I hate music (it΄s got too many notes)
Το γκρουπ που μέσα σε δέκα χρόνια κάλυψε την απόσταση punk χαβαλές - αδιάφορο mainstream rock. Του Μίλτου Τσίπτσιου
Λέει σε κάποια στιγμή ο Tommy Stinson μπασίστας και ιδρυτικό μέλος των Replacements στο ιστορικό ντοκιμαντέρ "American Hardcore":
"Βαθιά μέσα μου ήθελα να συμμετάσχω σ' αυτό (εννοεί το hardcore)...
...θες να μπεις στη σκηνή αλλά δεν είσαι εκεί...
...το συγκρότημά σου δεν είναι τέτοιο συγκρότημα..."
Αυτός ο καημός που βγάζει ο άνθρωπος έχει έναν αποδέκτη. Στρέφεται σε μεγάλο βαθμό εναντίον του Paul Westerberg του συνθέτη, τραγουδιστή και γενικά ιθύνοντος νου αυτού του γκρουπ, το οποίο άγονταν και φέρονταν ανάλογα με τις ψυχολογικές και συναισθηματικές του διαθέσεις.
Αυτός λοιπόν ο Westerberg, το τυπικό παράδειγμα προσωπικότητας που υποσκέλισε τους υπόλοιπους για ένα "one man show", είχε το χάρισμα να εκστασιάζει κόσμο. Από τον πιο σκληροπυρηνικό punk rocker έως μία απλοϊκή καταθλιπτική νοικοκυρά, και από τον πιο intellectual κουλτουριάρη έως τον αγροίκο της διπλανής πόρτας που δεν ανέχεται ούτε μια παράξενη νότα να μπει στη ζωή του, όλοι έβρισκαν κάποιο λόγο να μαγεύονταν με τη μουσική του.
Οι Replacements δημιουργήθηκαν το 1979 στη Μινεάπολη, και μέχρι το 1986 τη σύνθεσή τους αποτελούσαν οι Paul Westerberg φωνητικά, κιθάρα και οτιδήποτε άλλο γούσταρε, τον Bob Stinson στην κιθάρα, τον εντεκάχρονο αδελφό του Tommy στο μπάσο και τον Chris Mars στα ντραμς.
Βαθιά επηρεασμένοι από τους συμπολίτες τους και ινδάλματά τους Husker Du, ξεκινούν την πορεία τους χωμένοι στο hardcore και χαμένοι στο ποτό και τις ουσίες. Συναυλίες που άφησαν εποχή, χαοτικές, γεμάτες μεθύσι και χουλιγκανισμούς που τις περισσότερες φορές τελείωναν πριν καν αρχίσουν. Άντεξαν κοντά δέκα χρόνια και παρέδωσαν πνεύμα όταν οι ανάγκες του Westerberg δεν χωρούσαν σε καλούπια ισότιμων μελών συγκροτήματος. Δέκα χρόνια, εφτά δίσκοι ο καθένας πιο κοντά στο δρόμο του mainstream από τον προηγούμενο. Αυτοί είναι:
Sorry Ma, Forgot To Take Out the Trash (1981 Twin/Tone)
Όταν δίνεται η δυνατότητα στους Replacements από την τοπική Twin/Tone να μπουν στο στούντιο, για να γράψουν δίσκο, αυτοί νομίζουν πως μπήκαν σε παιδική χαρά. Έτσι δημιουργούν έναν δίσκο τελείως άναρχο, πλήρως ερασιτεχνικά παιγμένο, ξερό και ατίθασο.
Μέσα από τ' αυλάκια του ξεπηδά όλη η αλητεία τους, όλη η παιδική ανεμελιά, όλος ο εφηβικός θυμός τους και όλο το ακατέργαστο ταλέντο που φαίνεται αχνά πως διέθετε αυτός ο Westerberg. Κομμάτια του ενός λεπτού στο ύφος των αρχικών Husker Du και με τίτλους όπως I Hate Music, I'm In Trouble, I Bought A Headache και ανάλογη θεματολογία, οι Replacements καταπιάνονταν με οτιδήποτε τους τη βαρούσε με την προϋπόθεση να παίζεται γρήγορα και δυνατά και με απόλυτη ελευθερία. Δεκαοχτώ hardcore κομμάτια σε κάτι παραπάνω από μισή ώρα.
Εδώ και το κομμάτι τους από το πρώτο single I'm In Trouble, εδώ και το Something To Du η ωδή στα ινδάλματά τους.
Δίσκος για punks που έχουν λιώσει το Everything Went Black των Black Flag, και που θα τον βαθμολογούσαν με...10. Κι εγώ δεν έχω λόγο να τους αμφισβητήσω.
Hootenanny (1983 Twin/Tone)
Δίσκος τελείως διαφορετικός από το Sorry Ma. Ερασιτεχνικοί πειραματισμοί πάνω σε νέα είδη με τα punk να περιορίζονται σε καναδυό. Οι ρυθμοί χαμήλωσαν, οι εντάσεις έπεσαν και οι προσμίξεις νέων ρυθμών κάνουν την εμφάνισή τους.
Οι προβληματισμοί του γκρουπ επεκτείνονται και περιλαμβάνουν πολλά στοιχεία από την Country μέχρι το Folk και τα Blues. Το συνθετικό ταλέντο του Westerberg εδώ αρχίζει να ξεδιπλώνεται και ν' αναδεικνύει την ευφυΐα του. Εδώ θα βρούμε και την πρώτη τους μεγάλη στιγμή. Είναι το Color Me Impressed επηρεασμένο βαθιά και πολύ κοντά στην ποπ πλευρά των Husker Du. Με αυτό γνωρίζουν σχετική επιτυχία και μπαίνουν στην ελίτ της αμερικάνικης εναλλακτικής μουσικής.
Πρώτο προσωπικό τραγούδι του Westerberg από τα πολλά που θ' ακολουθήσουν στο μέλλον, το electro ακουστικό"Within Your Reach" το οποίο συνθέτει και εκτελεί όλα τα όργανα μόνος του.
Δίσκος γι' αυτούς που το Meat Puppets II είναι ευαγγέλιο και που θα τον βαθμολογούσαν με ...10. Δύο σκαλιά πιο κάτω θα βρείτε εμένα.
Let It Be (1984 Twin/Tone)
Τα μεθύσια όμως και οι χαοτικές εμφανίσεις συνεχίζονται. Ο Tommy, παιδάκι αμούστακο ακόμη, παρατάει το σχολείο και περιοδεύει όλη την Αμερική μαζί με τους Replacements. Το Let It Be θα μετακινήσει ακόμη περισσότερα βήματα μακριά το γκρουπ από τις πρώτες τους ημέρες. Ο Westerberg εδώ παίρνει στις πλάτες του το γκρουπ και το απομακρύνει από τους δύστροπους πειραματισμούς και το χάος του hardcore και να τους μεταφέρει σε τόπους όπου οι μελωδίες θα κυριαρχήσουν.
Με το I Will Dare το νέο συνθετικό επίτευγμά του θ' ανοίξουν και οι πόρτες των πολυεθνικών. Οι τέσσερεις μεθυσμένοι αλήτες θα γίνουν τα νέα hot ονόματα των κολεγιακών σταθμών και των alternative ομάδων. Οι κριτικοί θα βρουν το next big thing της indie μουσικής και ο Westerberg θ' αρχίσει να πνίγεται μέσα στους υπόλοιπους που ακόμη αναπολούν τις παλιές καλές μέρες του hardcore.
Θα παίξει τα πάντα από μαντολίνο έως πιάνο και κρουστά, θα ερμηνεύσει με πάθος το Androgynous την καλύτερή του μπαλάντα και θα ροκάρει ανεπανάληπτα στο Tommy Get's His Tonsils Out. Τέλος, μαζί με τους υπόλοιπους θα μας χαρίσει μια ακόμη εξαίσια σύνθεση το We're Coming Out ίσως το καλύτερο τραγούδι των Replacements.
Δίσκος γι' αυτούς που ξενύχτησαν με το Slanted And Enchanted των Pavement και θα του έβαζαν ...10. Ακριβώς πιο κάτω βρίσκομαι κι εγώ.
Tim (1985 Sire)
Το πρώτο τους άλμπουμ στην πολυεθνική Sire με παραγωγό τον Tommy Ramone. Οι Replacements έχουν πλέον ξεφύγει από τα στενά δεδομένα της underground μουσικής. Έχουν εμπορική απήχηση και μπαίνουν στο τοπ 200 των Αμερικάνικων καταλόγων.
Το Tim πάντως φαίνεται λίγο πιο άχρωμο του προκάτοχού του με κομμάτια λιγότερο μεστά από πριν και με τον Westerberg κάπως μουδιασμένο στο νέο κοινό που πρέπει ν' απευθυνθεί. Κιθαριστική ποπ, μερικές αμφιλεγόμενες μπαλάντες και πολύ clean cut ήχος χαρακτηρίζουν το άλμπουμ.
Ένα πολύ καλό κομμάτι το Swingin' Party, ένα άξιο αναφοράς το Hold My Life και μια mainstream επιτυχία το Bastards Of Young, με τα υπόλοιπα χωρίς να είναι άσχημα, να μην σου επιτρέπουν να ασχοληθείς περαιτέρω με αυτά . Αυτό είναι και το τελευταίο άλμπουμ του Bob Stinson που απολύεται καθώς οι εξαρτήσεις του δεν συμβάδιζαν πλέον με το προφίλ του γκρουπ. Μερικά χρόνια αργότερα οι ίδιες εξαρτήσεις θα του στοιχήσουν και τη ζωή.
Δίσκος γι' αυτούς που αγάπησαν με πάθος την κλάψα των Pearl Jam και θα του έβαζαν...10. Το εφτά μάλλον του είναι αρκετό.
Pleased To Meet Me (1987 Sire)
Αυτός ο δίσκος τους βρίσκει ως τρίο μετά την απόλυση του Bob Stinson και πριν την έλευση του νέου κιθαρίστα. Για τους Αμερικάνους πλέον οι Replacements είναι ίσως το μεγαλύτερο alternative όνομα. Αυτός όμως ο τυπικός Αμερικάνικος ήχος τους δεν φαίνεται να ενδιαφέρει ιδιαίτερα τους ευρωπαίους οι οποίοι αδιαφορούν για τους Replacements επιδειχτικά.
Στο Please To Meet Me συνεχίζουν με την κιθαριστική τους ποπ σε ακόμη πιο εύπεπτες στιγμές. Μελωδίες κομψές για εστιατόρια πολυτελείας, μπαλάντες για ορχήστρες σε κρουαζιερόπλοια, και μια προσπάθεια μεταβολής του ήχου στο στυλ arena rock των U2 του Bon Jovi και του Billy Idol. Από την γενική μετριότητα του άλμπουμ σώζεται το Alex Chilton αφιερωμένο στον παιδικό τους ήρωα και το I.O.U. με τις punk rock ρίζες του.
Οι οπαδοί των R.E.M. που θεωρούν το Murmur τον καλύτερο δίσκο όλων των εποχών θα του έβαζαν ...10. Έξι από μένα.
Don't Tell A Soul (1989 Sire)
Το Don't Tell A Soul ακούγεται σαν ακόμη ένας δίσκος του Elvis Costello, σαν λίγο Squeeze με άρωμα από Lemonheads. Είναι ένα άλμπουμ καθαρής, αψεγάδιαστης κιθαριστικής ποπ. Η συνθετική ικανότητα του Westerberg θα τον φέρει συγκρινόμενο με μεγάλες μορφές της Αμερικάνικης μουσικής και πολλοί θα τον χαρακτηρίσουν σαν το νέο Bob Dylan με τους Replacements το καλύτερο rock συγκρότημα της Αμερικής για τη δεκαετία του ογδόντα..
Στην κιθάρα εδώ είναι ο Bob "Slim" Dunlap ο οποίος θα παραμείνει στο γκρουπ ως και την οριστική διάλυσή τους. Αυτός είναι και ο πιο επιτυχημένος τους δίσκος φτάνοντας στο νούμερο 57 του Αμερικάνικου τοπ. Εδώ υπάρχει ένας ακόμη ύμνος για τους απανταχού έντεχνους το I'll Be You που όταν κυκλοφόρησε σαν single έφτασε στο νούμερο 51 του billboard μεγάλη υπόθεση για ένα συγκρότημα που όπως και να το κάνουμε προέρχονταν από τον χώρο του εναλλακτικού rock.
Για τους αμετανόητους του Born To Run του Springsteen που θα τον έβαζαν...10. Από εμένα πιάνει απλώς την βάση
All Shook Down (1990 Sire)
Τόσο μεγάλη είναι πλέον η αποδοχή των Replacements στη μουσική κοινωνία, που σε αυτό τον δίσκο συμμετέχει όλη η αφρόκρεμα του έντεχνου Αμερικάνικου rock. Αυτός είναι και ο τελευταίος δίσκος τους. Ή καλύτερα ο πρώτος προσωπικός δίσκος του Westerberg; Η συμμετοχή των υπολοίπων μελλών είναι από ισχνή ως ανύπαρκτη. Αμέσως μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ ο Westerberg απολύει και τον Mars και στη θέση του προσλαμβάνει τον Steve Foley που δεν θα μείνει για πολύ καθώς έναν χρόνο αργότερα το γκρουπ διαλύεται.
Και εδώ οι κιθάρες πρωταγωνιστούν, είναι όμως λίγο υποτονικές, κάπως θλιμμένες, αλλά ότι πρέπει για να πιάσουν τον σφυγμό της μέσης Αμερικάνικης οικογένειας. Δύο τρία σπαρακτικά folk περάσματα και μερικά catchy ποπ τραγούδια που συγκινούν εκεί που απευθύνονται. Η συμμετοχή του John Cale στο Sadly Beautiful μπαλάντα αφιερωμένη στην Marianne Faithful είναι ότι καλύτερο έχει να επιδείξει αυτός ο δίσκος.
Για αυτούς που η μουσική σταματάει στον Roy Orbison, τον Bob Dylan τους Πυξ Λαξ και τους αδελφούς Κατσιμίχα που θα τον έβαζαν...10. Αβαθμολόγητος από εμένα.