Σαράντα επώνυμα τραγούδια (1-10)

Επιλογή: Χίλντα (μονά), Μπάμπης (ζυγά)

1. Van Morrison - Jackie Wilson said (I'm in heaven when you smile)
Ένας γίγαντας τραγουδάει για έναν άλλο γίγαντα. Ο Van the Man, ο καλλιτέχνης που ανάγκασε τους κριτικούς να επινοήσουν τον όρο celtic soul για να περιγράψουν τη μουσική του, παραμένει ακμαίος στις επάλξεις - κι ας βγάζει προβλεπόμενα άλμπουμ τα τελευταία δέκα-δεκαπέντε χρόνια. Ο Jackie Wilson, από την άλλη, αν και κατά τις rock'n'roll γραφές υπήρξε από τους πρωτοπόρους της μετεξέλιξης του rhythm'n'blues σε soul, έχει ξεχαστεί εντελώς. Παρά τα 50 επιτυχημένα σινγκλάκια του -ανάμεσα στα οποία τα Reet Petite και Lonely Teardrops- μας είναι περισσότερο γνωστός από το τραγούδι που του αφιέρωσε ο Van το 1972, στο άλμπουμ Saint Dominique's Preview. Τη δεκαετία του '60, ο Jackie Wilson είχε αποκτήσει το παρατσούκλι του Mr. Excitement λόγω της εντυπωσιακής σκηνικής παρουσίας, η οποία φαίνεται ότι τελικά του στοίχισε τη ζωή. Το 1975, έπαθε καρδιακή προσβολή στη διάρκεια συναυλίας στο Νιου Τζέρσι, έμεινε οκτώ χρόνια σε κώμα και πέθανε το 1984, χωρίς να συνέρθει ποτέ. (Άλλη εξαιρετική εκτέλεση του τραγουδιού είναι εκείνη των αγαπημένων μας Dexys, στο άλμπουμ Too-Rye-Ay).

2. Jonathan Richman - Vincent Van Gogh
Στο ίδιο τραγούδι δυο τεράστιοι με παιδικές καρδιές, ο ένας μεγαλύτερος απ' τον άλλο (καλά, ο Vincent ήταν μεγαλύτερος αλλά απ' τον Jonathan έχω περισσότερους δίσκους). Ποιος είναι ο αγαπημένος ζωγράφος του JoJo απ' αυτούς που έχει τραγουδήσει; Ο Picasso, o Van Gogh, o Dali ή ο Vermeer; Αν και οι περισσότεροι θα επιλέξουν Pablo επειδή ήταν ο πρώτος στον οποίο αφιέρωσε τραγούδι, η απάντηση βρίσκεται σε τίτλο φετινού του τραγουδιού: No one was like Vermeer. Στο Vincent Van Gogh που προτιμώ απ' όλα τα εικαστικά του γινόμαστε μάρτυρες ενός μαθήματος τέχνης μέσα σε ατμόσφαιρα πάρτι. Και αφού ο δάσκαλος Jonathan τελειώσει την παράδοση, εξετάζει τους μαθητές.
- Τι έχεις να πεις για τον Van Gogh, Ellie;
- Αγαπούσε το χρώμα και δεν το έκρυβε.
- Και τι έχουμε τώρα στο μουσείο, Michael;
- Τον χειρότερο ζωγράφο μετά τον Jon Vermeer απαντά ο μαθητής που εκτός απ' την πληροφορία διδάχτηκε και την ειρωνεία.

3. Don McLean - Vincent (Starry, starry night)
Ο ευαίσθητος, πολιτικοποιημένος τραγουδοποιός και μαθητής του Pete Seeger, αποδίδει φόρο τιμής στο βασανισμένο ζωγράφο Βίνσεντ Βαν Γκογκ (Βαν Γκοχ μας διορθώνουν οι Ολλανδοί, αλλά αυτοί αποκαλούν και τη γκούντα χάουντα!). Η μοναδική άλλη μεγάλη επιτυχία του McLean μετά το γριφώδες American Pie, περιγράφει σε κάθε τετράστιχο κι από έναν πίνακα του αυτόχειρα ζωγράφου, όπως τα Ηλιοτρόπια. Ο τίτλος Starry, Starry Night, προέρχεται από τον ομώνυμο πίνακα, και το τραγούδι ακουγόταν για πολλά χρόνια στο μουσείο Βαν Γκοχ του Άμστερνταμ. (Άχρηστη πληροφορία: ήταν το αγαπημένο τραγούδι του Tupac Shakur, και ο Brian Kennedy το τραγούδησε στην κηδεία του Τζωρτζ Μπεστ. Φριχτή πληροφορία: το τραγούδι έχουν εκτελέσει επίσης ο Rick Astley και ο Julio Inglesias! Ο καημένος ο Βαν Γκοχ, no rest for the suicidal!)

4. Bob Dylan - Blind Willie McTell
Ο Bob έβαλε το δικό του και πολλά ονόματα άλλων σε τίτλους τραγουδιών του αλλά αυτό είναι το σπαρακτικότερο όλων. Κανείς δεν τραγουδά τα blues σαν τον βασανισμένο Willie που κυκλοφόρησε δίσκους με οκτώ τουλάχιστον διαφορετικά ονόματα πριν ο θάνατος διακόψει την τριανταετή καριέρα του ενώ ο Dylan σπάνια τραγούδησε τόσο συναισθηματικά. Το Blind Willie McTell που συμπεριλήφθηκε στο τελευταίο best of του Dylan είχε μείνει έξω απ' το Infidels του '83, διέρρευσε ως demo και άρχισε να διασκευάζεται αβέρτα (το γνώρισα απ' τους Dream Syndicate) μέχρι που κυκλοφόρησε επίσημα το '91 στο πρώτο απ' τα Bootleg series του. Πιο γνωστό κομμάτι του τιμώμενου είναι το Statesboro blues.

5. Faithless - Muhammad Ali
Ο Μοχάμεντ Άλι δεν ήταν ποτέ από τους ήρωές μου. Περισσότερο τον θαυμάζω τώρα που παλεύει με το Πάρκινσον, παρά για την εποχή που έριχνε νοκ-άουτ τους αντιπάλους του ή για την απόφασή του να ενταχθεί στο Έθνος του Ισλάμ, το 1964. (Ανατριχιάζω στην ιδέα ότι το φυλετικό πρόβλημα στις ΗΠΑ μπορεί να λυθεί δια του ασπασμού του ισλαμισμού, παρότι με εντυπωσιάζει η προσωπικότητα του Malcolm X). Οι Faithless, όμως... μεγάλος έρωτας. Πρώτα με τράβηξε το όνομά τους: Άπιστοι. (Αργότερα έμαθα, βέβαια, ότι κάθε άλλο παρά άπιστοι είναι). Στη συνέχεια, η δυσοίωνη φωνή του Maxi Jazz. Η οποία συνδυάζεται τέλεια με τις υπνωτιστικές μελωδίες και τους "βαρείς" στίχους. Να πω ότι οι στίχοι του Maxi Jazz μ' έκαναν να αλλάξω γνώμη για τον Ali; Όχι, δεν θα το πω. Το σίγουρο είναι ότι είδα μιαν άλλη πλευρά του μύθου του Ali - ότι υπήρξε σύμβολο και πρότυπο εκατομμυρίων μαύρων πιτσιρικάδων.

6. Bauhaus - Bela Lugosi's dead
Οι Corn on Macabre έγραψαν το Boris Karloff Is Dead, οι 3 D Invisibles το Christopher Lee, ο Paul Roland το Lon Chaney (κανείς τον Peter Cushing;) αλλά πριν απ' όλους ο Peter Murphy τραγούδησε για τον πρωταγωνιστή του Dracula και του White Zombie που οι fans του αρνούνται να δεχτούν πως πέθανε. Το Bela Lugosi's dead που ηχογραφήθηκε ενάμισι μήνα μετά τη σύσταση του γκρουπ ήταν η ληξιαρχική πράξη γέννησης του gothic rock και έστειλε χιλιάδες μουσικούς να ψάχνουν τις σκονισμένες κόπιες των πρώτων horror movies για θέματα και έμπνευση. Χάρη σ' αυτό, ο Bela Ferenc Dezso Blasko απ' το Lugos της Αυστρο-Oυγγαρίας θα ζει για πάντα και μέσα στη μουσική όπως ο Αλέφαντος που είναι παλικάρι, ο Διακογιάννης που μας δονεί με τη φωνή του κι ο Κούδας που δεν είναι Βούδας.

7. Dexy's Midnight Runners - Geno
Τον Geno Washington δεν τον είχα ξανακούσει πριν τον απαθανατίσουν οι Dexys. Μετά έμαθα ότι είναι ένας βρετανός (γεννημένος στις ΗΠΑ) τραγουδιστής του soul συγκροτήματος The Ram Jam Band (καμία σχέση με τους σκέτους Ram Jam), και τότε μπήκε ένα κομματάκι του παζλ στη θέση του. Κατάλαβα καλύτερα τις μουσικές καταβολές των Dexys, αυτό το πρωτότυπο για την εποχή fusion της βρετανικής pop, με την κέλτικη folk και την blue-eyed soul. Οι Dexys ήταν αληθινό new wave, ένα new wave που δεν ντρεπόταν για τις εργατικές του ρίζες στα Μίντλαντς και δεν ένιωθε την ανάγκη της μεταμφίεσης όπως οι δανδήδες του νεορομαντισμού. (Η πορεία του Kevin Rowlands υπήρξε αλλοπρόσαλλη -ή, πού είσαι νιότη μου που μου 'λεγες πως θα γινόμουν άλλος- και τώρα μας απειλεί ότι θα βγάλει καινούργιο δίσκο ως Dexys. Μη Kevin, μη!)

8. Coil - Ostia (The death of Pasolini)
Η Όστια είναι, ας πούμε, η Ραφήνα της Ρώμης στην οποία δολοφονήθηκε ο Pier Paolo Pasolini το '75. Θύτης ένας 17χρονος hustler (θυμήθηκε κανείς τον Σεργιανόπουλο;) ο οποίος έκανε το έγκλημα με έναν ασυνήθιστο τρόπο. Τον πάτησε πολλές φορές με το ίδιο του το αυτοκίνητο. You can hear the bones humming, and the car reverses over... Οι Coil, που μοιράζονται με τον εκλιπόντα το openly gay attitude του αφιέρωσαν το ομορφότερο εξάλεπτo του Horse rotorvator, ένα μαγικό κομμάτι με κιθάρα και βιολί σε πρώτο πλάνο. Κάπου διάβασα και την εκπληκτική θεωρία φίλου του σκηνοθέτη πως ο θάνατος ήταν η τελευταία του καλλιτεχνική πράξη που ο ίδιος οργάνωσε ή έστω προκάλεσε. Μου βάζει ιδέες...

9. Bananarama - Robert de Niro's waiting
Πάντοτε μου άρεσαν τα girl groups, από τις Andrews Sisters και τις Ronettes, ως τις Chiffons και τις Martha and the Vandellas (εξαιρούνται οι ξενέρωτες Supremes). Και ακόμα περισσότερο όταν έγραφαν το υλικό τους και είχαν τα κότσια να το υποστηρίξουν επί σκηνής και στο στούντιο. Σ' αυτή τη δεύτερη κατηγορία των Bangles, Runaways, Go-Gos, Slits και Raincoats, ανήκαν και οι πιο pop Bananarama. Οι οποίες ήδη από τη δεκαετία του '70 έκαναν φωνητικά στα live των Iggy Pop, Monochrome Set, Jam, Nipple Erectors και Department S. Γνωστά αυτά. Το λιγότερο γνωστό είναι ότι ηχογράφησαν το πρώτο τους σινγκλάκι κατά προτροπή των (ex-Sex Pistols) Steve Jones και Paul Cook, το οποίο τράβηξε την προσοχή του (ex-Specials) Terry Hall, ο οποίος τους ζήτησε να συνεργαστούν με τους Fun Boy Three. (Όχι ότι αυτή η συνεργασία άλλαξε τον ρου της μουσικής, όπως ούτε οι Shakespeare's Sister της Siobhan Fahey έκαναν τίποτα σημαντικό. Άλλωστε, σύντομα έβαλαν το χεράκι τους οι Stock-Aitken-Waterman, και τα κορίτσια από new wave/pop κατέληξαν σε euro-disco, αλλά αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες). Η ανάλαφρη μελωδία του Robert de Niro's waiting μου αρέσει επειδή ντύνει τους κατασκότεινους στίχους τους, οι οποίοι μιλούν για το βιασμό μιας νεαρής κοπέλας.

10. Dream Syndicate - John Coltrane stereo blues
Απ' το Medicine show, τον αδικημένο δίσκο των Syndicate που έχει περάσει τα περισσότερα απ' τα 24 χρόνια της ζωής του εκτός κυκλοφορίας. Ο John Coltrane του τίτλου είναι δίσκος στο στερεοφωνικό (το A love supreme υποθέτω) που μαζί με το κρασί στο ψυγείο είναι τα δολώματα που χρησιμοποιεί ο Steve για να πείσει μια κορασίδα να τον ακολουθήσει στα ενδότερα. Και μάλλον το ψάρι δεν τσιμπάει γιατί εννιά σχεδόν λεπτά αργότερα η πρόταση επαναλαμβάνεται και το τραγούδι τελειώνει με ένα υστερικό ξέσπασμα. (Eγώ Χατζηγιάννη βάζω Steve και πιάνει πάντα). Μεγάλο σε διάρκεια τραγούδι, μεγαλύτερο σε αξία. Τελικά ο Coltrane είναι ο αγαπημένος τζαζίστας των ροκάδων;