Satisfaction is the death of desire
Ο ΣΚΟΠΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ ΜΙΚ
Γι αυτό και υποκρινόμαστε πως καθόμαστε και συστηματοποιούμε τον αχανή χώρο της μουσικής μας με κομμάτια, αφιερώματα, δισκογραφίες, κριτικές. Όχι επειδή κοπτόμαστε για την εγκυκλοπαιδική μόρφωση των μικρών micάδων, αλλά για να τους προτείνουμε κι άλλες ακουστικές χαρές απ' αυτές που ήδη χειρίζονται. Α, και για να τους δώσουμε αυτή την ανεξήγητη χαρά του να διαβάζεις κι άλλα για τους ήδη αγαπημένους σου. Εν μέσω των νέων μας κάθε φορά προτάσεων θα παρατηρείτε οτι υπενθυμίζουμε κάποιες περιπτώσεις που μπορεί να μην προσέξαμε καλά, να μας διέφυγε κάτι σημαντικό πάνω στον ανελέητο μουσικό μας βομβαρδισμό.
Ο ΣΚΟΠΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΜΑΣ
Πιστέψατε όλα τα παραπάνω; Αν ναι, μη νομίσετε ούτε για στιγμή πως κυρίως αυτά μας κινούν στο γράψιμο. Η γραπτική διεργασία είναι μάλλον γνωστή και την ξέρετε. Κάθεσαι και μαυρίζεις λευκές σελίδες ή οθόνες μόνο και μόνο για να ικανοποιηθεί το τέρας πούχεις μέσα σου. Αλλιώς θα καθόσουνα να απολαμβάνεις την αγαπημένη σου μουσική και αυτό θα ήταν όλο. Αλλά πού τέτοια τύχη ... όσο περισσότερο σε διεγείρει, τόσο θέλεις να μεταφέρεις δυο στίχους τους εδώ, να τονίσεις ένα ριφ εκεί, να αναμοχλεύσεις την ιστορία τους (ποιοι, πότε, που, γιατί, πως, πόσο) αλλά και να την μεταφέρεις στους άλλους (που το δικό τους τέρας τους καλεί σε ενημέρωση, γνώση, όπως θέλετε πείτε το).
Ο ΣΚΟΠΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ RED SNAPPER (τίτλος του τέταρτου δίσκου τους)
Ετούτοι είναι ξεκάθαροι, το φωνάζουν και στον τίτλο. Του τέταρτου και πιθανώς (υπάρχουν νόμοι πιθανοτήτων εδώ;) πιό κατασταλαγμένου δίσκου. Και ως έξυπνο μόττο μας έβαλε στις παραπάνω σκέψεις αλλά και μας κόλλησε στη μούρη μιαν αλήθεια που σπάνια πια ακούμε κανείς. Ότι δεν κάνει μουσική για μας, μας γράφουν όλοι κανονικά - την φτιάχνει για την πάρτη του, να θρέψει κι αυτός το τέρας του, να ικανοποιήσει (πιστεύει) τη δική του ψυχή.
Ο ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥΣ ΥΠΗΡΞΕ Η ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΜΕΙΞΙΣ μερικών άξιων «ειδών» που δεν τείνουν βέβαια προς εξαφάνιση αλλά προς απελπιστική μονομέρεια. Mιλάω για την άσιντ τζαζ, την ντραμ εντ μπέις, την νταμπ, την ελεκτρόνικα. Δεν το κατάφεραν, με την έννοια ότι το καθένα από αυτά υπερτερούσε των άλλων. Και το κατάφεραν, με την έννοια ότι έδειξαν πως αυτά μπορούν να πάνε μαζί ως πολύ δυνατό σύνολο.
ΣΚΟΠΟΣ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΚΑΛΑ ΚΙ H BETHY ΤΟΥΣ
Βασικό τους βέβαια απόκτημα, η Beth Orton, τo σκοτεινό αντικείμενο του πόθου πολλών μας σας τους (όπως κι η δική μας Bethy Argyraki). H 32χρονη Νοργουιτσιανή συνθέτρια / τραγουδοποιός υπήρξε και συνεργάτης του William Orbit, τόσο ως έτερο μέλος των Spill, όσο και ως συνθέτρια ή συντραγουδίστρια σε τρακς των LP του - δεν είχε και πολλά. Μετά ανήλθε : όταν έχεις βελούδινες κοψιές στη φωνή σου, σε καλούν τόσο οι Red Snapper για τα πρώτα τους σινγκλς, όσο και οι Chemical Brothers για να πεις την τελευταία λέξη αλλά κι όλες τις προηγούμενες στο "Alive : Alone" (Exit Planet LP). Στα προσωπικά LP της, τρία τον αριθμό, συμμαγειρεύονται φολκ τραγουδοποιία και τριπ χοπ πολυλογία, κι είναι καλό το fusion.
ΣΚΟΠΟΙ ΕΠΙ ΣΚΟΠΩΝ
David Ayers (guitarist), Ali Friend (double bassist), Richard Thair (drummer) - ο τελευταίος τη σειρά αλλά πρώτος υποκινητής, έκανε κρουστά στους υπέροχους ηλεκτρονικάδες The Aloof. «Να παίξουμε χορευτική μουσική με ακουστικά όργανα». Αυτό ήταν γραμμένο στα προφορικά καταστατικά των crucial three. Από ντραμ εντ μπέις τεχνίτες ήταν γιομάτος ο κόσμος την εποχή εκείνη. Από υδραυλικούς λουπαδόρους το ίδιο. Από νταμπ α ντουμπ άδες άλλο τίποτα. Αλλά από μούρες που να παίζουν όλα αυτά με άσιντ τζαζ αλλά και με αυθεντική περιπετειωδή τζαζ (από Charles Mingus ως Richard Kirk) υπήρχε μια έλλειψις στην αγορά. Σκοπός τους ήταν να γίνουν οι Weather Report της μετά τέκνο γενιάς, λέει ένας συνάδελφος από γειτονικά σάιτς, μας κάνει τη μούρη κρέας και φεύγει. Το τρίο διαλύεται φέτος, ο Thair σχηματίζει τους Toob, ο Friend φτιάχνει soundtrack κι ο Ayers κολλαμπορίζει με Alan McGee και Felix Tod, οι άλλοι δεν πήγαν χαμένοι, νάστε σίγουροι.
ΔΙΣΚΟΠΟΙ, όλοι στη Warp
REELED AND SKINNED (1995)
1 Snapper
2 One legged low frequency guy
3 Swank
4 Hot flush
5 Cortina
6 Hot flush (sabres of paradise remix)
7 In deep
8 Wesley don't surf
9 Lobster
Εδώ περιλαμβάνονται τα περισσότερα απ' τα πρώτα ep τους (The Snapper, Swank, Hot Flush (1993-1995)). Και τι κάνει ο κόκκινος δράκος στο εξώφυλλο; Προειδοποιεί για αιχμηρές κι επικίνδυνες διαδρομές; Πράγματι, οι γωνίες είναι εξαιρετικά οξείες εδώ, μπάσα και ντραμς δεν χαρίζονται, ριπές οργάνου σκίζουν τον καλλιεργούμενο υπνωτισμό, φωνές μοιάζουν να βγήκαν απ' το λήθαργο. Οι συνθέσεις ξεκινάν πρωτόλεια, εδώ μιλάνε μινιμαλιστές του δρόμου που μπήκαν σε στούντιο, αλλά μερικές φορές καταλήγουν σε απρόβλεπτες παρακάμψεις, όπως πχ οι freak κιθάρες του "One legged low frequency guy". Στα "Snapper" και "In deep" βυθίζεται η φωνή της Orton και για το τελευταίο ας κάνω κι εγώ το αγαπημένο παιχνίδι των βρετανών γραφιάδων - η Princess Tinnymeat συναντά τον Prince Tricky ! Άλλα τρακς ιδρώνουν στα ρεμίξ του Andrew Witherall (Sabres of Paradise), ενώ τα ακαταμάχητα διαμάντια εδώ είναι τα "Swank" και "Hot flush" - κάπου κουνηθήκατε μ' αυτά. Θ' άφηνε τέτοιο στυλιστικό οργιάκι να της ξεφύγει η Warp; (7)
PRINCE BLIMEY (1996)
1 Crusoe takes a trip
2 3 strikes and you're out
3 Thomas the fib
4 Get some sleep tiger
5 Fatboy's dust
6 Moonbuggy
7 The paranoid
8 Space sickness
9 The last one
10 Digging doctor what what
11 Gridlock
12 Lo-beam
H κιθάρα του Ayers δεν χαρίζει κάστανα (σπάνιο για σχήμα τέτοιας μουσικής), τα db εξακολουθούν να κάθονται σ' αναμμένα κάρβουνα και το χυτήριο βγάζει αλλοπρόσαλλα σχήματα. Ακούστε π.χ. το "Crusoe takes a trip". Τόσο γερή μπασoκοκαλιά με στριγγλιάρικα πνευστά δείχνει ένα clock dva! Δεν θα μιλήσω για το "Thomas the Fib", ένα απ' τα καλύτερά τους. Αλλά για πείτε μου, όταν οι κιθάρες κεντούν έτσι όπως κεντούν στο "Fatboy's dust" π.χ. ποιές ενοχές σέρνουν μαζί τους; Των φρηκ 70ς ή των darkwave 80ς; Εδώ σας θέλω! Μόνο μια φημεηλιά στο "The paranoid", αλλά τι φημεηλιά... Εντελώς σκοτοδινικά οράματα στα "Moonbuggy" και "Space sickness", ονόματα και πράματα. Ο πιό σκοτεινός τους δίσκος, ένα snuff 8mm της ελεκτρόνικα. (7)
MAKING BONES (1998)
1 The sleepless
2 Crease
3 Image of you
4 Bogeyman
5 The tunnel
6 Like a moving truck
7 Spitalfields
8 Seeing red
9 Suckerpunch
9 4 dead monks
Ο μαύρος Μαυρούγκαλος (black) και χάλκινος - χαλκέντερος (soul). Αν στο "The sleepless" (ύμνος για μας τους ινσομνιακούς!) χιπ χοπ φωνητικά χουφτώνονται από μπρούτζινα άσιντ πνευστά, βγαίνουμε έξω για νυχτερινά κυνηγητά α λα Laurent Garnier στο "Crease", κλείνουμε το μάτι στους Μassive Attack στο "Image of you" και μας επιστρέφουν τη ματοχειρονομία στο "Seeing red", πάμε μπρος πίσω σε υποδειγματικό άσιντ φανκ ("Bogeyman") και Χέρμπι χάνκοκ νουβελιτσα στο ("The tunnel"), ανάβουμε πάλι γαμώτο με τη Shafty soul του "Like a moving track", κι επιστροφή στα μπρούτζινα φωνητικά / πνευστά στο "Suckerpanch". Από εδώ κι έπειτα είναι αδιαφιλονίκητοι μάστερς του είδους, σκορπίζοντας κιόλας το genius τους σε ρεμίξ απεδώ, συνεργασίες απεκεί και λοιπά. (8)
OUR AIM IS TO SATISFY RED SNAPPER (2000)
1 Keeping pigs together
2 Some kind of kink
3 Shellback
4 Don't go nowhere
5 The rake
6 The rough and the quick
7 Bussing
8 I stole your car
9 Alaska street
10 Belladonna
11 They're hanging me tonight
Ο τέταρτος κι εγωιστικός τους δίσκος τους βρίσκει στο καλύτερο και για άλλη μια φορά φαίνεται πως είναι αδύνατο να παραμείνεις ομάδα μετά το αποκορύφωμά σου. Δεν είναι ότι εδώ αλλάξανε στούντια, μηχανικούς, παραγωγομίκτες και τα συναφή. Υποθέτω είναι η γνωστή κατάληξη-σύνθεση συγκυρίας και χημείας. Για μένα π.χ. οι τέσσερεις νότες του "Keeping pigs together" αρκούν για την ατμοσφαιρική κάλυψη που θέλω. Η θηλυκή θερμότητα του "Shellback" με πείθει όταν λέει "Ι want to hold you". Το "Don't go nowhere" είναι το χιτ που γουστάρω να παίζω δυνατά. Η γρήγορη σόουλ του "The rough and the quick" μου ξανανοίγει την όρεξη να βρώ τις πηγές της. Το "Alaska street" μου επαναφέρει με γλυκύτητα στη μνήμη της νταρκ εταιρείες των 80ς. 11 απολαυστικές εναλλαγές σε θερμό ηλεκτρονικό τοπίο. Ξεκινήστε από αυτό κι επιστρέφετε σιγά σιγά. Μην το πολυαργήσετε κι αυτοί διαλύουν ήδη τη δεύτερη μπάντα τους ο καθένας! (8)