλείσει δισκογραφία κερδίζει διήμερη εκδρομή στην Αριδαία (αν τελικά γίνει η αδελφοποιηση με το Louisville...).

PALACE BROTHERS-There is noone that will take care of you.

Τουλάχιστον όταν δεις τον τίτλο, καταλαβαίνεις πάνω κάτω τι παίζει. Πρώτη φορά στο στούντιο ο Will, αλλά μάλλον δε φαίνεται και να το πολυχρησιμοποίησε (άντε όταν έβρεχε). Kυρίως ακουστικός δίσκος, αλλά με δυο πολύ δυνατές 'ηλεκτρικές' στιγμές, το ομώνυμο κομμάτι και το 'Riding', κλίμα παρεϊστικο, ίσως σε σημεία αυτοσχεδιαστικό αλλά πάντοτε βαρύ, σε σημείο που να πιστεύεις οτι τελικά ο Μεφιστοφελής να μην ήταν ένα απλό λογοτεχνικό εύρημα του Γκαίτε (και να γουστάρει και το lo fi). (7).

PALACE BROTHERS-Palace brothers (ή Days in the wake).

O ακουστικότερος όλων. Δίσκος οικογενειακή υπόθεση (the Oldham family), με τον άμοιρο Will να περνάει την πιο αγάμητη φάση της ζωής του (δεν αποκλείεται και το ενδεχόμενο της χυλόπιτας) και να το παρουσιάζει με τέτοιο τρόπο που σκέφτεσαι να του στείλεις φωτοφραφίες από τις ανύμφευτες γυναίκες της οικογένειάς σου, μπας και μαλακώσει ο πόνος του. Υποτιμημένος δίσκος αν και περιέχει μερικές από τις πιο ανθρώπινα αδύναμες στιγμές της καριέρας του, σε μια ηχογράφηση που νιώθεις την μεθυσμένη ανάσα του Will να σου αγγίζει το μέτωπο. Μην προσπεράσετε αδιάφορα. (6).

PALACE-Arise therefore.

Ο δίσκος που θα μπορούσε κάλλιστα να μπει στα προτεινόμενα, αντί του 'Joya'. Aλλά η νεκροτομή το βρήκε τόσο παγωμένο και αλλοπρόσαλο που το κράτησε για περαιτέρω έρευνα. Τι βρήκε; επικίνδυνες στιγμές ησυχίας, παρέκκλιση από το folk κατεστημένο και λέξεις- σκέψεις για ένα υποθετικό επικήδειο του W. Blake. Παράτα την κιθάρα βρε αγόρι μου και άκου λίγο ΑΒΒΑ, κάνε καμια βόλτα, διάβασε και τη 'νέα γενιά' Ελλήνων συγγραφέων. Δε λέω, καλή η ΝΕΤ, αλλά το θέλεις και το σαπουνάκι σου... (7).

PALACE MUSIC-Lost blues and other songs.
WILL OLDHAM-Guarapero, lost blues 2.

Οι δυο συλλογές με κάποια ακυκλοφόρητα κομμάτια, πειραματισμούς και διαφορετικές εκτελέσεις. Το παράδοξο είναι ότι αν και φαίνεται να απευθύνονται σε πιστούς fans (όσους μπορεί να έχει τελοσπάντων), ωστόσο ακούγονται παραπάνω από ευχάριστα, αποκαλύπτοντας και την πολυμορφία του Oldham όχι μόνο ως 'κουμπάρου' των project του αλλά και ως ευρηματικού μουσικού με διάθεση, άποψη και σίγουρα αρκετά εικονοκλαστική διάθεση. Προσωπικά, υποκύπτω στη γοητεία τους ( και πως να κάνω διαφορετικά όταν σε ένα κάκιστα ηχογραφημένο γρατζούνισμα της κιθάρας, ακούς από πίσω ένα επαναλαμβανόμενο sample του 'Falling' της Julie Cruise; Όνειρο σας λέω...). (7 \ 7).

A MEANS TO AN END... αν και η περίπτωση Oldham σηκώνει πολλή κουβέντα, γνωματεύσεις ειδικών γιατρών, αφροδισιολόγων και βιογενετιστών. Ποιός ο λόγος όμως όταν στην πρόσφατη επίσκεψη του στην Ελλάδα (οχι την προ ετών στο θέατρο 'Πορτα' στην Αθήνα μαζί με τον κύριο Callahan- βλέπε Smog- αχ, θα με πάρουν τα ζουμιά από τη συγκίνηση...) γνώρισε -τουλάχιστον στη Θεσσαλονίκη- την αναγνώριση από μονό αριθμό ακροατών, καθώς το πλήθος αδημονούσε να δει τον Phil-call me a purist rrrrrocker-Shoenfelt; Τέλος πάντων δε θα μπω στο φαύλο παιχνίδι περί της αδικίας στη μουσική, και αυτό τσίχλα στο στόμα των τάχαμου αβανταδόρων κατάντησε. Απλά θα υποστηρίξω το δικαίωμα στη διαφορετικότητα. Ή μήπως είναι καλύτερα να επαναπαυθούμε στα χιλιοειπωμένα; Όλες οι απαντήσεις είναι δεκτές. Μόνο που οι θαρραλέες εν καιρώ αμοίβονται.