Peter and the Test Tube Babies

Το ημερολόγιο έδειχνε 25 Ιουλίου 1978. Ημερομηνία ορόσημο με απίστευτες κοινωνικές προεκτάσεις, που άλλαξε και εξακολουθεί να αλλάζει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Σ’ ένα νοσοκομείο λίγο έξω από το Μάντσεστερ γεννήθηκε η Λουίζ Μπράουν. Το πρώτο παιδί που γεννήθηκε με τη μέθοδο της εξωσωματικής γονιμοποίησης. Το πρώτο «παιδί του σωλήνα».

Τον ίδιο καιρό και κάποια μίλια νοτιότερα, τρεις παιδικοί φίλοι από το Peacehaven, μια μικρή πόλη λίγο έξω από το Brighton, αποφάσιζαν ν' αλλάξουν άρδην τη μουσική τους ταυτότητα. Από τις απαίσιες μουσικές διασκευές δεινοσαύρων που έπαιζαν ως τότε, θα το γύριζαν στο punk rock, δίδοντας μια γερή κλοτσιά στους Cornflakes το παλιό τους συγκρότημα. Και όντας συνεπαρμένοι από τα χαρμόσυνα γεννητούρια της αγαπητής Λουίζ, και με μια πινελιά χιούμορ (που θα τους συνόδευε από τούδε και στο εξής), θα γίνονταν οι Peter And The Test Tube Babies. Ο Peter Bywaters μάνατζερ (με το νου του) των Cornflakes ανέλαβε τα φωνητικά, ο Derek ‘Del’ Greening την κιθάρα και ο Chris ‘Trapper’ Marchant το μπάσο. Στα ντραμς ύστερα από ένα υποτυπώδες κάστινγκ ο Trevor Rutherford.

Μέσα στη μόλις πρώτη εβδομάδα της ύπαρξής τους το νεότευκτο αυτό γκρουπ κατάφερε να κάνει αυτά που άλλοι συνάδελφοί τους χρειάζονταν χρόνια για να τα πραγματοποιήσουν: 1) Παίζουν την πρώτη τους συναυλία, 2) δέχονται αμέσως πρόταση για να συμμετάσχουν σε μία τοπική συλλογή με punk rock συγκροτήματα, και 3) πριν συμπληρωθεί το εφταήμερο, ηχογραφούν τα πρώτα τους τραγούδια που θα έμπαιναν σε άλμπουμ. Η συλλογή βγήκε από την τοπική εταιρία Attrix Records και ονομάστηκε Vaultage 78 (Two Sides Of Brighton). Περιελάμβανε συγκροτήματα από το Brighton και τα περίχωρά του, τα οποία ειδικεύονταν ως επί τω πλείστον στη νέα μεγάλη τρέλα της εποχής, το new wave. Η παρουσία των Peter And The Test Tube Babies χαλάει κάπως το όλο κλίμα, καθώς τα παιδιά εμφανίζονται με ένα εντελώς προβοκατόρικο κομμάτι ονόματι …Elvis Is Dead. Μέσα στα μόλις δύο λεπτά του κομματιού, το συγκρότημα δίχως ίχνος σεβασμού, ίσως και με μία δόση χαιρεκακίας, με απλές κινήσεις αποδομεί τον μεγαλύτερο rock and roll ήρωα. Με στίχους όπως «Elvis had an heart-attack, 'cos he got too bleedin' fat» δείχνουν το μεσαίο δάχτυλο στο κάθε τι κοινά αποδεχτό, κάθε τι καθώς πρέπει, με μόνη πολιτική επένδυση την απόλυτη έλλειψη πολιτικής, εφαρμόζοντας την ακραία τάση της πλευράς του punk, αυτής που επικρίνει τον συναισθηματισμό και προωθεί τη χαοτική και εκτός ορίων διασκέδαση.

 Όπως είναι φυσικό το τραγούδι ξεσηκώνει θύελλα αντιδράσεων η οποία έφτασε, όπως θέλει να ορίζει ο θρύλος, μέχρι τα όρια ξυλοδαρμού ενός τουλάχιστον μέλους του γκρουπ, αν θέλουμε φυσικά να δώσουμε βάση και στους στίχους που καθομολογούν το γεγονός αυτό στο τραγούδι Intensive Care, το οποίο μαζί με το Rob A Bank (Wanna) ήταν τα δύο επόμενα κομμάτια τους που βρέθηκαν σε μία ακόμη, ακόμη πιο ξακουστή συλλογή που ονομάστηκε Oi The Album. Εδώ οι Test Tube Babies συνευρίσκονται με σχεδόν όλα τα μεγαθήρια του χώρου, με μπάντες όπως οι Cockney Rejects, οι Angelic Upstarts, οι Exploited και άλλοι, και ως άλλοι rookies φαίνεται να τα πηγαίνουν περίφημα με το αυτή την φορά επιθετικό γρήγορο και νευρώδες punk rock τους. Στη συγκεκριμένη συλλογή νέος ντράμερ του γκρουπ ο Nick Loizides, με τον οποίο θα ηχογραφήσουν και το πρώτο τους Peel Session τον Οκτώβριο του 1980. Τα τραγούδια που ακούστηκαν εκεί ήταν τα Moped Lads, Beat Up The Mods, Elvis Is Dead και Maniac. Το τελευταίο, μαζί με το Transvestite θα μπουν στην ακόμη πιο δημοφιλή συλλογή Carry On Oi, στην οποία θα παραταχτούν και πάλι με νέο ντράμερ, τον Mark “Ogs” Hoggins στην πιο κλασική τους τετράδα, αυτή που τους έδωσε την ευρεία αναγνωρισιμότητα και τους μετέτρεψε από μικρά και άβουλα χωριατόπαιδα σε σπουδαίους αστέρες της δεύτερης γενιάς του Αγγλικού punk.

Η αρχή θα γίνει με την κυκλοφορία του πρώτου τους single τον Αύγουστο του 1981 το οποίο κυκλοφόρησε από τη No Future Records, μία εταιρία με ήδη αρκετά καλή φήμη, καθώς είχε στο ενεργητικό της επιτυχημένες κυκλοφορίες από Partisans και Blitz. Το σιγκλάκι περιέχει τα Banned From The Pubs, Moped Lads/ Peacehaven Wild Kids. Δημιουργικό σε έμπνευση, ιδιαίτερα στο Banned From The Pubs, δυναμικό σε εκτέλεση και ήχο (βλέπε Moped Lads) και με άριστο συνδυασμό σκληρού punk με στοιχεία χορωδιακού Oi στο Peacehaven, εκτοξεύεται στο νούμερο δέκα του indie τοπ στο οποίο και παραμένει για ένα τρίμηνο.

Μερικούς μήνες μετά, το καλοκαίρι του 1982, βγαίνει το δεύτερο τους single Run Like Hell/Up Yer Bum και αυτό με αναπτυγμένη την αίσθηση του χιούμορ, το οποίο χωρίς να είναι ανώτερο του προκατόχου του, τα πάει ακόμη καλύτερα εμπορικά, φτάνοντας στο νούμερο δύο του ανεξάρτητου τοπ.

Τα Χριστούγεννα του 1982 οι Peter And The Test Tube Babies κυκλοφορούν το πρώτο τους LP. Ονομάστηκε Pissed And Proud και σε αντίθεση με τα ως είθισται, είναι ένα live άλμπουμ. Ηχογραφήθηκε σε δύο διαφορετικές συναυλίες, μία στο Μπλάκπουλ και μία στο Λονδίνο. Μέσα σε ένα κλίμα γενικού χαβαλέ, με συνεχόμενα πειράγματα και ροή άφθονου ποτού, οι PATTTB εκτελούν στην εντέλεια όλα τα μέχρι στιγμής χιτάκια τους, απογειώνοντας το Maniac όταν έρχεται η σειρά του, ενώ παρουσιάζουν και τρία νέα, τα Smash’n’Grab, Keep Britain Untidy και το καλύτερο όλων Shit Stirrer, ίσως το πιο δομημένο κομμάτι του γκρουπ ως τώρα. Ο δίσκος συμπληρώνεται με μία πραγματικά σπέσιαλ disco-funk παρωδία, το Disco, καθώς και με μία διασκευή στο Leader Of The Gang του Gary Glitter. Οπωσδήποτε το Pissed And Proud δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας, άλλωστε βλέποντας κανείς το εξώφυλλο, ακόμη και τον τίτλο του, και ο πιο αδαής καταλαβαίνει πως δεν ήταν αυτός ο στόχος του γκρουπ. Ήταν όμως ένας δίσκος ο οποίος κυκλοφόρησε αποκλειστικά και μόνο για την προσωπική ευχαρίστηση του γκρουπ και την εξωτερίκευση της νεανικής του τρέλας. Μ’ αυτά και μ’ αυτά κατάφερε και να φτάσει στο νούμερο 2 του indie chart, αποδεικνύοντας πως υπήρχε μια γωνιά στο χώρο του punk και για συγκροτήματα τα οποία πορεύονται αποκλειστικά για τη διασκέδαση τους, αφήνοντας τα πολιτικά μανιφέστα να τα διαχειριστούν οι πιο επαΐοντες.

Μετά το Pissed And Proud, οι Test Tubes αποφασίζουν να σοβαρευτούν (έστω για τα δικά τους δεδομένα). Πρώτο τους μέλημα η απεμπλοκή τους από τη No Future και η δημιουργία της δικής τους Trapper Records. Όταν αυτά πραγματοποιούνται, ζητούν από τον σχετικά διάσημο παραγωγό τους τον Barry Sage, ο οποίος είχε αναμειχθεί παλαιότερα και σε δουλειές μεγάλων ονομάτων όπως των Caravan και των Rolling Stones, να προσθέσει λίγο από την εμπειρία και την οξυδέρκειά του για να συμμαζευτεί κάπως ο ήχος τους. Πρώτη κυκλοφορία με τα νέα δεδομένα ήταν το single Zombie Creeping Flesh/No Invitation, Smash & Grab τον Μάρτιο του 1983. Εδώ το γκρουπ εμφανίζεται πιο σοβαρό και συνειδητοποιημένο, με ήχο μελετημένο και με δομή, φλερτάροντας κάπως με το horror punk, αλλά αφήνοντας να βγει μπροστά και να πρωτοστατήσει το κιθαριστικό ταλέντο του Del. Το σιγκλάκι τα πήγε περίφημα και εμπορικά, μιας που μπήκε στο τοπ 100 του επίσημου βρετανικού τσαρτ, ενώ λίγο καιρό μετά κυκλοφόρησαν το επόμενό τους single The Jinx/Trapper Ain’t Got A Bird, ότι καλύτερο είχαν παρουσιάσει ως τότε, με εξαιρετικά διπλά φωνητικά και με μια διαπεραστική μελωδική κιθάρα. Το σχεδόν ska– οειδές χιουμοριστικό flip side, στη δωδεκάιντση έκδοση του single προσφέρεται και σε μία (ακόμη πιο) dub εκδοχή.

Το καλοκαίρι του 1983 οι Peter And The Test Tube Babies κυκλοφορούν τον δεύτερό (ουσιαστικά πρώτο) τους δίσκο. Ήταν το The Mating Sounds Of South American Frogs. Χωρίς πολλές περιστροφές και βαθυστόχαστες αναλύσεις πρόκειται για έναν από τους καλύτερους δίσκους της δεύτερης γενιάς του αγγλικού punk. Εξαιρουμένης της κατ’ εξακολούθηση στιχουργικής ανωριμότητας, το γκρουπ με αυτό το δίσκο φτάνει στο απόγειο της συνθετικής και εκτελεστικής του ικανότητας. Εκπληκτικά κιθαριστικά περάσματα, στοιχεία από σπινταριστό punk και στιβαρό street punk, μέχρι στο κάτι σαν ψυχεδελικό post punk με απίστευτα μελωδικά πιασάρικα ρεφραίν. Όλα τα τραγούδια είναι συνθέσεις των Peter και Del σε μία άνοδο της συνθετικής απόδοσης, από το χαοτικό punk σε κάτι περιπλοκότερο, χάριν βέβαια και της εμπειρίας του Barry στο κομμάτι της παραγωγής. Οι Test Tube Babies καταφέρνουν με το Mating Sound να συνδυάσουν το δυναμισμό με το χιούμορ, να κάνουν στροφή στη συμπεριφορά τους χωρίς να αποβάλουν τον αυθορμητισμό τους, να διατηρήσουν την παιδικότητά τους μεταβάλλοντας και σοβαρεύοντας τον ήχο τους. Μια τόσο δυνατή κυκλοφορία δεν ήταν δυνατόν να μην αποδώσει καρπούς. Το άλμπουμ πούλησε τόνους, κάτι που το οδήγησε εκτός από την συνολικά διθυραμβική κριτική και στο νούμερο τέσσερα του indie chart της Αγγλίας.

Από το The Mating Sound, το τραγούδι Blow Out Again κυκλοφόρησε σε split δωδεκάιντσο με τίτλο Pressed For Ca$h στις αρχές του 1984, με τους Fits να καταλαμβάνουν τη δεύτερη πλευρά, ενώ την ίδια εποχή ξεκινάει και η πρώτη τους μεγάλη περιοδεία σε Ευρώπη και Αμερική.

Στην επιστροφή κυκλοφορούν το single Wimpeez/Never Made It. Το Wimpeez επρόκειτο να μπει και αυτό στο Mating Sound, την τελευταία όμως στιγμή αποφασίστηκε η απόσυρσή του, καθώς υπήρχαν φόβοι για νομικές αντιδράσεις από την γνωστή αλυσίδα εστιατορίου στην οποία και επιτίθεται με ιδιαίτερο μένος και πραγματικά άσχημες εκφράσεις. Φυσικά, μετά από μία σοβαρή κυκλοφορία, οι Test Tube Babies σειρά είχαν να το ξαναγυρίσουν στην πλάκα. Η νέα τους κυκλοφορία είναι μία κασέτα ονόματι Journey To The Centre Of Johnny Clarkes Head. Μέσα σε αυτή το συγκρότημα βάζει ότι του έλθει στο κεφάλι, από ραδιοφωνικές συνεντεύξεις, διαφημιστικά για παλαιότερες κυκλοφορίες, κάποιες κακόφωνες ζωντανές ηχογραφήσεις, όπως και κάποια παλαιότερα demo. Μία κασέτα η οποία απευθύνεται αποκλειστικά στους πολύ φανατικούς του γκρουπ.

Σχεδόν τα ίδια ισχύουν και για το επόμενό τους LP, το The Loud Blaring Punk Rock που βγήκε το καλοκαίρι του 1985. Εδώ τα μισά τραγούδια αυτού του δίσκου να είναι από το γκρουπ Walnut And The Wankers, ένα πρότζεκτ των Pete και Del με βασικότερο συντελεστή τον αδελφό του τελευταίου, ενώ τα υπόλοιπα να προέρχονταν από κάποια demo των πρώτων ημερών του γκρουπ, πραγματικά άθλια για να κυκλοφορήσουν. Για τις ανάγκες του συγκεκριμένου δίσκου δημιουργήθηκε η δισκογραφική Hairy Pie Records σε ένα δίσκο που και αυτός μπήκε στο τοπ δέκα του indie τοπ.

Το γκρουπ επανέρχεται στην κανονικότητα με το επόμενό τους δωδεκάιντσο Rotting In The Fart Sack που κυκλοφόρησε από τη Jungle Records στα μέσα του 1985. Σε αυτό περιλαμβάνονται πέντε τραγούδια, το ομώνυμο και τα Ten Deadly Sins, Spirit Of Keith Moon, Boozanza και Alcohol, που σηματοδοτούν και την από εδώ και πέρα διαφοροποίηση στον ήχο τους. Περισσότερο κινούνται στους ήχους του country punk με post punk πινελιές που οδηγούνται από τη γεμάτη έμπνευση και ταλέντο κιθάρα του Del. Ο ίδιος στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, θα μοιράζει τις υπηρεσίες του και με τους περισσότερο goth Flesh For Lulu, στους οποίους και θα γίνει μόνιμο μέλος λίγο καιρό μετά. Ένα χρόνο μετά θα βγει και το single Key To The City με τα Spirit Of Keith Moon και Jinx από πίσω, περιλαμβάνοντας στη δωδεκάιντση έκδοση και τα Run like Hell και Vicars Wank Too, με τα τέσσερα τελευταία να προέρχονται από μία συναυλία τους στο Βερολίνο.

Το 1986 θα βγει και το (ας το πούμε) δεύτερο νορμάλ LP των Peter And The Test Tube Babies, το Soberphobia. Εδώ ολοκληρώνεται η μεταστροφή τους από τον punk ορυμαγδό στα πιο εύπεπτα post punk μονοπάτια. Και είναι τόσο μεγάλη αυτή η μεταστροφή που πολλές φορές ηχούν σαν Damned εποχής Anything, φτάνοντας σε ορισμένα σημεία ως την ηλεκτρική μαυρίλα των Play Dead. Κυρίαρχο ρόλο εδώ παίζει η εντυπωσιακά γλυκιά κιθάρα του Del, ενώ τα ηλεκτρονικά πια ντραμς του Ogs κρατούν τον ρυθμό χαμηλά και μετρημένα, προσδίδοντας μία απόλυτα gothic ατμόσφαιρα στον χώρο. Φυσικά δε λείπει το χιούμορ που εκπονείται με την επιτηδευμένα δακρύβρεχτη μπαλάντα All About Love, όπου στα φωνητικά είναι ο Del, αλλά και η σαν μεταγενέστερη έκφανση των Jam με το Every Seconds Counts που κλείνει το δίσκο. Τα πολλά όμως keyboards και τα ατμοσφαιρικά synths αποτρέπουν να γίνει το Soberphobia αποδεκτό από τους παλιούς φίλους του γκρουπ, των οποίων η θέση ποικιλοτροπεί από δυσάρεστη έκπληξη φτάνοντας ως την απογοήτευση. Ο ακροατής όμως που θα ακούσει το άλμπουμ αυτό αποστασιοποιημένα και αντικειμενικά, θα καταλάβει πως έχει να κάνει με ένα LP με απροσδόκητα καλές στιγμές που οδηγούν τελικά σε ένα ενδιαφέρον κόνσεπτ. Φυσικά το Soberphobia εξ’ αιτίας της ιδιαιτερότητάς του απέτυχε στην ολότητά του να δώσει αυτό που ήλπιζε το γκρουπ, μένοντας θαμμένο αδίκως σαν μία αποτυχημένη κυκλοφορία.

Για τα επόμενα τέσσερα περίπου χρόνια οι Test Tube Babies κάνουν ένα δισκογραφικό διάλλειμα, περίοδος κατά την οποία η Link Records κυκλοφόρησε το More Chin Shouting από τη σειρά της Live And Loud, ηχογραφημένο από μία συναυλία στο Μόναχο. Είναι ένα άλμπουμ το οποίο αποδεικνύει περίτρανα τη δυναμική του γκρουπ επάνω στη σκηνή. Με όπλο τους το χιούμορ ζεσταίνουν την ατμόσφαιρα που απογειώνεται ακόμη και στα πιο χαλαρά τραγούδια του Soberhobia, κάνοντάς τα να φαίνονται punk rock δυναμίτες. Φυσικά δε λείπουν και τα μεγάλα τους χιτ του παρελθόντος (Banned From The Pubs, Maniac, Elvis Is Dead κλπ) που ολοκληρώνουν αυτή τη μοναδική κυκλοφορία.  

Θα πρέπει να φτάσουμε στο 1990 για να δούμε και πάλι μία νέα κυκλοφορία από τους Test Tubes. Θα είναι το LP The $hit Factory στο οποίο και πάλι πρωτοτυπούν καθώς πρόκειται για δίσκο καθ’ ολοκλήρου με διασκευές ποπ τραγουδιών. Ο τίτλος είναι μία χιουμοριστική παράφραση της γνωστής σειράς συλλογών με την ονομασία The Hit Factory, οι οποίες περιλαμβάνουν μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των Stock, Aitken & Waterman. Και τα παλικάρια τι έκαναν; Έπαιξαν αυτά τα ποπ εύπεπτα κομμάτια σε αλλοπρόσαλλους punk ρυθμούς, πολλές φορές κοροϊδευτικά, αποδομώντας τα και πάλι όπως τότε με τον βασιλιά Elvis. Μέχρι και σιγκλάκι βγήκε από το LP αυτό, το When I Fall In Love/Toy Boy για να ολοκληρώσει τη φάρσα. Μία φάρσα η οποία όμως δεν είχε την ανάλογη αποδοχή καθώς ο κόσμος για μία ακόμη φορά τους γύρισε την πλάτη, κάτι που επαναλήφθηκε και στο επόμενό τους LP το Cringe που κυκλοφόρησε το 1991 στη Γερμανική Rebel Records. Είναι ένα άλμπουμ εξ’ ολοκλήρου σχεδιασμένο συνθετικά και εκτελεστικά από τον Del, με τους υπόλοιπους να ακολουθούν από μακριά. Μέτριο το Cringe στην ολότητά του, αδιάφορο ως βαρετό ώρες-ώρες σε μία μίξη hair metal και κακόγουστου punk. Διασώζονται τα Launch ‘Em Now, Bare Necessities και Weekend Warrior, ενώ μάθημα για νέους οι στίχοι στο Shit British Tour.

Μετά την κυκλοφορία του Cringe, αποχωρεί ο Ogs από το γκρουπ και γενικά από τη μουσική βιομηχανία και ασχολείται στις μέρες μας επαγγελματικά με την ανακύκλωση ξύλου. Αντικαταστάθηκε για λίγο καιρό από τους Steve Wren και Gary Bacon, ενώ σαν πιο μόνιμο μέλος ήλθε στο γκρουπ ο Hans Persson των Flesh For Lulu. Με τον τελευταίο στη σύνθεσή τους οι Test Tubes κυκλοφορούν το Supermodels το 1995 στην και πάλι γερμανική εταιρία We Bite Records. Εμφανώς καλύτερο του προκατόχου του, το Supermodels επαναφέρει το συγκρότημα στις παλιές καλές ημέρες του Oi με τις αλά Cock Sparrer καταβολές και του ιδιόμορφου street punk που είχαν δανειστεί από τους Blitz. Τα τραγούδια σφύζουν από ενέργεια, ροκάρουν αδιαλείπτως και γενικώς σηματοδοτούν την αναγέννηση του γκρουπ από τον λήθαργο των προηγούμενων ετών. Στα συν του και η υπέροχη punk αδρεναλίστικη διασκευή του Busy Doing Nothing, το οποίο είχε τραγουδήσει τη δεκαετία του σαράντα ο Bing Crosby, ενώ το σιγκλάκι με το τραγούδι Supermodels και τα U-Bore-Me και Shake My World στο flip side βγήκε από ίδιο δίσκο.

Τα πράγματα όμως δεν ήλθαν όπως είχαν προγραμματιστεί, καθώς ο Persson δεν μπορούσε ν’ ακολουθήσει στην ευρωπαϊκή περιοδεία για την προώθηση του άλμπουμ έχοντας ανειλημμένες υποχρεώσεις με τους Flesh For Lulu. Τον ίδιο καιρό και ο Trapper αποχωρεί έχοντας περισσότερο προσωπικές παρά μουσικές διαφορές με τα υπόλοιπα μέλη. Έτσι οι Del και Bywaters προσλαμβάνουν στη θέση τους τον συγχωριανό τους Rum και τον A.D. που γνώριζαν από την αρχή της ύπαρξής τους και με αυτούς πραγματοποίησαν την προαναφερθείσα περιοδεία.

Το live LP από την περιοδεία αυτή ονομάστηκε Scwein Lake Live και προέρχεται από μία τους συναυλία στο Μόναχο το Δεκέμβριο του 1995. Εδώ ακούγονται με περισσότερη φρεσκάδα, με τα νέα του μέλη να αφομοιώνονται αρκετά γρήγορα και μάλιστα να βρίσκονται σε φουλ φόρμα δίδοντας τα ρέστα τους σε ένα ζωντανό Greatest Hits που τσακίζει κόκαλα.  

Την ίδια χρονιά μία αλλιώτικη αναδρομή, αυτή τη φορά στην σαράντα πέντε στροφών καριέρα τους κάνει το The Punk Singles Collection της Anagram. Εδώ υπάρχουν όλες οι μεγάλες «μικρές» στιγμές τους, από το Banned From The Pubs μέχρι και το Key To The City, σε μία όπως και να το δει κανείς απολαυστική κυκλοφορία.

Έπρεπε να περάσουν ακόμη τρία χρόνια για να βγει ένα νέο LP με την καινούργια σύνθεση. Θα είναι το άλμπουμ Alien Pubduction του 1998, ένα σε γενικές γραμμές ικανοποιητικό άλμπουμ με τα τετριμμένα του σημεία αλλά με το πρόσημό του στο τέλος να βγαίνει θετικό. 

Το 2000 κυκλοφόρησε το single Fuck The Millennium/Still Love The Pub, I’m Getting Pissed For Christmas, το τελευταίο με τη συμμετοχή των GBH, ενώ πέντε χρόνια μετά βγήκε και το LP A Foot Full Of Bullets στην Ισπανική Locomotive Music. Σε δύο από τα τραγούδια του δίσκου υπάρχει η συμμετοχή του Campino των Toten Hosen και του Olga των Toy Dolls. Το ένα είναι το ομώνυμο, ενώ το άλλο είναι το Smiling Through The Tears, που με το νου τους το έκαναν το επίσημο τραγούδι της εθνικής Αγγλίας στο μουντιάλ του 2006. Αυτό το τελικά μέτριο άλμπουμ μετονομάζεται και For A Few Bullets More στην έκδοση που κλείνει με δύο διασκευές στα Folsom Prison Blues και Ring Of Fire, καθώς και με το Smiling Through The Tears παιγμένα και τα τρία live.

Τον τελευταίο καιρό οι Test Tubes συνεχίζουν να εξαργυρώνουν την φήμη τους ή και να τη θρυμματίζουν παίζοντας σε διάφορα φεστιβάλ μικρά και μεγάλα, και κυκλοφορώντας σποραδικά κάποια άλμπουμ όπως το split Very Disaster με τους Ιταλούς Reazione το 2011, το Piss Ups της επόμενης χρονιάς εξ’ ολοκλήρου με διασκευές, ενώ πιο πρόσφατα υπάρχει το That Shallot του 2017 που έβγαλε το CD Single Crap Californian Punk Band/The Jinx με τη συμμετοχή του Lars Frederiksen των Rancid.