The People's Temple
Οι The People's Temple σχηματίστηκαν το 2007 από τέσσερις τύπους: Τους αδελφούς Alex και George Szegedy (κιθάρα/φωνή ο πρώτος και τύμπανα ο δεύτερος) και τους αδελφούς Spencer και William Young (μπάσο/φωνητικά ο πρώτος και κιθάρα/φωνητικά ο δεύτερος). Και οι τέσσερις μεγάλωσαν σε μια κωμόπολη έξω από το Lansing και άρχισαν να παίζουν ενώ πήγαιναν σχολείο. Η αγάπη τους για την ψυχεδέλεια και το garage-punk των 60s, καθόρισε απόλυτα τον ήχο τους. Το όνομά τους, παρμένο από την πολιτικοποιημένη "αίρεση" που κατέληξε στη μαζική σφαγή/αυτοκτονία του Jonestown (που συγκλόνισε τον πλανήτη το 1978), επισφραγίζει εμφατικά το κόλλημά τους με το παρελθόν. Από το 2008 ξεκίνησαν τις συναυλίες τους, χτίζοντας τη φήμη τους στο σύγχρονο αμερικάνικο ψυχεδελικό underground.
Τα δύο πρώτα singles τους, Outta My Hands (2009) και You Don't Know (2010) έκαναν αίσθηση στους αμερικάνικους κύκλους της "ατέλειωτης αναβίωσης" του garage... Είχαν κάτι το ιδιαίτερο και ξεχωριστό; Κατά τη γνώμη μου όχι - εκτός από το όνομά τους. Ήταν ευρηματικοί συνθέτες; Και πάλι όχι. Είχαν κάποιο εκτελεστικό χάρισμα, κάποιον σπουδαίο κιθαρίστα ή κάποιον ξεχωριστό τραγουδιστή; Όχι, όχι και όχι. Και τότε τι τους βρήκε η Hozac Records και τους υπέγραψε για να βγάλουν δίσκο; Προφανώς ό,τι δεν τους έβρισκα εγώ...
Φυσικά, δεν πιάστηκαν κορόιδα οι άνθρωποι της Hozac. Με το πρώτο 7ιντσο που έβγαλαν εκεί, οι People's Temple εμφάνισαν ένα σωρό κρυφές αρετές. Το Make You Understand / Jim Jones, ήταν ένα σπουδαίο single. Το πρώτο, ένα δυναμικό αλά Chocolate Watchband γκαραζοφαζάρισμα με παραμορφωμένα φωνητικά και κιθάρες που κεντάνε. Είναι μια μεταμόρφωση που προφανώς επιτεύχθηκε στο studio. Όμως δεν έχει να κάνει με φτιασιδώματα του ηχολήπτη, αλλά μάλλον με ιδέες κάποιου πιο έμπειρου παραγωγού. Έτσι, μια κοινότυπη γκαραζόμπαντα μεταμορφώθηκε σε δυναμική, φουριόζα και φρέσκια rock'n'roll δύναμη. Ο ήχος τους στο "Make You Understand" απέκτησε βάθος και όγκο από φαζαρισμένο θόρυβο. Στο "Jim Jones" (το όνομα του ιδρυτή και αρχηγού της αίρεσης People's Temple) ο ήχος ξεγυμνώθηκε για να αναδείξει ποιότητες που φέρνουν στο μυαλό τον Anton Newcombe (τον εγκέφαλο των Brian Jonestown Massacre -άλλης μιας μπάντας που εμπνεύστηκε το όνομά της από την αιματηρή ιστορία της αίρεσης του Jim Jones!).
Στην αρχή της χρονιάς είχε έρθει πια το πλήρωμα του χρόνου για το ντεμπούτο άλμπουμ τους, το Sons Of Stone. Εδώ επιβεβαιώθηκαν πανηγυρικά οι υποψίες που είχε γεννήσει το προηγούμενο single. Η μπάντα έχει βρει τις ισορροπίες της και έχει αφομοιώσει πια τόσο καλά τις επιρροές της, που αν κάποιος σας το έπαιζε και σας έλεγε ότι είναι δίσκος των 60s δύσκολα θα καταλαβαίνατε ότι σας δουλεύει. Και λοιπόν; Τι να την κάνουμε ακόμη μια καλή αντιγραφή, ε; Τι να σας πω. Αυτό είναι θέμα του καθενός. Εμένα δεν με νοιάζει τόσο αυτό, όσο το αν ακούω κάτι που με συνεπαίρνει. Το Sons Of Stone, λοιπόν, με συνεπαίρνει! Άλλοτε τρώω φλασιές από Stooges, από πρώιμους Stones, από Seeds, Music Machine, Chocolate Watchband, Squires, Blues Magoos... Αν συνεχίσω, θα είναι σαν να αντιγράφω το οπισθόφυλλο κάποιας συλλογής Nuggets... Για να είμαι ειλικρινής ξεκίνησα να κάνω μια αντιστοιχία κομμάτι-κομμάτι με 60s μπάντες, αλλά το παράτησα. Μου φάνηκε υπερβολικά σνομπ προσέγγιση, ακόμη και για το αυστηρό MiC...
Αυτό είναι λοιπόν οι The People's Temple; Μια καλή αναβιωτική μπάντα; Αυτή τη στιγμή, ναι. Αλλά επειδή μιλάμε για ντεμπούτο και επειδή παραείναι καλό, νομίζω πως αυτοί οι τύποι όσο θα ψάχνονται, τόσο θα εξελίσσονται. Ακόμη και σε αυτό το πρώιμο στάδιο, έχουν καταφέρει να γράψουν το κορυφαίο ριφάκι της χρονιάς (μιλάω φυσικά για το ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ opening track, "Sons Of Stone"), έχουν βρει τον τρόπο να αντιγράψουν όλους τους προαναφερθέντες και πολλούς άλλους -διάσημους και άσημους- κρατώντας οριακά τις ισορροπίες μεταξύ του "θυμίζουν" και του "είναι ολόιδιοι". Δεν υπάρχει περίπτωση να γουστάρετε την ψυχεδέλεια και το γκαράζ του '60 και να μην σας ικανοποιήσουν τα "Where You Gonna Go?", "Starstreamer", "Axe Man" και "Keeper (of Souls)". Όμως, όσο προχωράει ο δίσκος τόσο η μπάντα μοιάζει να θέλει να πλησιάσει μια πιο σύγχρονη επιρροή: Η κιθάρα του "Stick Around" είναι απολύτως μέσα στα δεδομένα των Brian Jonestown Massacre, αλλά τα φωνητικά δίνουν μια πιο χύμα και αλήτικη αίσθηση. Και η ψυχεδελική τροπή του δίσκου συνεχίζεται στα "Never Really (Saw Me Comin Round)", όπου έρχονται στο νου οι πρώιμοι Floyd και στο "The Surf" που μου θύμισε τους Third Bardo!
Αν έχετε βαρεθεί τα 60s, οι People's Temple δεν θα σας πουν τίποτα. Αν όμως εξακολουθείτε να ακούτε και τέτοιους ήχους, τότε θα απολαύσετε αυτό το άλμπουμ. Δεν κατάφεραν να παίξουν τις μελωδίες εκείνης της εποχής. Κατάφεραν να αναβιώσουν το κλίμα και το πνεύμα της. Για αυτό (και επειδή προσωπικά το απόλαυσα πολύ!) νομίζω πως το Sons Of Stone είναι ένα σπουδαίο ντεμπούτο για φέτος και είμαι βέβαιος πως οι πιτσιρικάδες από το Michigan θα μας εκπλήξουν ευχάριστα στο μέλλον.
_____
NEXT: Black Pistol Fire
