Πιο κάτω στο Ελληνικό Underground...

(11 σπουδαίοι δίσκοι από στόμα σε στόμα κι από χέρι σε χέρι)

Το άρθρο αυτό είναι αφιερωματικό, ανασκοπικό, κι υπό συνθήκες επικίνδυνο, αφού εν μέρει διαπραγματεύεται την πιο αυτοδιαχειριζόμενη μορφή της μουσικής. Το πυροδότησε το αφόρητο κοκτέιλ δέους κι αμηχανίας μπρος στο επερχόμενο τέλος της δεκαετίας, ένας κόμπος στο λαιμό μας... Τροφοδοτήθηκε όμως από συμβάντα. Από δίσκους-αφορμές που πρωτίστως υπήρξαν ως ιδέες, κι από κει απέκτησαν την υπόστασή τους ως τέτοιοι. Οι αναλογισμοί βγάζουν πως στους πρόσφατους χρόνους έγιναν τόσα μίλια στην ελληνική πραγματικότητα που δεν είχαν γίνει όλους, μα όλους όμως, τους προηγούμενους, από τότε που κατεγράφη η πρώτη ιστορική, μουσική φράση που εμπίπτει σε ό,τι μας αφορά, η οποία λογικά, κι όπως αναμενόταν άλλωστε, με ξεπερνάει και την αγνοώ. Χρειάστηκαν 10 πατημένα έτη γι' αυτό: Απ' τους Raining Pleasure στο "Fame Story", στη γενιά που γέμισε τις σελίδες του MySpace κι από κει πιο πέρα, σε downloaded only άλμπουμ που αναθεωρούν πλήρως κάθε παλιά σχέση με το τραγούδι κι ιδίως αυτήν του χειροπιαστού δίσκου στις θέσεις που μάθαμε απ' το δημοτικό ως τις αρμόζουσές του, προθήκες και ράφια δισκοπωλείων. Ξεχάστε την, η παρελθούσα γνώση τρικλίζει, όλα έχουν πάρει άλλους δρόμους πλέον.

Όπως έκανε η διεύρυνση των μέσων εύκολη την επικοινωνία, ώστε οι αποστάσεις να μετρούνται σε δευτερόλεπτα όσο μεγάλες κι αν είναι, έκανε και την παραγωγή και διακίνηση μουσικής. Αν εξαιρέσεις ένα τεράστιο θέμα που αφορά στα πνευματικά δικαιώματα και στις απολαβές, μία κυκλοφορία μικρού label ή του ίδιου του γκρουπ (κανονική κι επίσημη), από μόνη της ίσως και να μην είναι ανταγωνιστική σε πραγματικό πλήθος "πωλήσεων" σε σχέση μ' ένα γραμμένο cd-r που δίνεται στα λάιβ, σε χώρους-στέκια που στήνουν δίκτυο ή όπως αλλιώς, και που το ακολουθούν ελεύθερο downloading κι έξυπνο μάρκετινγκ. Η ιδανική σχέση, τού να υπάρχει ελεύθερη πρόσβαση χωρίς μεγάλο κόπο σε οτιδήποτε, οποτεδήποτε, ήταν έτσι κι αλλιώς όνειρο σε όσες εποχές θυμάμαι και πολλές φορές οι διανομείς ήταν ο κρίσιμος παράγων επιτυχίας ή καταστροφής, με το όριο να παίζει, και να παίζει πολύ.

Αποκλειστικά απ' την περίοδο 2000-2009 διάλεξα έντεκα "κυκλοφορίες" που στις σφραγίδες και βούλες έχουν κενά. Αλλά είναι καλύτερες από αμέτρητες άλλες που πήραν κωδικό έκδοσης και δελτίο εξαγωγής από κοπτήρια. Σπουδαία άλμπουμ της εγχώριας "πειρατικής" κασέλας των zeros, αλλιώς, εκτός βιτρίνας. Πρόκειται για κόπιες που 'χουν σπαρθεί hand to hand, mouth to mouth, δωρεάν ή με συμβολική τιμή, και κατά βάσει με ευθύνη των δημιουργών... Πρόσκαιρα, αποκτούν βάρος τα μικρά δωμάτια, το φως της οθόνης του κομπιούτερ, οι μοναχικές στιγμές, οι δέκτες, η επιμονή στην έκφραση ιδεών κι απόψεων, η ιδιαιτερότητα, η διάθεση. Εξάλλου, και το κείμενο καθαυτό υπό το πνεύμα του τώρα γράφτηκε. Περισσότερο ως προσπάθεια να γίνει μια ανάγνωσή του, παρά για οτιδήποτε άλλο. Επί του παρόντος τουλάχιστον. Ευθυγραμμίζουμε τη ζυγαριά επομένως κι ονοματίζουμε κάποιους που δίχως να το γνωρίζουν άλλαξαν την πεπατημένη, ο καθένας με τον τρόπο του.

1. FRUTO 5 - "Five Years Playing The Cubes" (cd-r/ downloaded)
Εξαιρετική και μοναδική περίπτωση ηλεκτρονικάριου. Σε μία δεκαετία όπου η εγχώρια electronica υπερέβη κατά πολύ τον πρότερο, μέτριο, εαυτό της, ο μόλις 29χρονος σήμερα πρώτος καλεσμένος, Αθηναίος και φανατικός της ανωνυμίας, θα μπορούσε να 'χε τα άλμπουμ του σε κατάλογο και ρόστερ όποιας εταιρείας θέλετε, εντός εκτός του χώρου. Αντ' αυτού, τα έχει βγάλει μόνος του, χωρίς, ωστόσο, η κλασικότητά τους να κλονίζεται χιλιοστό απ' αυτό. Πώς μπορείς να εκμαιεύσεις απ' το hardware του pc σου dancehall ευφορίες, αστείρευτο χιούμορ και τόσα άλλα που αισθάνεσαι μέσα σου; Αναπαράγοντας τον εαυτό σου, βέβαια.
Το "Five Years Playing The Cubes" εκδόθηκε σε 500 κόπιες το '03 και διαρκεί μία ώρα γεμάτη. Τι λέει ο ίδιος σε κάποιον που πιθανόν δεν το ξέρει και το μαθαίνει τώρα; Αυτό το σοφό: "δεν έχει κάποιο κόνσεπτ, είναι απλά μια συλλογή με κομμάτια που είχα γράψει μέχρι εκείνη την περίοδο και τα έβαλα όλα μαζί. Είναι κομμάτια γραμμένα με μια τεχνική παρόμοια με εκείνη της παιδικής μας ηλικίας όπου το παιχνίδι με τα playmobil δεν ήξερες πού θα σε βγάλει." Κι όπως συμβαίνει και με τα άλλα δύο κατοπινά του άλμπουμ (αλλά και με το τέταρτο, που βρίσκεται στην τελική στροφή κι όπου να 'ναι καταφθάνει), υπάρχει λίνκ απ' το μπλογκ του προς το Rapidshare για κατέβασμα.
Ο Τάσος Πατώκος είχε γράψει για το "Absent Minded", που ο Fruto 5 εξέδωσε με πανομοιότυπο τρόπο τον αμέσως επόμενο χρόνο, κρατήστε αυτούσιο ό,τι διαβάσετε εδώ, βγάλτε όμως τον πληθυντικό στο όνομα του πρότζεκτ και την αναφορά σε γκρουπ, τα κάνει κάτι τέτοια ο Πατώκος.

2. BACKGROUND PROJECTION - "Gloomy Songs For Lucid Minds" (cd-r/ downloaded)
Ο Πέτρος Μ. είναι γεννημένος το '82. Το Background Projection είναι το όνομα που υιοθέτησε στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας ως συνέχεια του La Mort που προϋπήρχε απ' το '96. Ένα one man πρότζεκτ, λοιπόν, αλλά όπως διαπιστώνεις ο ιθύνων μόνον εφησυχασμό δεν έχει και τις συμμετοχές και δραστηριότητές του σ' άλλα σχήματα κι ομάδες ποτέ δεν τις θυμάσαι πόσες είναι. Αν το μάτι σας πιάσει κάπου αναφορές σε Wave.Tank, Galaxia Obscura, Abra Macabra, Mani Deum, ΤouT TumulT, Arty Martyrs, ψάξτε τον, είναι σ' όλες μέσα.
Μαζί του τα 'χαμε πει και πριν 2 χρόνια στο mic blog, ανάμεσα σε υπο-life style επικαιρότητες τότε. Δέστε εδώ, αναφέρονται και λεπτομέρειες της κυκλοφορίας και προσωπικές σκέψεις κι εκτιμήσεις για τον κόσμο που αυτή περιέχει. Έκτοτε, το "Gloomy Songs For Lucid Minds" βρέθηκε στο τοπ-5 ελληνικών κυκλοφοριών στους απολογισμούς μου για το '07. Εκείνη τη χρονιά δε, ο BP συμμετείχε και στη μουσική της 7λεπτης ταινίας μικρού μήκους του Νίκου Κορούκλη "Η Κούκλα Μου", και τώρα κάνει το ίδιο για την επόμενη συνεργασία τους, ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο "Κατασκευάζοντας Την Τρέλα".
Το παρόν άλμπουμ κυκλοφόρησε σε περιορισμένες cd-r κόπιες από την Feuer, ένα ιταλικό label. Ο συνθέτης του το υπογράφει με το μόνικερ που συνηθίζει να εμφανίζεται, ως Mr. XIII δηλαδή. Ρωτώντας τον για το τι περιγράφει σ' αυτό, απαντά: "...αποτελεί μια ηχητική νουβέλα που προσπαθεί να πλάσει μια μορφή ρετρό ρομαντικού, τυφλού κινηματογράφου που βιώνεται διαισθητικά. Ο "αφανής ήρωας", με τον οποίον ο ακροατής ταυτίζεται συναισθηματικά, ξαναμυείται σε έντονα συγκινησιακές εικόνες της ζωής του, κάνοντας με αυτόν τον τρόπο ένα εσωτερικού χαρακτήρα ταξίδι προς τη συνειδητοποίηση της αντίθεσης μεταξύ του μεγαλειώδους συμπαντικού τοπίου και της ασημαντότητας του ανθρώπινου στοιχείου...". Ερμηνεία που μόνον ακούγοντάς το ολόκληρο, τρακ προς τρακ, την αντιλαμβάνεσαι στο όλο της. Η σελίδα του στο MySpace έχει ό,τι οδηγίες χρειάζονται για το κατέβασμά του, βρίσκεστε στη σωστή τοποθεσία με ένα απλό πάτημα εδώ ή εναλλακτικά σε άλλες 2, εδώ κι εδώ.

3. YEGOR CERGEI - "Mama" (cd-r)
Ρωσοκύπριος μετανάστης. Πολύ πρόσφατα ανακάλυψα πως έχει κάνει δουλειά ("Ήχος Βίωμα") από κοινού με τον MC Yinka ή Μυστήριο - το προσωνύμιο του ελληνονιγηριανού Μανώλη Αφολάνιο, ο οποίος πολύ πριν τον Φίλιππο Πλιάτσικα είχε συνεργαστεί με Palyrria, Dr. Vodkatini και Blend. Συγκράτησα την πληροφορία από συνέντευξη του MC Yinka που αρχικά είδα στο μπλογκ του GiaNt, αλλά βασικά είχε γίνει για το FourElements πριν κάνα χρόνο. Τώρα, καθότι εξοικειωμένος με τα κατατόπια, για να την ξαναβρώ θα πάταγα κατευθείαν και χωρίς χρονοτριβές εδώ. Με τους Palyrria έχει δουλέψει κι ο Yegor Cergei το '04 αλλά από την προνομιούχο θέση του remixer.
Πώς ανατρέπει κανείς τα πράγματα όταν είναι δύσκολα και κινούνται χαμηλά; Με δράση πάνω στη δράση. Ο Yegor Cergei, ας πούμε, παίζει για χρόνια με επίσης μετανάστες MCs, από το "Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ" μέχρι το "Bios" με τον D.D.F.M. το Φλεβάρη του '05, σ' ένα λάιβ που ηχογραφήθηκε κι άλλαξε κι εκείνο χέρια συνωμοτικά.
Το "Mama" έχει 7 άτιτλα τρακ, ρέει αβίαστα, βγάζει μία ασυναγώνιστη σινεματική ομορφιά ενίοτε, σε εντυπωσιάζει κατευθείαν με την έναρξή του με samples από δημοτικά, και το τι μπορεί να κάνει κάποιος μ' αυτά άμα έχει φαντασία (σαν του Dj Anarxx δίχως τα μπίτια). Ο "δίσκος" διαρκεί λίγο, μόλις 22', τόσο άνετα κι όμορφα όμως με 22' δεν είναι και συχνό να νιώσεις, κι αν τραβήξεις πηλίκο δεν τον λες καν ολοκληρωμένο, γιατί επ' ουδενί δεν είναι. Στο νετ, ειλικρινά, δεν μπόρεσα να βρω ούτε ένα σύνδεσμο. Κι αφού εν τέλει πρόκειται περί μιας ακόμα underground υποψίας, και μάλλον έτσι θα συνεχίσει, μανουβράρω, δίνοντας παρεμπιπτόντως ένα λινκ για το πρότζεκτ με το Μυστήριο εδώ. Ντεμί αποτελεσματικότητα.

4. NANOGOD - "2006EP" (cd-r/ downloaded)
Ο Παναγιώτης Χατζηστεφάνου θα μείνει για πάντα στις μνήμες των zeros τιβιόπληκτων για τις τέσσερις όλες κι όλες, επεισοδιακές του εμφανίσεις στο "Fame Story". Της τρελής! Κι επειδή η δημοσιότητα είναι ως άνοιγμα τερατώδες, αλλά έχει καλή αδράνεια, την εκμεταλλεύτηκε όπως της άξιζε, μπαίνοντας ο ίδιος σ' ένα πολυπραγματικό εύρος δραστηριοτήτων. Εξέδωσε το βιβλίο η "Επώνυμη", σε δική του τυπωμένη ανεξάρτητη έκδοση, αλλά το βρίσκετε κι εδώ, έκανε το 70λεπτο φιλμ "Ένα Στοιχειωμένο Απόγευμα με την Άντζελα", με την Άντζελα Μπρούσκου, που συνόδευε ως bonus dvd τη συλλογή "Sounds Of Instruments 02" του Navid Tahernia για την Klik, που βγήκε το καλοκαίρι του '06, την ίδια περίπου εποχή που άρχισε να κυκλοφορεί και το περιοδικό "Nanogod". Ωστόσο, εμείς σήμερα έχουμε μία σπουδαία αφορμή για το ομώνυμο μουσικό του πρότζεκτ, εν προκειμένω τη δεύτερη απ' τις τρεις συνολικά κυκλοφορίες του.
Το "2006EP" περιέχει ένα τρακ των 31' σε αρχεία .mp3 & .wav, και πέρασε κυριολεκτικά hand to hand. Τι ακριβώς είναι; Ο Nanogod το λέει δεικτικότατα: "αποτελεί ένα συνονθύλευμα από διαφορετικά ακούσματα, άλλα κατασκευασμένα εκ του μηδενός, όπως τα κρουστά που διέπουν σχεδόν ολόκληρο το mix, κι άλλα εντελώς δανεικά από δίσκους που κυμαίνονται από mid-90s συλλογές της F Communications μέχρι soundtrack για θεατρικές παραστάσεις και διαλόγους δανεισμένους από τηλεοπτικά σίριαλ. Εντελώς πρόχειρα αναφέρω τους Nova Nova, μια Ισλανδή vocalist και άλλα". Ανάλυση η οποία είναι κατ' ουσία ακριβής κι αποστομωτική, αφού κάποια άλλη για να θέσει έτσι την ατμόσφαιρα αυτού του post-soundtrack κολάζ για τις αστικές νύχτες, δε θα μπορούσε να υπάρξει. Δεν κρατιέμαι να συστήσω αυτήν την ιδιότροπη κι εντυπωσιακή πλέξη φράσεων κι εικόνων, οπότε για όποιον επιθυμεί να την ακολουθήσει είναι ανεβασμένη εδώ.

5. FANTASTIKOI HXOI - "Κυρίαρχοι Του Σύμπαντος" (downloaded)
Πολλαπλώς, η λήξη του '08 βρήκε τους πάντες και τα πάντα γαμημένα. Υπήρχαν όμως και κάποιοι που πέρυσι τους πήγαν όλα δεξιά... Αυτός ο δίσκος "βγήκε" εξαρχής σε άυλο φορμάτ κι έτσι παραμένει. Είναι το προϊόν του μυαλού ενός νέου που με τη θέση του ξεκαθαρίζει (για να πάψουμε ν' αμφιβάλουμε) ότι η κοινότητα των μπλογκ έχει βάθος μεγαλύτερο απ' ό,τι δείχνει στην interactive καθημερινότητά της. Με τα 20 τρακ τους, οι "Κυρίαρχοι Του Σύμπαντος" ήταν οι υπεύθυνοι που σε δύο βασικούς τομείς, αποδοχή και φήμη, με τους απολογισμούς του προηγούμενου έτους ο δημιουργός τους άγγιξε το ζενίθ του.
Ασφαλώς, δεν είναι πάντοτε μια τέτοια εξέλιξη αποτέλεσμα του καλού των άστρων, κρύβει πίσω της ώρες δουλειάς και μια στοιχειοθετημένη στάση για τη μουσική αντίληψη και δημιουργία που όχι απλώς πιάνει, μα ταυτίζεται κιόλας με τον παλμό των καιρών. Ο FH ξαναλέει πράγματα που 'χουν ηλικία πολλαπλάσια της δικής του. Και τα λέει αφενός με ρίσκο -χρησιμοποιώντας πλούσια samples από παλιά ελληνικά τραγούδια της γενιάς των πατεράδων μας-, αφετέρου χωρίς θολούρες και με λόγο ευθύ και κατανοητό. Η αίσθησή μου είναι ότι τα πολύ μεγάλα του δεν έχουν έρθει ακόμη, μου αρκεί να φαντάζομαι το ταλέντο του μετά από 5 χρόνια για να πεισθώ. Μέχρι τότε όμως, ακούστε αυτήν την πολύ ιδιαίτερη περίπτωση άλμπουμ εδώ, φτάνετε απ' το μπλογκ του ή τη σελίδα του στο MySpace. Είναι ο πρόδρομος που μας εισάγει στο καινούργιο κεφάλαιο που άνοιξε στη μουσική βιομηχανία, του βάζει ακόμη και τον τίτλο που μέχρι πρόπερσι δεν είχε.

6. BEAT PER ZOOMA - "Teeth" (cd-r)
Αφήστε για δυο παραγράφους παράμερα ό,τι ξέρετε να κάνει έναν ιντερνετικό άνθρωπο, ιντερνετικό. Δεν ισχύει για τον Αρτέμη Μπέρκη, τον οποίον έφαγα γη κι ουρανό για να τον βρω. Όσο κι ας ακούγεται αφύσικο πλησιάζοντας προς το τέλος της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, γιατί όντως είναι, ανάμεσά μας υπάρχουν 40ρηδες με ρομαντισμό τόσο απόρθητο -αυτή είναι η κομψή πλευρά-, ώστε δεν έχουν σχέσεις με το ίντερνετ. Το παρόν άλμπουμ βγήκε από το δωρεάν φανζίν "Αχινός" εκείνον το μεταολυμπιακό Σεπτέμβριο του '04, που όπως γραφόταν -σ' ένα απ' τα ουσιωδέστερα φωτοτυπημένα editorial που 'χω διαβάσει- δεν έψαχνε για αναγνώστες αλλά για συνενόχους. Έδωσε και σ' άλλους βήμα, που επίσης έκτοτε δεν ξανασυναντήσαμε, Mangouste, Flame On Fire... Σήμερα έχει πάψει να εκδίδει.
Ο Beat per Zooma είχε εμφανιστεί στα δύο πρώτα "Electro Free Festival". Ο ήχος του είναι κατ' ουσία lo-fi κι ερασιτεχνικός, αλλά με την αυθεντικότητα των electronics άλλης εποχής. Λίγο παλιός, σε σχέση τουλάχιστον με τις τωρινές δυνατότητες λάπτοπ, συναφούς εξοπλισμού και προγραμμάτων, στημένος απλοϊκά (κρατώντας το τέμπο με drum machine και τέτοια), ωστόσο σε συνεπαίρνει όπως μετατρέπει τα συναισθήματά του σε ηλεκτρικά και δυαδικά σήματα, έχει το πάθος του αυτοδίδακτου, μπορεί και σε βυθίζει στο άψε σβήσε σε υπόγειες καταστάσεις. Η εκδοχή του στο "Doktrine" των Autechre λ.χ. είναι ένα anthem που θα κάνει πάταγο σε dj σετ μέχρι πρωίας. Ώσπου να τελειώσει τη σελίδα του στο MySpace, λινκ γιοκ.

7. DIMOSTHENIS GRIVAS - "Winterreise" soundtrack (cd-r)
Άλλος ένας συνθέτης με καταγωγή απ' τη Θεσσαλονίκη που μένει και δημιουργεί στην Αθήνα. Εμπνευσμένη απ' τον ομότιτλο κύκλο τραγουδιών του Franz Schubert, η παράσταση "Ο Ταξιδιώτης Του Χειμώνα" ανέβηκε απ' το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και το χοροθέατρο OKTANA. Ήταν δε, για τον πρωτοεμφανιζόμενο τότε, συνθέτη Δημοσθένη Γρίβα η αρχή μιας συνεργασίας με τον χορογράφο-σκηνογράφο Κωνσταντίνο Ρήγο που θα κρατούσε όλα τα ενδιάμεσα χρόνια μέχρι σήμερα.
Ο δίσκος ηχογραφήθηκε μεταξύ Φεβρουαρίου κι Απριλίου του '03. Είναι σε enhanced cd-r, που όσο κι αν αναγνωρίζεις το εξαιρετικό του μεταμοντέρνο στιλ, ακούγοντας τα 11 θέματα και τραγούδια που αυτός περιέχει, όταν δεις το 6λεπτο βίντεο παθαίνεις πολλά περισσότερα μέσα σου, συντρίβεσαι σε μια εσωτερική τρικυμία. Ο Γρίβας γράφει μουσική και στίχους, παίζει όλα τα όργανα, τραγουδάει, κάνει programming, σχεδόν τα πάντα. Ο μόνος άλλος μουσικός που δίνει "παρών" είναι ο Γιάννης Ιωαννίδης στα ντραμς σε 4 κομμάτια, κι ο μόνος άλλος που βάζει φωνή είναι η Amalia Bennett σ' άλλο 1. Το άλμπουμ θα μπορούσε πανεύκολα στην αυτοτέλειά του να μην έχει σχέση με έργα, θέατρα και παραστάσεις και να 'χει κυκλοφορήσει ως όλο κι όχι ως μέρος. Αν κι η σελίδα του Δημοσθένη Γρίβα στο MySpace είναι επικεντρωμένη περισσότερο στις πιο πρόσφατες δουλειές του, δυστυχώς άλλη πηγή δε βρήκα, οπότε το κλικ εδώ είναι μάλλον μονόδρομος.

8. THE MEANIE GEANIES - "Cover Ups!" (cd-r)
Όλες οι εταιρείες καλλυντικών και προϊόντων καλλωπισμού χρειάζεται να τις συμβουλευτούν για το πώς έκαναν -παρά τα 40 και βάλε σιτεμένα έτη του- το garage punk τους να ακούγεται φρέσκο κι αρυτίδιαστο. Οι συστάσεις εκ του μακρόθεν κρίνονται απαραίτητες, οπότε λύνονται και τα μυστηριώδη νικνέιμ: Μαίρη Γιάλα (Mary Jane - φωνητικά, ντέφι), Μαριάντζελα Λοβέρντε (Angel Distorted - κιθάρα, δεύτερα φωνητικά), Ευδοκία Σμυρνιώτη (Eve De Ville - farfisa organ), Πετρούλα Ταραντίλη (Betty '63 - μπάσο, δεύτερα φωνητικά) και Δημήτρης Ρίγκος (Rigo Starr - ντραμς), όλοι τους από 25-33 την περίοδο της παρούσας ηχογράφησης (τηρώ υπόσχεση και δε θίγω οικογένειες!).
Το "Cover Ups!" είναι ζωντανό, λες και γράφανε μια συναυλία δηλαδή, τι άλλο θα 'ταν θα μου πείτε, και βγήκε απ' το στούντιο που τους παραχώρησαν τα Διάφανα Κρίνα. Πρόκειται για μία συλλογή (πέστε την κι επιλογή) με 9 αγαπημένες τους διασκευές σε 22', που "...ήρθε ως παρηγοριά σε μια περίοδο που περιμέναμε να βγάλουμε ένα LP -το υλικό είναι ηχογραφημένο- αλλά λόγω οικονομικών κι άλλων δυσκολιών δεν ευοδώθηκε η κυκλοφορία του". Βγήκε παίρνοντας το μοναχικό του δρόμο αρχές του '06 και το βρίσκετε μέσω της σελίδας τους στο MySpace, εδώ.
Σίγουρα τα συγκεκριμένα τραγούδια είναι πολυπαιγμένα στο χώρο κι οι The Meanie Geanies δεν ξαναγράφουν την Ιστορία. Δεν είναι όμως αυτό πάντοτε το βασικό κριτήριο όταν η αμεσότητα σε αφοπλίζει. Απορώντας, αφελώς δε, για το πώς φρεσκάρουν τόσο πανάρχαια κομμάτια, μας στρώθηκε η εξής απάντηση δια χειρός Eve De Ville: "Δεν ξέρω αν αυτά που παίζουμε κι ο τρόπος είναι φρέσκος ή όχι, πάντως είμαστε λίγο σαν τους μεταλλάδες, κολλημένοι με το είδος. Απλώς ακούμε κι άλλα πράγματα ο καθένας μας και αλλάζουν οι προτιμήσεις με τα χρόνια. Η μουσική δεν είναι αποστειρωμένη έκφραση, όσο κι αν η συγκεκριμένη μπάντα θέλουμε να είναι μια garage punk μπάντα, τελικά ίσως άλλες επιρροές, διαθέσεις, τεχνικές μπαίνουν διακριτικά κι αφήνουν ένα ίχνος, όσο πατάει η γάτα. ...Κοιτάς να κάνεις μια ηχογράφηση που ναι μεν να διαθέτει την ατμόσφαιρα και το μυστήριο μιας άλλης εποχής, χωρίς όμως να βουβαίνεται ο ακροατής." Άψογα, δε θα ξανανοίξω λεξικό!

9. ΚΟΨΩΚΕΦΑΛΟΙ - "Uba" (cd-r)
Πάλι η ηλικία είναι το κλειδί: όσων τους το επιτρέπει λοιπόν, κι επιπροσθέτως η επιλεκτική μνήμη τους δεν έχει προβεί σε αυτόβουλο delete (ξέρετε, το κάνει άπαξ και μπουκώσει), θα θυμούνται στις αρχές των 00s το φανζίν "Phase!" και τη φάση με το συνονόματο label του.
Οι Κοψωκέφαλοι ανήκουν στη σφαίρα αυτής της φάσης. Κάτι τα κρουστά που προσέδιναν άφρο στοιχεία στην έτσι κι αλλιώς τζαζ παραπαιδεία του Στυλιανού Τζιρίτα (Trypanosoma, Bayuda, Feedbacking The Grass), κάτι οι κιθάρες του Παναγιώτη Σπούλου, ο οποίος είχε "εκδόσει" και μόνος του τότε (όπως και με τους Postblue που ήταν μέλος τους), κάτι ο παλμός-θέατρο φωνής κι αιχμηρών εκρήξεων σε τρακ μεγάλης διάρκειας, το "Uba" είναι ο φρικαρισμένος δίσκος μιας εποχής που τελειώνει και δίνει τη θέση της σε μία άλλη (βγήκε το '02), της οποίας όμως η τρέλα ήταν όπως αποδείχτηκε ακόμη στο στάδιο αβγού σε εκκόλαψη.
Ηχογραφημένο λάιβ, ριψοκινδυνεύει εμφανώς αλλά δεν κινδυνεύει, αν και σου δημιουργείται η αίσθηση πως οι Κοψωκέφαλοι ξέρουν πού πατάνε και πώς ξεκινάνε, αλλά αγνοούν το πού και πώς θα φτάσουν να καταλήξουν, ότι σε κάθε τρακ μετρούν απ' την αρχή τα αναστήματά τους. Σήμερα αυτό το σετ ακούγεται πιο focused απ' όταν κυκλοφόρησε, δείχνοντας για πολλοστή φορά πως κάποια fusion πράγματα γίνονται πλήρως κατανοητά στις εποχές που θα 'ρθουν κι όχι στις εποχές που βγαίνουν. Και δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει αλλιώτικα με μία τζαζέ βέρσιον των The Birthday Party τίγκα στην τσαλακωμένη αλλοφροσύνη. Τεσπά. (Η μπάντα έχει διαλυθεί = κανένα λινκ.)

10. ΑΣΘΟΝ ΣΑΠΤΟΥΣ ΛΕΟΝΟΣ - "Οι Ποιητές Γυμνοί Τραγουδάνε" (Κασέτα)
Κυκλοφόρησε το '01 απ' το "Κονσερβοκούτι", ένα ασπρόμαυρο εναλλακτικό περιοδικό, κατά βάσει πολιτικό. Οι περίοικοι Εξαρχείων θα το βλέπουν πού και πού στα συνήθη στέκια και περίπτερα γύρω απ' την πλατεία. Η ορίτζιναλ έκδοση ήταν σε C-60, υπολογίζω απ' τις τελευταίες που γράφτηκαν έβερ (έχει και κενό, η πραγματική διάρκεια είναι μικρότερη, α..., κι η εγγραφή της είναι χαμηλή). Όσοι ξέρουν περί τίνος πρόκειται, έχει καλώς, ας προσπεράσουν λίγες προτάσεις. Όσοι όχι, θα προσέξουν μόνον κατόπιν προτροπής ότι το όνομα του πρότζεκτ είναι αναγραμματισμός του Θάνος Ανεστόπουλος. Σωστά, η φωνή κι όχι μόνον, των Διάφανα Κρίνα. Αν έχουν βρει εντωμεταξύ και πού έχουν καταχωνιάσει το κασετόφωνο, και την έχουν βάλει να παίξει, θα τον έχουν αναγνωρίσει κι απ' τη χροιά της φωνής του.
Στα 8 τραγούδια που περιέχονται ο Ανεστόπουλος μελοποιεί ισάριθμους Έλληνες ποιητές. Κωνσταντίνος Καβάφης, Ναπολέων Λαπαθιώτης, Ιωάννης Πολέμης, Λάμπρος Πορφύρας, Νίκος Καμπάς, μερικοί... Δεν πετυχαίνει πάντοτε, υπάρχουν στιγμές που η σκοτεινιά πνίγει κάπως το αποτέλεσμα, ωστόσο ο τρόπος του είναι προσωπικός, κι ακουστικός με διάθεση πειραματισμού στο στήσιμο. Οι φίλοι των ΔΚ να τα ψάξουν. Οι όποιες πληροφορίες γι' αυτό το άλμπουμ υπάρχουν μαζεμένες στην ανεπίσημη σελίδα των Διάφανων Κρίνων στο geocities, εδώ, καθώς και στο μπλογκ "Βακχικόν" εδώ, μαζί μ' όλους τους στίχους και το artwork της κασετικής έκδοσης. Μέχρις εκεί, μετά ξεμείναμε από τύχη...

11. OUTWARD BOUND - "Outward Bound" (cd-r)
Βγήκε τον Μάρτιο σε μόλις 128 κόπιες, ελάχιστο batch όταν μιλάμε ήδη για μια απ' τις ξεχωριστές δουλειές από εγχώριο σχήμα για το '09. Οι Outward Bound σχηματίστηκαν το '01 όταν άρχισαν να συνεργάζονται ο πιανίστας Αντώνης Τσικανδηλάκης με τον κιθαρίστα Δημήτρη Νεονάκη. Την τωρινή τους μορφή ως τρίο την πήραν το '07 με τον Γιάννη Ηλιάκη στα τύμπανα. Όλοι τους έχουν μουσικές σπουδές και συνεργασίες. Το παρόν ντεμπούτο ηχογραφήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης, όπου και κατοικούν. Είναι ένας ιδιαίτερος δίσκος μουσικής για πιάνο κι ηλεκτρική κιθάρα, που δεν μπορείς να τον πεις ακριβώς τζαζ, ούτε κι αμιγώς αυτοσχεδιαστικό. Τον λες όμως ελεύθερο κι αποδεσμευμένο από φόρμες, όπως κι ανοιχτό στον πραγματικό χρόνο. Κι αυτό διότι οι εμπλεκόμενοι επί της ουσίας προσεγγίζουν τα θέματά τους σολιστικά, είτε αλλάζοντας πρώτους ρόλους, είτε λειτουργώντας ταυτόχρονα, αλλά από διαφορετικές κατευθύνσεις.
Η 39λεπτη ηχογράφηση έχει στοιχεία κατορθώματος, είναι καλειδοσκοπική κι εντυπωσιακή σε ατμόσφαιρα, δεν έχει με πολλές άλλες να συγκριθεί στα μέρη μας. Η ερώτηση για το πώς οι δύο αυτοσχεδιαστές συνέπεσαν τόσο στις λεπτές ευαισθησίες και τα συναισθήματά τους, μπορεί ενδεχομένως να φαντάζει εύλογη, δεν είναι όμως έτσι κι η απάντηση, όντας πιο ορθολογιστική: "Με τον Δημήτρη παίζουμε μαζί αρκετά χρόνια και φροντίζουμε να λειτουργούμε με πολλή συνέπεια στους στόχους που βάζουμε κατά περιόδους. Θα 'λεγα ότι δεν παίζουμε ούτε μισή νότα αν δεν τη συζητήσουμε πρώτα... Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι στερούμε από τη διαδικασία του αυτοσχεδιασμού το δημιουργικό αυθορμητισμό και την έκπληξη -πράγμα που θα μας έκανε να πλήξουμε αμέσως- αντίθετα, νομίζω ότι η συζήτηση πάνω στο θέμα της αισθητικής προσέγγισης της μουσικής είναι ένας τρόπος να διευρύνεις τα πεδία που μπορείς να κινείσαι. Δηλαδή έχουμε αντικαταστήσει την πρόβα με την παρέα... Ελπίζω να πιάνει..." Αν πιάνει λέει; Εδώ είναι η σελίδα τους στο MySpace, ενώ η αντίστοιχη στο σάιτ της Triple Bath για τη συγκεκριμένη κυκλοφορία είναι αποδώ. Ήδη έχουν γράψει καινούργιο υλικό ως τρίο.