Paul “The Ripper” Stretch

Ήταν μια παράξενη σύμπτωση. Όπως οι περισσότερες που φυσικά ονομάζονται έτσι. Πέρασε λίγος χρόνος μέχρι να συνειδητοποιήσουν ότι οι αυτοκτονίες των μουσικών συνδέονταν με ένα καινούργιο λογισμικό.

Όλα ξεκίνησαν όταν ο Παύλος βρήκε τα μικρά δισκάκια του πατέρα του. Με περιέργεια ξεκίνησε ένα ένα να τα τοποθετεί στο παλιό φορητό πικάπ του παππού του. Μέχρι που έφτασε σε ένα τραγούδι με τον τίτλο “Jolene”. Εκεί βρήκε το λάθος στην εκτύπωση κι αρχικά πίστεψε ότι έγινε πλούσιος με μία τυχαία mispress έκδοση που ανέγραφε 45 στροφές αλλά έπαιζε στις 33. Ο Παύλος ρίπαρε το τραγούδι στις “σωστές” στροφές κι όλα άρχισαν σιγά σιγά να ξετυλίγονται.

Πρώτος αυτοκτόνησε ο Tim Hecker, ήταν μια δυσάρεστη στιγμή για την παγκόσμια ambient κοινότητα των μουσικών. Δεν ήταν δύσκολο να καταλάβει ο λιγάκι υποψιασμένος ακροατής ότι αυτές οι ατμόσφαιρες που κυλάνε έτσι αργά και μυσταγωγικά προέρχονται από κάποια άλλα τραγούδια, συχνά πολύ γνωστά. Αυτό σήμαινε ότι ακόμα και αυτοί οι τόσο “ψαγμένοι” παραγωγοί καταλήγουν στις εύκολες λύσεις τύπου “Bohemian Rhapsody”, “Take On Me” ή και ενίοτε στον μεγάλο μουσικοσυνθέτη Bieber. Όταν αυτοκτόνησε ο William Basinski το θέμα άρχισε να απασχολεί περισσότερα τις μουσικές tabloids.

Ο Παύλος είχε εργασία στο μεταπτυχιακό τη δημιουργία ενός νέου λογισμικού μέσω της απλούστατης πλατφόρμας Android Studio. Αρχικά έκανε ένα mockup πείραμα έχοντας στο μυαλό του εκείνο το τραγουδάκι της υπερήλικης Dolly Parton. Η ιδέα του ήρθε όταν χτύπησε στο κινητό του η είδηση ότι η γνωστή ερμηνεύτρια φωτογραφήθηκε να κάνει το εμβόλιο για την προστασία απ’ τον κορονοϊό. Έτσι ο Παύλος θυμήθηκε το “Jolene” που τόσο του άρεσε να παίζει πιο σιγά και με μια μικρή αναζήτηση στο youtube βρήκε πάμπολλες “εκτελέσεις” hit songs παιγμένες 80% πιο αργά. PaulStretch λεγόταν το διάσημο plugin που τόσοι και τόσοι χρησιμοποιούσαν την τελευταία δεκαετία. Αυτός το μόνο που σκέφτηκε και εφάρμοσε σε λίγη ώρα ήταν την αντίστροφη διαδικασία!

Το μεγαλύτερο σοκ ήταν η αυτοκτονία του Ólafur Arnalds! Ο καλλιτέχνης που είχε βγάλει στην Decca δίσκους σύγχρονης πιανιστικής μουσικής, με τα αμέτρητα κονσέρτα και τη συνοδεία ορχήστρας ήταν απ’ τους πρώτους που ενσωμάτωσε στις ηχογραφήσεις τεχνικές PaulStretch. Φυσικά, όπως τόσοι άλλοι, ποτέ δεν σκέφτηκε να δημοσιοποιήσει τον τρόπο παραγωγής των μελαγχολικών του ασμάτων. Ούτε ο Nils Frahm το ήξερε, ή τουλάχιστον έτσι δήλωσε για να δικαιολογήσει την αδυναμία ν’ αφαιρέσει τη ζωή του.

Η εφαρμογή του μεταπτυχιακού φοιτητή Παύλου από τη Θεσσαλονίκη πήρε τα εύσημα των καθηγητών του και τελικό βαθμό “10”. Αρχικά την ανέβασε στο GitHub και τη δημοσιοποίησε στο προφίλ του στο LinkedIn. Δεν χρειάστηκε πολύ να γίνει viral όταν ένα τοπικό μουσικό portal της Νοτιοανατολικής Ευρώπης έκανε ένα άρθρο γι’ αυτό. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Πρόσφατη ιστορία. Έτσι κι αλλιώς πάνε χρόνια πολλά που έχουν να απασχολήσουν τον μουσικό τύπο αυτοκτονίες συνθετών. Και σίγουρα η πρώτη φορά που οφείλονταν σε ευθιξία και καλλιτεχνική ανησυχία. Η εφαρμογή του Παύλου ονομάστηκε RewindStretch (by Paul Salonikios) και στον διεθνή τύπο παρουσιάστηκε ως η νεκρανάσταση του Charles Manson στην ψηφιακή εποχή.

(Η ιστορία είναι φανταστική και η επιλογή των καλλιτεχνών το ίδιο. Η συνοδευτική ψηφιακή κασέτα 60 λεπτών με τίτλο “Bohemian PaulStretchody” είναι ενδεικτική των δυνατοτήτων του PaulStretch και είναι το μόνο εφέ που χρησιμοποιήθηκε για τη δημιουργία της από τα κομμάτια (αυτούσια): “Bohemian Rhapsody”, “Stairway to Heaven”, “Let It Be”, “Take On Me”, “El Diablo” και “Fuego”.)