Psychedelic Horseshit
Οι Psychedelic Horseshit έρχονται από το Ohio και θα μπορούσαν άνετα να περιληφθούν στη δεύτερη κατηγορία του συγκεκριμένου "αφιερώματος". Όλες οι προηγούμενες κυκλοφορίες των Psychedelic Horseshit ήταν πολύ κοντά στη νέα lo-fi garage φάση που ανθεί την τελευταία πενταετία στο αμερικάνικο underground. Όμως το φετινό τους άλμπουμ, Laced, δείχνει πως η μπάντα έχει πάρει μια πολύ πιο "φευγάτη" και αλλόκοτη πορεία. Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά: Η μπάντα πρωτόπαιξε το 2005 σε ένα φεστιβάλ jamming χωρίς να έχει όνομα. Λίγο πριν ανέβουν στη σκηνή, ο παρουσιαστής τους ρώτησε τι όνομα να αναγγείλει και ο Matt Whitehurst (κιθαρίστας, τραγουδιστής, leader της μπάντας και μέγας "καυγατζής") είπε: "πες πως θα παίξουν οι Psychedelic Horseshit". Ο "μύθος" λέει ότι όσοι τους είδαν ενθουσιάστηκαν και το (πράγματι ευκολομνημόνευτο!) όνομά τους άρχισε να συζητιέται. Αν θέλετε τη γνώμη μου, οι τύποι ήθελαν να λέγονται έτσι και τα περί άμεσης απήχησης είναι απλώς παπαριές. Βέβαια, από παπαριές άλλο τίποτα, αλλά αυτά θα τα πούμε παρακάτω...
Ξεκίνησαν με την καθιερωμένη συνταγή των CD-R που πουλιόνταν στα live τους, αλλά βρήκαν σχετικά σύντομα δισκογραφική στέγη. Το 2007 κυκλοφόρησαν ένα 7'', ένα EP και το ντεμπούτο άλμπουμ τους, το Magic Flowers Droned. Η τσαμπουκαλεμένη κακοφωνία, η άθλια παραγωγή, το τρομακτικό χάος κάποιων κομματιών, κάνουν την πρώτη ακρόαση σχεδόν αποκρουστική! Όμως, μόλις τελειώσει, σου αφήνει την αίσθηση ότι υπάρχει κάτι ουσιαστικό πίσω από το τείχος των απανωτών επιτηδευμένων ενοχλήσεων. Βλέπετε, σχεδόν κάθε κομμάτι περιέχει ένα σπουδαίο noise-pop ριφάκι. Οι ιδέες τους θα μπορούσαν (με την κατάλληλα λουστραρισμένη παραγωγή) να αποτελούν ένα νέο "φαινόμενο Strokes"! Για τόσο καλές και "catchy" ιδέες μιλάμε... Στο Magic Flowers Droned υπάρχουν κομμάτια που φέρνουν στο μυαλό, εκτός των Strokes, τους Fall και πολλούς απογόνους τους (όπως οι Clinic), ενώ υπάρχει και ο ύμνος "New Wave Hippies", ένα lo-fi μανιφέστο κατά των νέο-hipsters! Αυτό το τραγούδι με έκανε να τους συμπαθήσω αρχικά... Μην το βάλετε στα πόδια με την πρώτη ακρόαση και θα ανταμειφτείτε. Θα ανακαλύψετε μια νέα μορφή ποπ σχιζοφρένειας! Και θα διαπιστώσετε πως καταντάει εθιστική η αποκάλυψη εξαιρετικών garage-pop ακόρντων κάτω από το πλέγμα της θορυβώδους κακοφωνίας τους!
Ένα άλλο δυνατό χαρτί της μπάντας είναι και το χιούμορ. Πέρα από την επιλογή του ονόματός τους, οι Psychedelic Horseshit "εφηύραν" και το μουσικό τους ιδίωμα: Shitgaze! Μια προφανής ειρωνεία για το shoegaze, το οποίο επίσης γνωρίζει μια σπουδαία αναβίωση στις μέρες μας. Ακόμη και η βλάσφημη παρωδία των Beach Boys με το δικό τους "Bad Vibrations", σε κάνει τουλάχιστον να χαμογελάσεις... Το πλέον αστείο βέβαια ήταν οι τίτλοι των δύο άλμπουμ που έβγαλαν το 2009. Το τότε φρέσκο υλικό τους ονομαζόταν... Too Many Hits (!) και η συλλογή με τα παλιότερα CD-R τους... Golden Oldies!!! Το Golden Oldies, γεμάτο με ημιτελείς μεθυσμένες πρόβες θορύβου, κάνει το ντεμπούτο άλμπουμ τους (Too Many Hits) να μοιάζει πολύ... συμβατικό! Βλέπετε, με το που προέκυψε η πρώτη κανονική δισκογραφική προοπτική, οι Psychedelic Horseshit έβαλαν τα δυνατά τους για να βγάλουν κάτι που θα ήταν προσιτό σε κάποιο -έστω και περιορισμένο- ακροατήριο. Και τα κατάφεραν μια χαρά! Τόσο οι ρυθμοί όσο και τα φωνητικά είναι πλέον ξεκάθαρα. Kαι οι ιδέες τους, τα (απλά και γοητευτικά) ακόρντα τους, φανερώνουν μια αναξιοποίητη φλέβα ταλέντου. Τελικά ο τίτλος του δίσκου δεν ήταν μια άστοχη ειρωνεία... Η συνολική αισθητική θυμίζει Beat Happening, αν και είναι ολοφάνερο (και... ύποπτο!) ότι τα παλικάρια μας έχουν πολλά pop βαρίδια στο πίσω μέρος του μυαλού τους. Τόσα που δεν θα μπορούσαν να συγκριθούν με την παρέα του Calvin Johnson. Ίσως έτσι να ακούγονταν, όμως, τα πρώιμα demo των Strokes... Την ίδια χρονιά (2009), έβγαλαν και το συμπαθητικό Shitgaze Anthems EP, όπου περιέχεται το "Dreadlock Paranoia", μια απολαυστική αιμομιξία μεταξύ rock'n'roll και dub!
Το ότι μια παρέα τόσο... αστοιχείωτων μουσικών βρήκε δισκογραφικό συμβόλαιο, το σχολίασε και ο ίδιος ο Matt, με το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό που τον διακρίνει: "το deal με τη siltbreeze records μας βοήθησε να βρούμε χρήματα για acid και μας έμπλεξε στον σύνθετο κόσμο της δισκογραφίας. Μετά από καμιά εικοσαριά αλλαγές στη σύνθεσή μας και αφού ξεκινήσαμε την υποτιθέμενη επανάσταση του shitgaze, κινούμαστε αργά και σταθερά στα πλαίσια της show biz αποσκοπώντας σε ομορφότερα κορίτσια και καλύτερα ναρκωτικά"! Μέχρι εδώ όλα πήγαιναν καλά -ή σχεδόν καλά... Όμως υπάρχει και μια πλευρά της μπάντας που την κάνει πραγματικά εκνευριστική: Το υπερφίαλο και υποκριτικό attitude που λανσάρουν. Ακολουθώντας τις πλέον απεχθείς από τις διαχρονικές συνταγές της ποπ δημοσιότητας, ο Matt Whitehurst άρχισε να τα "χώνει" σε διάφορους άλλους καλλιτέχνες. Ήταν μια ξεδιάντροπη προσπάθεια να δημιουργήσει τεχνητές εντάσεις, που συνήθως εξαργυρώνονται σε μια συνεχή ροή ανούσιων δημοσιευμάτων. Αυτό άλλοτε του βγήκε σε καλό και άλλοτε σε κακό. Όταν, π.χ. πρόπερσι, οι Horseshit έπαιζαν με τους Wavves σε μια σειρά συναυλιών, φόρεσαν μπλουζάκια που έγραφαν "Wavves Suxxx". Οι Wavves είχαν χιούμορ και πόζαραν με το εν λόγω t-shirt. Οι Black Lips από την άλλη, πέτυχαν τον Matt σε ένα μπαρ -λίγο καιρό αφού τους είχε "θάψει" σε διάφορες δηλώσεις του- και τον έκαναν μαύρο στο ξύλο... Τι να κάνεις; Έχει και ρίσκα η δηθενιά!
Ας έρθουμε όμως στον πραγματικό λόγο που με έκανε να γράψω για τους Psychedelic Horseshit: το φετινό άλμπουμ, Laced. Εδώ οι Psychedelic Horseshit αφήνουν πίσω τους όλες τις lo-fi εμμονές τους. Μειώνουν ταχύτητα και υιοθετούν έναν πεντακάθαρο (για τα δεδομένα τους) ήχο. Επιδίδονται σε ένα απελευθερωμένο ταξίδι αποκάλυψης νέων ήχων: Τριπάρουν ανελέητα, ανακατεύοντας dub και afro ρυθμούς με ψυχεδελοπόπ περάσματα, ambient μουρμούρες και rock'n'roll ριφάκια. Το αποτέλεσμα είναι πραγματικά εντυπωσιακά "εύκολο", μα και γοητευτικό. Όσο υπερβολικό κι αν μοιάζει, το Laced θα πρέπει να είναι ο δίσκος που θα ζηλέψει φέτος ο Wayne Coyne. Στις μέχρι τώρα δουλειές τους, οι Psychedelic Horseshit, με το γνήσιο punk θράσος της νιότης τους, έσμιξαν κάμποση από την αυθάδη ευφυΐα των Velvet, λίγη από τη λύσσα των Stooges, όλη την ξεκούρδιστη ανεμελιά των Pavement και το στυλάτο ξεχαρβάλωμα των Swell Maps. Στο Laced αγκαλιάζουν με μανία την αναρχία του Zappa και το ελεύθερο πνεύμα του Cpt. Beefheart. Τολμάνε να παίξουν με εμπνευσμένα samplings και δημιουργούν ένα παράδοξο πεδίο συνεύρεσης του Beck με τους Animal Collective! Δεν ξέρω πόσο μέλλον έχουν αυτοί οι τύποι, αλλά είναι σίγουρο πως έχουν λαμπρό παρόν. Και αυτό φαίνεται να υπερκαλύπτει τη φιλοδοξία, αλλά και τη ματαιοδοξία τους... Προβλέπω σύντομα, καλύτερα ναρκωτικά και ομορφότερα κορίτσια!
_____
NEXT: Arbouretum
