Adieu, my friend Nikki Sudden

O Nikki Sudden, ιδρυτικό μέλος της θρυλικής μπάντας του Βρετανικού punk Swell Maps, και μετέπειτα των Jacobites, πέθανε στη Νέα Υόρκη την Κυριακή 26 Μαρτίου. Ήταν 49 ετών. Ο Nikki σχημάτισε τους Swell Maps μαζί με τον αδερφό του Epic Soundtracks στα μέσα της δεκαετίας του '70 και η μπάντα έγινε διάσημη για την ανάλαφρη avant-garde προσέγγιση της στην punk αισθητική. Το πρώτο τους επτάιντσο single, "Read about Seymour" κυκλοφόρησε το 1978 και έφτασε στην κορυφή του ανεξάρτητου chart, επιτυγχάνοντας πωλήσεις σχεδόν 25000 αντιτύπων. Η μπάντα ήταν μια από τις αγαπημένες του John Peel, ο οποίος συχνά έπαιζε τη μουσική τους στις εκπομπές του. Μερικά ακόμη Νο.1 singles κυκλοφόρησαν πριν η μπάντα διαλυθεί το 1980.

Ο Nikki στη συνέχεια συνεργάστηκε με τον Dave Kusworth και σχημάτισε τους Jacobites, επανα-εφευρίσκοντας τον εαυτό του στην πορεία ως Rock & Roll bandit (Σ.Αρχ.: παραπέμπει στο τραγούδι "The last bandit" από τον δίσκο "Texas" με τους Jacobites). Εμπνευσμένος, ίσως και σε υπερβολικό βαθμό, από την "Live Fast, Die Young" στάση ζωή, ο Nikki πήρε τα πρώτα του μουσικά "μαθήματα" από τους ήρωες του, τους New York Dolls, και ιδιαίτερα από τον κιθαρίστα τους, τον Johnny Thunders. Τα επόμενα χρόνια τον βρήκαν να διασχίζει τον κόσμο, παίζοντας τη μία εβδομάδα στο Los Angeles, την επόμενη στο Τόκυο, σε ένα μουσικό ταξίδι το οποίο έμοιαζε ατελείωτο. Ήταν απίστευτα ενεργητικός και θετικός και ο όλος του ενθουσιασμός για τη μουσική που αγαπούσε δεν έπαψε ούτε στιγμή. Και αυτές δεν υπήρξαν περιοδείες οργανωμένες από μεγάλες δισκογραφικές, μάνατζερ και πρακτορεία. Ο Nikki είχε πάρει όλο το έργο στις πλάτες του, και μέσω του εκτεταμένου δικτύου προσωπικών επαφών που είχε χτίσει όλα αυτά τα χρόνια, έκλεινε για τον εαυτό του περιοδείες οι οποίες θα είχαν εξαντλήσει οποιοδήποτε άλλο φυσιολογικό άτομο. Αν ένας φίλος έκλεινε για αυτόν μια συναυλία σε κάποια μικρό "βλαχοχώρι" των μεσοδυτικών Πολιτειών ο Nikki θα εμφανιζόταν εκεί με την κιθάρα ανά χείρας, και θα έπαιζε με οποιαδήποτε συνοδευτική μπάντα είχε μάθει κουτσά-στραβά τα τραγούδια του ώστε να μπορεί να παίξει το σετ. Μετά συνέχιζε ακάθεκτος στο επόμενο μέρος, είτε ήταν το απομακρυσμένο Idaho, είτε η Πράγα, το Βερολίνο, η Μόσχα ή η Νέα Υόρκη. Μερικές φορές 10 άνθρωποι εμφανίζονταν, μερικές φορές 500, αλλά o Nikki δεν έδινε δεκάρα. Από τη στιγμή που βρισκόταν μπροστά από ένα ενθουσιώδες κοινό που ήξερε τα τραγούδια του, θα το διασκέδαζε έτσι κι αλλιώς.

Το ίδιο συνέβαινε και με τις ηχογραφημένες του δουλειές. Όταν οι δισκογραφικές του γύριζαν την πλάτη, αυτός κυκλοφορούσε το CD στο δικό του label, έστηνε μια παγκόσμια διανομή, και επέβλεπε επίσης όλη την εμπορική πλευρά των πραγμάτων. Σε αυτό ήταν μοναδικός -ένας απίστευτα δαιμόνιος καλλιτέχνης του οποίου το μυαλό φαινόταν ικανό να αγκαλιάσει όλες τις πλευρές του τι χρειαζόταν να γίνει ώστε η μουσική του να φτάσει σε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο. Ένας πραγματικά underground καλλιτέχνης σε μια εποχή απρόσωπων εταιρειών οι οποίες προσπαθούν να δώσουν στους βαρετούς, αποστειρωμένους τους καλλιτέχνες "street credibility" με οποιοδήποτε διαφημιστικό κόλπο μπορούν να εμπνευστούν. Ο Nikki ήταν αληθινός, ένας μοναδικός ερμηνευτής με την ικανότητα να αγγίζει τις καρδιές, και γι' αυτό τόσοι πολλοί οπαδοί ανά τον κόσμο τον θρηνούν αυτή τη στιγμή.

Ο Nikki βρισκόταν σε περιοδεία στις ΗΠΑ από τις 28 Φεβρουαρίου. Ξεκινώντας από τη Νέα Υόρκη, διέσχισε τις μεσοδυτικές Πολιτείες, έφτασε στη Nebraska, την Iowa και το Missouri, επέστρεψε στη Νέα Υόρκη στις 11 Μαρτίου, στη συνέχεια πήγε στο Σικάγο και το Wisconsin, ξανά πίσω στο Missouri, πριν επιστρέψει στη Νέα Υόρκη για τρίτη φορά για ένα gig στο Fat Baby μαζί με την τοπική μπάντα, τους Bruised Poets. Αν αυτό το έξαλλο χρονοδιάγραμμα των περιοδειών ακούγεται σαν ένα τραγούδι του Chuck Berry, αυτό ήταν εντελώς φυσιολογικό για τον Nikki. Είχε ξεκινήσει τη χρονιά με solo συναυλίες στη Βρετανία, τη Γερμανία και την Ιρλανδία, και μετά συνεργάστηκε με την τακτική του μπάντα, τους Last Bandits για μερικά κοντσέρτα στη Γερμανία. Και όλο αυτό είχε οργανωθεί από τον ίδιο με τη βοήθεα φίλων και των τοπικών οπαδών, εντελώς έξω από τα συνηθισμένα κανάλια της μουσικής βιoμηχανίας.

Την τελευταία εβδομάδα ο Nikki έπαιξε τρία gigs στη Νέα Υόρκη?στο Fat Baby στις 23/3, στο Cake Shop στις 24/3 και αυτό που έμελλε να είναι το τελευταίο για πάντα gig στο Knitting Factory το Σάββατο 25 Μαρτίου. Στις 23/3 ήταν τα γενέθλια του αδερφού του, Epic Soundtracks, ο οποίος είχε πεθάνει κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες στις 11/6/1997. Μετά το gig ο Nikki βγήκε για να παρακολουθήσει τους επανασχηματισμένους New York Dolls να παίζουν, οδηγούμενοι από τα μόνα μέλη από την αρχική σύνθεση που έχουν επιβιώσει, τους David Johanson και Syl Sylvain. Διάφοροι μάρτυρες ανέφεραν ότι ο Nikki φαινόταν πολύ κουρασμένος και αναστατωμένος, "κουτούλαγε" στο μόνιτορ του Johanson και χρειαζόταν συνέχεια να τον ξυπνάνε. Αυτή ήταν η μπάντα την οποία ο Nikki λάτρευε από την εποχή της αυθεντικής της σύνθεσης, και η οποία, έχει μέχρι τώρα, χάσει τέσσερα από τα μέλη της στο βωμό του "Rock & Roll lifestyle". Μπορώ μόνο να φανταστώ τι πέρναγε από το νου του όσο στεκόταν μπροστά στο μόνιτορ παρακολουθώντας τη μπάντα να παίζει.

Προφανώς, το gig στο Knitting Factory το Σάββατο ήταν καταπληκτικό, και o Nikki και οι Bruised Poets συνέχισαν να διασκεδάζουν μέχρι τις μικρές ώρες. Γύρω στις 4:30 π.μ., τα παιδιά δεν άντεξαν άλλο, αλλά, πιστός στις συνήθειες του, o Nikki συνέχισε το ξενύχτι μαζεύοντας όσο πιο πολύ Rock & Roll ενέργεια από το βράδυ όσο ήταν ανθρωπίνως δυνατό. Όλη την προηγούμενη εβδομάδα ήταν κάπως έτσι - πολύ ποτό, πολύ κάπνισμα, καθόλου ύπνος, υπερβολική διέγερση. Αυτή ήταν η ζωή την οποία ζούσε ο Nikki για χρόνια, και πίστευα ότι ήταν ακετά δυνατός και αρκετά έξυπνος ώστε να επιβιώνει επ' άπειρον. Ο τύπος ήταν ένας survivor, και αν πάντα ισορροπούσε στην άκρη του γκρεμού είχε ένα ταλέντο να τραβιέται πίσω την τελευταία στιγμή. Δυστυχώς, όχι και αυτή τη φορά.

Επέστρεψε στο διαμέρισμα του όπου έμενε γύρω στις 8:30 π.μ. οδηγούμενος από τη φίλη του Claudine. Η Claudine είπε ότι φαινόταν εντελώς κομμάτια, αλλά πάλι αυτό δεν ήταν διόλου ασυνήθιστο για τον Nikki ο οποίος, όπως και το άλλο μεγάλο είδωλο του, ο Keith Richards, ήταν η επιτομή της έκφρασης "κομψά παρακμιακός". Ο Nikki πήγε στην κουζίνα για να φτιάξει πρωινό (γνωρίζοντας τον, πιθανώς τοστ με φασόλια!) και η Claudine επέστρεψε στο κρεβάτι. Όταν ξύπνησε μερικές ώρες αργότερα και πήγε στην κουζίνα, βρήκε ένα ανοιχτό βιβλίο πάνω στο τραπέζι, ένα μισοτελειωμένο πρωινό, και τον Nikki πεσμένο νεκρό στο πάτωμα με αίμα να τρέχει από τη μύτη του. Μέχρι να πραγματοποιηθεί η νεκροψία, ή αιτία θανάτου θα είναι άγνωστη.

Θα μπορούσε να είναι ναρκωτικά, ή θα μπορούσε να είναι φυσικά αίτια, ένα αποτέλεσμα του μανιακού πυρετώδους τρόπου ζωής που ακολουθούσε για χρόνια ο Nikki. Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι αφήνει πίσω του έναν μεγάλο όγκο δουλειάς η οποία είναι αληθινά μαγική σε περιεχόμενο και αίσθημα, και επιπλέον μια θρυλική φήμη η οποία σίγουρα θα συνεχίσει να μεγαλώνει με την πάροδο του χρόνου. Επίσης αφήνει πίσω λεγεώνες οπαδών και φίλων σε ολόκληρο τον κόσμο, και ασφαλώς δύο καταρρακωμένους γονείς οι οποίοι είδαν τα δυο τους παιδιά να χάνονται πριν της ώρας τους. Nikki Sudden, φίλε, ιδιοφυία, δάσκαλε, σαμάνε, αυθεντικέ Rock & Roll θρύλε- είθε να ζεις πια μεταξύ των αγγέλων, και είθε η μουσική σου να εμπνέει και να κινητοποιεί όλους μας. Adieu, my friend...

Phil Shoenfelt, Πράγα, 28/3/2006

Μετάφραση - Αντώνης Ξαγάς