Primal Scream

The Early Years

Mερικοί άνθρωποι δίνουν στον όρο "ανοδική πορεία" την δική τους ερμηνεία. Αυτό θα πρέπει να πηγαίνει γάντι στην προσωπικότητα του πρώην drummer των Jesus and Mary Chain, τον "πολύ" κύριο Bobby Gillespie, δημιουργό των Primal Scream μαζί με τον Jim Beattie, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '80 στην Γλασκώβη.

Το 1983 γίνονται μέλη της Creation Records (εταιρεία των Jesus and Mary Chain) και οι κολλητοί του Gillespie στους Jesus, αναλαμβάνουν να βοηθήσουν για την γνωστοποίηση του νεοσυσταθέντος group, εξαγοράζοντας έτσι την παραμονή του στο line up τους (συμμετείχε στο απαράμιλλο "Psychocandy"). Μετά από μια σειρά περιοδειών μαζί τους, τους εγκαταλείπει για να ασχοληθεί αποκλειστικά με τους Primal Scream.

Tα δύο πρώτα άλμπουμς του συγκροτήματος ('Sonic Flower Groove', 'Primal Scream') απέσπασαν μάλλον τον χλευασμό του βρετανικού μουσικόφιλου κοινού, ώσπου το 1991 ήρθε ένα από τα καλύτερα άλμπουμς των '90's με το όνομα "Screamadelica". Mια πολυσυνθετικότητα ήχου από την μελωδία και την ψυχεδέλεια, ως την χορευτική ατμόσφαιρα (συμμετείχαν ως παραγωγοί, οι The Orb). H συνεχής μεταστροφή του Bobby Gillespie από τον ένα ήχο στον άλλο, η προσπάθεια ενσωμάτωσης κι άλλων μουσικών τάσεων, η αχαλίνωτη αυτοπεποίθηση του σε βαθμό έπαρσης και η τάση του προς την υπερβολή (αν ήταν σκηνοθέτης, σίγουρα θα ήταν ο Φώσκολος της Βρετανίας), φέρνει το 1994 το χειρότερο άλμπουμ της ιστορίας τους με το όνομα "Give Out But Don't Give Up".

Ανασύνταξη και επιστροφή στο στύλ screamadelica και το "Vanishing Point" του 1997, ήταν ένα εκπληκτικό άλμπουμ που κατέδειξε το ταλέντο του συγκροτήματος που λέγεται Primal Scream. Στο group έχει ήδη εισχωρήσει ο μπασίστας Gary Mounfield των Stone Roses.

Σταδιακά τα τελευταία χρόνια δείχνουν να τραχαίνουν τον ήχο τους, εξαιτίας βεβαίως και της αλλαγής των συνθημάτων. Έτσι, από εκεί που ζητούσαν αδελφότητα, αγάπη, ειλικρίνεια, συμπόνοια κι άλλα τέτοια μετριοπαθή σε έναν άγριο κόσμο, είδαν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να καταφέρουν να επηρεάσουν κανένα και το γύρισαν στην κοινωνικoπολιτική επίθεση. Έτσι εκτός του ήχου, βάρυνε κι ο στίχος, οι δηλώσεις έγιναν πιο αιχμηρές και η συμπεριφορά άλλαξε άρδην.

H προσήλωση στην ψυχεδέλεια των 60s έγινε αποστροφή, τα κοινωνικά μηνύματα που ήθελαν να περάσουν κάτι τύποι σαν τους hippies και που ο Bobby Gillespie τα επικροτούσε, τώρα του προκαλούν συναισθήματα καταστροφής σε βαθμό δολοφονίας ("Kill All Hippies" από το άλμπουμ "Χtrmntr" του 2000) και γενικά μέσα σε 10 χρόνια έχουμε ένα πέρασμα από την μία πλευρά της όχθης στην άλλη.

Αυτό είναι ανοδική πορεία; Δεν ξέρω τι ερμηνεία δίνει ο καθένας σ'αυτόν τον όρο, πάντως αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα του "Xtrmntr", τότε ναι, είναι!.

Ίσως ξαναπιστέψουν στην αγάπη, ποιος ξέρει; Εμείς πάντως το απευχόμαστε γιατί μάλλον ως επιθετικοί (μουσικά), τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα....