Σημαντικές αποχωρήσεις μουσικών

- Andy Taylor, Roger Taylor

Ο Andy εξ' αρχής για μένα ξεχώριζε στην μπάντα με τις (μερικές έστω) καταβολές από Steve Jones και ένα στυλ που κρατούσε κάποια απόσταση απ' τα εμπορικά καραγκιοζιλίκια που φανερά είχαν αποδεχτεί οι υπόλοιποι... πλην Roger, του πλέον εσωστρεφούς της πεντάδας.

Από πολύ νωρίς υπήρχε ένταση μεταξύ του πολύ πιο ροκ στην κατεύθυνση Andy σε σχέση με τον ‘ηλεκτρονικό’ Nick Rhodes με κατάληξη την αποχώρηση του πρώτου πριν την ηχογράφηση του (σκουπιδιού) Notorious. Συμπαρέσυρε δε και τον Roger ο οποίος είχε σιχαθεί όλο το τσίρκο που είχε στηθεί γύρω από μια το λιγότερο ενδιαφέρουσα, κατά τ' άλλα, μπάντα. Μετά το A view to a kill το 1985 οι Duran ουσιαστικά δεν υπάρχουν παρά τις κάποιες σχεδόν επανενώσεις ή δυο τρεις σκόρπιες καλές συνθέσεις.

- Will Heggie

Λέγεται ότι αποχώρησε μετά από μια δύσκολη περιοδεία μετά τις κυκλοφορίες του LP Garlands και των πρώτων, ιδιαίτερα σκοτεινών, EP. Δύσκολη, υποθέτω, η συμβίωση με το τότε  ζεύγος Robin και Liz των Cocteau, η αποχώρησή του πάντως σαφώς αφαίρεσε σε μεγάλο βαθμό το σκοτάδι ανοίγοντας το δρόμο για την πλήρη επικράτηση των αλλόκοτων μελωδιών του τότε ζεύγους (και με την προσθήκη του αξιόλογου Simon Raymonde  στη συνέχεια). Προσωπικά προτιμώ τα σκοτεινά τους ασυζητητί.

- Dik Evans

Τι είναι καμιά φορά η άτιμη η τύχη... Είσαι φωνάρα, ξεκινάς με κάποια ιδανικά, στην πορεία αλλοιώνεσαι σχεδόν ολοκληρωτικά και γίνεσαι αμερικανοποιημένος καρνάβαλος αλλά η μπάντα σου έχει ζωή 40 ετών ήδη κι εσύ κοιμάσαι ήσυχος γνωρίζοντας ότι η μεγάλη-αθόρυβη δύναμη της μπάντας ουδέποτε ενδιαφέρθηκε να σου φάει τη δόξα. Κι αναρωτιέται κανείς τι θα’ χε συμβεί αν στους τότε Hype παρέμεναν τελικά και τα δύο αδέλφια Dik και Dave Evans, αν οι Ηype δε μεταλλάσσονταν σε u2, αν ο Dik δεν πήγαινε τελικά στους Virgin Prunes κι αν ο (Τhe Edge) Dave κάποια στιγμή αποφάσιζε να διεκδικήσει την αναγνώριση που του αξίζει.

- 6025

‘Τι απέγινε ο 6025;’ (ερώτηση στον East Bay Ray)

‘Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια ζει με μια μορφή αναπηρίας’.

Και ποιος ήταν αυτός ο 6025;

Έχοντας πάρει το όνομά του από μια μικρή ετικέτα σ’ ένα μπλουζάκι που βρήκε στο δρόμο (‘Επιθεωρημένο από τον 6025’), ο (με βάση τ' όνομά του) μεξικάνικης καταγωγής καλιφορνέζος Carlos Cadona πρωτοπόζαρε ως drummer των Kennedys στην πρώτη τους φωτογραφία. Φίλος του Biafra και ήδη με συμμετοχή ως κιθαρίστας σε άλλη μπάντα, μπαίνοντας στους DK έφερε μαζί του συνθέσεις όπως, μεταξύ άλλων, Forward to death και Ill in the head.

Kι έφυγε μετά από μόλις 8 μήνες γιατί φλέρταρε στον τρόπο σύνθεσης με το prog-rock, κάτι που τελικά οι υπόλοιποι στην μπάντα δε μπόρεσαν να αποδεχτούν. Δεν έπαιξε επίσημα στο Fresh fruit.. αλλά η μουσική παράνοια του πρώτου (και κατ’ εμέ με διαφορά καλύτερου) πονήματος των Kennedys οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σ’ αυτόν. ‘Ζητούνται μουσικοί για πανκ μπάντα που να ξέρουν να παίζουν’ έλεγε με ξεκάθαρες προθέσεις μέσω της αγγελίας του ο Ray και οι δύο εξ’ αυτών (Klaus και Ted) σχημάτισαν μαζί του μια τριάδα προικισμένων και ήδη καταρτισμένων μουσικών στην οποία ο Biafra προσέθεσε τον λεκτικό και ο 6025 τον μουσικό παροξυσμό. Είχαν και κάτι κοινό οι δυο τελευταίοι.

‘Έπρεπε να μπω σε μια μπάντα για να βγάλω από μέσα μου όλη τη μαυρίλα και να μην αυτοκτονήσω’ είπε ο πρώτος.

Έχω τέτοια κατάθλιψη ώρες ώρες που όντως ανυπομονώ να φύγω απ' τη ζωή’ είπε ο δεύτερος.