What΄s my name?

Επιλέξαμε τυχαία αποσπάσματα από κείμενα δεκαπέντε συνεργατών του Mic, τα αριθμήσαμε και σας ζητάμε να αναγνωρίσετε από το ύφος, τις γνώσεις, την ευαισθησία, το χιούμορ, την ευρηματικότητα, τη γλαφυρότητα και όποιο άλλο στοιχείο κρύβουν, τον συγγραφέα τους.

Τεστάρετε τη σχέση σας με τους συνεργάτες τους Mic ("τον x θα τον αναγνώριζα μέσα σε χιλιάδες", "Βρήκα μόνο τους οκτώ από τους δεκαπέντε, μπορώ να θεωρηθώ τακτικός αναγνώστης") αλλά και τη μνήμη σας ("δε θα ξεχάσω ποτέ το θάψιμο του x στο δίσκο του αγαπημένου μου γκρουπ").

Οι σωστές απαντήσεις στο τέλος της σελίδας. Καλά μαντέματα.

1. Λοιπόν φαίνεται πως και κατά τον 21ο αιώνα δεν θα γνωρίσουμε ελπιδοφόρους εκ Δανίας, Φινλανδίας κλπ. Όποιο ταλέντο θα καταφθάνει από το κερασάκι του κόσμου, θα μιλάει Σουηδικά. Πιστός στον παραπάνω κανόνα, ο Jay Jay Jale κάνει τις πλέον φιλότιμες προσπάθειες να ζεστάνει και να καλύψει ένα μεγάλο κενό. Το κενό που δημιουργήθηκε από την εποχή που ο Μώμος έγινε τόσο εστέτ ώστε να καταλήξει γραφικός (και, συνακόλουθα, μουσικά βαρετός), ο Louis Philippe δεν μπορούσε άλλο να κρύβει τον κοσμοπολιτισμό του, οι διάφοροι Bill Pritchard έμειναν ωραίες φούσκες που τις πήρε ο άνεμος, τον Paul Roland τον έφαγε η ίδια του η μούχλα. Και σήμερα; Την ώρα που διάφοροι (Τ)ζακ το παρασκέφτονται, οι απόγονοι του Scott Walker το ρίχνουν στη μελαγχολία. Έπρεπε να επιστρέψει ο Neil Diamond, να σας δείξει αυτός. Μπροστά σε αυτόν τον κίνδυνο εμφανίζεται αυτός ο λιπόσαρκος νεαρότατος τροβαδούρος της μελαγχολίας. Λοιπόν, καλύφθηκε το κενό; Όχι, γιατί του λείπουν οι μεγάλες συνθέσεις. Η τραγουδάρα βρε παιδί μου, η μία μπαλαντάρα ας πούμε, μια θρηνάρα, κάτι (δώστε του κάποιος μια σφαλιάρα - εκδ). Κι αν από τα προηγούμενα έμεινε η ειρωνική νωχελικότητα ενός 'So tell the girls that I am back in town' ή του 'The sly seducer' (ο αυτοβιογραφικότερος τίτλος - αυτό φιλοδοξεί να γίνει;), εδώ υπάρχει απλώς ένα καλοδουλεμένο σύνολο.

2. Αμάν πια με αυτούς τους απογόνους των Βίκινγκς που θέλουν να γίνουν καουμπόηδες... Η μυθολογία της Άγριας Δύσης και η μουσική της ασκούν μια περίεργη γοητεία στους Σκανδιναβούς από τότε που η Agnetha και η Annifrid (τα δύο Α των ΑΒΒΑ) φόρεσαν καουμπόικες μπότες κάτω από αραχνούφαντα δαντελένια κομπινεζόν (ίσως και από πιο παλιά, δεν παίρνω όρκο) με αποτέλεσμα να έχουμε πολλά δείγματα σκανδιναβικής κάντρυ, από τις ιλαροτραγικές συμμετοχές ασπρουλιάρηδων τροβαδούρων στο φεστιβάλ της Γιουροβίζιον (που κατά περίεργο τρόπο μαζεύουν τα δωδεκάρια σαν παπαρούνες σε ανοιξιάτικο λιβάδι) μέχρι την ανεξάρτητη παραγωγή του St. Thomas (κατά κόσμο Thomas Hansen από το Όσλο). Η διαφορά στην προσέγγιση της μουσικής και στη θεματολογία ανάμεσα στα δύο αυτά άκρα είναι μεγάλη. Μένει να δούμε αν υπάρχει διαφορά και στην... χμμμ... ποιότητα. Η μουσική του Thomas δεν είναι καθαρόαιμη C&W, αλλά έχει επιρροές και από folk και από το αστικής προέλευσης αλλά αγροτικής νοοτροπίας country rock. Δεν έχει καμία απολύτως επιρροή από οτιδήποτε ευρωπαϊκό ή πιο συγκεκριμένα Νορβηγικό, αλλά οι Σκανδιναβοί μας έχουν συνηθίσει σ' αυτό (Roxette, Aha, Cardigans, κλπ) με αποτέλεσμα να μην έχουμε ιδέα για το πώς είναι η «λαϊκή» μουσική τους και, αντίθετα, να έχουμε βάσιμες υποψίες για το αν υπάρχει τέτοιο πράγμα.

3. Cinematic. Το όνομά τους καθόλου τυχαίο. Το άλμπουμ τους "Every Day" εντελώς ξεχωριστό και ιδιοφυές. Μουσική βγαλμένη απ' τα καλύτερα όνειρα των King Tubby, Jah Wobble, Henry Mancini, Steve Reich, John Coltrane. Όλη η αυτοσχεδιαστική ενέργεια της τζαζ είναι εδώ, έτοιμη να εκραγεί. Τζαζ σε περιτύλιγμα μοντέρνο, κρουστά που καραδοκούν να σε ταξιδέψουν, νέοι ήχοι που δημιουργούν μια εκστασιασμένη, ήρεμη ένταση, παραπομπές σε μεγάλες μουσικές του παρελθόντος με τα μάτια στο μέλλον. Υποκλιθείτε στον Jason Swinscoe, πολύπλευρο ταλέντο μουσικού, συνθέτη και προγραμματιστή. Ξεκίνησε το 1990 φοιτητής καλών τεχνών στο Cardiff ιδρύοντας τους Crabladder. Η μπάντα έπαιξε fusion jazz, hardcore punk, συν πείραμα. Από το πείραμα άρχισε ν' ασχολείται με υπολογιστές - προγραμματισμό παίζοντας σε κλαμπ και πειρατικό ραδιόφωνο. Ηχογραφεί από τότε μια μίξη κινηματογραφικών ήχων, τζαζ των 60s, ρυθμικές λούπες όπου πάνω τους αυτοσχεδιάζει ζωντανή ορχήστρα, φέρνοντας τις δυνατότητες του sampling στα όριά τους. Υπογράφει στην Ninja όπου μιξάρει Sakamoto και Coldcut.

4. Άσφαλώς και θα έχετε επισημάνει την ασεξουαλικότητα της εναλλακτικής / ποπ / ροκ / ηλεκτρονικής σκηνής τα τελευταία χρόνια. Χλωμά και μελαγχολικά, προβληματισμένα παιδάκια που ενδιαφέρονται για οτιδήποτε άλλο εκτός από το να ικανοποιήσουν το βασικό τους ένστικτο. Σαν να πέρασαν αιώνες από την Σεξουαλική Τρομοκρατία των Frankie Goes To Hollywood, σαν να έχει ξενερώσει ξαφνικά όλος ο πλανήτης! Για αυτό και χαιρετίζουμε ανακουφισμένοι την Καναδή Merill Nilsker και απαντάμε θετικά στην πρόκληση της για λίγο περισσότερο και λίγο πιο βρώμικο sex στη ζωή μας. Ας μιλήσουμε για sex λοιπόν και μόνο για αυτό, χωρίς ίχνος αυτο-λογοκρισίας και σαν να πρόκειται αύριο να έρθει το τέλος του κόσμου, οπότε ίσα που προλαβαίνουμε να πάμε να... Μια hardcore έκδοση του 'Bed Time Stories', η γυναικεία απάντηση στο 'Diamonds and Pearls', μια electro-punk σκύλα (πρώην πορνο-σταρ?), που δε σας κοιτάει στα μάτια, άλλα αρκετά πιο κάτω! Παρέα με ένα Roland MC505, που όπως ισχυρίζεται είναι όλος της ο μουσικός κόσμος επιλέγει ως ιδανικό κρεβάτι, το ηχητικό στρώμα της παγωμένης - όσο και επιθετικής- electronica, και χωρίς να καταλαβαίνεις το πως, οι απλοί ρυθμοί της και τα αρχέτυπα beep που ξερά καλύπουν τα σεντόνια της καταλήγουν να απευθύνονται σε ένα κοινό με προχωρημένη μουσική αντίληψη.

5. Η επτάδα "Urban Gamelan pt.1", "Sirens", "Helicopterz", "Kongo Do", "Language Dub", "Drunken Reprisal" και "Coup De Grace" δεν γράφτηκε από τους 23 Skidoo, υπαγορεύτηκε μέσα στα οράματά τους από τους Παλαιούς του HP Lovecraft και πήρε σάρκα και οστά σε κάποια μυστική τελετή για την οποία δεν θέλω να γνωρίζω. Το industrial ethnic "Jalan Jalan" και το πιο μινιμαλιστικό "Misr Wakening", η ακρόαση του οποίου απαιτεί συνθήκες ηρεμίας και μεγάλη ένταση στον ενισχυτή αλλιώς χάθηκε και πέρασε. Το γνήσιο, άγριο, βίαιο και ωμό funk του "Vegas El Bandito" και το πρωταρχικό βούντου ανατολίτικο dub του "Fire", τα μοναδικά τόσο straight δεμένα πάνω σε καθορισμένους ρυθμούς κομμάτια τους. Το "Kundalini" και το "F.U.G.I." (την πιο ωμή και τρομακτική εκτέλεση του single "Coup"), δύο κομμάτια μνημεία - αναφορές της πιο κλειστοφοβικής, επιθετικής και άγριας χορευτικής μουσικής του αιώνα που έφυγε. Το "Quiet Pillage" το μεγάλο τους αυτό αριστούργημα που κλείνει το "Seven Songs", με ξυλόφωνο, ξύστρα, διακριτικά κρουστά και σημερινή αίσθηση. Το πιο χαρωπό (?) και γρήγορο "IY" που φαίνεται διαφορετικό και straight σε σχέση με τα υπόλοιπα - τόσο κοντά στους Talking Heads που νομίζω ότι τραγουδάει ο Burne. Το άραχνο "Porno Bass" και το βιομηχανικό "New Tastement", τρομακτικά μεταλλικά soundtracks, πραγματική πρόκληση στo σκοτάδι. Το "Mary's Operation"... Ξέχασα να σας πω ποιοί είναι οι 23 Skidoo. Και τι σημαίνει 23 Skidoo. Αλλά, τι κάθομαι και σκέφτομαι τώρα... Σε Έλληνες απευθύνομαι (μεγάλα γκαγκσάκια), σιγά μην δεν ξέρετε για τους Ιλλουμινάτους και τις διεθνείς συνομωσίες.

6. Πέρα όμως από την καθαρά μουσική αντιμετώπιση του 'Fixed::Context' έχω την αίσθηση πως η δουλειά αυτή οφείλει να αντιμετωπιστεί μάλλον με βάση μια γενική κοινωνική συνθήκη, αυτή της έλλειψης ησυχίας, αυτοσυγκέντρωσης και ενδοσκόπησης. Το να κυκλοφορείς το 2001, μια δουλειά που απαιτεί από τον ακροατή να της αφιερώσεις ολοκληρωτικά 37 λεπτά από τον πολύτιμο εργασιακό συνήθως ή ΄ψυχαγωγικό' σου χρόνο, δεν είναι μια κραυγή επιστροφής σε ριζικές αξίες που δεν έχουν να κάνουν παρά μόνο με την ψυχή σου και την αντιμετώπισή της ως το πιο υψηλό και εύθραυστο αγαθό; Αν η pop είναι η μουσική της ευχάριστης ψυχαγωγίας, το punk η μουσική της εκτόνωσης κ.ο.κ. η μουσική των Labradford (ambient, post rock ή ότι άλλο θέλετε) είναι η μουσική ενός υποτιθέμενα άυλου κόσμου, το soundtrack του κόσμου των ιδεών, οι ήχοι στο μυαλό ενός κωφάλαλου, το ταξίδι ενός γαλαξία στο μη-χώρο, η πορεία ενός φύλλου από το δέντρο στη γη που θα επαναλάβει τη διαδικασία της ζωής. Κυρίως όμως, το 'Fixed::Context' είναι η μινιμαλιστική αποθέωση της μελωδίας, όταν αυτή υπάρχει σε τόσο μικρές ποσότητες, αφτιασίδωτη και 'γυμνή', τόσο βαθιά και δυνατή όμως ωστε τελικά (και μέσα από αυτή την πορεία του μη-γίγνεσθαι) να προσφέρει την ανάταση.

7. Η ηλεκτρονική μουσική κρύβει πολλές παγίδες : Βασισμένη στην επανάληψη των ρυθμικών και μελωδικών μοτίβων, μπορεί να καταντήσει κουραστική. Το πλήθος των ήχων και των παραλλαγών τους (λέγε με εφέ) αρκετά συχνά καταργεί κάθε έννοια σύνθεσης άρα αφαιρεί και τον τίτλο του συνθέτη από πολλές ηλεκτρονικο-παλλόμενες ψυχές και τη θέση του παίρνει ο, έστω αδόκιμος, όρος του συναρμολογητή ήχων. Ίσως για αυτό το λόγο ένα μεγάλο μέρος της ηλεκτρονικής μουσικής παραγωγής στις μέρες μας στερείται έμπνευσης και δεν είναι τίποτα άλλο από αναμασήματα (που ναι καμιά φορά είναι εμπνευσμένα) και άσκοπο ξόδεμα μνήμης στον σκληρό δίσκο. Ο Αντώνης Π. όμως δεν είναι πρωτάρης στο χώρο αυτό, αλλά ούτε αφελής. Μας δίνει λοιπόν το TV HEAD, ένα δίσκο ευαίσθητο αλλά όχι πλαδαρό, δουλεμένο πολύ στους ήχους του αλλά όχι πλαστικό, ριζοσπαστικό αλλά όχι απλώς άναρχο, πολυεπίπεδο αλλά όχι χωρίς συνοχή. Τα κομμάτια εδώ είναι λίγο σαν zapping στην καθημερινότητα και μιλάνε τη γλώσσα των υπολογιστών : αναφορές στο electro, drum'n'bass, ψηφιακές μελωδίες, όλα αυτά που δίνουν την εικόνα ενός κόσμου που ενώ μοιάζει να κάνει βήματα μπροστά την ίδια στιγμή διαβρώνεται, αποσυντίθεται, αλλάζει ριζικά και όμως μένει ίδιος, με την ίδια ανάγκη για επικοινωνία, αγάπη, δημιουργία και ένα καλύτερο αύριο.

8. Τι κρύβεται πίσω από τη μουσική; Εγώ, εσύ, ο τρίτος που έφυγε, τα απωθημένα μιας ζωής, η δύναμη της έκπληξης. Πίσω από τη συγκεκριμένη μουσική, πάντως, κρύβονται οι TSOOL. Τα παιδιά δεν είναι καινούριο όνομα στην πιάτσα. Η σκούφια τους κρατάει από τη χώρα των δίμετρων ξανθών καλλονών, όπου και αναδύθηκαν από τις στάχτες των Union Carbide Productions (σημ. από τα σημαντικότερα σχήματα που έφερε το garage-punk στη Σουηδία στα τέλη '80). Τα τρία πρώην UCP μέλη συνέχισαν το έργο τους με τη σύμπραξη στην πορεία και ακόμη τριών μουσικών... το σύνολο έξι δηλαδή. Αναδρομικά έχουμε το ντεμπούτο "Welcome to the Infant Freebase" το '96 και το "Extended Revelation (for the Psychic Weaklings of Western Civilization)" το '98. Τρίτο και καλύτερο το "Behind the Music", το οποίο αποτελεί την πρώτη κυκλοφορία της μπάντας στις ΗΠΑ (!!). Α ρε κατακαημένε μουσικέ.. ουαί και αλίμονό σου αν δεν έχεις γεννηθεί στο Λονδίνο και άντε μετά να ψάξεις να βρεις το δίκιο σου. Ουστ! Λοιπόν... I've got news for you. Ο δίσκος αυτός έχει ΚΙΘΑΡΕΣ. Τι είναι αυτό; Κιθάρα είναι το έγχορδο μουσικό όργανο... Κλείστε το λεξικό και μην αγχώνεστε. Ύστερα από τόσο electro overdose που έχουμε άλλωστε φάει χρειάζεται λίγος χρόνος για επαναπροσαρμογή. Οι TSOOL βάζουν τις κιθάρες σε πρώτο πλάνο, βαράνε τα τύμπανα και με την αρωγή μιας πληθώρας οργάνων περνούν τα 60ς και 70ς με μια στρώση γυαλάδας.

9. Εντάξει. Το 'Origin of Symmetry' είναι κι επηρμένο και επιτηδευμένα μελοδραματικό και παραφουσκωμένο. Με λίγα λόγια περισσεύει η αμετροέπεια (αυτή που ένα ενωτικό συνέδριο θα έπρεπε να αμβλύνει κλπ κλπ). Αποτέλεσμα να θαφτεί από πολλούς (πιο κουλτουριάρηδες;) και να υμνηθεί από κάποιους άλλους (λιγότερο «ψαγμένους»;) Πριν ακόμη ακούσουμε το δίσκο, τίτλοι όπως 'Hyper Music' και 'Megalomania' μας είχαν ήδη προετοιμάσει για το μέγεθος της υπερβολής που μας περίμενε. Και στα παραπάνω κουσούρια ας προστεθεί ίσως και η έλλειψη πρωτοτυπίας. Κι όμως: το 'Origin of Symmetry' έμεινε στο cd-player περισσότερο από πολλούς πιο μετρημένους και λιγότερο «αντιπαθητικούς» δίσκους, στους οποίους σίγουρα δεν μπορεί να προσάψει κανείς τόσα μειονεκτήματα. Δεν είναι προτιμότερο να απολαύσεις την πομπώδη κιτσαρία των Muse σε σχέση με ένα δίσκο που έπειτα από μια-δυο ακροάσεις θα τον βάλεις στη μπάντα για να τον ξανακούσεις κάποια άλλη φορά και μετά από μερικές εβδομάδες θα ανακαλύψεις ότι αυτή η άλλη φορά δεν ήρθε ποτέ γιατί τον είχες ήδη βαρεθεί;

10. Όλ' αυτά θα ήταν ίσως κοινότυπα και κοινότοπα αν δεν ήταν η Bjork που ενσαρκώνει την Σέλμα. Κι αν δεν ήταν δικές της οι μουσικές που μπλέκονται αριστουργηματικά με το στόρι, δίνοντας ταυτόχρονα και μια ιδέα για τα ερεθίσματά της και τον τρόπο που εμπνέεται. Το ξωτικό από την Ισλανδία με την γαργαριστή φωνή και την μοναδική ικανότητα να συνδυάζει την παράδοση με τις νέες τάσεις, πλάθει μουσικές από την μονοτονία της καθημερινότητας. Το πέρασμα του τρένου, το μολύβι του σκιτσογράφου, τα τακούνια της δεσμοφύλακος, ο απόηχος της θείας λειτουργίας, οι μονότονοι βιομηχανικοί ήχοι και θόρυβοι, όλα είναι αφετηρίες μιας χαρούμενης και ανατρεπτικής μελωδίας που παρηγορεί και ανακουφίζει. H ζωή είναι ωραία ακόμα κι όταν είναι άσχημη. Η αισιοδοξία που αποπνέει το λυπητερό τέλος είναι σπάνια. Το μόνιμο σχεδόν μειδίαμα της Bjork μου έμεινε καρφωμένο στα χείλη και επανέρχεται σε κάθε μου αναπόλησή της.

11. Κι εμείς που τους ακολουθήσαμε πιστά όλα αυτά τα χρόνια, αγοράζοντας τα στούντιο και τα live τους, singles, συλλογές και σάουντρακ, τους κρίνουμε πια αυστηρά, ως αρμόζει στη στενή μας σχέση - χεστήκαμε γιαυτούς που μας ήταν πάντα αδιάφοροι, με τους πολύ αγαπημένους στη ζωή, σφαζόμαστε και χανόμαστε για πάντα. Δεν ξέρω πόσα είναι τα γκρουπ που σηκώνουν ομαδικό αφιέρωμα εδώ στο Mic - πόσα κατάφεραν το έργο τους να αφορά όλους τους συνεργάτες. Δέκα, είκοσι... Οι Tindersticks είναι απ'τους πρώτους. Η πορεία τους (με βήμα ταχύ) τους οδήγησε στο χείλος του γκρεμού. Κι αντί να πηδήξουν ή ν'αλλάξουν κατεύθυνση, αυτοί προτίμησαν να μείνουν εκεί, για πάντα υποθέτω, σε ένα εκνευριστικό σημειωτόν ή (ας φανώ μεγαλόψυχος) κάνοντας γύρους σαν το σκύλο που κυνηγάει την ουρά του. Γίνεται φανερό υποθέτω πως δε θεωρώ αλλαγή κατεύθυνσης ή τολμηρό βήμα την ενσωμάτωση soul στοιχείων σε μετρημένα κομμάτια τους (ας θυμηθούμε κι ότι η πρώτη κρούση έγινε με το 'I've been loving you too long' εν έτει 1995). Και μπαίνει σε σοβαρούς μπελάδες ο καλλιτέχνης που βρίσκει τη θέση του στον ήλιο και η μόνη του έγνοια είναι να μας το υπενθυμίζει, πιο ανόρεχτα και κουρασμένα κάθε φορά.

12. Εντυπωσιασμένος! Μόνο αυτή την λέξη μπορώ να αρθρώσω μετά την εξουθενωτική ακρόαση του νέου cd των Sex Museum... και φαίνεται πως έχει περάσει ένας ολόκληρος αιώνας από τότε που εκείνο το άγουρο 'σκουπιδάκι' στα "Battle of the garages", το 'Drugged personality', γρατσουνούσε τα καλομαθημένα αυτάκια μας! Heavy κιθάρες, άγρια φωνητικά, μεσαίων ταχυτήτων ρυθμοί, εξαιρετική παραγωγή από τον leader του γκρουπ Fernando Pardo, υπέροχες μελωδίες, μαγική αστρόσκονη που σκορπίζει απλόχερα η 'μάγισσα' Marta (thanx a lot Marta!) με τα πλήκτρα της και τα ηλεκτρονικά κολπάκια της... και η απόσταση μεταξύ Deep Purple, Iron Butterfly, Taste (ναι, τα φωνητικά μου θύμησαν Ισπανό Rory Gallagher) και Monster Magnet, μοιάζει να είναι μηδενική!! Τους είχα ξεγράψει εξαιτίας της κατιούσας πορείας τους που άρχισε μετά το υπέροχο "Independence" και έφτασε στο απογοητευτικό "The fabulous furry". Όμως με το 'Sonic' παίρνουν την εκδίκησή τους (έστω κι αν είναι κρύο πιάτο). Και θα μπορούσα να είμαι πιο γενναιόδωρος στη βαθμολόγησή του αν δεν υπήρχε αυτή η αίσθηση της 'Ισπανίλας' στη κατά τα άλλα φοβερή φωνή του Miguel Pardo, που πιστεύω πως είναι και το μειονέκτημα που τους στερεί τη διεθνή αναγνώριση.

13. Το 'Constant Shallowness Leads To Evil' πονάει βαθιά. Τόσο, όσο η απώλεια που προκαλεί ο μεγάλος θεριστής. Τόσο, όσο η άγνωστη γεύση του περάσματος, την οποία μαθαίνεις οριστικά και αμετάκλητα όταν πια δεν έχεις οργανικές δυνατότητες. Και αυτός ο πόνος είναι πανομοιότυπος με αυτόν που βγαίνει μέσα από τα επιθετικά, θορυβώδη, ακραία, ηλεκτρονικά μέρη που οι John Balance, Peter Christopherson, Thighpaulsandra και Simon Norris, μεταχειρίζονται ως εργαλεία δημιουργίας και δόμησης αυτής της τραγωδίας, κάνοντας το αποτέλεσμα, σε σημεία, εξοντωτικά αφόρητο. Είναι πανομοιότυπος με τον βόμβο και τον ερεθισμό που παραμένει στα αυτιά μετά το πέρας του. Οι δημιουργοί, σβήνουν και αναγεννιούνται αρκετές φορές στα εξήντα συν λεπτά του έργου, προσπαθώντας μάταια να συλλάβουν, έστω ένα ίχνος από φίλους που πέρασαν απέναντι και δεν γύρισαν ποτέ και μόνον στην σφαίρα της ειρωνείας, της ματαιότητας, του προσωρινού και ληξιπρόθεσμου, βρίσκουν, αν κιόλας, κάτι. Και για αυτό το κάτι εξαντλούν κάθε δυνατό απόθεμα ψυχικής ενέργειας. Θέλει πράγματι κουράγιο για να θέσεις εαυτόν σε αυτό το trip περισσότερης της μιας φοράς. Να αντέξεις την επίθεση και καταστροφή κάθε αίσθησης, αρμονίας, λογικής. Μήπως τελικά αυτό δεν είναι ο θάνατος για καθετί θνητό; Μήπως τελικά αυτός ήταν και ο μόνος τρόπος, μέσω της μελέτης των καταστροφικών επιπτώσεων της εφαρμογής, να φυλακιστεί, έστω και κάτι απειροστό από τα ζητούμενα;

14. Ozzy's down to earth και για όσους δε κατάλαβαν, ο Παππούς επέστρεψε!!! Μόνο down δεν είναι στο νέο του δίσκο ο 'νονός' του μέταλ. Από που ν'αρχίσει κανείς, ας πάρουμε την φωτογραφία του καταρχάς που τον δείχνει πιο νέο απ'το εξώφυλλο του 'Ozzmosis' και ας κυκλοφόρησε πριν από εξίμιση χρόνια. Ας είναι καλά το Photoshop που κάνει θαύματα, αλλά τέλος πάντων, εμάς δουλειά μας είναι η μουσική και όχι τα computer graphics και το make-up, οπότε ας αρχίσουμε. Την τελευταία πενταετία, με διάφορες κινήσεις της γυναίκας του και μάνατζερ του (πχ Ozzfest) η δημοτικότητα του καλλιτέχνη έχει κρατηθεί κάπου παραπάνω από ψηλά και το όνομά του φιγουράρει άνετα ανάμεσα σε όλες τις δημοφιλείς μπάντες του nu-rock τύπου Limp Bizkit. Έτσι και μετά από συμμετοχές σε κομμάτια όπως το 'Shock the monkey' των Coal Chamber, όλοι περίμεναν ότι στο νέο του άλμπουμ θα'χει κάποιες επιρροές απ'το είδος. Αλλά όχι, ο παππούς είναι παλιά καραβάνα και σε καμία περίπτωση δεν ήθελε να γίνει ρεζίλι (και πέρα απ'αυτό έχει δηλώσει αρκετές φορές ότι δεν 'ακούει' nu-metal). Έτσι έχουμε ένα 'κλασικό' Ozzικό δίσκο, σίγουρα καλύτερο απ'το 'Ozzmosis' αλλά το κατά πόσο μπορεί να συγκριθεί μ'αυτούς των αρχών της δεκαετίας του 80 το αφήνουμε στην δική σας κρίση.

15. Θέλεις να γίνεις εκατομμυριούχος; Διάλεξε την σωστή από τις παρακάτω απαντήσεις, στην ερώτηση: «τι είναι οι WEEN γα την σύγχρονη pop;»
Α) Ο λεκές από κέτσαπ στο νυφικό φόρεμα, καθώς η νύφη πηγαίνοντας στην εκκλησία, σταμάτησε για ένα πιτογύρι.
Β) Τα απελευθερωθέντα αέρια πέψης του γιάπη, που δίνει συνέντευξη για πρόσληψη, στην εταιρεία που ονειρεύεται κάθε βράδυ.
Γ) Το κομμάτι από το σπανάκι, στην τέλεια οδοντοστοιχία της εκρηκτικής κοκκινομάλας, που κλέβει την παράσταση κάθε φορά που αυτή σου χαμογελάει.
Δ) Το μαραμένο μόριο του Ρωμαίου την βραδιά που ξάπλωσε για πρώτη φορά με την Ιουλιέτα.
Και η σωστή απάντηση είναι: και οι τέσσερις φυσικά. Ότι και να σκεφτείς, όπως και να περιγράψεις, αυτούς τους θεοπάλαβους τύπους, θα έχεις δίκαιο. Χρόνια τώρα, έχουν συνδυάσει το χαβαλέ με την κοινωνική κριτική και την σουρεαλιστική σάτιρα με διαφόρων ειδών μουσικές φόρμες. Θα μπορούσες να τους χαρακτηρίσεις σαν τους αδελφούς Κοέν της μουσικής.

1. Λάμπρος Σκουζ, 2. Δημήτρης Κάζης, 3. David X, 4. Άρης Καραμπεάζης, 5. Βασίλης Παυλίδης, 6. Γιάννης Ασπιώτης, 7. Γιώργος Ανδρονικίδης, 8. Ελευθερία Ιωαννίδου, 9. Θανάσης Παπαδόπουλος, 10. Κώστας Καρδερίνης, 11. Μπάμπης Αργυρίου, 12. Χρυσαφάκης Αναγνωστάκος, 13. Πάνος Πανότας, 14. Χρήστος Αναγνώστου, 15. Στέργιος Μακαβαίος