Sarah top ten cherries

Πριν τρεις μήνες, εν μέσω lockdown, εγώ μετακόμιζα μετά από 18 χρόνια. Πάνω στο ξεκαθάρισμα αποφάσισα πως ήρθε η ώρα να πετάξω τις περίπου 100 κασέτες που είχα κουβαλήσει μαζί μου την πρώτη φορά που μετακόμιζα πριν 21 χρόνια. Μέσα λοιπόν σε αυτές τις κασέτες εκτός από δίσκους δικούς μου που κασετοποιήθηκαν προς χρήση walkman και δίσκους που δεν είχα λεφτά να αγοράσω, υπήρχαν και αρκετές συλλογές φίλων, mixtapes δηλαδή, κάποιες από τις οποίες είχα ξεχάσει. Ανάμεσα στις άπειρες αφιερώσεις-στιχάκια-teenage φαντασιώσεις τύπου “όταν θα πάω στην Αγγλία και θα γίνω διάσημη σε κάτι αόριστα μουσικό” ή “θα παντρευτώ κάποιον διάσημο ίντι σταρ στο τέλος", υπήρχαν και κάποιες χρήσιμες πληροφορίες για το περιεχόμενο. Έτσι κατέληξα να περάσω ένα δίωρο διαβάζοντας και σημειώνοντας τι από όλα αυτά ακόμη δεν υπάρχει στην δισκοθήκη ή στον σκληρό μου, μεταξύ άλλων η φουλ δισκογραφία της πάλαι ποτέ αγαπημένης του (από το Bristol ως τη Θεσσαλονίκη) μουσικόφιλου κοινού με τάσεις προς την δακρύβρεχτη εναλλακτική ποπ Sarah Records.

Δεν είχα προσέξει ποτέ στο παρελθόν ότι μέχρι το τέλος των 90s το 80% περίπου των φίλων μου είχαν ήδη συντάξει και από ένα Sarah records top 10-20. Έτσι εκείνες τις μέρες πάνω σε μία κουβέντα catch up με τον αρχισυνεργάτη έπεσε και μία ιδέα για κάτι που υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλό μου καιρό τώρα. Συγκεκριμένα από πρόπερσι το καλοκαίρι όταν ξαφνικά ανακοινώθηκε μια μικρή τουρ αφιερωμένη στην Sarah records.

Βρέθηκα λοιπόν το καλοκαίρι του '18 σε μία πολύ αγαπητή παμπ-συναυλιακό χώρο του Λονδίνου, την Lexington, για ένα 'Night of Sarah records' που για μένα άργησε 25 χρόνια περίπου. Αφού παρέσυρα μαζί φίλες και φίλους, αιφνιδίασα τους καημένους τους Secret Shine ενώ ακόμη τρώγανε με τους Boyracer (πρέπει να έκανα καλή εντύπωση γιατί αργότερα μου αφιέρωσαν το 'Temporal'), αγόρασα το σωστό χρώμα μπλουζάκι μετά από συμβουλή των Action Painting και στο τέλος της συναυλίας γίναμε όλοι φίλοι με τους Even as we speak. Στο φινάλε της βραδιάς όλοι μαζί έπαιξαν το 'Pristine Christine' των Sea Urchins (Sarah 001), για ένα πολύ χαρούμενο και συγκινημένο κοινό που θα μπορούσαν να είναι οι φίλες και οι φίλοι που κάποτε μου έγραφαν και φιλοτεχνούσαν τις εν λόγω κασέτες.

Οι παραπάνω τέσσερις δεν ήταν ίσως οι πρώτοι και καλύτεροι της εταιρίας. Οι Secret Shine, οι οποίοι ακόμη είναι ενεργοί δισκογραφικά αν και δύσκολα τους πετυχαίνετε ζωντανά, ακούστηκαν περισσότερο τα πρόσφατα χρόνια ως η μπάντα που θα έπρεπε να ήταν στην 4AD και αν ήταν στην Creation μπορεί και να είχε την τύχη που της άξιζε. Δηλαδή να διαλυθεί για να κάνει επιτυχημένο reunion είκοσι χρόνια μετά. Οι Even As We Speak έχουν τουλάχιστον τον έναν αρκετά αγαπητό δίσκο, το 'Feral Pop Frenzy' το οποίο πρόσφατα επανακυκλοφόρησε, οι δε άλλοι δύο δεν ακούστηκαν ιδιαίτερα παραέξω.

Πολλά από τα ονόματα της εταιρίας συνέχισαν την καριέρα τους και μετά το τέλος της το 1995. O Bobby Wratten (The Field Mice) παρέμεινε ενεργός (και πονεμένος), όπως και η Beth Argy (Aberdeen), o Harvey Williams (Another Sunny Day), ο οποίος κάπου-κάπου εμφανίζεται, παίζει δύο ακουστικά κομμάτια και ξαναεξαφανίζεται, η Amelia Fletcher (Heavenly) με διπλή πλέον καριέρα, ο Christian Saville (Slowdive) ο οποίος είναι πλέον το μεγαλύτερο όνομα που πέρασε ποτέ από την εταιρία, οι Orchids φυσικά και οι Even As We Speak οι οποίοι-ες μόλις κυκλοφόρησαν ολοκαίνουριο άλμπουμ. Άλλοι πάλι (και λέγοντας 'άλλοι' συνειδητοποιώ πως πραγματικά δυσκολεύομαι να βρω γυναίκες εκτός των παραπάνω γκρουπ μέσα σε 100+ κυκλοφορίες) εγκατέλειψαν την μουσική οριστικά ή δυστυχώς έφυγαν πολύ νωρίς από κοντά μας όπως ο Keith Girdler των Blueboy.

Η κουβέντα/ιδέα για το θέμα Sarah Records ξεκίνησε από το αιώνιο ερώτημα 'τελικά ξεπέρασε ο Bobby Wratten ποτέ τον χωρισμό του;' και κατέληξε στο αν τελικά ήταν όλα μία χορευτική κλάψα που μας είχε συνεπάρει και ένα nerdy κοινό μυστικό... Ή μήπως όλα αυτά τα νουμεράκια για τα οποία παλεύαμε σε κάποιο δισκάδικο (εγώ δηλαδή όπως έχω ξαναγράψει) ήταν ένα σημαντικό κομμάτι της μουσικής κληρονομιάς που άφησαν τα 90s;

Συλλογική απάντηση δεν υπάρχει φυσικά σε τέτοια ερωτήματα. Υπάρχει όμως η old school φιλοσοφία 'πες το με ένα mixtape' και έτσι αποφάσισα κι εγώ, πρώτα απ' όλα για μένα, να μαζέψω τα δέκα αγαπημένα μου κερασάκια και αφού τα τέσταρα πρώτα με σχετική επιτυχία στο άλλο μου μισό (ο οποίος δεν θυμόταν τίποτα για την Sarah πέραν των κοντοχωριανών του Orchids) είπα να τα κάνω official mixtape.

Σε καμία περίπτωση δεν θα ισχυριζόμουν πως αυτά ήταν τα καλύτερα κομμάτια, ούτε προσπάθησα να τα βάλω σε αξιολογική σειρά, είναι απλώς δέκα τραγούδια-δικές μου αναμνήσεις και αν σε κάποιες περιπτώσεις ξέχασα κάποια βασικά αναγνωριστικά τους στοιχεία, δεν πειράζει, υπάρχουν πλέον τα search engines.

P.S.: Δεν περιέχει το Sarah 001.

1. Eternal - Sleep (Sarah 031, 'Breathe', 1990)

Μάλλον θα έπεφτε φωτιά να με κάψει –και δεδομένων των πρόσφατων γεγονότων δεν ήθελα να το ρισκάρω– αν δεν ξεκινούσα το τοπ μου με αυτό το κομμάτι. O Christian Saville όπως μπορείτε να αναγνωρίσετε από την κιθάρα αν και ίσως όχι από την φωνή, όταν λίγο αργότερα έγινε μέλος των Slowdive τους πήγε και αυτό το κομμάτι. Το ξαναηχογράφησαν όλοι μαζί αλλά παρέμεινε demo αν και κάποια στιγμή στα 00s διέρρευσε μαζί με άλλα τους ακυκλοφόρητα και έτσι έγινε γνωστό. Αυτή είναι η αυθεντική εκτέλεση με την συμμετοχή και του Sean Hewson μαζί με τον οποίο την τελευταία 20ετία + ο Christian γράφει μουσική ως Monster Movie.

2. Secret Shine - Loveblind (Sarah 071, 1993)

Από τα πιο όμορφα και ειλικρινή τραγούδια χωρισμού, το είχα λάβει τότε ως δώρο γενεθλίων αφού πλέον ήταν ξεκάθαρο ότι βασικά ήμουν εκεί (στο παιχνίδι ποιος θα πάρει το Sarah 7'') κυρίως για τους Secret Shine.
'You know I love you, always will do, but now I really got to go'...
Μου φέρνει δάκρυα και κόμπους ανελλιπώς από το 1993 πριν καλά-καλά βιώσω κανονικό χωρισμό, ώσπου και τον βίωσα πριν κάποιο καιρό και ως και το καλοκαίρι του 2018 όταν αξιώθηκα να το ακούσω και λάιβ.

3. The Field Mice - Emma's House (Sarah 012, 1988)

Οι σούπερσταρ της δισκογραφικής και τα κομμάτια που θα μπορούσα να διαλέξω πολλά. Εδώ που τα λέμε ο Wratten είτε τραγουδάει για χωρισμό είτε για βόλτα στο πάρκο έχει μία ιδιαίτερη ικανότητα να προκαλεί μελαγχολία. Τίποτα όμως στην κατηγορία δεν ξεπερνάει το 'Emma's House'. Πρόσφατα το μνημόνευσα όταν φίλη αναφέρθηκε στο πρώην σπίτι μου ως 'το σπίτι της Μαρίας που είναι άδειο'. Προσπαθώντας να της το θυμίσω δάκρυσα στο άκουσμα της δικής μου φωνής.

4. Even As We Speak - Nothing ever happens (Sarah 037, 1990)

Στο ίδιο προαναφερθέν αφιέρωμα στη Sarah, αυτό το κομμάτι έγινε αφορμή να γνωρίσω τους Even As We Speak, αφού μάλλον καμία και κανείς στο κοινό δεν συγκινήθηκε στο άκουσμά του όσο εγώ. Δεν είναι το πιο χαρακτηριστικό τους αλλά σίγουρα είναι από αυτά τα κομμάτια που για μένα αποδείχθηκαν διαχρονικά. Η εμπειρία ενός νέου ανθρώπου που μεγαλώνει σε κάποια προάστια (της Αυστραλίας ή και οπουδήποτε), η μοναξιά, η αίσθηση της ματαιότητας πριν καλά-καλά αρχίσει η ζωή να έχει ενδιαφέρον. Και όλα αυτά σε λιγότερο από δύο λεπτά.
'Nothing ever happens here'.

5. The Orchids - Underneath the window, underneath the sink (Sarah 011, 1988)

Μου αρέσουν πολύ τα αφηγηματικά τραγούδια και αυτό το τοπ τεν περιέχει πολλά τέτοια. Δεν έχω όμως ιδέα για το τι ακριβώς μιλάνε εδώ οι αγαπημένοι Orchids αν και χρόνια τώρα εξακολουθεί να μου έρχεται αυτό το ενδιάμεσο σημείο-αλλαγή στο μυαλό όταν κάθομαι στην (όποια) κουζίνα μου και καπνίζω δίπλα στο παράθυρο κοιτώντας πίσω αυλές και στενά δρομάκια συνήθως χωρίς ήλιο. Σκωτσέζοι είναι εξάλλου, κάτι θα έχω πετύχει στον όλο συνειρμό.

6. St Christopher - All of a tremble (Sarah 020, 1989)

Παραδέχομαι ότι έφτασε μία στιγμή που χρειάστηκε να κάνω ένα γρήγορο google τύπου 'Sarah records if it takes a thousand years …' γιατί παραδόξως το κομμάτι αυτό δεν το βρήκα σε καμία από τις κασέτες μου και ούτε θυμάμαι να υπάρχει σε κάποια δισκοθήκη μου. Για κάποιο λόγο ξεχνάω συνέχεια τους St Christopher από το York, οι οποίοι μάλιστα ακόμη υπάρχουν (στην Cherry records θαρρώ). Ακόμη ψάχνω να βρω το κάτι sinister που κρύβεται μέσα στην ρετρό ευφορία του 'I must try to catch her'.

7. Heavenly - Hearts and crosses (Sarah 081, 'P.U.N.K. Girl', 1993)

Οι Heavenly πάντα θα μου θυμίζουν τις στιγμές sing along empowerment που μοιράστηκα με τις φίλες μου ακούγοντας το 'Atta girl'. Αλλά το αγαπημένο μου ήταν και παρέμεινε αυτό το B side P.U.N.K. Girl, το σκοτεινότερο ίντι ποπ κομμάτι όλων των 90s. Το 'Hearts and Crosses' δεν είναι μία μικρή ποπ ιστορία ερωτικής απογοήτευσης, υπό την υπόκρουση της πιο όμορφης upbeat Heavenly μελωδίας, αλλά περιγράφει ωμά την εμπειρία της σεξουαλικής βίας στην εφηβεία, το τραύμα και την απογοήτευση που αφήνει σε μία νέα γυναίκα και την δυσκολία της κατανόησης του τι ακριβώς συνέβη.
'Why does her heart hurts most at the part when he gets up and disappears with no goodbye?'
Δάκρυα κάθε φορά.

8. Brighter - Joyride (Sarah 069, 'Disney', 1992)

Οι Brighter ήταν μία μπάντα που για τα δικά μου γούστα του 1992 πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις. Μελαγχολία που άγγιζε shoegaze, στίχοι αρκετά emo και χωρίς ξεκάθαρο νόημα ώστε να τους μεταφράσεις όπως θες εσύ και ταίριαζε πριν ή μετά από Ride. Δεν ήταν η μακροβιότερη μπάντα της εταιρίας, ούτε καν ολόκληρο άλμπουμ δεν κυκλοφόρησαν, αλλά νομίζω πως (με) κέρδισαν στα σημεία.

9. Another Sunny Day - You should all be murdered (Sarah 022, 1989)

Ο Harvey Williams έχει πει πολλά και διάφορα αλλά φαίνεται πως δύο ήταν τα μεγάλα του σουξέ. Το άλλο δεν με αφορούσε ιδιαίτερα θεματολογικά, είναι λίγο μίζερο και δεν έχει και τόσο no nonsense τίτλο. Αυτό πάλι δεν το λες ακριβώς κλάψα, άλλα σίγουρα γκρινιάζει αρκετά, ώστε να συναγωνιστεί επάξια –για να μην πω ξεπεράσει– και τον ίδιο τον ακατονόμαστο ποιητή τον οποίο θυμίζει λίγο παραπάνω από έντονα.
Επίσης διαχρονικό και πολύ αγαπημένο.

10. Blueboy - Dirty mags (Sarah 099, 1995)

Ήταν το τελευταίο 7'' που κυκλοφόρησε η Sarah, βέβαια όταν το είχα πρωτοακούσει είχα αναρωτηθεί τι έπαθαν οι Blueboy. Δεν κατέληξα ποτέ στο αν αυτή ήταν μία αλλαγή ήχου που είχε να κάνει με το κλίμα της εποχής (καθώς πλησίαζε απειλητικά το τεράστιο Union Jack της Brit Pop που έμελλε να σκεπάσει σχεδόν τα πάντα για το υπόλοιπο της δεκαετίας) ή αν ήταν απλώς μία επιλογή του Keith Girdler εκφραστεί διαφορετικά, καθ' ότι υπήρξαν και στην μετέπειτα καριέρα του κάποιες πιο 'θυμωμένες' ερμηνείες. Ακούγοντας τώρα το 'Dirty mags' νιώθω ότι τελικά το 'Unisex' όσο υπέροχο και αν είναι μου έπεφτε πάντα λίγο υποτονικό από τη μέση και μετά. Όπως και να ‘χει, επάξιο φινάλε.

00.00 Eternal - Sleep
03.51 Secret Shine - Loveblind
08.20 The Field Mice - Emma's House
11.50 Even As We Speak - Nothing Ever Happens
13.16 The Orchids - Underneath The Window, Underneath The Sink                                                    
16.12 St Christopher - All Of A Tremble
18.43 Heavenly - Hearts And Crosses
22.41 Brighter - Killjoy
26.53 Another Sunny Day - You Should All Be Murdered