Εναλλακτικός οδηγός - Metal Mania...

1η μέρα:Η metal μέρα είναι καθώς φαίνεται απαραίτητη σε ένα ελληνικό rock festival. Η ημέρα του παραδοσιακού metal βέβαια τείνει να εξελιχθεί πλέον σε αποκλειστικό ελληνικό φαινόμενο. Η χώρα μας (ή αλλιώς οι οργανωτές συναυλιών - όχι κατά τη θέλησή τους ίσως) αντιστέκεται στα νόθα τέκνα των Nu Metal παραγωγών και επιμένει στις παλιές καλές μέρες του αγνού παρθένου μεταλλικού ήχου( όταν είσαι πιτσιρικάς και ακούς και metal άντε να βρεις γκόμενα. Παρθένο το metal λοιπόν! ). Judaspriest, Megadeth..., λείπουν οι Manowar μήπως ή γελιέμαι;

(Οι μεταλλάδες ας σταματήσουν το διάβασμα από τώρα, μη βρω κανένα μπελά!)

Judaspriest: Όταν ήταν νέος ο Rob Halford που λέτε είχε μια τρομερή φωνή. Υπάρχει δε και ένα τραγούδι (το 'Victim Of Changes' από το 'Sad Wings Of Destiny' LP αν θυμάμαι καλά) στο οποίο κάνει πράματα και θάματα με τη φωνή του. Είναι από αυτά τα τραγούδια που ακούν οι μεταλλάδες και περηφανεύονται: «άκου τι κάνει ο τύπος... Αααχ μόνο στο metal γίνεται αυτό! Στην pop (ν.1 εχθρός του παραδοσιακού μεταλλά!) ποτέ!».
Επίσης όταν ήταν νέος ο Rob Halford συνήθιζε να βάζει... βαμβάκια στο καβάλο του δερμάτινου παντελονιού του και στο 80% των φωτογραφιών του από την χρυσή εποχή των Judaspriest έχει κάτι αρχ... ναααααα (μετά συγχωρήσεως!). Όταν δε μια μέρα αποκάλυψε ότι ο ιδανικός για αυτόν σύντροφος δεν έχει τέσσερα, αλλά πέντε άκρα το πρότυπο του άντρα-metalhead κατέρρευσε μια για πάντα και τοποθετήθηκε και αυτός στο ράφι με τις Λουκρητίες που αιωνίως κοροϊδεύαν οι φίλοι του... σκληροκάβαλου ροκ (Morrissey, Stipe κ.λ.π.).
Τώρα που είναι γέρος ο Halford δεν παίζει με τους Priest, αλλά μόνος του (βρήκε βέβαια κάτι άλλους μαντράχαλους να τον συνοδεύουν..., μην είστε όμως κουτσομπόληδες!). Τώρα τραγουδά ο Tim Ripper το 'Breaking the Law', που ο πολύς ο κόσμος το έμαθε από την εκτέλεση των... Beavis & Butthead. Α... και μην ξεχάσω το ξεφωνητό στην έβδομη επανάληψη του ρεφραίν στο 'Painkiller'. Από το θρυλούμενο Birmingham και αυτοί, που όσο καλό μας έκανε με τους Sabbath, άλλο τόσο μας βασάνισε με τους Uriah Heep. Άσχετο: οι Birmingham 6 από το Birmingham είναι όντως;

Οι Priest ήταν και από τους πρώτους που εισήγαγαν το σύνδρομο «δύο κιθαρίστες και όποιον πάρει ο χάρος». Μέσα στα άλλα τους κατορθώματα περιλαμβάνεται και το ότι σε μεγάλο βαθμό καθόρισαν τις... γραφικές τέχνες που για χρόνια ακολούθησε ο μεταλλικός ήχος (εξώφυλλα δίσκων κ.λ.π.), βύθισαν το metal ακόμη περισσότερο στο σκοτάδι και με δίσκους όπως το Rocka Rolla στάθηκαν τόσο επιδραστικοί, όσο ίσως μόνο οι πρόγονοι τους Black Sabbath, πριν από αυτούς.

Megadeth: Την παλιοκουφάλα τον Mustaine! Από τότε που τον διώξανε από τους Metallica έχω την εντύπωση ότι δε μπορεί να τα βρει με τον εαυτό του. Οι Megadeth είναι αναμφίβολα ένα από τα σημαντικότερα ονόματα ενός είδους με πολύ ωραίο όνομα (thrash metal! Πολύ cool! Κάποτε είπα σε μια γκόμενα ότι ακούω thrash metal για να την εντυπωσιάσω. Φαντάζεστε τα αποτελέσματα...). Τον καιρό που οι Metallica ήταν όντως thrash, οι Slayer έκοβαν κεφάλια και οι Anthrax ήταν η πιο σαματατζίδικη μπάντα στον πλανήτη, ο Mustaine έβγαζε δίσκους με σαφές πολιτικό περιεχόμενο και ανάμεσα στον συρφετό από τις κιθάρες / καμικάζι προσπαθούσε να επιλύσει κοινωνικά προβλήματα. Που πας βρε αγόρι μου; Σαν να βάζει ο Φώσκολος στη Λάμψη προβληματισμούς σχετικά με το μέλλον της ηλεκτρονικής μουσικής!

Το 'Countdown to Extinction' θυμάμαι ότι είχε χαρακτηριστεί ως ξεπούλημα και μετά βγάλανε το 'Youthanasia', με κάτι παιδάκια που τα κάνανε μπουγάδα στο εξώφυλλο. Εμείς από το San Francisco ακούγαμε ανέκαθεν άλλα πράγματα, η γενέτειρα όμως πόλη των Megadeth και του thrash metal φαίνεται πως έχει πολλά να μας δώσει.
Μεγάλο καυγά κάναμε στο σχολείο και για το όνομα του γκρουπ. Τι θέλουν να πουν αφαιρώντας το 'a' από τον αγγλιστί 'Θάνατο'; Τελικά ποτέ δεν καταλήξαμε. Πάντως είναι από τα πιο πολυγραμμένα ονόματα σε τσάντες, θρανία και σχολικούς τοίχους... λίγο πίσω βέβαια από το λογότυπο των Metallica. Αυτό το τελευταίο όμως καλύτερα να μην το πείτε στον Mustaine.
Θα πρέπει να ξέρετε ακόμη ότι οι Megadeth έχουν διασκευάσει και το 'Anarchy In The U.K.' με... μερικές αλλαγές στους στίχους, αλλά αν έχετε εύθικτες punk πεποιθήσεις σας συνιστώ να μην το ακούσετε. Μόλις έκαναν τον πρώτο τους πολυπλατινένιο δίσκο ('Rust In Peace', #23 στην Αμερική) οι Metallica βγάλανε το 'Black Album' και έγιναν η μεγαλύτερη σκληρή μπάντα του πλανήτη και αμέσως μετά ο Mustaine αποφάσισε να αλλάξει το profile της μπάντας. Κάτι συμπτώσεις που κρύβει η ζωή λοιπόν...

Cradle Of Filth: Αν μιλήσω άσχημα για το Black Metal υπάρχει περίπτωση να με βρει κάποιο κακό; Μάλλον ναι, οπότε άστο καλύτερα. Οι Cradle Of Filth θεωρούνται πάντως από τα «ανανεωτικά» στοιχεία της σκηνής. Έχουν και γυναικεία φωνητικά! Δύο γκόμενες έχουν αλλάξει, αλλά δεν τις βρίσκω και τόσο μπάνικες. Το ξέρετε ότι οι black-μεταλλάδες ακούνε με μανία Dead Can Dance, This Mortal Coil και άλλα τέτοια; Το υποψιαζόσασταν φαντάζομαι.
Το γότθικο στοιχείο στο metal αν και επιμένει στις γελοιότητες που το ακολουθούν αρκετές φορές και σε όλες τις υπόλοιπες εκφάνσεις του, έχω την αίσθηση ότι περνάει σε δεύτερη μοίρα. Αυτό που πρωτεύει είναι το βαρύ μέταλλο. Ίσως και για αυτό στα κλασσικά γοτθοθρεμμένα αυτιά οι Cradle Of Filth να μην ακούγονται και τόσο σκοτεινοί όσο θα ήθελαν οι ίδιοι.
Φέτος η μπάντα κλείνει τα δέκα της χρόνια στο μέτωπο των γοτθομεταλλικών μαχών και ακόμη και σήμερα περηφανεύεται για το εξαιρετικό στο είδος του Vempire LP του 1996. Στις τάξεις της πλέον συναντάμε μέλη που έχουν περάσει και από άλλα μεγάλα σχολεία του black metal (My Dying Bride, Anathema, At The Gates). Έχουν περάσει και από την θρυλική Cacophonus Records μάλιστα... Ένα από τα demo τους το τιτλοφόρησαν 'Total fucking darkness" οι αθεόφοβοι, πάντως είναι όσο θεατρίνοι χρειάζεται σε τέτοιες περιπτώσεις και έχουν το θάρρος να μην το κρύβουν!

Είχαν έρθει και πέρσι, ανεβάζουν -λέει- εξωτικές χορεύτριες στη σκηνή και ασχολούνται μετά μανίας με βαμπίρ, δράκουλες και προεξέχοντα μπροστινά δόντια. Ωραίο όνομα έχουν και αυτοί πάντως! Για πάμε παρακάτω που έχει πολύ ψωμί!

Savatage: Μου είχε γράψει ένας φίλος μια κασέτα με τίτλο 'Best Of Metal' (εντάξει δεν ήταν και πανέξυπνο το παιδί, ήταν φιλότιμος πάντως!) και έβαλε μέσα και ένα κομμάτι με τίτλο 'Gutter Ballet'. «Πανσπάνιο κομμάτι» μου είπε (σημ. αγαπημένη μεταλλάδικη έκφραση). «Όπου βρεις κάτι από αυτούς τους Savatage άρπαξε το»... «οι τύποι ενώνουν το metal με την όπερα». Σοκ εγώ!!! Τι μου λες ρε παιδί μου; Τρεις βδομάδες έκανα να το ξεπεράσω.
Οι αδελφοί Oliva λοιπόν είναι (ο ένας ήταν δηλαδή, ο άλλος είναι ακόμα!) απίθανοι τύποι. Με μεγαλομανία και (μη) αίσθηση του kitsch που αγγίζει την αντίστοιχη των Army Of Lovers κυκλοφορούν δίσκο με τον τίτλο 'Streets' και τον υπότιτλο 'A Rock Opera'. Ίσως ο χειρότερος δίσκος που έχω ακούσει στη ζωή μου. Κατά τα άλλα βέβαια είναι συμπαθείς χεβίστες με μανία στη μελωδία... με τα χέρια του κιθαρίστα να «κεντάνε» πάνω στην ταστιέρα («παίζει παπάδες» που λέμε, ε για κάτι τέτοιους βγήκε!). Παίζουν βαρέως δηλαδή, αλλά η μελωδία μελωδία. Έχουν και ένα πιάνο να κάνει πιρουέτες καταμεσής του χαμού και κάπου ταράζεται ο ανυποψίαστος ακροατής.
Υπάρχει και τραγικό στόρυ στη μέση. Μάλωσαν τα δύο αδέλφια, πέθανε ο ένας, γύρισε ο άλλος που είχε φύγει, βγήκε η άτυχη μάνα και έκανε δηλώσεις για την κατάρα της οικογένειας της και από τότε οι κιθάρες των Savatage λυσομανάνε ακόμη πιο αδυσώπητα! Το τελευταίο πόνημα ονομάζεται «Τρελοί και Ποιητές»...
Προσπαθήστε να ακούσετε Savatage... Εγγυώμαι!

Rotting Christ: Μπλακοντεθάδες που κόβουν κεφάλια στο εξωτερικό, αλλά και το εσωτερικό. Από τα μεγαλύτερα ονόματα του χώρου. Γνώρισα έναν βραζιλιάνο φανατικό θαυμαστή τους. Το 'Non Serviam' του 94 θυμάμαι ότι είναι αυτό που λέμε 'επικίνδυνος δίσκος' (όπως και το δεύτερο της Janet Jackson, αλλά μάλλον δε με πιστεύετε) και τον άκουσα μάλιστα με περισσή ευχαρίστηση προ ολίγων μηνών.
Μία φορά φέτος εκεί που έπαιζα αν άνθρωπος Madonna, Sandra και Pet Shop Boys... για να διασκεδάσει ο κόσμος, μπήκαν οι Rotting Christ στο μαγαζί. Τους είδα και αγρίεψα. Ντερέκια με άγριες φάτσες και δερμάτινα... λέω να τους καλοπιάσω. Βάζω το 'Der Musollini' των DAF και τους βλέπω να γουστάρουνε. Έρχονται να ζητήσουν A-ha ('Sun Always Shines'...) και αποδεικνύονται αυθεντίες στην 80ς trash pop. Αυτό θα πει ανοιχτό μυαλό, νέοι μου!

Από το 1987 υπάρχουν οι Rotting Christ και είναι ίσως σήμερα το μοναδικό ελληνικό γκρουπ με εξασφαλισμένη διανομή και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού (χάρη στο συμβόλαιο τους με τη Century Media), ενώ μετράνε κοντά στις δεκαπέντε κυκλοφορίες! Και αν αυτό δεν ισχύει, είναι σίγουρα το μοναδικό ελληνικό γκρουπ για το οποίο υπάρχει ενεργό και πραγματικό ενδιαφέρον και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού!

Έχουν παίξει και στο Dynamo και support σε μεγάλα ονόματα του εξωτερικού. Αν το σκεφτείς καλά θα δεις ότι ο Στάθης Παναγιωτόπουλος έχει δίκιο : οι Rotting Christ υπάρχουν βάσιμες υποψίες πως είναι το σπουδαιότερο ελληνικό γκρουπ ever! Να το σκεφτείς πολύ καλά όμως, έτσι;

Less Than Human: Πολύ καλά παιδιά και γιγαντιαίων διαστάσεων. Γειτνιάζουμε και δε λέω κακιά κουβέντα για τους Less Than Human... γιατί δεν έχω να πω και καμιά άλλωστε. Τους είδα στο X-Fest (μιας και δεν αξιώθηκα να πάω στους Rage Against The Machine ο άχρηστος!) να βαράνε ζωντανά και γύρω να επικρατεί Ο πανικός. Εδώ στην πόλη τους (μας) πολύς κόσμος (και κοσμάκης) κυκλοφορεί με t-shirt 'Less Than Human'. Αρέσουν και στο Στέφανο και αυτός ξέρει καλύτερα από κάτι τέτοια. Δεν έχουν καμιά σχέση με τους γνωστούς ska punksters Less Than Jake!