Top 20

Ξεκινάμε σήμερα μια σειρά αφιερωμάτων σε μεγάλα γκρουπ που έχουν δισκογραφία 4-5 δίσκων και άνω, γκρουπ που αγαπήσαμε κάποτε, ίσως και παράφορα, που έχουν διαλυθεί ή είναι 'ληγμένα' καλλιτεχνικά. Είναι μια ευκαιρία και για μας να επανεκτιμήσουμε, μέσα από μια ευχάριστη διαδικασία, τι άντεξε στο χρόνο και τι ακούγεται καλύτερο τώρα που πάλιωσε.

Εγκαίνια σήμερα, με τους R.E.M. Από το 20 προς το 1 τα καλύτερα κατά τον γράφοντα τραγούδια τους. Αν βρίσκετε βαρετές και περιττές τις πληροφορίες, διαβάστε μόνο τα bold γράμματα.

20. Shiny happy people (1991). Διαθέτει Spector-ική εισαγωγή και μέση, Verlaine-ικό ριφ, νορμάλ στίχους, δεύτερα φωνητικά και ααα απ'την Kate Pierson. Είναι το πιο χαρούμενο τραγούδι τους, ικανό να σου δημιουργήσει για λίγα λεπτά την ψευδαίσθηση ότι ο κόσμος είναι γεμάτος χαμογελαστούς ανθρώπους. Προτιμήστε το για πρωινή αφύπνιση (εκτός αν είστε σκληροπυρηνικοί fans του Γιώργου Αυτιά).

19. Driver 8 (1985). Τους ...χρεώνουν ότι ανακάτεψαν Byrds, garage και post punk και δημιούργησαν αυτό που ονομάστηκε αργότερα alternative rock. O φανατικός συλλέκτης (δίσκων φυσικά) του γκρουπ, ο κιθαρίστας Peter Buck δικαιούται το μισό credit γι'αυτή τη συνταγή. Το άλλο μισό δικαιούται ο Michael Stipe, όνομα που πολλοί μπέρδευαν με τη Ρίγα (Stripe), για την εξαιρετική φωνή του. Οι άλλοι δύο είναι όπως οι... άλλοι των Smiths.

18. Lotus (1998). Απ'το 'Up', τον πρώτο τους δίσκο ως τρίο, χωρίς τον ντράμερ Bill Berry που μετά από ανεύρυσμα εγκεφάλου επί σκηνής αποφάσισε να αποσυρθεί στη φάρμα του και να ζήσει ήσυχα. Η θέση του δεν καλύφθηκε από μόνιμο μέλος.

17. Southern Central rain (1984). Απ'το 'Reckoning' το δίσκο που, λόγω συγκυρίας, έπαιξε στο δωμάτιό μου περισσότερο από κάθε άλλο τους. Ήταν η εποχή που ο Stipe είχε ακόμα μαλλιά στο κεφάλι και στην πατρίδα τους παιζόταν μόνο από κολεγιακά ραδιόφωνα. (Εδώ γιατί δεν έχουμε τέτοια κυρ υπεύθυνε;)

16. Fireplace (1987). Από τις σπάνιες περιπτώσεις που το σαξόφωνο κυριαρχεί σε κομμάτι τους με έναν ατέλειωτο ελιγμό που σε μερικούς θα θυμίσει το 'Sex bomb' των Flipper.

15. It's the end of the world as we know it (and I feel fine) (1987). Κι αυτό δεν μπορεί να κρύψει τις ομοιότητες με το 'Subterranean homesick blues', του μεγάλου, ξέρετε. Εξαιτίας του χάνει μερικές θέσεις αλλά δεν κινδυνεύει να ...καεί.

14. Fall on me (1986). Οι στίχοι εδώ (και σε πολλά άλλα τους) είναι cryptic, συρραφή φράσεων που μόνο ο Stipe καταλαβαίνει. Όμως η μουσική και η φωνή αναπληρώνουν με το παραπάνω την απουσία σοβαρού νοήματος. Η μαζική επιτυχία σε πολυπλατινέ χρώμα ήταν θέμα χρόνου και η επιρροή τους στην πιτσιρικαρία αναπόφευκτη.

13. Pop song 89 (1989). To 'ανοιχτικό' κομμάτι του 'Green', πρώτου άλμπουμ στη Warner, το οποίο προώθησαν με πολύμηνη τουρ και μετά ξεκουράστηκαν συναυλιακά για έξι χρόνια. Should we talk about the weather? Should we talk about the government? Όχι, ας μιλήσουμε για τις ζωές μας καλύτερα.

12. Radio Free Europe (1981). Το πρώτο τους single στην άσημη Hib-Tone. Κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του '81. Που σημαίνει ότι για όσους είναι από 23 χρόνων και κάτω οι R.E.M. υπήρχαν ανέκαθεν, άσε που μπορεί να είναι και από τα πρώτα πράγματα που άκουσαν στο στέρεο του ...μαιευτηρίου. Υπάρχουν και δυο bootleg με τίτλο 'Radio Free Georgia'.

11. We walk (1983). Από το πρώτο τους άλμπουμ 'Murmur' που όπως και τα επόμενα τέσσερα κυκλοφόρησε από την I.R.S. H οποία ανήκει στον Miles Copeland, αδελφό του Stewart Copeland των Police τους οποίους και μανατζάριζε. Ο πατέρας τους ήταν πράκτορας της CIA.
10. Pretty persuasion (1984). Κλασικό δείγμα του mid-eighties ήχου τους, κουδουνιστές κιθάρες, γρήγορο μπητ και αξέχαστα ρεφραίν. Βγήκε την εποχή που το αμερικάνικο underground άνθιζε (Dream Syndicate, Green on Red, Rain Parade, Husker Du) αλλά το κοινό αγόραζε Springsteen 'Born in the USA', Lionel Ritchie 'Can't slow down' και Billie Joel 'An innocent man'.

9. Disappear (2001). 'There is a calm I haven't come to yet / I spend half my life figuring what comes next... I looked for you and everywhere / I looked for you and everywhere / Tell me why you're here / I came to disappear'. Γιατί ένα πετυχημένο ποπ γκρουπ να γράψει ένα τόσο σκοτεινό κομμάτι; Έχουν και οι ποπ σταρς τις μαύρες τους όπως οι ασήμαντοι ανώνυμοι που γεμίζουν τα στάδια των συναυλιών τους; Κι εσύ τι ψάχνεις, γιατί είσαι εδώ;

8. These days (1986). Μάλλον έπαιζαν πολύ οι Echo & the Bunnymen στα ηχεία του δισκάδικου Wuxtry της Γεωργιανής Αθήνας όπου γνωρίστηκαν οι Michael Stipe και Peter Buck και ένωσαν τις δημιουργικές τους ανησυχίες. Οι φράση 'We are young despite the years, we are concern, we are hope despite the times' μου ακούγεται θεϊκή.

7. Orange crush (1988). 'We are agents of the free / I've had my fun and now its time to serve your conscience overseas...' Λέγεται πως αναφέρεται στο φυτοκτόνο Agent Orange που χρησιμοποιήθηκε στο Βιετνάμ. Υπολογίζεται πως τα αμερικάνικα αεροπλάνα έριξαν 20 εκατομμύρια γαλόνια προσπαθώντας να εξαφανίσουν τη βλάστηση που επέτρεπε στους ...κιτρινιάρηδες να κρύβονται. Πολλοί βετεράνοι εμφάνισαν προβλήματα μετά την επαφή τους με το δηλητήριο. Οι άλλοι κάτω που λούστηκαν μ'αυτό... δεν έπαθαν το παραμικρό.

6. Drive (1992). Όμορφο, μελαγχολικό, σχεδόν αταίριαστο για άνοιγμα δίσκου, με στίχους σφίγγας. Ύμνος στην ελευθερία του ροκενρόλ ή ένα απαισιόδοξο 'ε και λοιπόν'; Σημαντικό είναι ότι σε κάθε δίσκο τους είχαν ένα-δυο μεγάλα τραγούδια τουλάχιστον. Επίσης προσέχω ότι πολλά τραγούδια σ'αυτή τη λίστα προέρχονται από τη δεύτερη δεκαετία τους, πράγμα που μάλλον δε θα συναντήσουμε πολλές φορές σ'αυτή τη σειρά αφιερωμάτων.
5. How the west was won and where it got us (1996). Μετά το ροκάδικο και μέτριο 'Monster' έκαναν το πιο ψαγμένο ηχητικά 'New adventures in hi-fi'. Πιάνα, κρουστά, υπόγειοι θόρυβοι, dub αίσθηση και σούπερ μελωδία κάνουν τη 'Δύση' ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια τους. Κι ο τίτλος του, μόνο πικρά χαμόγελα προκαλεί.

4. World leader pretend (1988). Η βετεράνα Jane Scarpantoni στρώνει το τσελοχαλί της, αλλά δεν είναι αυτό που κάνει το κομμάτι μεγάλο. Δεν είναι το pedal steel σόλο του Bucky Baxter, δεν είναι οι στίχοι. Κάπου αλλού θα πρέπει να ψάξουμε το μυστικό. Κάπου ψηλά ίσως.

3. Losing my religion (1991). Νομίζω πως είναι το πιο πολυπαιγμένο κομμάτι τους, οι djs απολαμβάνουν να το μιξάρουν με το 'Maggie Mae', ακόμα και η ειδικών ικανοτήτων Μαρία έμαθε πως R.E.M. είναι εκείνη η κατάσταση του ύπνου που φιλοξενεί τα όνειρά μας και πάνω από τέσσερα εκατομμύρια σπίτια στις Ηνωπολιτείες κατέχουν το 'Out of time' album που έχει το 'Losing..' στα σπλάχνα του.

2. The one i love (1987). Αφού δοκίμασαν στους προηγούμενους δίσκους παραγωγούς όπως οι Mitch Easter, Don Dixon, Joe Boyd, Don Gehman, βρέθηκε στο διάβα τους ο Scott Litt που δοκιμάστηκε στο 'Document' και στέριωσε στην καρέκλα του παραγωγού για έξι συνεχόμενους και μοσχοπουλημένους δίσκους.

1. Maps and legends (1985). Συγκρίνω τα δικά μου αγαπημένα R.E.M. κομμάτια με αυτά των δύο επίσημων 'best of' τους. Μόνο σε 7 από τα 16 σ'αυτό της πρώτης περιόδου και σε 2 από τα 18 της δεύτερης συμπίπτουμε. 9 στα 34... Ο Φασούλας στα τρίποντα είχε καλύτερο ποσοστό. Πως να κάνω καριέρα με τόσο στραβό γούστο;