Your introduction to Pop Art Records...

Πάνε αρκετά χρόνια τώρα που πέθανε η Brit pop; Αν τελικά πέθανε, είναι όντως αρκετός ο καιρός που έχει περάσει. Αν όχι, τότε εδώ και πολλά χρόνια έχει απλά πάψει να εκφράζει τις εφηβικές μας indie ανησυχίες που δεν παύουν να μας ταλαιπωρούν, παρά τα δικά μας τα χρόνια, που περνάνε κι αυτά. Το λουκέτο στη Sarah στάθηκε κάποτε ικανό να ρίξει σε κατάθλιψη αρκετούς. Ήταν ίσως τότε που οι περισσότεροι άρχισαν να ανακαλύπτουν μια Ισπανική εταιρεία... με υλικό αθώο όσο και η σαντιγύ πάνω στο παγωτό φράουλα, με γρουπάκια όμορφα και καλοχτενισμένα, με ακουστικές κιθάρες minimal drum machines, γλυκές φωνούλες και επιτέλους απενοχοποιημένα τραγούδια. Η Elefant Records είχε μπει για τα καλά στη ζωή μας... και οι νέοι μας ήρωες πλέον ονομάζονται Spring, Cecillia Ann και...Fugu. Από κοντά και η Siesta με πιο ψυχεδελοσιξτάδικο υλικό, μα με καρδιά πάντα τρυφερή. Εδώ θα βρούμε αργότερα και το νέο σχήμα του Bid από τους Monochrome Set, τους υπέροχους αναγεννησιακούς poppers Scarlet's Well. Όταν πια μπει στη ζωή μας και η φουτουριστική pop της Bungalow Records με υλικό από Γερμανία, Ιαπωνία και... όλο τον κόσμο, ο όρος club pop στιγμή δεν παύει να απασχολεί το μυαλό μας και με μανία αρχίζουμε να κυνηγάμε κάθε τραγούδι των Stereo Total, κάθε post electro pop σπουδή των Le Hammond Inferno και όλες τις συλλογές με τα στυλάτα art work και τα περίεργα concept θέματα.


Κι αν κάποιον πρέπει να ευχαριστήσουμε (επιτέλους) που καταφέραμε και γνωρίσαμε αυτό τον υπέροχο κόσμο, είναι τα παιδιά από την Pop Art Records. Με έδρα το Vinyl Microstore, ένα βινυλιοσιντοπωλείο κουκλόσπιτο κάπου στο κέντρο της Αθήνας (με πληθώρα pop και όχι μόνο καταστάσεων να λαμβάνουν συχνά πυκνά χώρα), τα παιδιά από την Pop Art επιμένουν να εισάγουν όλα αυτά τα χρόνια (με ίδιο κόστος και ευθύνη φαντάζομαι) όλα αυτά τα πράγματα τα οποία είμαι σίγουρος ότι ποτέ καμιά άλλη ελληνική δισκογραφική (ανεξάρτητη, εξαρτημένη, πολυεθνική ή της γειτονιάς) δε θα σκεφτόταν ποτέ να φέρει. Δεν ξέρω τι κοινό συνάντησαν τελικά όλοι αυτοί οι δίσκοι, γνωρίζω πολύ καλά όμως ότι όσοι συναντήθηκαν έστω και για μια φορά μαζί τους έμειναν καταγοητευμένοι και έκαναν καιρό να την ξεχάσουν τη γνωριμία. Σήμερα αρκετά χρόνια μετά η Pop Art Records επιμένει να δραστηριοποιείται και μας κάνει τη χάρη να μας γνωρίζει καθημερινά, νέους ήχους και διαφορετικές μουσικές. Στα τέλη του 2000 κυκλοφόρησε το 'Soft escape' lp των The Crooner (από τα χρόνια της This Happy Feeling), μας συστήθηκε το κουαρτέτο των Vel, φτιάξαμε μα τα χεράκια μας το εξώφυλλο στο εφτάιντσο των Byron's girlfriend και ήρθαν στα χέρια μας ένα σωρό δίσκοι από διάφορες γωνιές του κόσμου.
Οι δραστηριότητες της pop art δεν περιορίζονται στην «εμπορία και παραγωγή φωνογραφικών δίσκων». Πάρτυ, happenings, ζωντανές παρουσιάσεις από dj's και κάθε είδους μουσικά και όχι μόνο events περιλαμβάνονται στην καθημερινότητα των... pop artists και την ζωντανεύουν ακόμη περισσότερο. Η Pop Art τέλος βρίσκεται σε άμεση επαφή και... συνενόηση με ομοϊδεάτες από το εξωτερικό (Darla, Elefant, March records κ.λ.π.)

Ευχή μας αυτή τη φορά η «αληθινή» ελληνική pop σκηνή να μπορέσει πραγματικά να σταθεί στα πόδια της γύρω από τα πολύχρωμα εξώφυλλα και τα χαρωπά flyer της Pop Art Records και να πάψει να αποτελεί τη μελωδία ζωής των λίγων (και εκλεκτών;). Για να έχουμε ακόμη πιο όμορφες μέρες λοιπόν... CARRY ON POP ART RECORDS!!
Άρης Καραμπεάζης

CROONER : Soft escape (Pop Art)

(...επειδή ξέρω ότι καταναλώνετε μετά μανίας οποιαδήποτε loungetronica σας έρχεται από Γαλλία και Ιαπωνία μεριά θα σας πω ψέματα. Οι The Crooner κατάγονται από τη Riviera και αποτελούν την όχι και τόσο νέα ελπίδα της πατρίδας τους για στυλάτες ηχητικές ταπετσαρίες σε μοντέρνα σαλόνια...)

Να πω την ιστορία από την αρχή; Να μιλήσω και πάλι για την This Happy Feeling, τους One Night Suzan, τους Next Time Passions... τις μοναδικές pure pop στιγμές της σύγχρονης ελληνικής μουσικής ιστορίας; Να κάτσω να σας πω για εκείνα τα κατορθώματα του Crooner; Αφήστε το καλύτερα, ας τα πούμε μια φορά αναλυτικά. Έτσι κι αλλιώς είναι ήδη πολλά αυτά που αφορούν το παρόν και πρέπει να τα προλάβω.
Συνάντησα το όνομα The Crooner έπειτα από καιρό στην περσινή συλλογή Atomium 3003 της αγαπημένης μου Bungalow records και έκανα σα χαζός από τη χαρά μου. Όχι τόσο για μια ελληνική συμμετοχή σε compilation της καλύτερης ανεξάρτητης των τελών των 90ς, αλλά γιατί κατάλαβα ότι ο/οι Crooner κατάφεραν και ξέφυγαν από την ελληνική πανκοραπρόκ μιζέρια και ανικανότητα και απέκτησαν τα κονέ... που έπρεπε να αποκτήσουν, τις επαφές με αυτούς που μπορούν να τους καταλάβουν, παρ' ότι ίσως και να μη μιλάνε την ίδια γλώσσα (ελέγχεται αυτό πάντως!).
Λίγο καιρό μετά πάω στο site της Darla και βλέπω το Soft Escape lp των «greek poppers» The Crooner να προτείνεται φάτσα κάρτα στην πρώτη σελίδα του mail order της εταιρείας. Και μένω ήσυχος. Δε πάει τώρα τα εγχώρια έντυπα να βάζουν στα εξώφυλλά τους τα Κρίνα και τις Μαντρουγκάντες. Τα παιδιά από εδώ τον βρήκαν το δρόμο τους. Ελπίζω και εύχομαι.


Το Soft Escape είναι ένα υπέροχο δείγμα αυτού που πολύ σωστά ονομάστηκε σύγχρονη Ευρωπαϊκή club pop μουσική. Το «σύγχρονη» αναφέρεται στα ονειρικά samples, τις smarty λούπες και τη χρήση όλων των technoδυνανοτήτων της μετα-ηλεκτρονικής εποχής μας. Καθαρά «ευρωπαϊκός», ευγενής, σωστά στυλιζαρισμένος, cool και σοφιστικέ είναι ο χαρακτήρας της. Τα club θα έπρεπε να είναι γεμάτα από τέτοιους ήχους για να ομορφαίνει η ζωή μας. Pop είναι η ζωή η ίδια (ως γνωστό) και για το λήμμα μουσική σας παραπέμπω στο προ ετών πανέμορφο ακουστικό τραγουδάκι του Crooner, όπου ο ίδιος περιέγραφε τη σχέση του με την κυρία ('Can't take my music away' αν θυμάμαι καλά...)!

Ποπ μελωδίες, νοσταλγικά πλήκτρα, μποσανόβες, lounge ατμόσφαιρα, electro χαλαρότητα, έξυπνοι ρυθμοί, απλοί και αγαπησιάρικοι στίχοι, happy house αποδράσεις, γυναικείες φωνές για τα απαραίτητα «πα.πα... πα παπα», το απαραίτητο πισωγύρισμα μέσω των samples, jazzy feiiling, poppy ρούχα και κουρέματα, exotica, Pizzicato 5, Le Hammond Inferno, The girl from Ipanema, το κορίτσι του Μάη..., χαζορομαντικές βόλτες με το αυτοκίνητο στην παραλία το χειμώνα, σήκω να χορέψεις ρε... δε βλέπεις το ρυθμό που ανεβαίνει. Φτάνει πια με τις κριτικές. Οι δίσκοι δεν ακούγονται μονάχα... αισθάνονται κι όλας! Για να μπορείς μετά να τους αισθανθείς κι εσύ!

Το 'Concorde baby', μια υπέροχη bossa nova σε space αποχρώσεις και με υπεραρκετές χρωματοστρώσεις. Το 'Dreamy Jimmy' η στιγμή που ο δίσκος γίνεται intelligent και αν μένεις με το στόμα ανοιχτό είναι γιατί τέτοια κόλπα δε σου έκανε ποτέ ο Kid Loco! H γλυκιά υπομονή στο 'Mellowdrama' μέχρι να αναπτυχθεί ολόκληρη η μελωδία. Το εύθραυστον του ήχου και τα κομμάτια των συναισθημάτων όχι στο πάτωμα, αλλά σκορπισμένα στον αέρα... μέχρι να ξαναενωθούν στα οχτώ αιθέρια λεπτά του Bluer.
Οι Crooner μοιάζουν να έχουν καταπιεί τόνους ολόκληρους όμορφης και συγκινητικής μουσικής στη ζωή τους και κάποτε όλα αυτά έπρεπε να βγουν από μέσα τους. Κι αν δεν βρισκόμαστε στην αρχή, σίγουρα μου μοιάζει πολύ μακριά το τέλος.
Άρης Καραμπεάζης

VEL : Fine ep (Pop Art)
Δεν είμαι σίγουρος αν διανύουμε τις Αλκυονίδες μέρες αυτό τον καιρό, δεν κάνει τόσο κρύο, έχει ένα υπέροχο ήλιο, αρχίσαμε και τα πρώτα φραπεδάκια... εκτός πια και αν με επηρέασε τόσο η νέα δουλειά των Vel στη νεοσυσταθείσα Pop Art Records που απρόσμενα με μετάφερε 3-4 μήνες μετά, κάνοντάς με να νοσταλγήσω τις παραλίες και το πιο όμορφο και σημαντικό τους στοιχείο, το μπάρ.


Σε μια λιτή, όμορφη και καλόγουστη συσκευασία που καταργεί το κακόγουστο πλαστικό κουτάκι του CD, οι Vel, δηλαδή ο Κώστας Κόκκαρης και ο Σπύρος Αγγούρης μαζί με την Ελένη Γαρυφαλάκη και την Angie Goude που προσφέρουν τις ντελικάτες φωνές τους (και που συχνά παραπέμπουν στην εκφραστικότητα της Sarah Cracknell) οι Vel δίνουν στα είκοσι λεπτά που διαρκεί αυτό το ΕΡ, την πολύ χαλαρή και ομολογουμένως πολύ γευστική αλλά και εύπεπτη συνταγή τους για την παρασκευή του χαρούμενου ελιξηρίου τους. Από τη συνθετική house pop του 'One fine' με τα cool φωνητικά της Ελένης Γαρυφαλάκη και την groovy διάθεση, που μπολιάζει και η συμμετοχή του ανθρώπου εγγύηση πλέον Coti K, στο λικνιστικό και σχεδόν Stereolab-ικό, 'Two spring motel' με τα φωνητικά αυτή τη φορά της Angie Goude και το κολλητικό ρεφραινάκι του που δικαιούται ήδη τη θέση του στα επόμενα πάρτι μας, η διάθεση έχει ήδη ανέβει το ίδιο και οι απαιτήσεις μας πλέον από τους Vel. To πιο lounge-y house του 'Three swimming pool' απλά δίνει όση ενέργεια χρειάζεται για να μένει το σώμα στην τσίτα και να μην εφησυχάζει, ενώ το 'Four say goodbye', o chill out επίλογος, κλείνει με χαλαρότητα το 20λεπτο παρτάκι των Αθηναίων νεοelectropopsters.
Όμορφο δείγμα δουλειάς από ένα σχήμα που απ'οτι φαίνεται λειτουργεί σε παρεϊστικη μεν αλλά άκρως 'επαγγελματική'-όσον αφορά τη συνέπεια- βάση, παραγωγή επιπέδου που επιμελείται το ίδιο το συγκρότημα με τη βοήθεια των Electroware και προσμονή για τη μεγάλης διάρκεια κυκλοφορία τους.
Ίσως τελικά οι Αλκυονίδες μέρες που λέγαμε παραπάνω να αφορούν την κίνηση στα Ελληνικά μουσικά πράγματα, μόνο που ευχόμαστε η Pop Art να μην επιτρέψει το βραχυπρόθεσμο της ύπαρξής τους. Δείχνει να το μπορεί άλλωστε. Στην τελική τα παρόμοια προϊόντα εισαγωγής δεν είναι και καλύτερα. Άν και το δισκάκι των Hyplar που έφερε στην ημετέρα η Pop Art αξίζει την προσοχή μας.

HYPLAR : Artificial flavoured (Les Disques Aquatic)

Από τη Γαλλική 'Les disques aquatic' ο Simon και ο Andy Hyplar, αφού μεταξύ άλλων ευχαριστήσουν το Γιώργο Χατζηνάσιο και το Μίμη Πλέσσα για την έμπνευση, φαντάζονται πως θα έπαιζαν οι Saint Etienne αν είχαν αναλάβει να γράψουν εκείνοι τη μουσική των Cafe del mar. Ζεστά ηλεκτρονικός, καμουφλαρισμένα συμβατικός μα περισσότερο επικίνδυνα μυοχαλαρωτικός και ηδονικός, ο ήχος των Hyplar θα μπορούσε να ντύνει κάποια διαφήμιση του Martini, να γδύνει μια ημιζαλισμένη bon viveuse κάπου στo Monte Carlo ή να σιγοντάρει ένα πιθανό remake της cult ταινίας 'Vampyros Lesbos'. Με την ambient πλευρά του να ρίχνει την αδρεναλίνη αφενός και τα 'soft' house παιχνιδίσματά του να μην αφήνουν την ενεργητικότητα να πέσει σε μόνιμο λήθαργο, το 'Artificially flavoured' ενδείκνυται για βραδινές ονειροπολήσεις, αθώα έως καθόλου αθώα φλερτάκια και ρομαντικές φεγγαράδες.
Εκτός πια και αν κολλήσεις στη 'διασκευή' του 'Fssst Boeing' που το γνωστό μας κινηματογραφικό κομμάτι γίνεται ένα σχεδόν drum n'bass ξέσπασμα και ο Βουτσάς ξαφνικά ο γκουρού της electronica.
Για όσους από εμάς τη βρίσκουμε με ζαχαρωμένα lounge δισκάκια, μεγάλους λευκούς καναπέδες, έρωτες 'cinematique' και μουσικές που δεν σου τραβάνε την προσοχή από άλλες ασχολίες (...) διατηρούν όμως την ποιότητα και την αξιοπρέπειά τους, το 'Artificially flavoured' θα βρεί άνετα τη θέση του τις ώρες αυτές που κάνουμε τα πάντα για να μη σκεφτόμαστε τίποτα.
Γιάννης Ασπιώτης

BYRON'S GIRLFRIEND : Hey beauty (Pop Art)

Για διάφορους λόγους δε συνηθίζουμε να παρουσιάζουμε εφτάιντσα (ο κυριότερος ασφαλώς το ότι εκλείπουν ολοένα και περισσότερο...). Αρκετοί λόγοι πάλι μας οδήγησαν στην απόφαση να σας παρουσιάσουμε το συγκεκριμένο εφτάρι των Byron's Girlfriend. Είναι το ντεμπούτο single της μπάντας, οπότε δείτε το και σαν παρουσίαση ενός νέου σχήματος. Τυπώνεται και κυκλοφορεί από την Pop Art Records σε περιορισμένη έκδοση 700 αντιτύπων. Σας δίνεται σε λευκό χαρτόνι, μαζί με την ευκαιρία να κατασκευάσετε μόνοι σας το εξώφυλλο τοποθετώντας όπως και όπου εσείς θέλετε τη φώτο του κοριτσιού του Byron! Romance pop καταστάσεις δηλαδή.
Όπως και στο περιεχόμενο (βλέπε μουσική) άλλωστε. Δύο τραγούδια ζητούν τη θέση τους στον κατάλογο της Sarah Records, πλέον όμως είναι αργά («μα γιατί δεν πάνε στη Shinkansen» φωνάζει ο Σκουζ...). Αφηρημένες κιθάρες, αφελή πνευστά, η αιώνια ιστορία κορίτσι αφήνει αγόρι, ένας απλός ντραμομηχανικός ρυθμός στο παρασκήνιο και όλα τελειώνουν έτσι απλά και σύντομα. Το 'Hey Beauty' συναγωνίζεται τα μέτρια τραγούδια των Felt, το Belissa ακούγεται «άνευρο» σε μια ακουστική και χαμηλότονη εκτέλεση, είναι όμως σίγουρα πολύ φορτισμένο συναισθηματικά και φαίνεται επικίνδυνα ειλικρινές.
Προσθέτουμε ακόμη ένα όνομα στις greek pop γνωριμίες μας λοιπόν και επιφυλασσόμαστε για περισσότερα στο μέλλον. Ας ευχηθούμε κι εμείς ο Byron να βρει το κορίτσι που του αξίζει και ας πάμε να κοιμηθούμε ήσυχα απόψε...
'Αρης Καραμπεάζης