Οι επανεκδόσεις (μέρος πρώτο)

Ο Άρης Καραμπεάζης «επεξεργάζεται» το σημαντικότερο μουσικό απόκτημα του φετινού του καλοκαιριού και προσπαθεί να ενισχύσει τις πωλήσεις των Pet Shop Boys στη χώρα μας!

ΠΕΡΙ ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΩΝ ΓΕΝΙΚΩΣ... ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΩΣ

Το back catalogue των σημαντικών/επιτυχημένων συγκροτημάτων αποτελεί ένα πρώτης τάξεως χαρτί στα χέρια των δισκογραφικών εταιρειών. Το εκμεταλλεύεσαι (συνήθως) όπως και όσο θες, το γκρουπ σου κάνει μια μήνυση για αυτή την εκμετάλλευση και ο τύπος ασχολείται μαζί σας. Στην περίπτωση των Pet Shop Boys το να μπει σε μια σειρά η δισκογραφία τους αποτελούσε πολυετή απαίτηση (ημών) των οπαδών τους. Η μουσική τους ασφυκτιούσε στα σκονισμένα ράφια των mid-price cds και σε προχειροφτιαγμένα φτηνιάρικα δισκάκια, ενώ ένα σωρό πρωτοκλασάτα τραγούδια (εκτός των «κανονικών» δίσκων) έπρεπε να λάβουν κάποτε τη θέση που τους αξίζει.
Επειδή λοιπόν οι λαϊκοί αγώνες μία μέρα δικαιώνονται και οι νόμοι της αγοράς ποτέ δεν αμφισβητούνται, έχουμε στα χέρια μας τους πρώτους έξι δίσκους των Pet Shop Boys (πλην του Nightlife δηλαδή) και μιλάμε για εκδόσεις που μόνο δάκρυα μπορούν να φέρουν στα μάτια του αγνού οπαδού (και... ελαφρότητα στην τσέπη του βέβαια).
Κάθε cd συνοδεύεται από ένα δεύτερο, που περιλαμβάνει b-sides, εναλλακτικές μείξεις και ηχογραφήσεις καθώς και ακυκλοφόρητο υλικό από την συγκεκριμένη περίοδο της μπάντας. Μαζί αποκτάτε και 216 σελίδες (6 Χ 36 δηλαδή...) με φωτογραφίες, όλους (μα όλους!) τους στίχους των τραγουδιών τους, σχόλια των Neil Tennant και Chris Lowe για όλα (μα όλα!) τα τραγούδια, αλλά και σημειώματα που αφορούν το ιστορικό κάθε δίσκου από τον επίσημο βιογράφο του γκρουπ! Επίσης εφόσον στο cd rom του υπολογιστή σας υπάρχει ένα από τα bonus δισκάκια, έχετε πρόσβαση σε ειδικά site με video-clip του γκρουπ!

Τι ευτυχία θεέ μου! Όλη η ιστορία των Pet Shop Boys βαλμένη (επιτέλους) με τάξη στη δισκοθήκη! Μερικές φορές είναι καλά να αισθάνεσαι ότι... δεν σε κοροϊδεύουν!

THE ABSOLUTELY FABULOUS PET SHOP BOYS

Για τους Pet Shop Boys έχουν γραφεί χιλιάδες άρθρα, εκατοντάδες αφιερώματα κ.λ.π. Στο μικρό αρχείο που κρατάω για την μπάντα υπάρχουν καταχωρήσεις σε περιοδικά τύπου Smash Hits, Ποπ-Κορν, Bravo... που σε τίποτε δεν διαφέρουν από αυτές για εφήμερους star του τύπου Sabrina και Stephanie (τότε) - Christina και... Jennifer (σήμερα) (όπως και σε τίποτα οι P.S.B. ως pop items δεν διαφέρουν από τους προαναφερθέντες). Υπάρχουν ακόμη «αναλύσεις» που προσεγγίζουν τους Pet Shop Boys ως καλλιτεχνικό - μετά μοντέρνο (σιχαίνομαι να βλέπω να τους αποδίδεται αυτός ο χαρακτηρισμός) pop act, ως κοινωνιολογικό φαινόμενο, ως... δείγμα των καιρών, ως παραγνωρισμένες ιδιοφυίες (μήπως διαφέρουν σε τίποτε από τις αναγνωρισμένες μουσικές ιδιοφυίες;). Με τη σημειολογικά παράλογη γραφή που αναλύεται η σπουδαιότητα των ...«Μεγάλων Του Ροκ»... οι «μεγάλοι του ροκ γραφιάδες» επιχείρησαν να εξηγήσουν και τους Pet Shop Boys ανάγοντας συχνά την περίπτωση τους σε φαινόμενο. Να έχουμε να γράφουμε δηλαδή...
«Για μια στιγμή πίστεψα ότι είχαμε στα χέρια μας το μυστικό της «contemporary pop music», ότι ξέραμε αυτό ακριβώς που χρειάζεται»...: σημειώνει ο Neil Tennant στα credits για το 'Actually' LP και καταρρίπτει οτιδήποτε γράφτηκε, γράφεται και θα γράφεται για το συγκρότημα του. Εφόσον έχεις ζήσει ουσιαστικά μέσα στα τραγούδια των Pet Shop Boys έχεις αισθανθεί αυτή την συνεχή προσπάθεια που αδιάκοπα αυτομποϊκοτάρεται με γοητευτικά λάθη. Αυτή είναι και η ιστορία των Pet Shop Boys με λίγες λέξεις. Η επιδίωξη της pop κορύφωσης και το αιώνιο συνειδητό (?) λάθος που την αναιρεί. Έχοντας την στόφα του συγκροτήματος που δεν απαιτεί τίποτα από εσένα και σου δίνει τα πάντα σε ευκολονόητους κωδικούς οι Pet Shop Boys εκτός από το μυαλό σου θα είναι πάντοτε καλά κρυμμένοι και στο σώμα σου. Στα πιο ευαίσθητα σημεία του...
Περνώντας στην ιστορία σαν το πιο υγιώς σκεπτόμενο gay happening -σε ένα μάλλον ταλαιπωρημένο τμήμα της pop μουσικής - οι Neil Tennant και Chris Lowe ποτέ δε χρησιμοποίησαν ως κράχτη αυτή τους την ιδιότητα. Η ερωτική πλευρά της μουσικής τους αποκαλύπτεται ιδιαίτερα ανοιχτή και συγκινεί τους ενδιαφερόμενους παντός φύλου και προτιμήσεων και ένα από τα πιο απροκάλυπτα gay pop ντουέτα της μουσικής βιομηχανίας σίγουρα δεν έγραψε μουσική για gay και μόνο. Κι αν για κάποια στιγμή ως πρότυπο τους στάθηκε το κραγμένο καρναβάλι των Village People η προσέγγιση των Pet Shop Boys στα θέματα που άπτονται του θέματος σίγουρα δεν εξαντλείται στο κοστούμι-σύμβολο του αμερικάνου-ναύτη και στη στολή του εργάτη!

Please (1986) / Further listening 1984-1986

01.Two Divided By Zero
02. West End Girls
03. Opportunities (Let's Make Lots Of Money)
04. Love Comes Quickly
05. Suburbia
06. Opportunities (Reprise)
07. Tonight Is Forever
08. Violence
09. I Want A Lover
10. Later Tonight 11. Why Don't We Live Together?

"Have you got the Pet Shop Boys, Please?"... χάρις σε αυτό το λογοπαίγνιο με τον τοπικό σας δισκοπώλη (για ομιλούντες την Αγγλική στις συναλλαγές τους) τιτλοφορήθηκε το πρώτο άλμπουμ των Pet Shop Boys. Πέντε χρόνια πριν ένας φοιτητής αρχιτεκτονικής (Chris Lowe) και ένας δημοσιογράφος του bubble-pop περιοδικού Smash Hits (Neil Tennant) είχαν αρχίσει να γράφουν τραγούδια, ηχογραφώντας το 1984 το πρώτο τους single που γρήγορα έγινε underground disco hit. Το 'West End Girls' παραμένει δεκαέξι χρόνια μετά μια μεγάλη στιγμή της χορευτικής pop μουσικής.
Το 'Please' λειτουργεί σαν ένα ιδιόμορφο concept άλμπουμ: ένα ζευγάρι (εν ευρεία έννοια) που τρέχει μακριά για να ξεφύγει (two divided by zero), φτάνει στο άλλο μέρος της πόλης (West End Girls), θέλει να βγάλει λεφτά (Opportunities), ερωτεύεται στην πορεία (Love Comes Quickly) κ.ο.κ. Τραγούδια που περίμεναν αρκετά χρόνια στο συρτάρι έγκαιρα καθιερώνουν τους Pet Shop Boys ως μαζικούς και ιδιόμορφους παράλληλα, ως ρεαλιστές οπαδούς του φανταστικού, ως εραστές των ευτελέστερων στιγμών της καθημερινότητας (κρατήστε αυτή τη φράση θα μας χρειαστεί πολύ στη συνέχεια).
Στο 'Opportunities' εύστοχα σχολιάζουν την θατσερική Βρετανία των ευκαιριών και της ελεύθερης αγοράς, στα 'Suburbia' και 'West End Girls' τέμνουν την αστική ζωή σε ερωτικές συνισταμένες (που συναντώνται στο τέλος), στην αντίθεση των 'Violence' και 'Love Comes Quickly' αντιμετωπίζουν τα όριά τους και αποθεώνουν την αισθητική τους στην πλαστική αθωότητα του 'Why Don't We Live Together'. Ενδιάμεσα τραγούδια όπως το 'Tonight is forever' χρίζουν τους Pet Shop Boys απαραίτητους συντρόφους σε κάθε προσπάθεια ανεύρεσης μαγείας εκεί που δεν υπάρχει (ζωτική αυταπάτη...).


Ηχητικά το άλμπουμ ακούγεται σαν μια γλυκιά αναπόληση (ή αλλιώς «πλιάτσικο») όλων των σπουδαίων (μέχρι τότε) στιγμών της χορευτικής και pop μουσικής. Δανείζονται μπασογραμμές και ρυθμούς από το 'Popcorn' (πρώιμο ηλεκτρονικό hit των 70ς) μέχρι το 'Into the Groove', ηχογραφούν άπειρες φορές τα τραγούδια τους δοκιμάζοντας samplers και synthesizers, «μελετούν» τον Moroder και τους Kraftwerk, ακούγονται γλυκοί και ευγενείς σαν Ευρωπαίοι και χαρίζουν στον ήχο τους την μοναξιά της Αμερικής. Θέτουν σοβαρή υποψηφιότητα για το θρόνο αυτών που βρίσκονται πιο μακριά από το rock, απ' ότι κάθε άλλος. Ηχητικά ομογενές -λόγω της παραγωγής-, τελικά αυτή η λεπτομέρεια περισσότερο εξυπηρετεί τον ενιαίο χαρακτήρα του, παρά κουράζει.
Το ντεμπούτο LP των Pet Shop Boys που περιέργως παραμένει ως σήμερα ο πιο «επίκαιρος» δίσκος τους και πάνω απ' όλα είναι η αρχή μιας από τις πιο όμορφες ιστορίες στον κόσμο, ηχογραφήθηκε στα 'Advision Studios' στο Λονδίνο με παραγωγό τον Stephen Hague από το Νοέμβριο του 1985 ως τον Ιανουάριο του 1986. Στιγματίζεται όμως (όπως και οι Pet Shop Boys σαν γκρουπ και ιδέα) από την προσωπικότητα του Bobby O(rlando) -ένα είδος manager, guru και παραγωγού-, που ξεπηδάει από το λατρεμένα μισητό (μισητά λατρεμένο;) disco house παρανάλωμα των 80ς, με hits όπως το 'She has a way'. Σηματοδοτεί για πάντα το απαραίτητο εναρκτήριο βλέμμα σε κάθε ευαίσθητη δισκοθήκη. (8/10 για το 'Please' LP)

Στο bonus cd καταγράφεται μέρος μόνο της πλούσιας δραστηριότητας τους εκείνη την περίοδο (μην ξεχνάμε και το 'Disco' LP με έξι dance remixes από το Please). Τραγούδια όπως το απολογητικό 'That's my impression' (η απολογία παίζει μέγα ρόλο στην γραφή των Pet Shop Boys' απορεί κανείς γιατί έμειναν εκτός του 'Please'. Επιτέλους έχουμε σε cd το θρυλικό dance mix του 'West End Girls' (μόνο σε ημι-πειρατικές συλλογές το είχα συναντήσει), όλες τις σημαντικές version του 'Opportunities' και ένα dance-remix έκπληξη στο 'Love Comes Quickly', παρ' ότι ο δίσκος ξεκινά με το «αδύναμο» 'A man could get arrested'.
Όλα τα λεφτά βέβαια βρίσκονται στο ιστορικό 'Paninaro', ίσως το σπουδαιότερο gay anthem που γράφτηκε και ηχογραφήθηκε ποτέ. Ένας ύμνος στο πραγματικό νόημα της δεκαετίας του 80 σε συνδυασμό με την συμβολή της gay κοινότητας σε αυτήν. Τα 80ς δεν έμειναν τελικά στη μνήμη μας ως η εποχή του Ρήγκαν και της Θάτσερ, του συντηρητισμού και της «προσοχής». Totally 80s stuff είναι τα Armani, τα εύκολα ταξίδια, το γρήγορο φαγητό, ο «μπερδεμένος» έρωτας, το πάθος και η φτηνή τέχνη. Τα 80ς είναι very paninaro! Και εδώ τα βρίσκουμε στο καθιερωμένο 'Italian remix'. (7/10 για το 'Further listening 1984-1986')

Actually (1987) / Further listening 1987-1988

01. One More Chance
02. What Have I Done To Deserve This?
03. Shopping
04. Rent
05. Hit Music
06. It Couldn't Happen Here
07. It's A Sin
08. I Want To Wake Up
09. Heart
10. King's Cross

Το χαρακτηριστικότερο εξώφυλλο του γκρουπ βρίσκει τον Neil Tennant να χασμουριέται με μεγαλείο δίπλα στον Chris και τον τελευταίο να δείχνει εκνευρισμένος για τον φιόγκο που του φόρεσαν. Σήμερα ισχυρίζονται πως αν το Smash Hits δεν είχε ήδη δημοσιεύσει την φωτογραφία ως το 'εξώφυλλο του επόμενου δίσκου των Pet Shop Boys' θα το αλλάζανε την τελευταία στιγμή. Τελικά το λάθος αποδείχτηκε ιδανικό μιας και πρόκειται για μια από τις καλύτερες φωτογραφίες στην (πολυφωτογραφημένη) καριέρα τους.

Ο δίσκος ξεκινά αρκετά περίεργα μιας και το 'One more chance' (γραμμένο πάνω σε ένα παλιό hit της drag queen Divine) περιλήφθηκε τελικά σε δωδεκάιντσο remix. Ένα πρώιμο house pomp anthem με στίχους πάνω στην... αστική παράνοια ανοίγει λοιπόν «εκτενώς» τον καλύτερο (ίσως;) δίσκο τους. Το όνειρό τους για συνεργασία με την Μεγάλη Dusty πραγματοποιείται στο 'What have I done to deserve this?', που διηγείται την ιστορία... ενός ζευγαριού που ξανασμίγει έπειτα από χωρισμό, με γραφή και διήγηση που δεν θυμίζει τίποτε περισσότερο από σαπουνόπερα.

Πέρα από τα δύο «τεράστια» singles τους (το 'It's a sin' ένα gay gospel χορευτικό, που είχε γραφεί το 1982 και προοριζόταν για τους Stock, Aitken, Waterman... και το 'Heart' που ήθελαν αρχικά να το ονομάσουν 'Heartbeat' και να το δώσουν στη Madonna, αλλά ποτέ δεν τόλμησαν να τις το πουν) περιέχει μερικά ακόμη υπεράνω κριτικής και ευαισθησίας τραγούδια.

Το ακαταμάχητο 'Rent' (με ηχητικές επιρροές από τους Gazebo) είναι σαν μια μπαλάντα του Barry White που «δολοφονείται» από τους Art Of Noise. Πάντως αν έχετε κάποτε δακρύσει με την ειλικρίνεια των στίχων μάθετε πως διηγείται την ιστορία μιας πόρνης και του νταβατζή της! Στα 'Hit music' και 'Shopping' οι Tennant-Lowe επιμένουν ότι δεν κάνουν κοινωνικό σχολιασμό και ειρωνικές αντεπιθέσεις στο περιβάλλον τους, αλλά πολύ απλά καταγράφουν την γοητεία που αυτό τους ασκεί. Το τελευταίο είναι ένας υπέροχος ύμνος στα «ψώνια», ένα ακόμη από τα σήματα κατατεθέντα των 80ς.


Η συμβολή του Bobby Orlando είναι καθοριστική και σε αυτό το δίσκο, το 'It couldn't happen here' το έγραψαν μαζί με τον μαέστρο Morricone για να σχολιάσουν την επίδραση του Aids στην κουλτούρα του clubbing, και δούλεψαν με διάφορους παραγωγούς για το τελικό ενθουσιώδες αποτέλεσμα του δίσκου (Stephen Hague από τα παλιά, Julian Mendelsonh, Shep Pettibone κ.α.). Τη στιγμή που το παρελθόν των 80ς έδειξε σε όλους τα σημάδια της παρακμής του και ο Rick Astley ήταν το hyper-act της pop (παρ)ακμής (διττή η έννοια) της εποχής οι Pet Shop Boys γνώρισαν ένα (όπως αποδείχτηκε ανεπανάληπτο) ζενίθ σε έμπνευση και προσέγγισαν την τέχνη της pop με έναν απαράμιλλα ευγενή και συναρπαστικό τρόπο. Ένας δίσκος για πάντα! (10 για το 'Actually' LP)

Το δεύτερο cd της συσκευασίας ξεκινάει με το υπέροχο minimal "breakdown mix" στο 'I want to wake up', να αφαιρεί τα κρουστά και την χορευτική βάση και να αναδεικνύει τις εσωτερικές του χάρες. Τα διάφορα remix στα 'Heart' και 'It's a sin' δεν προσθέτουν κάτι το ιδιαίτερο στα κομμάτια, ενώ αυτό του παραγωγού Shep Pettibone στο πρώτο καπελώνει το τραγούδι και το μετατρέπει σε τυπικό dance hit της εποχής.

Έχουμε φυσικά και τη διασκευή τους στο 'Always on my mind', του Elvis Presley, που θα συναντήσουμε αμέσως μετά και στο Introspective LP. Το πρώτο demo του τραγουδιού, καθώς και ένα συμπαθητικό dance mix. Το δισκάκι σώζεται χάρη στο 'You Know where you went wrong', μια προσπάθεια αναπροσαρμογής του ύφους και του κλίματος του 'West End Girls' (οι ίδιοι κατηγορούν τον παραγωγό τους για τις ομοιότητες και ειδικά για την επιμονή στο χαρακτηριστικό spoken word). Άλλωστε τραγουδάει και η Helena Springs, όπως και στο «πρωτότυπο» κομμάτι. Τη συναντάμε να συμμετέχει και στο 'New Life', για το οποίο δηλώνουν ότι φαντασιώνονται τον Boy George να το τραγουδάει(6 για το Further Listening 1987-1988).

Συνεχίζεται...