Μια ιστορία φλου

Του Θοδωρή Σαραντή - κάποτε παραγωγού


Με τον Παύλο δεν θυμάμαι πότε και πως γνωριστήκαμε. Πάντως μια μέρα του '78, ξανασυναντηθήκαμε στην πλατεία Εξαρχείων. Μού λέει, "έχω βρει ένα συγκρότημα και έχω μερικά τραγούδια από παλιά, που θα' θελα να τ' ακούσεις μήπως σ' ενδιαφέρει να τα κάνουμε δίσκο. Το συγκρότημα λέγεται Σπυριδούλα".

Ήταν η εποχή που δούλευα στην Columbia, ως υπεύθυνος του ξένου ρεπερτορίου αλλά παράλληλα έχωνα και την ουρά μου με σκοπό να ανακαλύπτω και να ηχογραφώ συγκροτήματα και καλλιτέχνες από το χώρο του ελληνικού ροκ.

Πήγαμε με τον Παύλο εκεί όπου έκαναν πρόβες, σε ένα νεοκλασσικό κάτω από την πλατεία Αμερικής. Εκεί βρίσκονταν τα μέλη του συγκροτήματος και διάφοροι κολλητοί. Η ατμόσφαιρα, η αναμενόμενη, τσιγάρα, ποτά και μια διάχυτη ευφορία. Κάνουν πρόβα, μού παίζουν τα τραγούδια που θα έμπαιναν στο δίσκο. Μ' αρέσουν και λέω "πολύ καλά Παύλο, προχωράμε". Για πολύ καλή μας τύχη, διευθυντής της Columbia τότε, ήταν ο Γιώργος Πετσίλας, ο πιο έντιμος άνθρωπος που πέρασε από την ελληνική δισκογραφία, πρώην σύζυγος της Νάνας Μούσχουρη και πρώην μέλος του γκρουπ Αθηναίοι. Εκτός του ότι ο Πετσίλας με συμπαθούσε και μ' εκτιμούσε, ήταν πολύ ανοιχτός, γαλλικής κουλτούρας άνθρωπος, δεν ήταν φαν του μπουζουκιού, το μπουζούκι ήταν για αυτόν, αναγκαίο κακό. Ο Πετσίλας λοιπόν συμφώνησε.

Αρχίζει η ηχογράφηση στα παλιά στούντιο της Columbia στη Ριζούπολη, με ηχολήπτη τον Γιώργο Κωνσταντόπουλο, αδελφό της τραγουδίστριας Νάντιας Κωνσταντοπούλου. Ψιλομυστήριος τύπος, εγωιστής που πίστευε ότι ήταν the leader of the gang. Είχαμε αρκετές κόντρες μέχρι να μπει το νερό στο αυλάκι. Οι κόντρες όμως επεκτάθηκαν και στη σχέση ανάμεσα στον Παύλο και τη Σπυριδούλα. Θυμάμαι τον Παύλο να μού λέει "δε τους μπορώ, θα τούς διώξω, θα πάρω άλλους να παίξουνε." Και αυτά, γιατί ο Παύλος είχε τα κυκλοθυμικά που έχουν όλοι οι εξαρτημένοι. Με αποτέλεσμα να τούς βάζω να ηχογραφούν χωριστά. Έπαιζε η Σπυριδούλα μέσα στο στούντιο, και όταν τελείωνε, έμπαινε ο Παύλος και τραγουδούσε πάνω στο playback.

Με τα πολλά, έγινε ο δίσκος, το "Φλου". Σήμερα ο δίσκος είναι σημείο αναφοράς στο ελληνικό ροκ, μπορεί να έχει πουλήσει και ένα εκατομμύριο αντίτυπα αλλά τότε δεν πούλησε πάνω από 2000. Στους άλλους δύο δίσκους του Παύλου δεν συμμετείχα γιατί δεν μπορούσα να συνεργαστώ μαζί του. Ο Παύλος ήταν ήδη πολύ εξαρτημένος. Ερχόταν κάθε τόσο στην εταιρία και μού 'λεγε "κοίτα, κοίτα καθάρισα", και μού 'δειχνε τα χέρια του, ότι είναι καθαρά, "κανόνισε να πάρω καμιά μπροστάντζα". Και ήταν αυτός ο άγιος άνθρωπος, ο Πετσίλας, ο ευρωπαϊκής κουλτούρας, που τού έδινε λεφτά όχι από το ταμείο της εταιρίας αλλά από την τσέπη του.

Στη συνέχεια, οι δρόμοι του Παύλου και της Σπυριδούλας χώρισαν. Ο Παύλος συνεργάστηκε με ανθρώπους της δικής του πιάτσας. Στον ένα δίσκο μάλιστα, ο Πετσίλας αναθέτει την παραγωγή στον Δημήτρη Ταμπόση, ένα από αυτά τα Ελληνόπουλα που είχαν έρθει από το Παρίσι. Δεν νομίζω ότι κανείς έμεινε ικανοποιημένος από αυτή τη συνεργασία μια και ο Δημήτρης ανήκε σε μια τελείως διαφορετική σχολή.

Μετά έγινε ο δίσκος "Zorba the freak", με ενεργή τη συμμετοχή του Πουλικάκου στην παραγωγή και με μια παρέλαση σημαντικών μουσικών, όπως ο Δημήτρης Πολύτιμος. Καλός δίσκος, με καλή μουσική αλλά εγώ δεν μπορούσα να συμμετάσχω. Γιατί είχε πια αρχίσει να υπάρχει μια κουστωδία γύρω από τον Παύλο, οι εξαρτήσεις βλέπεις, φέρνουν και συγκεκριμένες συναναστροφές. Στο "Φλου" δεν υπήρχε αυτό, αλλά μετά δημιουργήθηκε μια κατάσταση ανεξέλεγκτη. Με τον Παύλο ανήκαμε σε δύο τελείως διαφορετικούς κόσμους.

Τελευταία φορά που είδα τον Παύλο ήταν λίγες μέρες πριν "φύγει". Ήταν στα στούντιο του ραδιοφωνικού σταθμού 9,84 και ήταν καλεσμένος σε μια εκπομπή. Είχε το ένα του χέρι, δεμένο, παράλυτο από τα σουταρίσματα.