Αγαπημένο μου Red Snapper είναι το...

The Paranoid (Prince Blimey, 1996)
Αν και το "The Paranoid" είναι καταδικασμένο να ζει στη σκιά του ομώνυμου κομματιού των Black Sabbath μιας και ποτέ δεν πρόκειται κομμάτι με αυτόν το τίτλο να πάρει τα πρωτεία δημοτικότητας από το μεταλλικό μαυσωλείο του Ozzy και των συνεργατών του, από την πρώτη στιγμή που το άκουσα καρφώθηκε στο μυαλό μου. Πιθανώς έχει να κάνει με το γεγονός ότι αν και ο ημι-ντραμ εν μπέις κορμός του, αποδίδει μία καλπάζουσα ζοφερή ατμόσφαιρα με απότομες διακοπές, τα φωνητικά της Anna Haigh γεμίζουν το χώρο με μια ανεξήγητη ζεστασιά. Παρανοϊκά πράγματα δηλαδή... - Θάνος Σιόντορος

The Rough and the Quick (Our Aim is to Satisfy Red Snapper, 2000)
Οι RSn μ' αρέσουν επειδή είναι acidjazztriphopfunkyhouse (όπως έγραφε ο Ασπιώτης στο mic). Διαλέγω το lp "Our Aim is to Satisfy Red Snapper" επειδή συμμετέχει η βοκαλίστρια Karime Kendra (κόρη της θρυλικής τραγουδίστριας της northern soul, Ty Karim), η οποία δίνει ρέστα στο συγκεκριμένο κομμάτι. Ένα από τα πιο αισθησιακά τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ από τη γυναικεία οπτική, με ενορχήστρωση που ανακατεύει έξυπνα τα disco φωνητικά με το hip-hop. - Χίλντα Παπαδημητρίου

Regrettable (Redone, 2003)
Στη μουσική των κόκκινων λυθρινιών πάντοτε ο καθένας έβρισκε ότι ήθελε... Acid, jazz, funk, trip hop, electronica. Στο "Redone" εκλεκτοί αναμείκτες και αρχιτέκτονες ήχων, από τον Susumu Yokota έως τους Rothko, αποδεικνύουν ότι η έννοια remix δεν περιορίζεται μόνο σε εκείνη της ευκολίας, της "αποχύμωσης" και της μαζικής τυποποίησης. Οι Blue States (ο Andy Dragazis δηλαδή!), με "άδεια" ατμοσφαιρικά πλήκτρα και ζεστά πνευστά να γεμίσουν το χώρο, πατώντας σε μια έξοχη πρωτογενή μελωδία, βρήκαν και ανέδειξαν την ονειρική pop διάσταση του "Regrettable". Την βρήκαν; Μήπως την εφηύραν; Πόσο τελικά μετράει μια καλή πρώτη ύλη; Και πόσο ο "μάγειρας"; - Αντώνης Ξαγάς

Crusoe Takes a Trip (Prince Blimey, 1996)
Το εισαγωγικό κομμάτι του Prince Blimey, του δίσκου τους που μου "έμεινε" πιο πολύ με τα χρόνια. "Μια γυναίκα στο νησί του Ροβινσώνα" αποδόθηκε στα ελληνικά ο τίτλος του Foe του J.M. Coetzee, μια φράση που χαρακτηρίζει πλήρως κι εμένα την περίοδο που είχα πρωτακούσει το συγκεκριμένο τραγούδι." - Νάντια Πούλου

The're hanging me tonight (Our Aim is to Satisfy Red Snapper, 2000)
Η πιο space εισαγωγή τους, υπερπέραν πάσης αμφιβολίας, το πιο μελαγχολικό πεντάλεπτό τους. Ακούμε μια πλειάδα μουσικών θεμάτων που εμφανίζονται στην εικόνα, διαπλέκονται, αποχωρούν προσωρινά και επιστρέφουν, πάντα υπό το άγρυπνο βλέμμα του τυμπανιστή. Και αγριεύει και πυκνώνει και σε τραβάει απ'το μανίκι όσο πλησιάζει η ώρα της αγχόνης και στιγμή δε χάνει το ενδιαφέρον του. Η φωνή δεν έχει καμιά θέση σ' αυτόν τον παράδεισο των ήχων. Ότι είναι το "Stem" για τον Shadow... - Μπάμπης Αργυρίου