The Early Years
Θεμελιώδες ερώτημα για τη νυν και την μετέπειτα (?) πορεία των Smashing Pumpkins: O Billy Corgan είναι ψυχοπαθής ή ένας εκπληκτικά ταλαντούχος και εκκεντρικός δημιουργός;
Τον Μάϊο του 2000, ο Billy Corgan ανακοινώνει σε ραδιοσταθμό του Λος Άντζελες, ότι στο τέλος του έτους, οι Smashing θα αποτελούν παρελθόν.
Μόνο η προοπτική να μην ξαναζήσεις την μαγεία του να δεις τον Billy Corgan και τους Smashing Pumpkins ζωντανά, φθάνει για να σημάνει μια από τις μεγαλύτερες απώλειες για το σύγχρονο ροκ. Ο Billy Corgan από πωλητής σε δισκοπωλείο, η D'Arcy από σερβιτόρα σε καφέ και ο James Iha από σπουδαστής γραφιστικής, ενώθηκαν από το πουθενά το 1988 στο Σικάγο, για να δημιουργήσουν τους Pumpkins και λίγα χρόνια μετά να δοξαστούν, αποκτώντας φανατικούς οπαδούς σε όποιο μέρος της υφηλίου ακούγεται μουσική.
Οι Pumpkins πάντα δημιουργούσαν μουσική κάτω από αντίξοες συνθήκες. Κάποιες φορές αυτές προέκυπταν από γεγονότα (θάνατος του Jonathan Melvoin το 1996 από overdose, αποχώρηση της D'Arcy το 1999), και άλλες φορές προέκυπταν από την ιδιοσυγκρασία του Corgan όπως αυτή η μανία που τον έπιασε περί διάλυσης.
Μέχρι αυτή την ύστατη όπως διαφαίνεται στιγμή όμως, έχουμε ένα παρελθόν που τίμησε, εξέφρασε και όρισε το ροκ των '90s. Η έναρξη έγινε με το "Gish" του 1991, ένα άλμπουμ που προκάλεσε μια κάποια αίσθηση στις ΗΠΑ αλλά χάθηκε γρήγορα, κυρίως γιατί εκείνη την χρονιά τα πάντα επισκιάστηκαν από το "Νevermind" των Nirvana. Ακολούθησαν άλμπουμς-πραγματικά διαμάντια, όπως το "Siamese Dream" που είναι το άλμπουμ που τους έκανε stars, ενώ το "Μellon Collie And The Infinite Sadness" είναι το καλύτερο της ιστορίας τους. Σε μια mailing list ένας fan των Pumpkins έγραψε νομίζω αυτό που εκφράζει καλύτερα το συγκεκριμένο άλμπουμ, για όλους εμάς τους απανταχού fan τους: "He wanted to make "The wall" of our generation, but I believe that he actually made the "Mellon collie..." of our generation...".
Aπό αυτό το άλμπουμ και μετά, οι απόψεις περί της μουσικής συνέχειας των Smashing Pumpkins ποικίλουν. Υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός fan τους, που πιστεύει ότι το "Adore" ήταν φοβερό άλμπουμ και σίγουρα το καλύτερο του 1998, ενώ το "Machina" μια μέτρια μουσική κατάθεση που δείχνει καθαρά την απογοήτευση του Corgan. Εγώ πάλι, πιστεύω πως το "Machina" χωρίς να προκαλεί καμιά ιδιαίτερη έκπληξη, είναι ανώτερο του "Adore", που ας μην ξεχνάμε πως ήταν αυτό που γύρισε τον ήχο τους σε πιο απαλές ροκ μουσικές φόρμες.
Η απογοήτευση του Billy Corgan σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί στην μουσική βιομηχανία, τον ωθεί στην διάλυση των Smashing Pumpkins. Έτσι λέει. Tώρα κατάλαβε ότι η μουσική βιομηχανία είναι σε απογοητευτική κατάσταση; Πριν δεν ήταν; Και από πότε οι "μάχες" δεν δίνονται από μέσα αλλά από έξω; Πολύ θα ήθελα ο Billy που για να κάνει το χατήρι "των Britney όλου του κόσμου", θα διαλύσει το group-θρύλο που δημιούργησε, να απαντήσει σε αυτές τις ερωτήσεις.
