I Scream For Primal Scream!

Οι Primal Scream και κυρίως ο ιθύνων νους τους Bobby Gillespie δεν είναι μία συνηθισμένη περίπτωση στο ποπ-ροκ συναπάντημα. Ούτε όμως και κάτι το τόσο μακρινό ή εξωτικά μεγαλεπήβολο ώστε να περάσουν στη σφαίρα του μυθικού. Τουλάχιστον όχι ακόμα, αλλά να σας πω την αλήθεια, δεν το κόβω κάτι τέτοιο να συμβαίνει.

Τι είναι τότε;

Είναι μια εναλλασσόμενη παρέα έξυπνων τσογλαναράδων με έφεση στις κάθε είδους εγκόσμιες απολαύσεις (sex, drugs & rock n' roll), αρκετά έξυπνοι για να μην αφεθούν μονάχα στο κυνήγι αυτών δίχως ίχνος δημιουργικότητας αλλά και αρκετά ευάλωτοι-ευαίσθητοι για να πάρουν τον εαυτό τους τόσο σοβαρά όσο απαιτούν οι "υπέρτατες πνευματικές παρακαταθήκες".

Δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν ο Elvis, ο Sly Stone, ο Hendrix, οι Stones κλπ, αλλά δεν πέρασαν και ποτέ απαρατήρητοι. Κατά την άποψη μου, δεν ζήτησαν κάτι παραπάνω από αυτό και στόχος υπήρξε πάντα το δίπτυχο διασκέδαση / έκφραση με ροπή προς την πρώτη. Τώρα, αν μέσα από τις συγκεκριμένες διαδικασίες προέκυψαν από αριστουργήματα μέχρι μετριότητες, δεν πιστεύω να πολυσκοτίζονται. Εξάλλου, πάντα ό,τι τους κατέβαινε στο κεφάλι δεν έκαναν; Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως μία από τις λέξεις που συναντάς πάντοτε δίπλα τους είναι ο ηδονισμός. Απολαύστε κύριοι, μας λένε, απολαύστε ό,τι μπορείτε και μην πολυσκοτίζεστε. Μια άλλη, είναι τα ναρκωτικά, αλλά εδώ τα είπε όλα στην κριτική του ο συντάκτης του Pitchfork :

..."Taken as a whole, Primal Scream's scattershot, trend-spotting discography doesn't so much represent a search for new sounds as a search for the best drugs: ecstasy (1991's epochal acid-house address Screamadelica), weed (1997's dubtronic odyssey Vanishing Point), speed (2000's explosive XTRMNTR), coke (2002's totally wired Evil Heat), and whatever horrific substance deludes them into releasing a Rolling Stones knockoff every 12 years (1994's Give Out But Don't Give Up, 2006's Riot City Blues)."

Τι να προσθέσεις και πως να το παραφράσεις;

Για όλους εμάς λοιπόν που τα δυσθεώρητα μεγέθη ενίοτε μας κομπλάρουν και μας προκαλούν σύγχυση, οι Primals, και κυρίως o Bobbie, αποτελούν τους δικούς μας σταρ της διπλανής πόρτας! Κάτι οικείο, για να μην τα χάνεις αλλά και κάτι τόσο μη συμβατικό, για να ζηλεύεις.

Sonic Flower Groove (1987)

Μια ματιά στο εξώφυλλο αρκεί για να πάρει μυρωδιά κανείς το μουσικό περιεχόμενο του δίσκου. Το μεγάλο νεοψυχεδελικό μπαμ έχει ήδη γίνει και οι Primal Scream στα πρώτα τους βήματα προχωρούν με ευαγγέλιο τη λουλουδάτη αθωότητα της pop των 60s, εντάσσοντας κατά κάποιο τρόπο τους εαυτούς τους στην σκηνή εκείνη που έπινε νερό (και ό,τι άλλο έβρισκε) στο όνομα των Byrds ή των κάμποσο μεταγενέστερων Big Star. Δε λείπει όμως και ένα (αναπόφευκτο) κάτι από Jesus And Mary Chain που φέρνει όμως περισσότερο σε "Lightlands" παρά σε "Darklands". Δεν το έχεις ρε Bobby το σκοτάδι, είσαι ηλιόλουστο παλικάρι! Ένα θαυμάσιο αλλά και υποτιμημένο άλμπουμ. (7)

Τι να βάλω στο "Best Of"; Love You, Gentle Tuesday
. . .

Primal Scream (1989)

Η jangle pop του Sonic Flower Groove βαραίνει αισθητά και στο τέλος το μόνο που θυμίζει τη λέξη pop είναι οι μελωδικές γραμμές. Τα παλικάρια μας γίνονται πολύ "ροκ" τύποι αλλά το αποτέλεσμα δεν τους δικαιώνει. Σαν Dubrovniks της κακιάς ώρας ακούγονται, χωρίς ο χαρακτηρισμός να κρύβει κάτι αρνητικό για τους σπουδαίους Αυστραλούς, να εξηγούμαστε. Άσε που οι "ντάγκλες" που προφανώς τους έκαναν παρέα εκείνη την περίοδο, γέμισαν το δίσκο και με ένα κάρο ανούσιες μπαλάντες. Οι Primal Scream στα χειρότερά τους και ποιος να το φανταζόταν τι θα επακολουθούσε! Μάλλον έπρεπε να πάρουμε το άσμα "I'm Losing More Than I'll Ever Have" περισσότερο στα σοβαρά... (5)

Τι να βάλω στο "Best Of"; I'm Losing More Than I'll Ever Have
. . .

Screamadelica (1991)

Και να θέλω να είμαι αντικειμενικός δεν γίνεται! Το Screamadelica είναι από εκείνα τα άλμπουμ που αλλάζουν το μουσικό χάρτη και χαράζουν συνειδήσεις μια για πάντα. Αν η βαρύγδουπη και ασθμαίνουσα νταρκίλα των 80s έφαγε μια γερή κλοτσιά από το προ διετίας ντεμπούτο των Stone Roses, ετούτο εδώ το αριστούργημα ήρθε να τη διαολοστείλει μια και καλή μέσα από τα χρώματα, τις επιμιξίες, την εξωστρεφή μαστούρα, την ασέβεια και πάνω απ΄ όλα τον άκρατο ηδονισμό του. Ρολινγκστοουνικό ροκ, ψυχεδέλεια, acid house, dub, ambient, απίστευτα samples, όλα τόσο αταίριαστα μέχρι τότε, αλλά και τόσο αυτονόητα ταιριαστά από τότε! Η μουσική εξέλιξη πολλών (και εμού συμπεριλαμβανόμενου) θα ήταν σαφέστατα πιο μονοδιάστατη και μίζερη δίχως αυτό. Ορόσημο. (10) (με τόνο και θαυμαστικό)

Τι να βάλω στο "Best Of"; Θα έλεγα ολόκληρο το άλμπουμ αλλά με βαριά καρδιά ξεχωρίζω τα Movin' On Up, Loaded, Come Together και Higher Than The Sun (A Dub Symphony In Two Parts)
. . .

Give Out But Don't Give Up (1994)

Δείγματα ρετρολαγνίας είχαν ήδη δώσει. Τα δείγματα αυθορμητισμού και μούρλιας, έπρεπε να είσαι τυφλός για να μην τα βλέπεις. Ε, τι να κάνουμε που έκαναν το "Exile On Main Street" εικονοστάσι (με μια εικονίτσα και του Gram Parsons στη γωνία) και αντί να ανάβουν κάθε μέρα το καντηλάκι, ηχογράφησαν το Give Out But Don't Give Up... Αλήτικο rock n' roll και soul του νότου χέρι χέρι σε ένα πανηγύρι αρκετά πριβέ μιας και πρέπει να κουβαλάς τη σχετική πετριά για να αφεθείς στα χαρίσματά του. Καταλαβαίνω όσους ξενέρωσαν (ειδικά μετά το Screamadelica) αλλά καταλαβαίνω και όσους δεν το πολυζόρισαν το ζήτημα και γούσταραν δίχως ενοχές. Το Give Out But Don't Give Up δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο παρά αμφιλεγόμενο. Στη guest list ο "πατριάρχης" George Clinton. (7)

Τι να βάλω στο "Best Of"; Free, Everybody Needs Somebody (hidden track)
. . .

Vanishing Point (1997)

Αν δεχτούμε ότι το Screamadelica δεν είναι ούτε ρετρό, ούτε μοντέρνο, αλλά διαχρονικό, από εδώ ξεκινά μία σχεδόν ολοκληρωτική (ας όψεται το Riot City Blues) στροφή της μπάντας προς μία φουτουριστική κατεύθυνση, τόσο μουσικά όσο και αισθητικά. Πολυεπίπεδο άλμπουμ, το Vanishing Point αποκαλύπτει σταδιακά τα διαφορετικά του πρόσωπα μέσα από γκάζια και ατμόσφαιρες που εναλλάσσονται επιδέξια χωρίς να συναντούν περιορισμούς σε ύφος και τεχνοτροπίες (από θορυβώδες rock μέχρι dub και από kraut μέχρι μεταλλαγμένο funk). Ηχηρή προσθήκη στο ρόστερ της μπάντας που έτσι κι αλλιώς μεταβάλλεται συχνά, ο Gary Mounfield ή καλύτερα Mani, από τους ήδη ανήκοντες στο παρελθόν Stone Roses. (8)

Τι να βάλω στο "Best Of"; Trainspotting, Get Duffy, Kowalski
. . .

Echo Dek (1997)

Ολόκληρο το Vanishing Point παραδίδεται κυρίως στα χεράκια του Adrian Sherwood για ανακατασκευή, τα delays και τα reverbs γίνονται πρωταγωνιστές και οι Primals αποδίδουν κατά κάποιον τρόπο φόρο τιμής στις μεθυστικές dub μελωδίες που ξεκίνησαν από ένα άλλο ενδιαφέρον μουσικολογικά νησί. Η εύλογη ερώτηση είναι αν το όλο εγχείρημα είχε νόημα καταρχάς και επιτυχή έκβαση δευτερευόντως. Θα επιβιώναμε και χωρίς αυτό αλλά δεν καταλαβαίνω, γιατί όχι; Καλά έκαναν. (6)

Τι να βάλω στο "Best Of"; Ju-87, Last Train
. . .

XTRMNTR (2000)

Η νέα (τότε) δεκαετία ξεκινά και οι Primal Scream την παίρνουν κανονικά απ' το χεράκι μ' ένα καταιγιστικό άλμπουμ, επαναπροσδιορίζοντας το ήχο τους και εισπράττοντας ενίοτε σχεδόν αποθεωτικές κριτικές. Εlectro-Big Beat να το πούμε; Kraut-Punk; Ή Noise Rock-Hop; Δεν έχει καμία σημασία. Η ηδυπάθεια του παρελθόντος δεν είναι παντελώς απούσα, αλλά περισσότερο εκφράζεται ως δημιουργική σύγχυση και δυσοίωνη πολιτικολογία. Οι καιροί δεν ήταν ίδιοι και το αυτοσαρκαστικό εναρκτήριο "Kill All Hippies" δίνει το στίγμα. Συνοδοιπόρος αυτή τη φορά -όχι τυχαία- κάποιος κύριος Kevin Shields. Για το δε "Swastika Eyes" και το κουστουμάκι που του έραψαν οι Chemical Brothers τι να πεις... Μας πήρε και μας σήκωσε! (8)

Τι να βάλω στο "Best Of"; Blood Money, Swastika Eyes (Chemical Brothers Mix), MBV Arkestra (If They Move Kill 'Em)
. . .

Evil Heat (2002)

Το φλερτ με κάθε είδους ηλεκτρονικό κοπάνημα και λοιπούς πειραματισμούς είχε ήδη καταλήξει σε συνουσία στα Vanishing Point και XTRMNTR με επακόλουθο η ορμή και το πάθος που προηγούνται αυτής, να έχουν καταλαγιάσει. Το Evil Heat στερείται έμπνευσης, μοιάζει κάπως διεκπεραιωτικό και δε νομίζω ότι θα μείνει κάτι άλλο πέραν της σύμπραξης με την μοντέλα Kate Moss στο στανταράκι "Some Velvet Morning" που δικαίως προκάλεσε αίσθηση. Άντε και ότι στο "Skull X" ο Gillespie μεταμορφώνεται σε μεταλλαγμένο Dylan ενώ ο Martin Duffy θυμήθηκε τους Felt γράφοντας το "Space Blues #2". Τελευταία ανατριχιαστική λεπτομέρεια: ο αρχικός τίτλος του "Rise" ήταν "Bomb The Pentagon" αλλά μετά από κάτι που έγινε στις 11/9/2001 τον αλλάξανε κακήν κακώς! (5)

Τι να βάλω στο "Best Of"; A Scanner Darkly, Some Velvet Morning
. . .

Riot City Blues (2006)

Απ' ό,τι φαίνεται ο δολοφόνος γυρνάει πάντα στον τόπο του εγκλήματος και το παιχνίδι "Κάνε ό,τι κάνουν ο Keith Richards κι ο Mick Jagger" δεν σταμάτησε καμιά δεκαριά χρόνια πριν. Ο Bobby και η κομπανία του μάλλον μπουχτίσανε από τον πειραματισμό που τους ενέπνεε εδώ και καιρό και θέλανε μια αγνή, straight rock n roll βουτιά για να βαρέσουνε ζυγοστάθμιση. Ξεδιάντροπα λοιπόν, παρωχημένα και κλισεδιάρικα όσο ποτέ, άρχισαν να κουνάνε τον κώλο τους και να παρασέρνουν και λοιπούς να το κάνουν. Το αστείο είναι ότι η ανταπόκριση κάθε άλλο παρά αμελητέα ήταν και οι ξινές μούρες των εστετιστών ζάρωσαν για άλλη μια φορά. (6.5)

Τι να βάλω στο "Best Of"; Suicide Sally And Johnny Guitar, Country Girl
. . .

Beautiful Future (2008)

Για άλλη μια φορά προσπαθούν να αφουγκραστούν και να συμμετάσχουν στις εξελίξεις και το περίεργο είναι ότι όχι μόνο δεν τα θαλασσώνουν, όπως για να πούμε την μαύρη αλήθεια πολλοί θα περίμεναν, αλλά βγαίνουν αξιοπρεπείς και κύριοι. Στο μίξερ, πάμπολλα συστατικά, που όμως τόσα χρόνια μετά, χαμόγελα προκαλούν παρά έκπληξη. Στο σερβίρισμα, από Triffids on drugs (Glory Of Love) μέχρι κραουτο-μονδερνισμούς (Can't Go Back) και από italo μπασσογραμμές (Uptown) μέχρι καρτουνίστικο glitter rock n roll (Zombie Man). A, και ολίγη από disco punk παρακαλώ μετά της απαραίτητης κορασίδος φυσικά (βλ. Lovefoxxx των CSS). Για την ιστορία, κάπου γρατζουνάει κάτι κιθάρες κι ο Josh Homme. (7)

Τι να βάλω στο "Best Of"; The Glory Of Love (single version), Beautiful Summer, I Love To Hurt (You Love To Be Hurt)

Έμεινε τίποτα άλλο για το "Best Of";

- Velocity Girl ("Crystal Crescent" b-side, 1986)
Πιo Stone Roses κι από Stone Roses. Προηγήθηκε όμως. Υπήρξε και στη θρυλική συλλογή του καθόλου βέβαια θρυλικού NME, "NME C86".
- Screamadelica (Dixie Narco Ep, 1992)
Ευφορικά πρωτό-beats και house περιτύλιγμα όταν η λέξη house είχε νόημα ύπαρξης.
- Understanding (feat. P.P. Arnold) (Long Agos And Worlds Apart-A Tribute To The Small Faces, 1995)
Soul δυναμίτης που δίνει μια νέα διάσταση στο αρχικό κομμάτι των Small Faces.
- Full Strength Fortified Dub (Primal Scream, Irvine Welsh & On-U Sound - The Big Man And The Scream Team Meet The Barmy Army Uptown, 1996)
Με αφορμή τη στρογγυλή θεά και το Ευρωπαϊκό του 1996 ένα spoken word dub δημιούργημα ιδιαίτερου ενδιαφέροντος με τον mr."Trainspotting" Irvine Welsh να "τα λέει".
- Some Velvet Morning (feat. Kate Moss) new version (Dirty Hits, 2003)
Η εκδοχή του κομματιού που ακούγεται στο video-clip και που μάλλον επικράτησε στη συνείδηση των περισσοτέρων. Όχι άδικα.
- Zeppelin Blues While Thinking Of Robert Parker ("Dolls" b-side, 2006)
Επειδή κι οι Zeppelin έχουν ψυχή, όχι μόνο οι σταφιδομούτσουνοι οι Stones!

Ρίξτε μια ματιά κι εδώ:

Τι ωραίες ιστορίες!

Τι ωραία ρουχαλάκια!

Τι ωραίο κείμενο (γενικότερα)!