ΡΟΚΕΤΡΟΝ - Τευχίδιον Β

Θα μπορούσε εύκολα κανείς να πει ότι σήμερα το να βγάζεις ένα εντελώς αυτοσχέδιο φανζίν, είναι κάπως δονκιχωτικό και ξεπερασμένο. Ή ότι δεν έχει νόημα. Και γω εύκολα θα απαντούσα ότι σίγουρα είναι δονκιχωτικό αλλά μόνο ξεπερασμένο δεν είναι. Ο τύπος του Δον Κιχώτη, για μια κοινωνία που δεν αντέχει άλλο τη μαλάκυνση των δημοσίων προσώπων (και όχι μόνο), είναι αυτή τη στιγμή ο πιο επίκαιρος.

Σίγουρα το φανζίν έχει νόημα ιδίως όταν πραγματικά έχεις να πεις κάτι. Ο Τζιρίτας έχει πολλά να πει και του βγαίνουν οι λέξεις σα χείμαρρος στο χαρτί όπως και όταν τον συναντάς τετ α τετ. Θέλει να τα πει. Σχεδόν όπως τα λέει ο Άκης Πάνου. Οι λέξεις τον πνίγουν μέχρι να βγουν. Μέσα από αυτοσχέδιες ιστορίες που φτιάχνει σχεδόν από το πουθενά, οι λέξεις ξεπετάγονται άμεσα, δυναμικά, με ασίγαστη εκφραστικότητα αλλά και με την εξαιρετική χρήση της πάντα πολύτιμης και απαραίτητης σύνθεσής τους στο λόγο. Αρμονία και οργάνωση μιας εντελώς προσωπικής και βιωμένης γλώσσας που ενώνει το λαϊκό με το λόγιο στοιχείο. Όχι βέβαια όπως το κάνει ο Παπαδιαμάντης που μια μιλάει την μαλλιαρή μια την καθαρεύουσα, αλλά συγχωνεύεται η γνώση της αρμονίας του λόγου με τον λαϊκό ψυχισμό του συγγραφέα σε ένα σώμα.

Και ξεκινάει ωμά το ΡΟΚΕΤΡΟΝ 2. Χωρίς καλλιέπειες. Μας τη λέει με το καλημέρα και καλά κάνει. Ο πελάτης δεν έχει πάντα δίκιο. Μας προειδοποιεί να μην γκρινιάξουμε για τυχόν λάθη σαν κακομαθημένοι ξινιώλοι και να μπούμε στο ψητό κατευθείαν. 20 σελίδες όλες κι όλες. Άμεσες εκφραστικές κι αναπάντεχες. Δείγμα μιας ιδιότυπης λογοτεχνίας του δρόμου που μας πασάρετε με τον πιο απλό τρόπο μακρυά από τυμπανοκρουσίες και σαλονάτους εορτασμούς κυριών με ταγιέρ και κυρίων με γραβάτα λαμέ (κι ας του αρέσουν του Τζιρίτα οι γραβάτες).

Ο λόγος του Τζιρίτα είναι θεατρικός. Αγαπά το θέατρο και χρησιμοποιεί τους κώδικές του σχεδόν σε ότι κάνει. Μάλλον στην πραγματικότητα είναι ένας θεατράνθρωπος (λέξη που εδώ χρησιμοποιείται εντελώς κυριολεκτικά, όχι σαν ταμπέλα) που δεν μπορεί παρά να δημιουργεί παραστάσεις ακόμα κι όταν γράφει ένα δισέλιδο διήγημα. Σκηνοθετεί με προσοχή το κάθε γύρισμα των φθόγγων. Ακούει μέσα στο μυαλό του τη φωνή του όταν γράφει. Παίζει. Και έτσι τα γραπτά του είναι χρήσιμα. Παίζουν στο μυαλό του αναγνώστη, σα να είναι σκηνές, αποσπάσματα δράσεων και πράξεων.

Το ΡΟΚΕΤΡΟΝ είναι ένα λογοτεχνικό σφηνάκι. Μια μικρή αυτοσχέδια προσωπική όαση λόγου που προσφέρεται απλόχερα.